Hoofdstuk 2
Gitdom (Het land van de gits)
Gitdom’ liep dwars door de blanke befolking (bevolking), (veel ervan in alle blanke landen trouwens) ja de blanke heersers waren de meesters van rebellie tegen Gods wetten. Het moet duidelijk zijn dat blanken niet achter blanken staan, blanken staan alleen achter degenen die hun ego sussen. Ze glimlachen graag naar een krokodil en laten zich inpalmen door zijn vriendelijke grijns. Blanke kolonisten geloofden op de een of andere manier dat Groot-Brittannië de lakens uitdeelde. Om eerlijk te zijn had ze zichzelf lang geleden al gehoereerd aan de goudwolven, zoals Barney Barnado (Barnett Isaacs), de Rothschilds, de Oppenhimers, Alfred Beit, Lionel Phillips en andere bonte Kanaänieten.
Het laatste wat de Kanaänieten wilden was nog een blanke heerschappij; ze waren behoorlijk pissig toen de blanken in Australië de White Australia Policy opstelden. De blanke Rhodesiërs waren zich er gelukkig niet van bewust dat het hoerige Groot-Brittannië Afrika onder zwart bloed wilde bedelven. De hoererende rol van Groot-Brittannië was die van de Kanaänieten en hun grove VN, namelijk decolonisatie. De ontpoldering was een rookgordijn voor de etnische zuivering van de blanken. Toen de blanken dit eindelijk begrepen, voelden ze zich in de steek gelaten, want waarom houden ze zoveel van zwarten? In voor een cent, in voor een pond. Neem zwarten tot ze “je oren uitkomen”. Het is alles of niets. De blanken hadden de zwarten etnisch moeten zuiveren, maar dat hebben ze niet gedaan. Als ze dit hadden gedaan, zou het gemakkelijk zijn geweest om een illegale immigrant te herkennen, hij zou niet-blank zijn geweest. In plaats daarvan spendeerden de blanken jaren en miljoenen dollars om de goede van de slechte zwarten te filteren, een ondankbare en hopeloze onderneming. Een zwarte is een zwarte zoals een slang een slang is. Koning Jezus zei dat een Ethiopiër zijn huid niet kon veranderen. Er bestaat dus niet zoiets als een goede zwarte. Waar zijn de grote bijeenkomsten van zwarten over de hele wereld en de oproepen tot boycots om de blanke Rhodie te redden? NERGENS! Maar domme blanken kwamen bijeen om het ‘beest van het veld’ van Zuid Afrika te redden tegen de blanken. Nu in 2002 snappen de blanken het nog steeds niet. Omdat de blanken de zwarten niet hebben weggejaagd, hebben de zwarten de blanken weggejaagd.
In 1922 had Zuid-Rhodesië zich bij Zuid Afrika kunnen aansluiten, maar deed dat niet. Ik denk dat de gedachte om zich te mengen met niet-Engels sprekende blanken onverdraaglijk moet zijn. Prima, dus voeg je bij “het beest van het veld” en dat deden de Rhodesiërs. In plaats daarvan koos Noord-Rhodesië’s Roy Welensky van de Noord-Rhodesische Wetgevende Raad samen met de toenmalige Zuid-Rhodesische premier, Sir (Sir is een titel die vaak aan handlangers wordt gegeven) Godfrey Huggins ervoor om een bondstaat (federatie) te vormen. Het duurde even om het allemaal voor elkaar te krijgen, maar in 1951 was het eindelijk voor elkaar, met veel gemopper uit het door Joden beheerste Groot-Brittannië.
De bond-staat werd gedeeltelijk toegestaan door Groot-Brittannië als reactie op het Afrikaner (Boeren) nationalisme na de Zuid-Afrikaanse stemming van 28 mei 1948 die leidde tot een Afrikaner staat, vrij van het Gemenebest en de Britse kroon. Groot-Brittannië stond de bond-staat toe, niet om de Rhodie blanken te versterken, maar om een politiek tegenwicht te hebben tegen het Afrikanerdom. Groot-Brittannië zag zichzelf eerder als een hoeder van de zwarten, ze werkte uiteindelijk toe naar zwarte chaos, ten onrechte zwarte heerschappij genoemd. Toch hield de bondstaat, waar Nyasaland deel van uitmaakte, niet lang stand en in 1962 maakte Nyasaland zich los. Een jaar later deed Noord-Rhodesië dat ook. Beide landen werden “opgedoekt”; de blanken werden uitgespuugd. Zuid-Rhodesië werd gewoon Rhodesië, maar de blanken wisten nog steeds niet hoe ze hun hachje moesten redden in de komende storm.
