DE “BOOM DES LEVENS” – DE BRON VAN ONSTERFELIJKHEID
Velen beweren dat mens en dier, zoals geschapen in Genesis 1 (de para-Adamitische wereld), allemaal onsterfelijk waren en dat er geen dood in de wereld was. Als dit zo was, wat was dan de bron van die onsterfelijkheid? Werden mensen en dieren geschapen met onsterfelijke lichamen? De Bijbel zegt nergens dat hun lichamen onsterfelijk waren!
Toen hij voor het eerst werd gevormd, was Adam afgestemd op de geest van God en leefde hij in harmonie op de plek waar God hem had geplaatst. Omdat hij volkomen onschuldig en ongeremd was, was voortdurende toegang tot de “boom des levens” een normaal onderdeel van zijn bestaan. De tuin bevatte ook de “boom van kennis van goed en kwaad” en het was hem verboden om van deze boom te eten. Hij werd gewaarschuwd dat hij daarop de doodstraf zou krijgen.
In de Adamitische wereld onthult de Bijbel slechts één bron van onsterfelijkheid, namelijk de “boom des levens” die zich op slechts één plaats op aarde bevindt, namelijk in de hof van Eden. Hij stond maar op één plek in de hof (in het midden) en er stond maar één boom op deze plek. Let wel, we hebben het hier niet over de “Boom van de kennis van goed en kwaad” waar Adam en Eva van aten. Het woord “onsterfelijkheid” komt niet voor in verband met de Adamitische schepping, maar de uitdrukking “eeuwig leven” komt wel voor en in slechts één vers, en wel als volgt:
Genesis 3:22-23 En de HEERE God zei: Zie, de mens is geworden als een van ons, om goed en kwaad te kennen; en nu, opdat hij zijn hand niet uitstrekt, en ook van de boom des levens neemt, en eet, en eeuwig leeft: Daarom zond de HEERE God hem uit de hof van Eden, om de grond te bewerken, waaruit hij genomen was.
Adam werd dus uit de hof van Eden weggestuurd om te voorkomen dat hij nog langer toegang zou hebben tot de “boom des levens” en “voor eeuwig zou leven”. Hieruit kunnen we redelijkerwijs concluderen dat:
Buiten de hof van Eden in de rest van de wereld was er geen onsterfelijkheid omdat er geen “levensboom” was.
Als iemand uit de Hof zou worden verwijderd en niet meer van de “boom des levens” zou kunnen eten, zou hij uiteindelijk sterven.
Adam en Eva zondigden door te eten van de “boom van de kennis van goed en kwaad”. Ze kregen van de Here God het bevel om niet meer van de “boom des levens” te eten en werden uit de tuin gestuurd zodat “de boom des levens” niet meer toegankelijk was. Niets van dit alles had betrekking op de para-Adamitische volkeren van Genesis Eén die niet zo’n “tuin” hadden, of toegang tot de “Boom des Levens”.
KOMT DE DOOD IN DE WERELD DOOR DE ZONDE VAN ADAM?
Een populaire opvatting is dat er vóór de zonde van Adam geen dood in de wereld was. Als er dus para-Adamitische volken waren, dan zouden zij geschapen zijn om “eeuwig te leven” zoals Adam en Eva. Een dergelijke zienswijze stelt dat, in de wereld die in Genesis één werd geschapen, “geen dood” betekent dat er niets stierf in beest, plant, microbe – (al het biologische leven) – allen leefden zonder dood. Maar de zaden en vruchten stierven wel tijdens het eten, dus dat vernietigt het argument.
Romeinen 5:12 en I Kor. 15:21 zijn de verzen die naar voren worden gebracht door mensen die de opvatting willen ondersteunen dat de zonde van Adam en Eva de dood van alles in de wereld bracht. Maar we lezen: “Toch heerste de dood van Adam tot Mozes, ook over hen die niet gezondigd hadden naar de gelijkenis van Adams overtreding”. De dood was dus een feit in de para-Adamieten die niet zondigden zoals Adam. Het was de Adamitische mens die ontworpen was om zonder dood in leven te blijven, niet de para-Adamitische mens. De Adamitische mens werd onderhouden in de tuin door:
- Leven in de hof van Eden (als een afgebakend gebied), en
- Het hebben van onsterfelijkheid door toegang tot de “boom des levens”.
Na de “val” van Adam werd hem en zijn vrouw de toegang tot de hof van Eden ontzegd en daarmee ook de toegang tot de “boom des levens”. Zonder de ondersteunende kracht van het “eten” van de “boom des levens” zou de Adamitische mens, net als de para-Adamitische mens buiten de Hof, sterven. Dus, zoals correct beschreven in het Nieuwe Testament, bracht Adam de dood over zichzelf en zijn zaad (nakomelingen) door zijn zonde; dit veroorzaakte zijn afscheiding van de “boom des levens” en daardoor het vonnis van de dood, omdat degenen die “ook van de boom des levens” aten en “eeuwig leven” -[Genesis 3:22].
Adams zonde veroorzaakte de dood in de wereld van de Adamitische mens. De dood voor de Adamitische mens was het gevolg van zijn verdrijving uit Eden en het feit dat hem de toegang tot de “boom des levens” werd ontzegd. Het moet worden opgemerkt dat in Openbaring, wanneer het “zaad van de vrouw” (de Adamitische mens) hun eeuwige beloning terugkrijgt, de boom des levens opnieuw voor hen beschikbaar wordt gemaakt (Ezech. 47:7+12, Openb. 2:7 en Openb. 22:2). Waarom? Zodat ze eeuwig kunnen leven, dat wil zeggen, eeuwig leven kunnen hebben. Daarom kan verlossing alleen gelden voor de lijn van de Adamitische mens voor wie Jezus kwam om te verlossen.
EVA – DE MOEDER VAN ALLE LEVENDEN?
Tegen de Middeleeuwen waren Adam en Eva, zo zei de katholieke kerk, de ouders van ‘iedereen’ geworden. En de verslagen van Genesis 1 en 2 waren volgens hen één enkele schepping. Dit ondersteunt hun concept van één ras en daarom noemen ze zichzelf de universele kerk. Zo heeft het zuurdesem van de katholieke kerk bijna alle protestantse kerken gezuurd, zodat ze nu allemaal de “Broederschap van de Mens” doctrine presenteren, in overeenstemming met de dictaten van de wereldregering en de katholieke kerk die haar steunt. Deze “universele kerk” doet haar best om de para-Adamitische mens in de verlossing te betrekken en iedereen te laten geloven dat dit geldig is. Deze zuurdesemdoctrine heeft zich verspreid naar protestantse kerken en nu is “het geheel gezuurd”.
Velen wijzen op Genesis 3:20, waar staat: “En Adam noemde de naam van zijn vrouw Eva, want zij was de moeder van alle levenden”, als het voornaamste bewijs dat Adam en Eva de ouders waren van ‘iedereen’. Dit is onjuist omdat Eva de “moeder” was van allen die leefden met Gods adem, niet van de anderen zonder die adem. Dit komt omdat er mensen zijn met de Geest en mensen “die de Geest niet hebben” – Judas 9:9. De laatste is de “natuurlijke mens” die “de dingen van God niet kan ontvangen”-[1Kor.2:14], maar hij kan wel heel godsdienstig worden. Wat we geloven over deze kwesties in Genesis bepaalt wat we door de hele Bijbel heen geloven.
Maar laten we deze uitspraak en de plaatsing ervan in Genesis eens wat nauwkeuriger bekijken. De naam “Eva” betekent “leven”. Dit is de eerste plaats in de boeken van Genesis waar we horen dat “de vrouw” nu “Eva” wordt genoemd, wat een naam is die niet door God is gegeven, maar door Adam zelf. Maar kijk eens naar de plaatsing van dit vers in het verhaal! Moeten we serieus geloven dat Adam, tussen de verklaring van God over de straffen die Adam en de vrouw zouden krijgen (verzen 17, 18 en 19) en hun “bekleding” en verdrijving uit Eden (verzen 21, 22, 23 en 24), zich tot zijn vrouw wendde en zei (vers 20): “Oh trouwens, ik noem je Eva omdat je de moeder van alle levenden bent”? En Eva was natuurlijk niet Adams moeder, of wel?
