Schrift, cijfers en de Assyrische ballingschap: wat predikers verzwijgen
Wij bespreken de tegenstanders van onze Israël-identiteit. Zijn zij eerlijk? En omdat deze deel een vrij gedetailleerde bijbelstudie wordt van een stuk Bijbelse geschiedenis, dring ik er bij mijn lezers opnieuw op aan om de tijd te nemen om te gaan zitten, uw Bijbel te pakken en met mij mee te lezen, zodat u bekend zult zijn met de argumenten die ik zal aanvoeren om de redeneringen te weerleggen van hen die deze leer bestrijden — namelijk dat de Angelsaksen afstammelingen zijn van de stammen van Israël. Vorige week las ik uit een pamflet van veertig-en-iets pagina’s, getiteld Anglo-Israelism: Refuse the Refuse.
Ik ga u niet eens de naam geven van de man die dit artikel schreef — dat is niet nodig, want de meesten van mijn luisteraars weten dat praktisch elke prediker in Amerika óf degenen die leren dat het Angelsaksische, Keltische, Germaanse en verwante volk de kinderen van Israël zijn, negeert, óf actief bestrijdt. Vorige week las ik het gedeelte waarin deze man meent te bewijzen dat de volken die Centraal- en Noord-Europa bevolkten onmogelijk Israëlieten konden zijn, omdat — en dat is de kern van zijn argument — de mensen die rond 722 v.Chr. in de Assyrische ballingschap gingen slechts “een handjevol gevangenen” waren. En dan zegt hij verder: wel, dat handjevol kan onmogelijk de grote naties zijn geworden van de Scythen en anderen bij de Zwarte Zee en in het gebied rond de Kaukasus, want het waren er zo weinig.
Nu ga ik deze man niet persoonlijk veroordelen, want het is waar dat bijna zonder uitzondering de predikers vandaag de dag de Assyrische ballingschap van het Israël-volk — die 700+ jaar vóór Christus plaatsvond — negeren. In feite doen zij dat op twee manieren: ten eerste door er helemaal niet over te spreken en alleen te praten over de Babylonische ballingschap van de stad Jeruzalem, die 120 jaar later kwam; en ten tweede door te spreken over de “verstrooiing der Joden” die plaatsvond toen Titus de Joden in 70 n.Chr. uit Jeruzalem dreef — en dát dan de “verstrooiing van Israël” te noemen.
Dat is niet eerlijk, aangezien de verstrooiing van de Israëlieten — de grote meerderheid van hen — meer dan 700 jaar vóór de geboorte van Christus plaatsvond. En de meeste predikers worden in de seminaries zo onderwezen dat zij die ballingschap niet bespreken, want elke rationele bespreking van Israëls Assyrische ballingschap, en het lezen van het Bijbelverslag daarvan, zou iemand brengen tot de vraag: Wat is er met die miljoenen mensen gebeurd, en waar zijn hun nakomelingen vandaag? Dus is er een samenspanning onder onze profeten in ons midden om niet te spreken over de Assyrische ballingschap, haar niet te onderwijzen, het volk niet aan het denken te zetten, enzovoort. En natuurlijk gebruikt deze man slechts een halve pagina om over de Assyrische ballingschap te spreken, en hij noemt de Israëlieten die Assyrië in werden gevoerd “een handjevol gevangenen”.
Goed, we zullen het aantals-argument direct afhandelen door ons tot de Bijbel te wenden. Ik wil u de plaats wijzen van enkele cijfers over het aantal Israëlieten in het oude Kanaän, 300+ jaar vóór de Assyrische ballingschap. U zult het hele verslag moeten lezen als u dat wilt; ik lees één vers:
“En Joab gaf het getal van het volk aan David; en geheel Israël telde een duizend duizend en honderd duizend mannen die het zwaard hanteerden; en Juda was vierhonderd drie-score en tien duizend mannen die het zwaard hanteerden.” 1 Kronieken 21:5
Wat we hebben is een totaal van 1.100.000 strijders uit Israël en 470.000 uit Juda, ruim 300 jaar vóór de Assyrische ballingschap. En de cijfers in 1 Kronieken 21 vermelden Levi en Benjamin niet. Het is dus waarschijnlijk dat David meer dan 1.600.000 soldaten had — wat een bevolking zou impliceren van minstens 16 miljoen, en mogelijk tot 32 miljoen Israëlieten ten tijde van David, 1.000 jaar vóór de geboorte van de Heere Jezus Christus.
Dat ene getal — nog zonder rekening te houden met het historische verslag van de ballingschap in Assyrië — zou elke oprechte christen aan het denken moeten zetten over de hedendaagse leer dat 20 miljoen Joden het gehele overblijfsel van de kinderen van Israël vormen. Elke lezing van Genesis en de verbonden met Abraham leert u dat één van de steeds herhaalde beloften aan Abraham, Izak en Jakob was dat God hen zou vermeerderen en hen buitengewoon vruchtbaar zou maken. Het verbond dat ons Bijbelverhaal opent — letterlijk op de eerste bladzijden van uw Bijbel — zet de grondslag voor de rest, en omvat beloften dat Abrahams nakomelingen zullen zijn als het zand der zee en als de sterren des hemels. En ziet — 1.000 jaar vóór Christus, 3.000 jaar vóór vandaag — had Israël 1.570.000 man onder de wapenen in het oude Kanaän.
En vandaag willen valse, bedrieglijke predikers u doen geloven dat God Israël-profetie vervult door anderhalf miljoen Joden terug te brengen naar het oude Jeruzalem. Broeder, zuster, David had zoveel soldaten in het oude Palestina 3.000 jaar geleden! Waar blijven Gods beloften, als u de valse leer gelooft dat 20 miljoen Joden in de wereld vandaag de gehele nakomelingschap vormen van al die miljoenen Israëlieten millennia geleden? En — zoals wij vaak in onze geschriften aantonen — de leer dat de Joden Israël zijn, is op zichzelf een ontkenning van elke waarheid, belofte en openbaring in Gods Woord.
Goed — nu naar de schriftuurlijke verslagen van de Assyrische ballingschap: de ballingschap waarover predikers niet willen spreken, en die deze man “een handjevol gevangenen” noemde. En hij is niet de enige; ik heb dat in veel andere bronnen gelezen. Steeds opnieuw dringt men aan dat de “verstrooiing van Israël” het verdrijven van een miljoen Joden uit Jeruzalem door Titus in 70 n.Chr. was. Nee, broeder, zuster, de verstrooiing van Israël is dat wat gerelateerd wordt in 2 Koningen 15, 16, 17 en 18, die predikers zorgvuldig negeren en u de informatie uit Gods Woord ontzeggen.
“In de negen en dertigste jaar van Azarja, de koning van Juda, begon Menahem, de zoon van Gadi, koning te zijn over Israël en regeerde tien jaar te Samaria… En Pul, de koning van Assyrië, kwam in het land; en Menahem gaf Pul duizend talenten zilver… En Menahem haalde dat geld van Israël, van alle sterke en rijke mannen…” 2 Koningen 15 (selecties, vv. 17–20)
Met andere woorden: zij deden — gedeeltelijk — wat wij vandaag doen: schatten en omkoping geven aan een vreemde koning, de koning van Assyrië, opdat hij hun land niet zou aanvallen — en hij deed het niet. De jaren hier zijn 752–742 v.Chr. Daarna stierf Menahem, en zijn zoon regeerde twee jaar.
“In het twee en vijftigste jaar van Azarja, de koning van Juda, begon Pekah, de zoon van Remaljah, te regeren over Israël te Samaria en regeerde twintig jaar… In de dagen van Pekah kwam Tiglath-Piléser, de koning van Assyrië, en nam Ijon, Abel-Beth-Maächa, Janoah, Kedes, Hazor, Gilead en Galilea, het ganse land van Naftali, en voerde hen gevankelijk weg naar Assyrië.” 2 Koningen 15:27–29
Hier is dus een deel van het noordrijk (het tienstammenhuis) dat in Assyrië wordt gevoerd — na zo’n 32 jaar van afwisselend oorlog en verdragen. Dit brengt ons tot 732 v.Chr. Hoofdstuk 16 geeft enige geschiedenis over Juda (het zuidrijk), en hoofdstuk 17 keert terug naar het noordrijk — de grote meerderheid van het huis Israël. Een deel is vóór 732 reeds in ballingschap gevoerd. Let nu op 2 Koningen 17:
“In het twaalfde jaar van Achaz, de koning van Juda, begon Hosea, de zoon van Ela, koning te zijn te Samaria over Israël, negen jaar… Tegen hem toog Salmaneser, de koning van Assyrië op… En de koning van Assyrië vond samenzwering in Hosea… Daarom sloot de koning van Assyrië hem op en bond hem in het gevangenhuis.” 2 Koningen 17:1–4
En dan komen de twee meest cruciale verzen:
“Toen trok de koning van Assyrië door het hele land en trok hij op naar Samaria en belegerde het drie jaar. In het negende jaar van Hosea nam de koning van Assyrië Samaria in en voerde Israël weg naar Assyrië, en deed hen wonen in Halah en aan de Habor, de rivier van Gozan, en in de steden der Meden.” 2 Koningen 17:5–6
Met andere woorden: al het overige van het noordrijk. Dit is ca. 300 jaar ná de regering van David. Dit is de overgrote meerderheid van het volk Israël — tien stammen — terwijl twee stammen in het rijk Juda bleven, dat door de Assyrische koning niet werd aangetast. Maar al de overige stammen van Israël werden uit hun land weggevoerd en geplaatst in het gebied dat wij nu noemen: noord- en oost-Turkije en de zuidzijde van de Kaspische Zee. Dertig jaar van oorlogen en wapenstilstanden eindigden in de wegvoering van het gehele noordelijke huis Israël naar Assyrië.
Als David 1.570.000 soldaten had 300 jaar vóór dit moment, dan moeten we aannemen dat het minimum aantal weggevoerden dat naar Assyrië werd gevoerd 10 miljoen was — en mogelijk 20 miljoen of meer — want dit was de grote meerderheid van het volk. En deze man, die het boekje Refuse the Refuse schreef, wimpelt al onze argumenten over Israëls verplaatsing naar Europa af door te zeggen dat zij “een handjevol gevangenen” waren.
Dat het noordrijk volledig werd verwijderd, wordt in hetzelfde hoofdstuk nog twee keer bevestigd:
“Daarom werd de HEERE zeer toornig over Israël en nam hen weg van Zijn aangezicht; er bleef niemand over dan de stam van Juda alleen.” 2 Koningen 17:18
“Totdat de HEERE Israël van Zijn aangezicht had weggenomen, gelijk Hij gesproken had door de dienst van al Zijn knechten, de profeten. Zo werd Israël weggevoerd uit zijn land naar Assyrië tot op deze dag.” 2 Koningen 17:23
U vindt een bevestiging hiervan ook in Jeremia 7:15. Maar niet alleen werd heel Israël (tientallen miljoenen) fysiek uit het oude land verwijderd — een groot deel van Juda werd óók in de Assyrische greep genomen, wat deze leugenachtige predikers eveneens negeren:
“In het veertiende jaar van koning Hizkia kwam Sanherib, de koning van Assyrië, op tegen alle versterkte steden van Juda, en nam ze in.” 2 Koningen 18:13
Met andere woorden: niet alleen het hele noordrijk, maar ook alle versterkte steden van Juda werden ingenomen; overbleef de stad Jeruzalem en de directe omgeving. Elk eerlijk onderzoek van 2 Koningen 15–18 zou elke rationele prediker tot de conclusie brengen dat ten minste 90% (en mogelijk 95%) van heel Israël uit Kanaän werd weggevoerd — 800 jaar vóór de “verstrooiing van de Joden” in 70 n.Chr. door Titus. En toch vertellen predikers u dat de “verstrooiing” in 70 n.Chr. plaatsvond. Broeder, zuster, ik lees Bijbelgeschiedenis van 720+ jaar vóór de geboorte van Christus.
Het Nieuwe Testament bevestigt dat deze verstrooiing lang vóór Christus’ tijd plaatsvond — niet erna, zoals men vandaag leert. In Johannes 7 spreken de Joodse Farizeeën met Jezus. Hij zei hun:
“Gij zult Mij zoeken en niet vinden; en waar Ik ben, kunt gij niet komen.” Johannes 7:34
Zij begrepen het niet, en zeiden onder elkaar:
“Waarheen wil deze gaan, dat wij Hem niet zullen vinden? Wil Hij heen gaan naar de verstrooiden onder de heidenen en de heidenen leren?” Johannes 7:35
Met andere woorden: de Joden in Palestina wisten dat er ten tijde van Christus Israëlieten in de verstrooiing waren. Maar de hedendaagse leer zegt: “Ze kwamen allemaal terug uit Babel en waren in Palestina ten tijde van Christus; de verstrooiing was pas in 70 n.Chr.” — Onzin. De overgrote meerderheid — mogelijk 10, 20, 30 miljoen — was 700 jaar vóór Christus verstrooid en nooit teruggekeerd.
Normale bevolkingen verdubbelen elke 100–150 jaar, behalve in tijden van pest of grote oorlog. Zelfs ten tijde van Christus kan het verstrooide Israël in Europa ruim 100 miljoen mensen omvat hebben — door Jezus, Paulus, Petrus, Jakobus en Johannes vaak aangeduid als de ethnē (in de KJV soms vertaald als “naties”, soms als “heidenen”). In mijn boek “Paul and Joseph of Arimathea, Missionaries to the Gentiles” citeer ik een aantal oude historici die de volken van Griekenland, Spanje, het oude Frankrijk, de Britse Eilanden en de Scandinaviërs als nakomelingen van de Hebreeën identificeren.
Dat historische bewijs — dat Europa bevolkt werd door oud, verstrooid Israël — wordt door predikers genegeerd en zelfs ontkend; dat maakt het tot een misdaad tegen Gods volk en bestempelt zo’n prediker als vijand van God en vijand van Israël. Een prediker die de Assyrische ballingschap van heel Israël (behalve Jeruzalem) afdoet als “een handjevol gevangenen” bedrijft misleiding in haar ruwste vorm. En diezelfde predikers draaien zich om en zeggen dat de mensen die uit Babel terugkeerden heel Israël vormden — terwijl we in de Bijbel precieze aantallen hebben:
“Het gehele aantal der gemeente te zamen was twee en veertig duizend driehonderd en zestig.” Ezra 2:64
“Het gehele getal der gemeente te zamen was twee en veertig duizend driehonderd en zestig.” Nehemia 7:66
Twee getuigen die zeggen dat minder dan 43.000 uit Babel terugkeerden — en toch beweert men dat dit “heel Israël” was. Terwijl 2 Koningen 15–18 getuigt dat bijna het hele huis Israël (behalve Jeruzalem) in Assyrië werd gevoerd — en dát wuift men weg. Maar die miljoenen die in de Assyrische ballingschap gingen, gingen ergens heen; en in feite bleven zij zich vermenigvuldigen — als Israëlieten onder het verbond van Abrahams veelheid. Alleen valse, leugenachtige predikers zullen u deze enorme ballingschap en migratie van zulke grote aantallen Israël onthouden.
En ik herhaal: elk serieus onderzoek van de Assyrische ballingschap zal de leer doen wankelen dat 20 miljoen Joden heel Israël vormen. Als u of uw prediker een Strong’s Concordantie heeft, raad ik u van harte aan het woord “lost” (verloren) in het Nieuwe Testament op te zoeken en de 13 vindplaatsen te lezen — telkens in relatie tot de kinderen van Israël, inclusief Christus’ uitspraak dat Hij niet gezonden is dan tot de verloren schapen van het huis van Israël. Strong’s vermeldt dat “lost” uit een Grieks woord komt dat betekent: “weggezet en gestraft”.
Waarom gebruikte Christus die term? Waarom zei Hij: “Ik ben niet gekomen dan tot het weggezette en gestrafte huis van Israël”? Omdat Israël weg was. Het aantal Israëlieten in Judea, Jeruzalem en zelfs in Galilea ten tijde van Christus bedroeg vermoedelijk enkele tienduizenden — onmogelijk heel Israël. Anders — waarom dit terugkerende motief in de Evangeliën, dat Jezus Zijn discipelen instrueert te gaan tot de verloren schapen van het huis Israël? Waar waren zij? Zij waren Europa in.
Dat die zendingsopdracht geen klusje van een paar weken was blijkt uit Mattheüs 10: nadat Christus Zijn discipelen zendt tot de verloren schapen van het huis Israël, zegt Hij:
“Gij zult met de steden van Israël niet gereed zijn, totdat de Zoon des mensen gekomen zal zijn.” Mattheüs 10:23
Als Israël slechts in Palestina was, hadden zij alle steden in enkele dagen kunnen doorkruisen — en toch geeft Jezus aan dat zij met die opdracht bezig zullen zijn tot Zijn wederkomst.
Ik wil die schriftplaatsen herhalen voor wie heeft gelezen zonder Bijbel of ze niet kon noteren. Als u 1 Kronieken 21 leest, ziet u in vers 5 de cijfers die opgeteld 1.570.000 strijders geven — 300 jaar vóór de Assyrische ballingschap, 1.000 jaar vóór Christus, 3.000 jaar vóór vandaag. Leg dát naast de onzinnige hedendaagse leer dat 20 miljoen Joden de nakomelingen zijn van al die miljoenen Israëlieten millennia geleden. Lees vervolgens 2 Koningen 15, 16, 17 en 18: daar staat het Bijbelse bewijs dat de grote meerderheid van het Israël-volk in de Assyrische ballingschap werd gevoerd — de verstrooiing — 800+ jaar vóór Titus de tempel verbrandde.
Zijn predikers die onze Israëlitische afstamming bestrijden eerlijk? Overduidelijk niet.
