(Uittreksel uit “De exclusiviteit van Israël” door Arnold Kennedy)

Mensen die opgevoed zijn met een religieuze overtuiging kunnen een conflict hebben tussen wat er geschreven staat en wat hen geleerd is. Velen zijn opgevoed met het zingen op de zondagsschool van het lied: rood, geel, zwart en wit, allen zijn kostbaar in Zijn ogen. Dit heeft ons de gedachte gegeven dat onze God iedereen van elk ras precies hetzelfde behandelt. De Bijbel ondersteunt de broederschap van de mens niet in de zin dat alle mensen bloedbroeders zijn. Er is op gewezen dat er bepaalde manieren zijn waarop God niet iedereen hetzelfde behandelt – zelfs onder de stammen van Israël zelf zijn er verschillen, dus we zullen enkele van deze behandelingen opnieuw bekijken.

DE BASIS VAN GODS OORDEEL OVER NIET-ISRAËLISCHE NATIES

Als we in Johannes 1:17 lezen dat de wet door Mozes gegeven is, maar dat genade en waarheid door Jezus Christus gekomen zijn, hebben we een probleem omdat de wet in verband met Abraham gesproken wordt, lang voordat Mozes geboren was. Het is ook duidelijk dat God oordeelde over andere niet-Israëlische naties – dus wat was de basis van het oordeel? Sommige naties werden geoordeeld vóór wat sommigen het geven van de wet noemen [bijvoorbeeld Sodom] en sommige werden daarna geoordeeld [bijvoorbeeld Damascus, Gaza, Tyrus, Ammon, Moab en Edom]. We zien dat Jona naar Ninevé werd gestuurd om berouw te verkondigen. We vinden wet en oordeel met betrekking tot Adam en Eva en de offers die Kaïn en Abel brachten. Voor bijna alle Christenen is er een conflict over wat De Wet betekent.

In verband met Abraham wordt ons verteld:

Gen 26:5 Omdat Abraham Mijn stem gehoorzaam was, en Mijn last, Mijn geboden, Mijn inzettingen en Mijn wetten bewaarde.

In het begin van dit boek werden veel Schriftplaatsen opgesomd om te laten zien dat de totale wet, namelijk de geboden, inzettingen en oordelen, exclusief aan Israël werden gegeven als onderdeel van een verbond. Er werden beloften gedaan en verantwoordelijkheden aan Israël gegeven die niet aan andere rassen werden gedaan. Vóór de toevoeging van de Wet aan Israël [Gal 3:19], waren er de beloften gedaan aan het zaad van Abraham door Izaäk, waarbij de erfenis werd gedaan op basis van belofte en niet het houden van “De Wet”.

Ps 147:19,20 Hij laat Zijn woord aan Jakob zien, Zijn inzettingen en Zijn oordelen aan Israël. Zo heeft Hij met geen volk gehandeld; en Zijn oordelen hebben zij [dat zijn de andere volken] niet gekend.

Dit vers is zowel beperkend als specifiek en heeft uitsluitend betrekking op Israël als ras.
[a] Het “woord” is dabar, of het gesproken woord.

[b] “Voorschriften” is choq, wat betrekking heeft op bevelen in de zin van een specifieke richting, opdracht, instructie, grens of beperking.

[c] “Oordelen” is mishpat, wat betrekking heeft op een gerechtelijk vonnis uitgesproken door God. Het is sterk verbonden met rechtvaardigheid.

De Tien Geboden die aan Israël werden gegeven als onderdeel van een verbond zijn dabar, of gesproken door God tot het onderwerp dat aangesproken wordt.

Deut 4:13 En Hij verkondigde u [dat is Israël] Zijn verbond, dat Hij u geboden had uit te voeren, namelijk tien geboden; en Hij schreef ze op twee stenen tafelen.

In vers 14 kreeg Mozes het bevel om inzettingen en oordelen te leren, opdat gij die zoudt doen in het land waarheen gij gaat om het te bezitten. Er wordt ons verteld dat het houden hiervan de reden is waarom andere volken zouden denken en weten dat Israël een groot en wijs ras was. Hier wordt rassenscheiding gedemonstreerd!