CONFLICTEN EN TEGENSPOED IN DE WERELD

Een veel voorkomend thema in de meeste toneelstukken, romans, verhalen, films, enz., is dat van een conflict, meestal bestaande tussen twee van de hoofdpersonen in een script. In het toneelstuk Julius Caesar was er een conflict tussen Caesar en zijn samenzweerders -Brutus en Cassius. In het verhaal van Assepoester vinden we een conflict tussen het titelpersonage en haar boze stiefmoeder.

Zonder dit conflict en deze tegenstelling wordt het hele verhaal zinloos, omdat het leven en betekenis geeft aan de gebeurtenissen en handelingen van de personages. Enige vorm van conflict of strijd wordt eigenlijk verwacht, zoals die ook bestaan in de natuur, in ons leven, in de geschiedenis en in verhalen, meestal in de vorm van het eeuwenoude conflict tussen goed en kwaad.

Vandaag de dag kan zelfs de toevallige waarnemer van de gebeurtenissen in de wereld het bestaan waarnemen van een conflict of strijd tussen ideologieën, filosofieën, wetten, religie, regeringen, enz. die de problemen, tegenslagen en tegenspoed in de wereld voortbrengen. Voor de meesten is het echter niet duidelijk wie de hoofdrolspelers of personen zijn in dit conflict in de wereld, of waarom de conflicten en tegenspoed bestaan.

God heeft een Draaiboek voor de wereld geschreven dat de twee hoofdpersonen aanwijst die betrokken zouden zijn bij een eeuwenlange strijd of conflict – dat zijn Esau en Jakob. Dit is een constant thema in het hele Schrift. Laten we dus eens kijken naar het Geschrift en zien wat het over hen te zeggen heeft.

Esau vs. Jakob

Aan het begin van Gods Geschrift (de Bijbel) lezen we over het personage Esau dat voor het eerst op het toneel verschijnt, als hij wordt geboren uit Rebekka en Izaäk, samen met zijn tweelingbroer Jakob. De gebeurtenis begint met het verzoek van Isaäk aan God namens zijn vrouw:

21 En Izaäk bad tot den HEERE om zijn vrouw, omdat zij onvruchtbaar was; en de HEERE antwoordde hem, en Rebekka, zijn vrouw, werd zwanger.

22 En de kinderen worstelden in haar binnenste, en zij zeide: Indien het alzo is, waarom ben ik alzo? En zij ging heen om den HEERE te ondervragen.

23 En de HERE zeide tot haar: Twee volken zijn in uw schoot, en tweeërlei volk zal uit uw ingewanden gescheiden worden; en het ene volk zal sterker zijn dan het andere, en het oudste zal het jongste dienen.

Hier zien we dat deze tegenstrijdige en antagonistische relatie tussen deze twee karakters, Jakob en Esau, al voor hun geboorte door God was verordend. Rebekka was onvruchtbaar en het was God die haar had toegestaan zwanger te worden, waardoor Esau en Jakob in de baarmoeder werden gevormd, met hun unieke en verschillende kenmerken. God had deze twee karakters opzettelijk verschillend en verschillend van elkaar gemaakt.

De tegenstrijdige verschillen tussen Esau en Jakob werden uitgebeeld door hun strijd of conflict in de moederschoot. Deze strijd moest de weg bereiden voor generaties van strijd en antagonisme tussen Esau en Jakob, die door God werden beschouwd als twee verschillende naties of rassengroepen (sommige vertalingen zeggen: “twee rivaliserende rassen”). Zij moesten dus afzonderlijke naties en volkeren zijn, elk met hun eigen karakterrollen en met contrasterende eigenschappen: “tweeërlei volk zal van uw ingewanden gescheiden worden”.

Hier vinden wij dan de primaire oorsprong en bron van wereldconflicten, internationale twisten, samenzweringen, revoluties, en politieke omwentelingen. Dit conflict en deze strijd was een kenmerk dat zou bestaan tussen de nakomelingen van Esau en Jakob – d.w.z. een permanent en voortdurend conflict tussen ”twee naties” of rassen van mensen. Dit brengt de zaak binnen het bereik van het Internationale Recht, en onze conflicten van vandaag liggen binnen deze internationale sfeer. Dit thema is zo sterk dat het zelf een principe wordt.

Door de hele Bijbel heen waren de volken Edom en Israël met elkaar in conflict. De strijd tussen Ezau en Jakob in de baarmoeder was dus een teken van wat er in de wereld op internationaal niveau zou komen. Het zou de weg bereiden voor een voortdurend conflict tussen de ideologieën, wetten, filosofieën, regeringen, godsdienst en status van de nakomelingen van deze twee personages.

De Jood vs. de Christen

De bewijzen van het door God gewilde conflict en de strijd tussen Ezau en Jakob kunnen worden gevolgd door de geschiedenis heen tot in de huidige tijd. Wereldconflicten, oorlogen, vervolgingen en sociale strijd zijn het resultaat van twee verschillende systemen, voortgebracht door de twee verschillende volkeren (naties) die afstammen van Ezau en Jakob.

Hoewel er verschillen zijn tussen twee rassen of naties, bestaat er tussen geen twee basis zo’n antagonistische en conflicterende relatie als tussen de Joden en het blanke christelijke volk. Door de geschiedenis heen hebben deze twee volkeren met elkaar op gespannen voet gestaan. Hun manier van rechtspreken, regeren, godsdienst en ideologieën staan lijnrecht tegenover elkaar. Het is een eeuwenoud conflict tussen de oude tegenstanders van Esau (Joden) en Jakob (blanke christenen).

Het verband tussen het blanke ras en het Christendom, en de Joden met het Judaïsme, wordt universeel erkend. Het Judaïsme, of de religie van de Joden zoals uitgedrukt in hun Talmoed, is in strijd met de voorschriften van de Christelijke Bijbel. Wat de Bijbel goedkeurt, keurt de Talmoed af, en wat de Bijbel verbiedt, laat de Talmoed in een of andere vorm toe.

Honderden van dergelijke contrasterende illustraties zouden gemakkelijk kunnen worden gepresenteerd om verder te bewijzen dat het Judaïsme en de Joodse Talmoed tegenovergesteld en antagonistisch zijn aan de Bijbel en het Christendom, net zoals Esau en Jakob dat waren. Dit ontmaskert het valse idee dat het Christendom is afgeleid van het Judaïsme en doet de term “Judea-Christen” teniet.

De Talmoed leert de tegenovergestelde wetten en beginselen van die van de Bijbel. Zelfs waar het een gezonde en algemeen erkende morele wet van God betreft, probeert de Talmoed in alle gevallen er een uitzondering op te vinden. De uitzondering, afwijking of wijziging wordt dan gerechtvaardigd door de woorden en leringen van een of andere oude Rabbi of de “Wijzen” zoals zij in de Talmoed worden genoemd. De Talmoed is geen boek van Goddelijke zeden of deugdzame ethiek, maar staat bol van perversie en leringen over seksuele losbandigheid.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn de Joden geen volgelingen van de wet van het Oude Testament, aangezien zij niet het volk van het Oude Testament zijn (de Israëlieten). In feite leert de Talmoed in het boek Sanhedrin, sectie 88b, dat haar voorschriften en wetten van een “grotere strengheid” zijn dan die van de Bijbel. Het zegt ook dat wanneer een Jood beweert dat er geen overtreding is, waartegen Christus altijd in oorlog was. Christus berispte hen omdat zij ,,de geboden van God verwerpen, opdat gij uw eigen [Babylonische] tradities houdt” (Marcus 7:9). Jodendom en Christendom zijn tegnpolen van elkaar. De tegenstelling tussen deze twee systemen is vandaag de dag nog even radicaal als in de dagen van Christus. Maar het jodendom is niet alleen afgeleid van het “Babylonische gedachtegoed”, maar ook van de “Kanaänitische godsdienstige praktijken”. Ezau was getrouwd met vrouwen van het Kanaänitische ras, wier godsdienstige praktijken door God ”verafschuwd” werden (Lev. 20:23). Jakob echter ,,leerde de wegen des Heren en zijn geboden” (Jasser 29:11), maar Edom verwierp Gods wegen en aanbad andere goden (2 Kron. 25:14).

Evenals hun Edomitische, Kanaänitische, Farizeïsche en Babylonische voorvaderen verwerpen ook de Joden de geboden van God. Deze afwijzing en verwerping van God is waar het jodendom op gebaseerd is. Zoals de Jood Bernard Lazare onthulde: Het zijn de Joden die aan de wieg hebben gestaan van de Bijbelse waarheid. De Talmoed leert de tegenovergestelde wetten en beginselen van die van de Bijbel. Zelfs waar het een gezonde en algemeen erkende morele wet van God betreft, probeert de Talmoed in alle gevallen er een uitzondering op te vinden. De uitzondering, afwijking of wijziging wordt dan gerechtvaardigd door de woorden en leringen van een of andere oude Rabbi of de “Wijzen” zoals zij in de Talmoed worden genoemd. De Talmoed is geen boek van Goddelijke zeden of deugdzame ethiek, maar staat bol van perversie en leringen over seksuele losbandigheid.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn de Joden geen volgelingen van de wet van het Oude Testament, aangezien zij niet het volk van het Oude Testament zijn (de Israëlieten). In feite leert de Talmoed in het boek Sanhedrin, sectie 88b, dat haar voorschriften en wetten van een “grotere strengheid” zijn dan die van de Bijbel. Het zegt ook dat wanneer een Jood beweert dat er geen overtreding is, waartegen Christus altijd in oorlog was. Christus berispte hen omdat zij ,,de geboden van God verwerpen, opdat gij uw eigen [Babylonische] tradities houdt” (Marcus 7:9). Jodendom en Christendom zijn polen van elkaar. De tegenstelling tussen deze twee systemen is vandaag de dag nog even radicaal als in de dagen van Christus. Maar het jodendom is niet alleen afgeleid van het “Babylonische gedachtegoed”, maar ook van de “Kanaänitische godsdienstige praktijken”. Ezau was getrouwd met vrouwen van het Kanaänitische ras, wier godsdienstige praktijken door God ”verafschuwd” werden (Lev. 20:23). Jakob echter ,,leerde de wegen des Heren en zijn geboden” (Jasser 29:11), maar Edam verwierp Gods wegen en aanbad andere goden (2 Kron. 25:14).

Evenals hun Edomitische, Kanaänitische, Farizeïsche en Babylonische voorvaderen verwerpen ook de Joden de geboden van God. Deze afwijzing en verwerping van God is waar het jodendom op gebaseerd is. Zoals de Jood Bernard Lazare onthulde:

Het zijn de Joden die aan de wieg hebben gestaan van de Bijbelse exegese [een kritische analyse van de Bijbel], net zoals zij de eersten waren die de vormen en doctrines van het Christendom bekritiseerden…. Waarlijk heeft Darmesteter geschreven: ‘De Jood was de apostel van het ongeloof, en elke opstand van de geest is bij hem ontstaan.

Aangezien Joden een neiging hebben tot deze Talmoedische godsdienst die God tart, zal er een duidelijk conflict bestaan tussen hen en iedereen die de wetten of wegen van God aanhangt. De Talmoed was zo weerzinwekkend voor het blanke christelijke volk van Europa, dat koningen en pausen bij talrijke gelegenheden een decreet uitvaardigden om de Talmoed te verbranden.

Net als Esau en Jakob hebben Joden en blanke christenen vanaf hun eerste ontmoeting met elkaar geworsteld en met elkaar in conflict geworsteld. Een blik in de geschiedenis onthult de voortdurende geschillen, ruzies en onenigheden tussen de Joden en de Christenen. Een van de vroegste voorbeelden is de Dialoog van Justin Martyr (d.. 165) met ‘Tryphon de weinige’.

Dergelijke dialogen en disputaties tussen Joden en Christenen hebben zich over het algemeen geconcentreerd rond dezelfde onderwerpen, zoals de Maagdelijke Geboorte, de aard van de messiaanse profetieën en hun vervulling, de goddelijkheid van Jezus, en verschillende aspecten van de wet. Tegenstrijdige meningen over dergelijke onderwerpen zijn blijvende kenmerken geweest van deze twee volkeren.

Een Conflict van Genetische Eigenschappen

Dit contrast en deze tegenstrijdige manier van denken tussen de Joden en de blanke Europeaan is niet kunstmatig of een gevolg van hun omgeving, maar berust op de aard van hun lichamelijke constitutie. Het conflict tussen hen is dus niet verzoenbaar, evenmin als het dat was tussen Esau en Jakob. De Jood Maurice Samuel heeft het in zijn toespraak tot de blanke rasgenoten goed uitgelegd:

“Er zijn twee levenskrachten in de wereld die ik ken: Joodse en heidense, de onze en de jouwe …. Ik geloof niet dat dit oerverschil tussen heiden en jood verzoenbaar is. Jij
en wij kunnen tot een begrip komen, nooit tot een verzoening. Er zal irritatie tussen ons zijn zolang wij in intiem contact zijn. Want aard, constitutie en visie scheiden ons voor altijd van jullie allen.”

De tegenstrijdige verschillen die bestaan tussen Joden en blanke mensen zijn in de eerste plaats het gevolg van hun genetische verschillen, of hun “aard en gesteldheid”. Joden handelen en denken anders dan blanke christelijke volkeren omdat er een verschil is in hun hersenen. Volgens Dr. Richard Goodman, in een studie die hij maakte voor de John Hopkins Universiteit in Baltimore, zijn er 112 erfelijke ziekten binnen het Joodse ras die hun oorsprong vinden in oorzaken die gevonden worden in de Joodse hersenen en het centrale zenuwstelsel. Enkele van deze ziekten zijn het Bloom-syndroom, Familiaire Dysautonomie, de ziekte van Gaucher en de ziekte van Tay-Sachs.

Deze mentale en neurologische afwijkingen hebben een directe relatie met Joodse gedragspatronen die andere volkeren als onaangenaam en vreemd zouden ervaren. Deze mentale ziekten verklaren ongetwijfeld enkele van de gemeenschappelijke Joodse karaktertrekken, zoals schurend, onbeleefd, gierig, seksueel pervers, agressief, schizofreen, en vijandig.

Dergelijke mentale en neurologische stoornissen bij Joden zijn al lang bekend in de wetenschappelijke wereld. Dr. Joseph A Jacobs, een Jood, heeft in The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain, in 1886 gepubliceerd, vol. 15, blz. 360, een vergelijkend overzicht gegeven van een hoog percentage Joden met geestelijke ziekten. In The Jewish Encyclopedia staat:

“De Joden zijn meer onderhevig aan ziekten van het zenuwstelsel dan de andere rassen en volkeren waartussen zij leven. Hysterie en neurasthenie schijnen het meest voor te komen. Sommige artsen met veel ervaring onder de Joden zijn zelfs zo ver gegaan te verklaren dat de meesten van hen neurasthenisch en hysterisch zijn.”

Dr. Alexander Pilez, de wereldberoemde Weense psychiater, stelt in zijn voortreffelijke werk, Wiener Klinische Rundschau, blz. 888: “Gevallen waarin acute psychoses zich lenen tot idiotie en krankzinnigheid komen bijzonder vaak voor bij de Joden. Daarentegen zijn er geen erfelijke ziekten die uitsluitend bij het blanke ras voorkomen, en het negerras heeft er slechts één: sikkelcelanemie. Als een zeer gemengd en gemongreliseerd volk zouden de Joden vatbaarder zijn voor ziekten dan zuivere rassen. Hetzelfde geldt voor gehybridiseerde planten en dieren. Dit zou ook ziekten van de geest omvatten. “Idiote en imbeciele mensen komen naar verhouding vaker voor bij Joden dan bij niet-Joden … Het Mongoolse type van idiotie wordt ook zeer vaak waargenomen onder Joden … Onder de Joden is een zeer groot percentage krankzinnigen geconstateerd … Joden zijn meer vatbaar voor acute psychoses op jonge leeftijd dan niet-joden.”

De Joodse Encyclopedie stelt ook dat de oorzaken van deze geestelijke stoornissen bij Joden te wijten zijn aan “de neurotische vlek van het ras,” “een raciale eigenschap,” en “huwelijksbanden tussen bloedverwanten(familie).” Dit hoge percentage krankzinnigheid, idiotie, imbeciliteit en zwakzinnigheid bij de Joden verklaart mede waarom de Talmoed een verzameling is van imbeciele gebazel van krankzinnige geesten. Joden en blanken zijn genetisch niet van dezelfde geest.

De Joden en het blanke ras zijn duidelijk twee verschillende karakters in Gods Schrift die de verschillende rollen van Ezau en Jakob spelen. Het zijn twee soorten mensen, geestelijk, moreel, mentaal, en biologisch; waardoor natuurlijke conflicten tussen hen die niet “verzoenbaar” zijn.

Esau’s haat tegen Jacob

De tegenstrijdige en antagonistische relatie tussen Ezau en Jakob werd vergroot en geïntensiveerd toen Ezau “zijn eerstgeboorterecht aan Jakob verkocht” voor slechts een kom soep (Gen. 25:33). Jakob had toen het wettelijke recht om de zegeningen van de erfenis te ontvangen die hij van Izaäk had ontvangen door te doen alsof hij Ezau was. Toen Ezau zich realiseerde wat er gebeurd was en dat Jakob nu de zegeningen bezat die van hem hadden kunnen zijn, “haatte Ezau Jakob vanwege de zegening”.

Deze haat zou nu een eigenschap en kenmerk worden van het karakter Esau-Edom. Gedurende de rest van het geschrift verandert of vermindert deze eigenschap niet. Het is duidelijk geopenbaard door de Schrift dat Ezau-Edom een eeuwigdurende tegenstander van Jakob-Israël zou zijn, zoals er geschreven staat:

“De kinderen van Ezau haatten de zonen van Jakob, en de haat en vijandschap waren zeer sterk tussen hen al de dagen, tot op deze dag” (Jasher 58:28). Dus de nakomelingen van Ezau zouden het gehele ras dat van Jakob afstamde haten en verachten. Ezau’s haat tegen Jakob kwam tot uiting toen “Edom weigerde Israël door zijn grens te laten passeren” (Num. 20:21). In de achtste eeuw v. Chr. berispt de profeet Amos Edom duidelijk voor haar wreedheid en woede jegens Israël: Zo zegt de HEERE: Om drie overtredingen van Edom, en om vier, zal Ik de straf daarvan niet afwenden; omdat hij zijn broeder met het zwaard achtervolgd heeft, en alle medelijden heeft afgeworpen, en zijn toorn eeuwig verscheurd heeft, en hij zijn toorn eeuwig bewaard heeft.

Zo’n 200 jaar later veroordeelt de profeet Ezechiël ook Edom of “berg Seir” (de Edomieten), vanwege hun voortdurende haat tegen de kinderen van Israël:

Omdat gij [de berg Seir] een voortdurende haat hebt gekoesterd, en het bloed van de kinderen Israëls hebt vergoten door de kracht van het zwaard in de tijd van hun rampspoed, in de tijd dat hun ongerechtigheid een einde had.

De berg Seir, die staat voor de natie of het ras Esau-Edom, of de Edomieten, heeft door de geschiedenis heen een voortdurende haat gekoesterd tegen de kinderen Israëls. Door de hele Bijbel heen hebben de Edomieten hun haat en verzet tegen Gods uitverkoren volk Israël getoond. Dit was een eigenschap van dit volk die zij niet zouden verliezen.

Haat door Edom’s nakomelingen

Nergens in de Schrift is zo’n haat en vijandigheid te vinden als die welke Ezau-Edom had tegen Jakob-Israël. De vraag is, waar in de geschiedenis een dergelijke haat tegen een groep mensen door een andere groep kan worden gevonden. De parallel komt duidelijk naar voren in de haat die de Joden hebben tegen het blanke christelijke volk.

Het duidelijkste bewijs van de “eeuwigdurende haat” die de Joden koesteren tegen het blanke christelijke volk is te vinden in hun eigen Talmoed. In dit werk van haat en perversie hebben de Joodse rabbijnen en wijzen door de eeuwen heen uitdrukking gegeven aan de Joodse eigenschap van haat jegens blanke christenen. Hieronder volgen enkele uittreksels uit de Talmoed waaruit de joodse haat tegen christenen blijkt:

• Het is toegestaan een heiden te bedriegen en een woekerrente van hem te nemen (Baba Mezia 6la, Abhodah Zarah 54a).
• De goyim [christenen] worden beschouwd als onrein (Schabbath 145b, Abhodah Zarah 22b ).
• Het is niet toegestaan een Joodse broeder te beroven, maar het beroven van een heiden is toegestaan (Baba Mezia 61a; Sanhedrin 57a).
• De goyim zijn niet als mensen, maar zijn als dieren (Kerithuth 6b ). Het zaad van een goy is evenveel waard als dat van een beest (Kethuboth 3b; Baba Mezia 114,6).
• Een Jood mag het huis van een christen niet binnengaan (Gittin 62a).
• De goyim mogen niet genezen of geholpen worden wanneer zij ziek zijn, zelfs niet voor geld (Abodah Zarah 27b; lore Dea 158,1).
• Het is toegestaan een goy te bedriegen (Babha Kama 113b). Joden moeten proberen christenen te bedriegen (Zohar 1,160a).
• Een jood mag liegen en meineed plegen om een christen te veroordelen (Babha Kama 113a-113b).
• Een Jood mag andere Joden geen kwaad doen, maar de wet verbiedt geen kwaad aan een goy (Misjna Sanhedryn 57).
• Zij die de christen goed doen … zullen niet uit de dood opstaan (Zohar 1,25b ).
• Alle feesten van de volgelingen van Jezus zijn verboden en wij moeten ons tegenover hen gedragen zoals wij ons tegenover afgodendienaren zouden gedragen (Abodah Zarah 2a, 78c).
• Red een goy die in levensgevaar verkeert niet (HilkkothAkum, XX,1).
• Wanneer een Jood en een goy voor het gerecht komen, moet je de Jood vrijspreken en zijn kant kiezen, voor zover mogelijk volgens de Joodse wet. Als de Jood echter vrijgesproken kan worden volgens de heidense wet, spreek hem dan vrij (Babha Kama 113a).
• Een Jood mag alles houden wat hij vindt dat aan de Akum [Christen], het teruggeven ervan is een zonde (Choschem Ham 266,1).

De Talmoed vertegenwoordigt duidelijk een onderliggend Joods voorwerp van haat jegens christenen. Het leert de Joden om in elk aspect van het leven tegen de “goyim” te zijn, terwijl zij werken aan de vernietiging van de godsdienst van de Christenen en de ondermijning van hun cultuur en samenleving.

Deze haat tegen christenen, zoals onderwezen door de oude rabbijnen, heeft zich voortgezet in de opeenvolgende generaties en is overheersend in de woorden en gevoelens van Joden tot op de dag van vandaag.

Elie Wiesel, de Nobelprijswinnende Joodse schrijver en wereldberoemde “holocaustoverlevende”, propageert Jodenhaat tegen blanke mensen. In een van zijn boeken verklaarde hij:

“Iedere Jood, ergens in zijn wezen, zou een zone apart moeten zetten van haat – een gezonde, viriele haat voor wat de Duitser personifieert en wat zich in de Duitser afspeelt. Als je dat niet doet… zou verraad aan de doden zijn. “

Het is inderdaad interessant dat dezelfde blijvende haat die Edom had die Edom had voor Jacob, de Joden hebben tegenover de Christenen. Het is ook ironisch dat Joden, die al deze haat in zich hebben voor christenen, zich veel moeite hebben getroost om de wereld ervan te overtuigen dat zij volledig onschuldig zijn aan een dergelijke eigenschap, en dat het de Christen is die de Jood haat.

Edom’s haat tegen Jezus Christus

De profetieën over de geboorte van Christus waren goed bekend bij de mensen in die tijd. Hij zou de Koning over de hele aarde zijn (Zach. 14:9; Dan. 7:13), de Messias (Dan. 9:25), de verlosser van Israël (Jes. 59:20; 62:11), en zou uit het Huis van David zijn (Jer. 23:5). De Schrift openbaart ook dat Christus vijanden had vanaf het moment van Zijn geboorte:

Toen Jezus nu geboren was te Bethlehem in Judea, in de dagen van Herodes, de koning, zie, er kwamen wijzen uit het oosten naar Jeruzalem,

Zeggende: Waar is hij, die Koning der Joden? Want wij hebben zijn ster gezien in het oosten, en zijn gekomen om hem te aanbidden.

Toen Herodes, de koning, deze dingen gehoord had, werd hij verontrust, en geheel Jeruzalem met hem. (Matt. 2:1-3).

Waarom was deze Herodes “verontrust” over de geboorte en de komst van de Messias, Jezus Christus? Allereerst vinden we dat Herodes niet van dezelfde raciale afkomst was als Christus:

“Antipater, een ldumeeër van geboorte, was door Caesar tot procurator van geheel Judea; en zijn zoon, algemeen Herodes genoemd de Grote, was ten tijde van Christus’ geboorte, koning van Judea, inclusief Idumea.”

Herodes was, evenals zijn vader Antipater, een “ldumeër” of Edomiet van geboorte. Josephus in zijn Antiquities of the Jews, beschouwt Herodes ook als een “ldumean” (Boek XIV, Hoofdstuk XV, Sec. 2, p.438). Herodes had in “het geheim” met de wijzen gesproken en hun gezegd dat zij “naarstig naar het jonge kind moesten zoeken,” en wanneer zij het gevonden hadden, dat zij terug moesten komen en het hem zeggen, opdat hij “ook zou komen en Hem aanbidden” (Matt. 2:7-8). Dit was eigenlijk een list, zodat Herodes Christus kon doden. Toen de wijzen Christus vonden, werden zij “door God in een droom gewaarschuwd niet naar Herodes terug te keren” (Matt. 2:12). Zij keerden dus niet naar Herodes terug met de informatie over de verblijfplaats van Christus, hetgeen Herodes de Edomiet woedend maakte:

Toen Herodes dan zag, dat hij door de tovenarij bedrogen was, werd hij zeer woedend, en zond en doodde al de mannelijke kinderen, die in Bethlehem en in de gehele kusten daarvan waren, van twee jaren oud en jonger, naar den tijd, dien hij naarstig aan de wijzen had gevraagd.

Herodes de Edomiet had zo’n hekel aan Christus en wat hij vertegenwoordigde, dat hij een massa-executie had bevolen om er zeker van te zijn dat Jezus zou worden gedood. Als “de engel des Heren” Jozef niet had opgedragen met Jezus naar Egypte te vluchten, zou Herodes er zeker in geslaagd zijn hem te doden.

Andere vijanden van Christus waren de Farizeeën, die de godsdienst van Babylon bevorderden en volgden, die zich ontwikkelde tot de Talmoed, de basis van het Judaïsme. De Rabbijnen en de Joodse Talmoed zijn dus verder gegaan waar Herodes en de Farizeeën waren gebleven in hun haat tegen Jezus Christus, de Verlosser van Israël. In de Talmoed wordt Jezus een tovenaar, afgodendienaar, verleider, godslasteraar en een dwaas genoemd. Hij zou zich schuldig hebben gemaakt aan bestialiteit, seksuele perversie en magie. Er worden vier doodsoorzaken voor Jezus genoemd: steniging, verbranding, onthoofding en wurging. De aanval van de Joden op Christus en het Christendom is historisch, zoals de Jood Bernard Lazare toegeeft:

De Jood…is niet tevreden met het vernietigen van het Christendom, maar hij predikt het evangelie van het Judaïsme; hij bestrijdt niet alleen het katholieke of het protestantse geloof, maar hij zet aan tot ongeloof, en legt dan aan degenen wier geloof hij heeft zijn eigen opvatting van de wereld, van de moraal en van het leven. Hij is bezig met zijn historische missie, de vernietiging van de religie van Christus.

Net als Herodes, heeft de Jood een erfelijke haat tegen Christus en het christendom, en dit wordt duidelijk uitgedrukt in de Talmoed en andere Joodse werken. Ondanks dit feit kan of wil de georganiseerde kerkelijke wereld niet erkennen, of niet willen erkennen, dat de van hun christelijke natie evenredig is met het aantal en de invloed van de Joden die erin mogen bestaan.

Antisemitisme

De term “antisemitisme” is door de Joden gebruikt om Gods natuurlijke orde en plan in de wereld tegen te gaan en te verbergen, een orde die de Jood de rol heeft toebedeeld van agressor, hater, vernietiger, verleider, indringer en verderver. Door eenvoudigweg iemand “antisemitisch” te noemen, proberen de Joden alle schuld voor een conflict op de andere partij af te schuiven. Met andere woorden, het zijn die Arabieren of die Palestijnen, of de Duitsers die de haters en de agressors zijn, terwijl het in feite de Jood is. In The American Hebrew, schreef Jesse H. Holmes:

Het kan nauwelijks een toeval zijn dat vijandigheid gericht tegen de Joden vrijwel overal ter wereld te vinden is waar Joden en niet-Joden met elkaar in verband worden gebracht. En aangezien de Joden het gemeenschappelijke element van de situatie zijn, lijkt het waarschijnlijk… dat de oorzaak eerder bij hen ligt dan bij de zeer uiteenlopende groepen die dit antagonisme voelen.

Het resultaat van deze tactiek van het noemen van namen is dat de aandacht wordt gericht op het effect van het conflict, en niet op de oorzaak. De oorzaak is altijd een of andere onaangename eigenschap van de Jood die een conflict en actie tegen de Jood uitlokt. De Joden zeggen dan dat het “antisemitisme” of ongerechtvaardigde “Jodenhaat” is. Toch is de haat of actie tegen de Jood een natuurlijke reactie. Onder de titel “Jodenhaat als een natuurlijk instinct,” stelt Samuel Roth:

Antisemitisme [Jodenhaat] is zo instinctief dat het eenvoudigweg een van de oerinstincten van de mensheid genoemd kan worden, een van de belangrijke instincten waarmee het ras zichzelf helpt te behoeden voor totale vernietiging. Ik kan de zaak niet genoeg benadrukken. Antisemitisme is niet, zoals Joden de wereld hebben willen doen geloven, een actief vooroordeel. Het is een diep verborgen instinct waarmee ieder mens wordt geboren. Hij blijft zich er onbewust van, net als van alle andere instincten van zelfbehoud, totdat er iets gebeurt waardoor het wordt gewekt. Net zoals wanneer er iets in de richting van je ogen vliegt, de oogleden onmiddellijk uit eigen beweging sluiten. Zo snel en zeker wordt het instinct van antisemitisme in de mens gewekt …. Er is geen enkel geval waarin de Joden niet de bittere vruchten hebben verdiend van de woede van hun vervolgers.

De Jood is, evenals Ezau, in opstand gekomen tegen Gods bevel, en allen zijn gerechtvaardigd die in dit opzicht tegen de Jood optreden:

“Zo lijkt het alsof de grief van de antisemiet gegrond is; de Joodse geest is in wezen een revolutionaire geest en bewust of onbewust, de Jood is een revolutionair. “

Wat we in feite in de wereld hebben is Ezau, die de hater en de agressor is, die probeert zijn identiteit en aangeboren eigenschappen voor de wereld te verbergen. Als Ezau’s ware identiteit en eigenschappen publiekelijk bekend zouden worden, zou hij opnieuw machteloos staan in de wereld. De Joden hebben deze eigenschappen van Ezau geërfd en doen verwoede pogingen om iedereen het zwijgen op te leggen die deze eigenschappen zou onthullen.

De antisemitische aanklacht is, samen met de “haatwetten”, een instrument dat de Jood gebruikt ter verdediging van zijn offensieve, vijandige, revolutionaire en anti-christelijke aard. Als geïnsinueerd kan worden dat degene die beschuldigd wordt van antisemitisme, de hater en agressor is, kan een emotionele reactie van de massa… tegen dat individu worden gericht, en hem dwingen tot ofwel zwijgen of tot verlies van status in de maatschappij, zakenwereld of politiek.

Wat we in feite in de wereld hebben is Esau, die de hater en de agressor is, die probeert zijn identiteit en aangeboren eigenschappen voor de wereld te verbergen. Als Esau’s ware identiteit en eigenschappen publiekelijk bekend zouden worden, zou hij opnieuw machteloos staan in de wereld. De Joden hebben deze eigenschappen van Esau geërfd en doen verwoede pogingen om iedereen het zwijgen op te leggen die deze eigenschappen zou onthullen.

De antisemitische aanklacht is, samen met de “haatwetten”, een instrument dat de Jood gebruikt ter verdediging van zijn offensieve, vijandige, revolutionaire en anti-christelijke aard. Als geïnsinueerd kan worden dat degene die beschuldigd wordt van antisemitisme, de hater en agressor is, kan een emotionele reactie van de massa… tegen dat individu worden gericht, en hem dwingen tot ofwel… tot zwijgen of tot verlies van status in de maatschappij, zakenwereld of politiek.

Sinds de Joden in de jaren 1880 de lasterlijke aanklacht “antisemitisme” hebben uitgevonden, is deze opgebouwd met Joods geld, organisaties, propaganda en leugens (b.v. de Holocaust), zodat het woord nu is als slangengif dat iemands zenuwstelsel verlamt. Zelfs het noemen van het woord “Jood” wordt gemeden, tenzij het in een zeer gunstige en positieve context wordt gebruikt, b.v. als Gods uitverkoren volk. Dit stigma bestaat zelfs bij conservatieve en “rechtse” personen en organisaties. Zij spreken over wereldproblemen, conflicten en oorlogen als zijnde veroorzaakt door de communisten, of de zionisten, of door die internationale bankiers, of de CFR en Trilaterale organisaties. Hoewel er duidelijk bewijs is dat Joden achter al deze bewegingen en organisaties zitten, wordt het Joodse verband vermeden als de builenpest.

Het eindresultaat is dat zij die vrezen als “antisemitisch” te worden bestempeld, nooit effectief zullen zijn in het blootleggen van de wortel van de problemen in het land. Een dergelijke angst bestond niet bij Jezus Christus, die vrijmoedig de Talmoedische Farizeeën in openbare bijeenkomsten van aangezicht tot aangezicht bestreed. Hij wees specifiek op hun kenmerken, door te verklaren dat zij “huichelaars” waren, “een generatie van adders”, “vol van doodsbeenderen en van alle onreinheid”, “blinde leidslieden”, “een goddeloos en overspelig geslacht”, “vol van ongerechtigheid”, “slangen”, “moordenaars”, en “van hun vader de duivel”.

Door Christus’ ontmaskering van de trekken en wegen van deze Talmoedische Joden, konden zij niet gemakkelijk doorgaan met hun goddeloze praktijken. Deze “Joden” probeerden Hem daarom te doden (Johannes 8:37, 40), en slaagden daar uiteindelijk in. In de door gedachten beheerste wereld van vandaag zou Jezus Christus beschouwd worden als een “hater” en een “antisemiet”. Dit is duidelijk, want de Joden hebben bekend gemaakt dat het Nieuwe Testament “het meest antisemitische boek is dat ooit geschreven is.”

De sleutel – Wil de Jood in de Christelijke maatschappij leven, dan moet zijn ware aard en eigenschappen verborgen en gecensureerd worden voor de massa. Daarom stelt de Jood dat hij door de geschiedenis heen degene is geweest die vervolgd werd. Maar de oorzaak van die vervolging – anti-christelijke en beledigende Joodse trekken – wordt nooit verteld. En wanneer deze eigenschappen worden verzwegen, worden ook de oorzaak en de aard van veel van de problemen, conflicten, samenzweringen en oorlogen in de wereld verzwegen. Over deze problemen zei Henry Ford:

De helft van de verwarring die mensen tegenkomen in hun pogingen de wereld te verklaren, is te wijten aan hun onwetendheid over waar nu precies de Jood is. Hij is altijd een sleutel. Maar als de sleutel vermomd is als iets anders, hoe kan hij dan gebruikt worden?

Hier hebben we nu de sleutel tot de oorsprong en de bron van zoveel van het conflict en de wrijving die nu zo overheersen in de wereld. Twee van de hoofdpersonen die op het toneel (in de wereld) optreden hebben twee diametraal tegenovergestelde waardesystemen en spirituele disposities, ” en die twee zullen elkaar nooit ontmoeten”. Om de jood Maurice Samuels te citeren:

Vanaf het eerste begin van het joodse zelfbewustzijn vermoedde ik dat er tussen jullie heidenen [blanke christenen] en ons joden een onoverbrugbare kloof ligt.

De Joden, die een afstammeling of afsplitsing zijn van Esau-Edom, hebben een diepgewortelde haat tegen Gods volk – het blanke (Israëlitische) volk en hun God. De rol van Edom in de Schrift roept op om deze haat in de wereld uit te dragen. Zij kunnen en willen niet van hun rol afwijken. De meesten zien wat er in de wereld gebeurt, maar kunnen geen logische reden bedenken waarom er dit voortdurende conflict, deze strijd en deze haat zou bestaan tussen de Jood en die van het blanke ras. De meesten begrijpen niet, of weigeren het feit te aanvaarden, dat God dit conflict vanaf het begin zo heeft verordend. Dit is de enige logische verklaring voor wat we in de wereld zien aangaande zulke dingen.