Brittannië en Rome
Rome verklaart de oorlog aan het christendom
Een citaat uit hoofdstuk 10 van Het drama van de verloren discipelen laat zien hoe snel het christendom in Noord-Europa werd geaccepteerd. Op pagina 89: “De Heilige Kruistocht had zich zo snel verspreid van Avalon tot voorbij de zeeën dat Rome zo verontrust was dat het de uitdaging voor zijn eigen heidense beleid en keizerlijke veiligheid niet langer kon negeren. In het jaar 42 na Christus vaardigde Claudius, keizer van de Romeinen, het noodlottige decreet uit om christelijk Brittannië, man, vrouw en kind, en zijn grote instellingen te vernietigen en zijn bibliotheken te verbranden. Daartoe rustte Claudius het grootste en meest efficiënte leger uit dat ooit door Rome was uitgezonden om een vijand te veroveren en werd geleid door zijn meest bekwame generaals.” Dit Claudiaanse Edict was slechts tien jaar na de dood van Christus, en toch groeide het christendom zo snel in Engeland en Gallië dat Rome militair tegen hen optrad.
Op een andere pagina, die een veldslag beschrijft: “Op deze velden werd het kruis van Christus ontvouwd zoals dat door de heilige Jozef aan Arviragus was gegeven, zodat ‘alle volken zouden zien’, voor het eerst in de militaire geschiedenis. Dit alleen al verkondigde waar de Britten voor vochten: de verdediging van hun nieuwe geloof, het christendom, het evangelie van Jezus, met de vrijheid die het gaf aan allen die in Hem geloofden. Caractacus wordt officieel erkend als de eerste generaal die een christelijk leger in de strijd leidde ter verdediging van het geloof.” Dit was in ongeveer 50 na Christus. Het kruis van Christus vloog boven Britse soldaten binnen twintig jaar na de dood van Christus. Hoe weinig weten we van de dappere geschiedenis van onze voorouders of van de geschiedenis van het christendom:
Ondanks bijna voortdurende Romeinse pesterijen en oorlog bleef het Woord zich verspreiden tot in de verste uithoeken van de Britse eilanden. De oude Britse en Romeinse geschiedenis vermeldt dat in 137 na Christus Timotheus, de zoon van Pudens en Claudia van 2 Timotheüs 4:21, van Rome naar Brittannië reisde om de Britse koning Lucius in het christelijk geloof te dopen. Diezelfde koning Lucius riep in 156 na Christus tijdens het Nationaal Concilie in Winchester (de huidige plaats van de kathedraal van Winchester) het christendom uit tot het nationale geloof van Brittannië. Voor het geval sommigen denken dat deze daad van Timotheus eerder Romeinse dan Britse glorie oplevert, zij erop gewezen dat de moeder van Timotheus, Claudia, een Britse prinses van koninklijke bloede was en dat koning Lucius eigenlijk haar achterneef was! Zij was in Rome als een van de koninklijke gijzelaars die in de Romeinse oorlogen werden meegenomen. Het huis waar Paulus preekte toen hij in Rome was, was van haar, en het stond bekend als “Het Britse huis”. Nu staat er een kleine kerk op de oorspronkelijke plaats, een paar blokken van de grote paleizen van de Paus waar wereldheersers hulde brengen. Een plaquette op de kerk identificeert de plaats als die van de eerste kerk in Rome. Miljoenen christenen zijn een paar straten verder gepasseerd om zich te vergapen aan de Romeinse paus in al zijn pracht en praal. Zij weten niet dat de eerste kerk in Rome een Britse kerk was en diende als toevluchtsoord en pleisterplaats voor de apostelen op weg naar het eiland van het lot.
Deze achterneef van Claudia, Koning Lucius, stichtte de 3 beroemde aartsbisdommen Londen, York en Caerlon. In 79 na Christus bouwde hij de historische St. Peter op Cornhill. Tijdens zijn bewind liet hij munten slaan met het christelijke kruis op één zijde. Zijn bescherming en bevordering van de leer van het christelijk geloof in Engeland, gedurende zijn lange regering van 134 tot 201 na Christus, deed de eerbiedwaardige Bede in 740 na Christus schrijven: “De Britten behielden het geloof, dat zij onder koning Lucius hadden ontvangen, ongeschonden en volledig, en bleven in vrede en rust tot de tijd van keizer Oiocletianus.” Die verwijzing is natuurlijk naar Diocletianus van Rome, die de Romeinse legioenen in 300 na Christus tegen Engeland lanceerde in de laatste poging van het heidense Rome om de christelijke missies bij hun bron, Engeland, te vernietigen.
Een christelijke Brit wordt Romeins keizer
Deze oorlog eindigde in 312 na Christus toen de edele Brit, Constantijn, Rome veroverde met een leger uit christelijk Brittannië en Gallië. Terwijl hij vanuit Gallië naar Rome marcheerde, vertelde Constantijn zijn biograaf Eusebius dat hij in de lucht een vlammend kruis had gezien met de woorden: “Door dit kruis verover je”. Hij liet onmiddellijk kruizen naaien op alle strijdstandaards (vlaggen) van het leger en Rome viel voor hem in het teken van het kruis. Korte tijd later vaardigde hij het beroemde decreet van Milaan uit, dat de keizerlijke goedkeuring gaf aan de christelijke godsdienst, waardoor de christenvervolgingen in feite eindigden totdat ze onder de pausen werden hervat. Het heidense Rome was erop uit om het christelijke Brittannië te vernietigen, en werd zelf veroverd en het christendom werd haar officiële godsdienst. Toch leren onze religieuze seminaries onze predikers dat Brittannië een eiland van geschilderde wilden was voordat Rome het Evangelie bracht in 597 na Christus!
Claudia van Rome was Brits geboren
De historische informatie dat Claudia uit 2 Timotheüs 4:21 van Britse afkomst was, stond minder dan 70 jaar geleden in Amerikaanse bibliotheekboeken: STORY OF BRITONS door Hubert M. Skinner, gepubliceerd in 1903, heeft een heel hoofdstuk getiteld “The Lady Claudia.” De tweede paragraaf luidt: “Claudia was een Britse, een beroemde schoonheid en sociaal leidster in de grote wereldhoofdstad Rome, een persoonlijke vriendin van Sint Paulus. De christelijke wereld zal nooit weten hoezeer de vroege groei in het Westen te danken was aan de invloed die zij uitoefende.” De auteur geeft vervolgens haar familie-achtergrond en haar associatie met Paulus uit de Bijbel.
Een ander geschiedenisboek, The Story of Early Britain, door Alfred J. Church, gepubliceerd in 1891, geeft het verhaal van de Britse gijzelaars in Rome, waarbij Claudia wordt geïdentificeerd als de dochter van koning Cogidubnus. Dit boek was het 31e in een reeks tekstboeken met de titel The Story of The Nations, in algemeen gebruik in het begin van de jaren 1900. Exemplaren van beide boeken zijn in het bezit van deze auteur.
De Romeinse dichter Martial schreef ter ere van Claudia, toen zij de bruid werd van Pudens in Rome:
“Claudia! Roos van de Britten met blauwe ogen!
Veroveraar van harten! Hoe komt het dat je zo’n Latijns persoon bent?
Zo’n sierlijke vorm? Het doet geloven dat je een Romein bent!
“Gij zijt geschikt als Italiaanse of Atheense vrijster.”
Zowel Britse als Romeinse bronnen identificeren haar als van Britse koninklijke afkomst. Waarom is dit niet bekend bij christelijke leiders vandaag de dag?
Vandaag de dag is er niet één Amerikaanse predikant die weet dat de eerste christelijke kerk in Rome in het huis van een Britse prinses stond, of dat de eerste verklaring van het christendom in het Romeinse Rijk werd afgelegd door een koninklijke zoon van de Britse eilanden. De roemrijke geschiedenis van ons ras kennen en onderwijzen zou zowel onze christelijke als onze Israëlitische afkomst onthullen. Dat willen de vijanden van Amerika niet.
