Het moderne Jodendom is de spirituele oudere broer van het Christendom
Jezus was een Jood. Het Christendom kwam voort uit het Jodendom. Het Jodendom is de “spirituele oudere broer van het Christendom”. Christenen en Joden aanbidden dezelfde God. We horen zulke uitspraken zo vaak, dat de meeste Christenen ze als feiten accepteren. Elk van deze uitspraken heeft een grote mate van waarheid, maar alleen als we het hebben over de Hebreeuwse religie van de 2e Tempel vóór 70 na Christus. Het huidige Jodendom is niet de religie die Christus tijdens zijn leven praktiseerde. In feite is het moderne Jodendom jonger dan het Christendom.
De orthodoxe priester Lawrence Farley kwam onlangs in opspraak met zijn opmerkingen over het Jodendom. Hoe dat ook zij, in een toelichting op die opmerkingen was de pater absoluut accuraat in zijn beoordeling van het Rabbijnse Jodendom:
Rabbijns Jodendom is geen synoniem voor Mozaïsche religie. In het bijzonder mist het Rabbijnse Jodendom de Tempel en zijn offers, die werden beschouwd als het middel voor vergeving en verlossing zolang de Tempel bestond. (Zie het Lied van de Drie Jonge Mannen 15, in Daniël 3, met de bede dat Israël na de verwoesting van de Tempel door de Babyloniërs “geen brandoffer of offerande of offergave of wierook had, geen plaats om een offer te brengen voor God of om genade te vinden”. Opmerking: het was door de offers die in de Wet door Mozes werden opgelegd dat de aanbidders van Israël “genade vonden”).
Na de verwoesting van de Tempel in 70 n. Chr. was de Mozaïsche religie verminkt en gebrekkig en miste het kloppende hart, daarom werd het door de Joden zo betreurd als een verschrikkelijke catastrofe. Het was duidelijk dat de Joden in die tijd op de een of andere manier verder moesten en ze vonden hun toevlucht in de gedachte dat gebed en boetedoening op de een of andere manier de plaats van het offer konden innemen. Het was een noodoplossing, maar wat konden ze anders doen? Voor ons is het voldoende om op te merken dat het rabbijnse jodendom niet gelijkgesteld moet worden met de religie van het Oude Testament. De eerste werd een religie van een Boek op een manier die de tweede nooit was.
Ten tijde van Christus was de Mozaïsche religie sacerdotaal met zijn centrum in de 2e Tempel in Jeruzalem. Dat was het geloof dat Jezus praktiseerde. Hij wordt in de Evangeliën afgeschilderd als aanbidder in de Tempel met zijn discipelen. Het moderne geloof van het rabbijnse jodendom, met als basis de Talmoed, werd na de verwoesting van de Tempel ontwikkeld door joodse geleerden uit de farizeïsche traditie, beginnend in een plaats genaamd Jamnia, als reactie op het verlies van de Tempel:
Jamnia of Yavneh (יַבְנֶה) was in de 1e eeuw na Christus een kleine stad gelegen langs de zuidelijke kustvlakte van Israël tussen Jaffa en Ashdod. Aangenomen wordt dat in Jamnia de discussies plaatsvonden over het vastleggen van de Joodse canon. Volgens rabbijnse bronnen vestigde Yochanan ben Zakkai (een vooraanstaande proto-rabbijnse leider uit de Farizeeën die zich verzette tegen het Saddusaïsche leiderschap) een studiecentrum in Jamnië toen de Tempel van Jeruzalem in 70 na Christus door Titus werd verwoest. Dit trok proto-rabbijnse geleerden naar dit gebied. Na de verwoesting van de Tempel werd Jamnië geleidelijk een nieuw spiritueel centrum in Israël. Het wetgevende orgaan van Israël (het Grote Beit Din dat later het Sanhedrin werd genoemd) verhuisde naar Jamnië (Babylonische Talmoed, Rosj Hasjana 31a). Andere namen die vaak met Jamnië worden geassocieerd zijn Gamliel II, de leider van Bet Din en Akiva ben Joseph, een charismatische leider uit de tijd van de Bar Kochba Opstand.
Vóór 70 na Christus was het Jodendom versplinterd in verschillende sekten. De wijzen van Jamnia bevorderden opzettelijk een inclusief, pluralistisch en niet-sektarisch Jodendom. In het licht van de nieuwe omstandigheden creëerden zij een flexibeler systeem van Torah interpretatie dat rekening hield met diversiteit en een nieuwe manier uitstippelde om zich te verhouden tot God en zijn verbond met Israël (Shaye Cohen). Zij gaven vorm aan de mogelijkheid van een nieuw Joods geloof en leven zonder offers, priesterschap en de centrale rol van de Tempel in Jeruzalem.
Onderdeel van het proces van omgaan met het verlies van de Tempel was de groeiende centrale rol van de Talmoed. De hele Talmoed bestaat uit 63 traktaten, geschreven in het Hebreeuws van de Misjna en in het Joods-Babylonisch Aramees. De Talmoed bevat de leerstellingen en meningen van duizenden rabbijnen over een verscheidenheid aan onderwerpen, waaronder halacha, Joodse ethiek, filosofie, gewoonten, geschiedenis, folklore, Bijbelse interpretatie en andere onderwerpen. De Talmoed is de basis voor alle codes van de Joodse wet en wordt veel geciteerd in rabbijnse literatuur. Het samenstellen van de Talmoed begon waarschijnlijk voor de geboorte van Christus, maar ging in Babylonië door tot minstens de 5e eeuw. Er zijn ook rabbijnse commentaren die worden beschouwd als onderdeel van de Talmoedische studies en die pas in de 10e eeuw werden geschreven.
Het belang van de Talmoed in het rabbijnse jodendom werd goed uitgelegd in het artikel Waarom Joden de Talmoed bestuderen:
Gedurende het grootste deel van de Joodse geschiedenis vormden Joden in verschillende gemeenschappen zelfbesturende enclaves binnen de grotere samenleving, en vanaf het moment dat rabbijnen opkwamen als leiders van het Jodendom verschaften hun juridische tradities de regels waardoor deze enclaves leefden.
Zo werd rabbijnse huwelijkswetgeving Joodse huwelijkswetgeving, rabbijnse regels over de sabbat werden regels voor alle Joden, enzovoort. De Talmoed zelf geeft niet altijd precies aan wat deze regels moeten zijn en kon uit de aard der zaak niet anticiperen op nieuwe situaties waarin deze regels zouden moeten worden toegepast. Zo werd de studie van de Talmoed voor zijn wet een hoofdactiviteit van diegenen in de gemeenschap die belast waren met het onderwijzen en handhaven van die wet.
In een paradox die de geschiedenis van het Jodendom bepaalde, was de Talmoed de Mondelinge Tora in geschreven vorm, en als zodanig werd het de duidelijkste verklaring die de Jood kon horen van Gods woord zelf.
Dit moet niet te letterlijk opgevat worden. Het punt is niet dat God de hele Talmoed aan latere rabbijnen dicteerde op dezelfde manier als sommigen geloofden dat de Geschreven Tora aan Mozes gedicteerd was, maar eerder dat de Jood in de Talmoed een duidelijke uitdrukking van Gods wil kon vinden. De Talmoed verschafte de middelen om te bepalen hoe God wil dat alle Joden leven, op alle plaatsen, op alle tijden. Zelfs als de details van de wet moesten worden aangepast aan nieuw ontstane omstandigheden, kon de juiste manier om zo’n aanpassing uit te voeren zelf worden geleerd uit de Talmoed en zijn commentaren. Zo onthulde deze basistekst de volheid van Gods openbaring aan het volk van het Verbond. De Talmoed openbaarde dat God tot Israël sprak, en zo werd de Talmoed Israëls weg naar God. Het bestuderen van de Talmoed was een gesprek met de Schepper van het Universum.
Weinig Amerikaanse Christenen lijken veel te weten over de Talmoed of het belang ervan binnen het Rabbijnse Jodendom. Zoals we binnenkort zullen zien is dit een ernstig probleem, omdat de Talmoed overduidelijk anti-christelijke en anti-Joodse leerstellingen bevat. Het rabbijnse jodendom is niet het geloof van het Oude Testament. Het is een veel jonger geloof dat zijn begrip van het Oude Testament, de plaats van de Joden in de wereld en de praktijk van het Jodendom bemiddelt door het bestuderen van de Talmoed. Noch Jezus noch de apostelen zouden het rabbijnse jodendom erkennen.
Het rabbijnse jodendom was aantrekkelijk voor heidense bekeerlingen in de eerste eeuwen na Christus, ook al was het nog in beweging omdat de Talmoed nog niet compleet was. Het rabbijnse jodendom bleef gedurende het eerste millennium na Christus aantrekkelijk voor heidenen zoals de Khazaren. Zouden Joden terugkeren naar actieve proselitisme, dan zou het ongetwijfeld aantrekkelijk zijn voor sommige mensen vandaag de dag.
Het recht van Joden om het Rabbijnse Jodendom te praktiseren moet worden gerespecteerd en beschermd. Orthodoxe Christenen moeten echter begrijpen dat het niet de religie van Jezus is en dat we er niets van hoeven te leren. Alles wat goed was in het Jodendom van de 1e eeuw is al bewaard gebleven in de Orthodoxe Kerk. Ons geloof is al compleet.
Collectieve Schuld: Een theologie van de Joodse cultuur als voortdurende DeicideCollective Guilt: Een theologie van de Joodse cultuur als voortdurende doodslag
Zeg Nee tegen de Amerikaans gefinancierde christenvervolging in Oekraïne. Zeg Nee tegen de Amerikaans gefinancierde christenvervolging in Oekraïne.
8 Leugens verteld door vijanden van de Oekraïens-Orthodoxe Kerk. Leugens verteld door vijanden van de Oekraïens-Orthodoxe Kerk
De vervolgde kerk in Oekraïne: zijn we onze moed verloren?
