Meer dan 1100 jaar geleden vertrokken verschillende Noorse (Israëlitische) stammen, voornamelijk van Dan, onder hun leider Rus de Viking. Zijn volgelingen heten dus de Russen. Deze Viking-Russen maakten nederzettingen in wat nu Oekraïne, Wit-Rusland en Rusland is. De naam van hun leider is duidelijk te zien in de naam van het land: Rusland.
De Rus regeerde over de plaatselijke Slaven en Finnen. De Finnen zijn afkomstig van een oer-Adamietische stam en zijn onze bloedverwanten, net als de Rus. De zuivere Slaven zijn een zijtak van de Scythen, welke verbonden zijn aan de Sakka, oftewel de Saksen, dus verbannen Israëlieten. Wat we dan zien is dat een meer adellijke tak (beter gezegd: met eenheidsplan) van de Israëlieten via de Rus de meesters werden van de verbannen Israëlieten die geen eenheidsplan hadden en leefden als losse stammen met veel onenigheid en vaak onderlinge ruzies. Ze waren wetteloos.
Rond 988 n.Chr. was de kern van de Russische staat gevestigd in Kiev, en het volk bekeerde zich tot het christelijk geloof. Rond die tijd was er maar één (dan wel wettelijk door het stelsel erkende) uitvoering van het christendom: het katholieke kerkstelsel. Het westelijke Romeinse Rijk was tegen de tijd van de Rus al lang vervallen en heropgestaan als het Heilige Roomse Rijk, met de wetten van Justinianus als de wet van de Kerk.
Maar er was veel oneenigheid in de ‘kerk’: beslissingen over de ware tijd van Pasen, de bron van de Heilige Geest, en wat nu eigenlijk de ware zetel van macht was. Dat laatste punt kwam doordat Constantijn al in 330 n.Chr. een Nieuw Rome had gesticht (Novo Roma), waar nu Istanbul ligt. Later begon men de stad naar Constantijn te noemen: Constantinopel. Dit hield in dat de kern van de Romeinse macht verschoof naar Byzantium (het Oost-Romeinse Rijk). Deze punten uit de geschiedenis zijn heel belangrijk om inzicht te krijgen in het staatswapen van Rusland.
Maar wie waren de oorspronkelijke Romeinen? Ten eerste dit: de eerste stukjes van oer-Latijn bestaan, en taalkundigen waren verbaasd om te ontdekken dat dit eigenlijk een tak van Germaans was. Maar Latijn onderging vijf grote verbasteringen en veranderingen, waardoor het Latijn dat wij nu erkennen (waaruit Frans, Spaans en Portugees zijn voortgekomen) niet meer te herkennen is van zijn oorsprong.
De reden waarom oer-Latijn een uitvoering van Germaans is, is omdat de oer-Romeinen oer-Kelten waren. Maar dat niet alleen: Israëlieten (die ook Kelten zijn, van Abraham de Chaldeeër — dus Abraham de Kelt) bleven niet op één plekje zitten. Door de geschiedenis heen was ‘het land verlaten’ altijd aan de gang. Vele Israëlieten vertrokken lang voor de Assyrische invallen rond 700 v.Chr.
Benjamieten en Danieten waren vooral daarmee bezig. Een embleem van Benjamin was dat van een wolf, op roof. Het woord “roof” in het Engels is rove. Een “rove” is een woord dat iets meer betekent dan roof; het houdt ook in: op zoek zijn door middel van vertrekken — denk aan de betekenis van “veldtocht”. Dat is precies waarom de wolf het embleem van Benjamin werd. Benjaminitische dapperlingen waren aan het “roven”, en deze werden de adellijke stand over de oer-Kelten in wat nu noordelijk Italië is. Danieten van Troje kwamen er ook bij rond het jaar 800 v.Chr.
Het is dus geen toeval dat het embleem van Rome de wolf is van rovende Benjamieten, en het volksverhaal van Romulus en Remus. In de boeken van de Makkabeeën groeten de Judeeërs de Romeinen als stambroeders. Ook de adelaar van Dan hoort hierbij.
Vele Danieten van Troje vluchtten rond de val van Troje naar Italië en gaven hun embleem — de adelaar — aan Rome. Troje zelf werd gevestigd door Judeeërs van de tak van Zarah. De tak van Zarah (1 Kron. 2:6) breidde uit met vijf zonen; één daarvan was Dara, die ook Darda werd genoemd in 1 Koningen 4:31. Darda werd volgens Josephus Dardanus genoemd, en als Darius bij de val van Troje. De Dardanellen dragen nog steeds zijn naam.
Toen Rome een rijk werd, begon het zich — zoals alle rijken — uit te breiden: naar het oosten en naar het westen. Dus naar links en rechts kijken, gesymboliseerd door de adelaar die zowel links als rechts keek: de dubbelkoppige adelaar.
Maar de adelaar is niet alleen het embleem van Dan; de Bijbel spreekt ook over de adelaar van God en Zijn volk, dat wanneer zij weer bemachtigd zijn, zich als adelaars zullen verheffen (Jes. 40:29-31; Ps. 103:5; Jes. 40:31; Spr. 23:5; Deut. 32:11).
Nu verder vooruit naar de tijd van Rus de Viking. De ‘Grote Splitsing’ had nog niet plaatsgevonden, en het symbool van de dubbelkoppige adelaar werd ook het teken van het tweede Rome: Constantinopel. Constantinopel was de grote handelsstad voor de Vikingen. De Vikingen zeilden en roeiden hun lange boten door de rivieren van wat nu Oekraïne is. Soms droegen ze deze boten over land tot ze weer een rivier konden pakken die hen verder naar Constantinopel leidde. Ze dreven handel met het Oost-Romeinse (Orthodoxe) Rijk, en daarom was hun bekering niet tot de Roomse uitvoering, maar tot de Oosterse uitvoering van het kerkdom.
En dit brengt de geschiedenis nu rond de tijd van de Grote Splitsing. Uiteindelijk waren de verschillen niet meer te verzoenen tussen de twee Romes en de Kerk. Verzoening was het laatste dat men wilde en de Grote Splitsing gebeurde in 1053 n.Chr., waardoor de Kerk splitste in tweeën: de Latijnse Kerk en de zogenoemde Griekse Kerk, later bekend als de Rooms-Katholieke Kerk en de Oosterse Orthodoxe Kerk.
Na deze splitsing zag men een menging van de overleveringen van de Rus, de Slavische volkeren en Byzantium, welke de grondslag legden voor wat wij nu als Russische beschaving zien. Om die reden werd Rusland ook wel de Derde Rome genoemd. Dus de dubbelkoppige adelaar, die zijn oorsprong in de stam van Dan vindt, werd het symbool voor de Rus. Maar eigenlijk was het niet moeilijk voor de Rus om dat symbool te gebruiken, want vele Vikingen waren afkomstig van Dan! Zelfs de naam Tsar is Russisch voor Caesar, en ons woord Keizer is daar ook aan ontleend… maar wacht: het woord Caesar is nog ouder. Het is van Hebreeuwse bron: Sar of Zar, wat “prins” betekent (en we zien dit ook in de naam Nebukadnezar).
Maar Kiev als Russisch hoofdgebied viel als staat vanwege de barbaarse invallen van de Mongolen van 1237–1240, wat leidde tot de dood van de helft van de Russen. Restanten van deze primaten (voor-Adamieten), de Mongolen, zijn nog te vinden in de Tataarse Mongolen en de gemengde groepen die nog in Rusland voorkomen.
Vanaf de 13e eeuw werd Moskou de kernstad van de Russische beschaving. Het is opvallend dat het symbool van Moskou de Heilige Joris en de draak is — in het Engels bekend als George and the Dragon.
Vele mensen wordt verteld dat het kruis een heidens teken is, maar dat is niet zo. Hoogleraar Professor Waddell toont in zijn werk Phoenician Origins aan dat het woord kruis afkomstig is uit Sumerisch van het woord Garza, wat betekent: de staf of scepter van God, of de scepter van de koning. Alle oude beschavingen gebruikten uitvoeringen van het kruis, ook het hakenkruis dat de draaiende zon betekende, maar ontleend aan het idee dat de ware Zon tot herleving zou komen en de draak zou doden.
Jezus was de tweede Adam. Dat houdt in dat Adam van Genesis 2 de Adamiet was die de Adamieten van Genesis 1 moest redden van hun wetteloosheid, maar faalde — en dus was de hoop gericht op de tweede Adam. Dit besef gaf aanleiding tot de scepter van de Koning, de ware Zoon (want in Bijbelse symboliek zijn zowel Jezus als God een Zon, de bruid is de maan, en de rest van de Israëlieten zijn sterren). Dit symbool werd door de eerste christenen verstaan als vervuld in Jezus. Daarom is het kruis niet heidens, ook al bestond het symbool lang voor de dood van Jezus.
Het Schotse kruis “X” is ook dat van de Russische zeemacht: het zogenoemde Heilige Andreas-kruis. De X is ook de strijdbijl van Thor. Israëlieten werden ook wel de Strijdbijl van God genoemd. In het Fenixisch (Phoenicisch) heet de X Xat. Dat woord is afgeleid van een van de Israëlische stammen die deel uitmaakten van de Fenixiërs: de Catti, oftewel de stam van Gad. Het is van Gad dat vele troepen kwamen — “thuide” — en zij werden de Guute-thiude genoemd. Het deelwoord Gut-te werd “Gothen”, en thuide werd “Teutonen”. Uit het woord Teutonen komen de namen Diets en Duits.
Dus: de strijdbijl van Thor. De oer-Indiërs waren Ariërs, Adamieten, en in de Indiase Veda’s lezen we: “Met jouw gespijkerde wapens, jouw dodelijke pijl, o Indra, zal jij de draak doden.” Professor Waddell toont aan dat de naam Andrew ontleend is aan Indra, ook wel Indara. Indara was de Arische naam voor God. Thor als naam komt uit In-DAR-a; de DAR is Thor. Dus de X van Andrew.
Maar wat dan van Joris of George?
Het Engelse woord gore en gouge betekenen: insteken, zoals met een speer. Deze woorden zijn verbonden met de woorden gar en gure van het Fenicisch, en dat woord komt van het oude Sumerische Garza, wat “kruis” betekent. Deze waren allemaal symbolen die vooruitkeken naar de belofte van de heropstanding na het einde van een stelsel van bedrog. George als naam is ontleend aan Garza en gure: te doodsteken — in het geval van de symboliek: van het draakstelsel.
Dat dan is het symbool van Moskou.
Dus in het Russische staatssymbool zien we het embleem van God, bemachtigde Israëlieten, en Dan als adelaar die de wereld zal innemen — en in het midden daarvan de heilige scepter van de Koning (Jezus) die het draakstelsel (van Esau) doodt.
