Gods oordelen
Ik heb al laten zien hoe God dingen in het bestaan sprak (Romeinen 4:17) lang voordat deze dingen zich op aarde manifesteerden. Het gesproken woord van God bracht de fysieke schepping tot stand, inclusief alle generaties die nog geboren moesten worden. Meer nog, Zijn woord vestigde de geschiedenis zelf, met elke gebeurtenis die nog moest worden gemanifesteerd. Hij stelde de blauwdruk vast voor alles wat zich in de tijdperken zou manifesteren.
Dit omvat ook Adams val en al zijn afgeleiden. De val van de mens schond de wil van God, maar het was allemaal onderdeel van Zijn plan. Daarom werd God Alef-Tav, het begin en het einde, niet verrast. God hoefde niet te grijpen naar Plan B. In feite zegt Plan B gewoon: “Zie Plan A.”
Op het niveau van de Schepping neemt God de verantwoordelijkheid op Zich om het goed te maken. Gods aansprakelijkheidswetten, die deel uitmaken van Gods eigen natuur, maken Hem verantwoordelijk. Exodus 21:33, 34 zegt,
33 Als iemand een kuil opent of een kuil graaft en deze niet bedekt, en een os of een ezel valt erin, 34 dan moet de eigenaar van de kuil de schade vergoeden…
Wat God schept is van Hem en Hij is er verantwoordelijk voor. Wat de mens maakt, bezit hij op een secundair niveau “onder God” en hij is er ook verantwoordelijk voor. Gods eigendom is vooral vanwege de arbeid die Hij in de schepping ervan heeft geïnvesteerd. Maar op een lager niveau respecteert God ook de eigendomsrechten van de mens. De mens is eigenaar van zijn arbeid die hij in zijn projecten heeft geïnvesteerd, of deze nu aards of geestelijk zijn. Adam viel in de kuil die God onbedekt had gelaten, dus de eigenaar van de kuil moet de schade vergoeden.
God functioneert door Zijn soevereiniteit; de mens functioneert door autoriteit (gemachtigd door God). Gezag brengt een gelijk niveau van verantwoordelijkheid met zich mee en God oordeelt dienovereenkomstig. Zowel God als de mens hebben rechten in overeenstemming met hun niveau. God heeft rechten als Schepper; de mens heeft door God gegeven rechten, of rechten onder God.
De soevereiniteit van God vereist het herstel van alle dingen, wat het goddelijke plan is (boulema). De autoriteit van de mens vereist dat hij de wil (thelema) van God vervult. Ieder wordt beoordeeld naar zijn niveau van verantwoordelijkheid en autoriteit.
Dus toen David zondigde, onderwierp hij zich aan het oordeel van God, erkennende dat hij Gods wil had geschonden, zoals uitgedrukt in Zijn wet (Romeinen 2:18). In dit geval ging het voornamelijk om het 7e en 10e gebod. David was een vat van klei en antwoordde de Pottenbakker niet terug met de woorden: “Waarom hebt U mij zo gemaakt?” (Romeinen 9:20). De soevereiniteit van God stond in deze rechtszaak niet ter discussie.
Openbaring 20:12 zegt dat God alle mensen zal oordelen “naar hun daden”. Allen zullen worden beoordeeld naar hun mate van autoriteit, zowel in het algemeen als mensen en individueel naar hun positie van autoriteit onder de mensen. Lucas 12:48 stelt individuele verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid vast door te zeggen: “Van iedereen die veel gegeven is, zal ook veel gevraagd worden.”
God beoordeelt (of meet) Zichzelf ook volgens de standaard van Zijn eigen natuur. Hij zal natuurlijk altijd trouw zijn aan Zichzelf en daarom staat Hij zonder zonde. Maar toch, door de zonde en de daaruit voortvloeiende chaos in Zijn scheppingsplan op te nemen, nam Hij de last op Zich om het goed te maken. Hij doet dit door alle dingen te herstellen. Hij geeft de mensen de schuld van hun daden, maar Hij veroordeelt hen niet voor eeuwig, want als Hij dat zou doen, dan zou God niet in staat zijn om Zijn verantwoordelijkheid te vervullen om alle dingen te herstellen.
Veel mensen begrijpen dit niet, omdat ze niet weten dat de Schrift alleen spreekt over een aioniaans oordeel, dat betrekking heeft op een tijdperk – niet op de eeuwigheid. Het Hebreeuwse equivalent hiervan is olam, wat een verborgen of onbekende tijdsperiode betekent. Door deze woorden “eeuwig” of “voor altijd” te vertalen, brengen ze God in diskrediet door Zijn recht en verantwoordelijkheid om alles te herstellen te ontkennen.
Toen de Israëlieten weigerden om het Beloofde Land binnen te gaan vanuit Kadesh-barnea, lezen we in Numeri 14:11, 12,
11 De Heer zei tegen Mozes: “Hoe lang zal dit volk Mij nog afwijzen? En hoe lang zullen zij niet in Mij geloven, ondanks alle tekenen die Ik in hun midden heb verricht? 12 Ik zal hen met pest slaan en hen onteigenen, en Ik zal jullie tot een volk maken dat groter en machtiger is dan zij.”
Hier was God beledigd door Israël en deed Hij alsof Hij verrast was door Israëls rebellie en gebrek aan geloof. Had Hij hen inderdaad kunnen onteigenen en opnieuw kunnen beginnen met Mozes en zijn familie? Ja, natuurlijk. Alle dingen zijn mogelijk bij God. Maar het Koninkrijk zou eeuwenlang zijn uitgesteld totdat de familie van Mozes uitgroeide tot genoeg mensen om een natie te vormen.
Aan de andere kant lijkt het mij dat een alwetende God Alef-Tav dit probleem zou hebben voorzien en Plan B van tevoren zou hebben voorbereid. Echter, als Plan B ging over opnieuw beginnen met Mozes als de nieuwe Abraham (bij wijze van spreken), dan zou de timing heel anders zijn geweest. Immers, de beslissing van het volk bij Kadesh-barnea vond plaats op het 50e Jubeljaar vanaf Adam aan het begin van het jaar 2450 (vanaf Adam). Het “was de tijd van de eerste rijpe druiven” (Numeri 13:20) in september.
Jubeljaar en de Verzoendag
Tot op de dag van vandaag vieren de Joden de tien “dagen van bezinning” vanaf het Bazuinenfeest tot de Verzoendag, maar sommigen vieren ook de voorafgaande maand van 30 dagen mee. Dit waren in totaal 40 dagen, eindigend op de Verzoendag, en dit was om de 40 dagen te herdenken waarin de 12 verspieders het land doorzochten (Numeri 13:25).
Vóór deze tijd bestond er niet zoiets als een Verzoendag. Hun kalender werd gemeten in rustjaren en Jubeljaren, en deze specifieke dag was het 50e Jubeljaar vanaf Adam. Tijdens het Jubeljaar moesten alle onteigende mensen “terugkeren naar hun eigen bezit” – in dit geval Kanaän. Hun weigering maakte van het Jubeljaar een Verzoendag. In plaats van zich te verheugen, moesten ze “rouwen” en berouw tonen door te vasten.
Daarom zou het opnieuw beginnen met Mozes de vastgestelde tijd gemist hebben. In werkelijkheid misten ze inderdaad dit Jubeljaar, en het duurde duizenden jaren om dit probleem van timing op te lossen. Daarom is de manifestatie van het Koninkrijk uitgesteld tot onze tijd. In feite waren Mozes en Jozua zelf slechts profetische typen van Christus, dus in het grotere geheel waren ze geen van beiden in staat om het Koninkrijk in zijn volle betekenis te vestigen. Daarom stierf Mozes in de woestijn en was Jozua niet in staat om de Israëlieten “rust” te geven (Hebreeën 4:8).
Niettemin bracht Mozes, als profetisch type van Christus in Zijn eerste komst, verlossing aan Israël door het feest van het Pascha en bevrijdde hen uit het huis van slavernij. Jozua, de Efraïmiet, was een profetisch type van Christus in Zijn tweede komst, door ons het Koninkrijk binnen te leiden door de roeping van Jozef, de geboorterechthouder (1 Kronieken 5:1, 2). Deze beide mannen vervulden hun roeping zo goed als ze konden binnen de grenzen van het goddelijke plan.
Daarom moet hun ogenschijnlijke falen hen niet verweten worden, want alleen Jezus Christus zelf was in staat om het werkelijke Koninkrijk te vestigen – en zelfs hiervoor zijn twee opkomsten nodig in een tweestappenplan.
Voorspraak van Mozes
De voorspraak van Mozes namens Israël staat opgetekend in Numeri 14:13-16,
13 Maar Mozes zei tegen de Heer: “Dan zullen de Egyptenaren ervan horen… 14 en zij zullen het aan de inwoners van dit land vertellen… 15 Als U nu dit volk als één man doodt, dan zullen de volken die van Uw roem hebben gehoord, zeggen: 16 “Omdat de Heer dit volk niet in het land kon brengen dat Hij hun bij eed had beloofd, daarom heeft Hij hen in de woestijn afgeslacht.”
We zien hoe Mozes God herinnerde aan Zijn Nieuwe Verbondseed aan Abraham, Isaak en Jakob. Als de opstandige wil van de mens werkelijk in staat zou zijn om God te weerhouden van het vervullen van Zijn eed, dan had God niet zo’n eed moeten afleggen. We weten echter dat God geen eed aflegt tenzij Hij weet dat Hij in staat is om deze te vervullen. Zijn eden, geloften en beloften zijn allemaal gebaseerd op Zijn eigen vermogen en Hij kan niet zomaar de opstandige wil van mensen de schuld geven van het niet nakomen van Zijn woord.
Mozes herinnerde God aan Zijn eed en vroeg: “Als U dit doet, wat zullen de volken dan zeggen? Uw reputatie van kracht en macht staat op het spel.” Dit waren geldige vragen, want als God Zijn belofte niet zou kunnen nakomen, hoe zouden wij dan op de hoogte kunnen zijn van elke andere belofte die Hij zou kunnen doen? Het zou in feite het Nieuwe Verbond ongeldig maken.
Zeker, God Alef-Tav wist dit. Hij hoefde er niet aan herinnerd te worden. Toch deed Hij alsof Hij het vergeten was om Mozes tot een reactie te bewegen. God wordt graag herinnerd aan Zijn beloften, omdat het laat zien dat we echt geloven dat Hij in staat is om Zijn woord te vervullen. Mozes had tegen die tijd al veel geleerd. Gods aanbod kan gezien worden als een test om ons te laten zien dat Mozes de beloften van God uit het Nieuwe Verbond begreep. God test ons allemaal, niet zodat Hij op de hoogte is, maar zodat we de wereld (en onszelf) kunnen laten zien wat we geleerd hebben.
Wanneer God verbaasd lijkt te zijn over de domheid van mensen en boos over mensen die Zijn wil schenden, spreekt Hij vanuit een aards perspectief dat op ons begripsniveau ligt. Dit is bedoeld om ons wakker te schudden voor het probleem van de zonde, die wetteloosheid is (1 Johannes 3:4). Zulke lessen leren ons de ernst van de zonde, zodat we bereid zijn om dieper te gaan en het goddelijke plan te leren kennen. Ik geloof dat dit de reden is waarom God verbaasd lijkt te zijn over de opstandigheid van de mensen. Hij doet alsof Hij Zijn eigen plan vergeten is.
