Er heerst een geweldige verwarring rond het begrip “kerk”. Het woord “Kerk” komt nergens in de gehele Bijbel voor. (Oude en Nieuwe Testament). Er is geen woord in het Hebreeuws (O.T.) of Grieks (N.T.) wat oprecht en eerlijk vertaald kan worden met “Kerk”. Ons woord “Kerk” vindt, evenals het Duitse “Kiche”, het Engelse “Church” en het Schotse “Kirk” zijn oorsprong in het Griekse “Kyrios”, dat “Heer” betekent. Het bijvoeglijk naamwoord hiervan is kyriakos of kyriakè (“van de Heer” of “behorende tot de Heer”)“Kuriakos” komt maar twee keer in het Nieuwe Testament voor, namelijk in 1 Korintiërs 11:20 (de maaltijd des Heren) en Openbaring 1:10 (de dag des Heren). We vinden ook de vrouwelijke vorm van “kuriakos” in het Nieuwe Testament.
1 Korintiërs 11:20. “Wanneer gij dan bijeenkomt, is dat niet het eten van de maaltijd des Heren.”
Openbaring 1:10. “Ik kwam in vervoering des geestes op de dag des Heren, en ik hoorde achter mij een luide stem, als van een bazuin.”
Om het verband tussen ons woord “Kerk” en het bijvoeglijke naamwoord kyriakos of kyriakè te begrijpen moet men er het Griekse woord oikia of doma (huis of woning) nog bij denken, waardoor het begrip “het Huis des Heren” ontstaat. Deze uitdrukking, die wel of niet geestelijk bedoeld kan zijn, komt in de Griekse grondtekst van het Nieuwe Testament niet voor.
In Bib.Theol. Lex.p.757 wordt een nogal interessant verschil gemaakt tussen KURIOS en despotys; waar ons woord “despoot” vandaan komt duidt op de verhouding van een heer tot zijn slaven, terwijl “Kurios” duidt op de verhouding van een man tot zijn vrouw en kinderen; dus het familie-verband. “Kurios” komt mogelijk van “Kuros” = machtig.
In de LXX (Septuaginta = Grieks O.T.) wordt het Hebreeuws adonai vertaald met “Kurios”. Dit is de specifieke spelling, die alleen de naam van de God van Israël kan betekenen!
WERD DE GEMEENTE (kerk) DOOR DE MESSIAS GESTICHT?
Deze vraag wordt door velen zonder meer met “ja” beantwoord onder verwijzing naar Mattheüs 16:15-18, waar Jezus tot Petrus onder andere zegt: “Ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze petra zal Ik mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen.” Dat in deze tekst het Griekse woord petra dat “rots” betekent, in de Statenvertaling en ook in de Nieuwe Vertaling onvertaald is gelaten en dat er een groot verschil bestaat tussen de Protestantse en RK.-interpretatie van de diepere zin van dit woord in deze tekst, willen we voorlopig even laten rusten. Degenen nu die van mening zijn, dat Mattheüs 16:15-18 de aankondiging is van de aanstaande stichting van de Kerk wijzen dan voorts veelal nog, voor wat betreft het tijdstip van de stichting, naar Handelingen 2, de uitstorting van de Heilige Geest op de eerste Pinksterdag.
Zo vinden wij in Oosthoeks Encyclopaedie, 3e druk, deel 7. (1935) onder “Kerk” de volgende opmerking: “De grote historische kerken, ook de Protestantse, nemen dit aan: “Christus heeft zijn apostelen toegerust met de Heilige Geest om deze Kerk te vormen en te ordenen.”
Een scheef beeld
Deze opvatting is echter slechts zeer ten dele juist, namelijk alléén voorzover het de Nieuwtestamentische gemeente betreft, met de nadruk op ordenen. Weliswaar duidt het begrip “Nieuwtestamentische gemeente” op een nieuwe fase in het Koninkrijk van God. We moeten dan ook goed bedenken, dat de Griekse grondtekst van Mattheüs 16:18 voor “bouwen” het woord oikadeno geeft, dat evenzeer “her-bouwen”, “herstellen” of “vernieuwen” kan betekenen (vergelijk b.v. Mattheüs 26:61 en 27:40, waar hetzelfde woord in de grondtekst voorkomt en de Staten- en Nieuwe Vertaling “opbouwen” geeft, terwijl de Leidse Vertaling “wederopbouwen” bezigt).Dat de opvatting, dat de Kerk pas begonnen zou zijn bij de uitstorting van de Heilige Geest op de eerste Pinksterdag of dat Mattheüs 16:15-18 de aankondiging van de stichting van de Kerk in algemene zin zou inhouden, een onvolledig en daardoor scheef beeld geeft van het begrip “Kerk”, zoals dit in de Bijbel in zijn geheel tot uitdrukking is gebracht, hopen wij hieronder nader te verduidelijken. Wij gaan op dit probleem dáárom zo uitvoerig in, omdat het mede aan dit scheve beeld te wijten is, dat de vergeestelijking van het begrip “Israël” in het leven werd geroepen.
De Here Jezus zelf heeft nergens een “kerk” gesticht! Vergelijk: Christelijke Encyclopedie Deel IVp.p.194 – meldt dat de mensen de “kerk” eerst eeuwen later “gesticht heeft om de zaken te organiseren.
De naam “Christendom” die nauw samen geweven is met de “Christelijke Kerk”, is op zichzelf al een misleiding. De naam “Christendom” komt niet voor in het Nieuwe Testament. De eerste keer dat wij deze naam gebruikt vinden is in de uit het begin van de tweede eeuw daterende brieven van Ignatius.
Door de gevestigde KERKEN wordt namelijk gesuggereerd dat de Messias een totaal nieuwe godsdienst heeft gesticht. En op grond daarvan is er een filosofie ontstaan rondom de figuur van Jezus de “Christus” welke losgemaakt is van Zijn oorspronkelijke taak als de Messias van Israël en nu als een algemene Jezus wordt voorgesteld. Rondom deze algemene Jezus is in de loop van de twee duizend jaar een geweldige cultus ontstaan. Men moet wel van goede huize komen om de misleiding van deze godsdienst (christendom – kerk) te onderkennen.
De Messias zonder Zijn Volk Israël vindt geen steun in het Nieuwe Testament. Vanaf Zijn geboorte-aankondiging wordt het meest innige verband gelegd tussen Messias Jezus en Zijn Volk Israël.
Mattheüs 1:21. “Zij zal een zoon baren en gij zult Hem de naam Jezus geven. Want Hij is het, die zijn volk (Israël) zal redden van hun zonden.”
Nu kan terecht gevraagd worden:
- Waar komt het begrip “kerk” dan vandaan?
1a. Het is niet zeker waar het woord “kerk” vandaan komt. - En welke woorden in de Bijbel wordt vertaald met “kerk”
Het Koninkrijk van God is niet de kerk! Eerst bij de voleinding zal de sluier wegvallen en pas dan zal de “kerk” het Koninkrijk zien. Dwepers en andere willen niet wachten om het Koninkrijk te zien komen. Zij willen het Koninkrijk hier en nu hebben. Als zij spreken over de uitbreiding van het Koninkrijk bedoelen ze eigenlijk de uitbreiding van hun kerk of gemeente of Leger des Heils korpsen.
Het is van groot belang om de vraag te stellen: “Wat zegt de Schrift?” In het kort willen we het volgende duidelijk stellen: De ganse Bijbel is vol van bewijzen dat de Here één Eeuwig Koninkrijk heeft (Israël); dit omspant het ganse heelal – waarom zou dit kleine stippeltje “aarde” nu uitgesloten zijn en geen deel vormen van Zijn Koninkrijk? Dit is totaal onzinnig! Wat wel waar is, is dat Zijn Koninkrijk, het welk “onder ons is”, nu niet duidelijk zichtbaar is vooral voor de ongelovige. Velen hebben terecht aan de Messias gevraagd: “U zegt dat U een Koning bent; waar is Uw Koninkrijk dan?” Zij kunnen dit niet visueel waarnemen. Zijn Koninkrijk is een Eeuwige werkelijkheid; zichtbaar voor elk kind van God. Wij (Christen – Israëlieten zijn burgers van Zijn Koninkrijk hier en nu! Bij de voleinding zal daar een openbare manifestatie Zijn Koninkrijk zijn! Dan zullen letterlijk allen dit zien, aanschouwen en moeten erkennen dat Hij Eeuwig Koning is. Met andere woorden als een mens iets niet kan zien, betekent dit geenszins dat dit “iets” niet bestaat; (Vergelijk bijvoorbeeld “Liefde”).
Maar de vraag is: Waar komt het begrip “kerk” vandaan? In alle geschiedenisboeken wordt zonder meer van “kerk” gesproken alsof dit een heel natuurlijk woord van alle tijden is. Het is zo terdege ingeburgerd dat niemand vraagt naar de echtheid en oorsprong van dit woord.
In een Nederlands verklarend woordenboek vinden wij onder kerk: Bedehuis; godsdienstoefening daarin: kerkgenootschap. Dit is dus een vaag begrip van wat er eigenlijk bedoeld wordt en kan net zo gemakkelijk zomaar van toepassing zijn van op elke vorm van godsdienst. Er wordt gesproken van de Roomse “Kerk”. De vraag blijft steeds – van waar?
In de Nederlandse Concordantie (Abraham Trommius) komt het woord “kerk” in het geheel niet voor. Strongs gebruikt “Church” veelvuldig; maar bij punt 2 zullen we zien welke woorden met “kerk” vertaald wordt.
Flavius Josephus, de bekende “joodse” geschiedschrijver, welke een inzichtgevend getuigenis geleverd heeft op de historische feiten aangaande Jezus, meldt in Boek XVIII, hoofdstuk III p. 379 in een korte paragraaf dat Jezus de Christus (Messias) is (hoewel Josephus zelf nooit een Christen geworden is) en dat Zijn volgelingen “Christenen” genoemd werden. Maar nergens vermeldt hij de stichting of begin van een “kerk”. Hij noemt zelf datums, n.l. Zijn kruisiging op 3 april in het jaar 33 n.c. en meldt dat Hij op 5 april opgestaan is uit de dood.
Ergens onderweg is het woord “kerk” dus ontstaan. Waarom en met welk doel? Is het een om breder begrip te krijgen en dit om “allen” in te sluiten omdat de schriftuurlijke begrippen van volk en volksvergadering de “anderen” uitgesloten hebben? Is het begrip “kerk” doelbewust ingebracht zodat er een grotere groep tot stand gebracht kon worden?
In de gereformeerde kerken wordt beleden: (De Apostolische Geloofsbelijdenis) “Ik geloof in een heilige, algemene christelijke Kerk, de gemeenschap der heiligen.” De bedoeling is heel duidelijk, doch het begrip “kerk” heel vreemd en onschriftuurlijk. Waarom geen belijdenis dat wij aan “Het enige Koninkrijk of Het enige Volk van God toebehoren?”
De Nederlandse Geloofsbelijdenis Art. XXVII handelt over de “Algemene Christelijke”. Hierin wordt duidelijk gezegd dat “Christus een eeuwige Koning is, dewelke zonder onderdanen niet zijn kan.”
En onmiddellijk wordt aanvaard dat de onderdanen van Die Koning de “Kerk” is! Een koning beschikt toch over een koninkrijk? Is dit omdat vele gereformeerde theologen, zoals reeds vermeld, bang zijn om te spreken van het Koninkrijk van God dat reeds nu bestaat? Verstaat u nu waarom een ander woord gezocht moest worden om een groep gelovigen te beschrijven? Vandaar het woord “kerk” om de gelovige vergadering aan te duiden.
Het is duidelijk dat het woord “kerk” zijn oorsprong heeft in de foutieve gedachte dat het Koninkrijk van God reeds nu op aarde onder ons bestaat. Daarom wordt die groep wachtende gelovigen “kerk” genoemd. Maar er is ook een andere gedachte, dat het een naam moet zijn die de lastige schriftuurlijke woorden zoals “volk” en “Ekklesia” (gemeente) dekt zodat zij daaraan geen aandacht behoeven te besteden. Want de bovengenoemde woorden zijn voor diegene te gesloten en uitsluitend woorden die duiden op het “Volk van God” (Israël).
De humanistische en liberale denkers willen dat wij veel breder gaan zien, zodat “ze allemaal” lid van de kerk kunnen worden. Letterlijk “allen” moeten daarom een plek in de “hemel” krijgen. Uit vrees dat sommigen daarvan uitgesloten zullen worden, wordt het begrip “kerk” gebruikt om die groep zo breed mogelijk te omvatten. Vandaar het breder begrip.
Het is opmerkelijk hoe gemakkelijk het begrip “kerk” toegepast wordt. Je noemt het “kerk” en alles is piekfijn. Hoe juist heeft de Here Jezus dit niet gezegd?
Openbaring 3:1. “Ik weet uw werken, dat gij de naam hebt, dat gij leeft, maar gij zijt dood.”
Het begrip “kerk” wordt dus als een soort etiket opgeplakt om bepaalde groepen geloofwaardigheid en een zekere status in de gemeenschap te verlenen. Daarom willen zij allemaal bij een “kerk” behoren. Mensen vragen immers al snel: Bij welke “kerk” behoor jij? Dit is immers een soort statussymbool – en blijk dat dit niet het geval is, of dat men niet kerkelijk is, dan is een verbaasde uitdrukking op de gezichten het gevolg. Je wordt dan als een vreemde eend in de bijt beschouwd. Het is immers vreemd om niet bij een “kerk” te behoren, of men nu geloofd of niet is niet van belang. Is het u wel eens opgevallen dat het niet gaat om welke “kerk”, als je maar bij een “kerk” behoort, dan is alles in orde.
Naar de schriftuurlijke belijdenis van zo’n “kerk” wordt zelden of nooit geïnformeerd. Dit wordt als een taak van de dominee gezien en om vast te stellen dat de mensen blijven komen.
Maar als men echter zegt niet bij een “kerk” te behoren, maar wel bij “Het Koninkrijk van God”, wordt dit beschouwd als wartaal
Niemand kan blijkbaar begrijpen dat wij aan Het Koninkrijk van God hier en nu reeds toebehoren? Hoe verwarrend kunnen sommige begrippen toch zijn! Het foutieve begrip “kerk” betekent ook veel hartenpijn voor een echt kind van God omdat zo’n groot deel van de Eeuwige Waarheid onze Eeuwige Herkomst en Eeuwig Leven (nu reeds en op aarde) vast staat.
Het gevolg van dit onbegrip is dat de burgers van het Koninkrijk niet optreden en handelen; omdat zo weinigen het Godsplan met ons totale leven; ons Leven uit de Eeuwigheid nu op aarde (is in een tijdelijke tentwoning) en ook dat wij een toekomstig Leven bij God onze Vader in de Eeuwigheid bezitten. Wij zijn Eeuwigheidswezen; Koningskinderen; wij zijn niet uit de aarde (aards); wij zijn van Boven, uit de Hemelen – (Hemels). Wij hebben één Eeuwige oorsprong uit God en wij leven hier als Koningskinderen (hoewel) in de gestalte van dienstknechten zoals onze Koning ons zelf heeft geleerd, maar met de zekerheid dat wij weer naar ons Eeuwig tehuis zullen terugkeren om bij onze Vader voor eeuwig te blijven. Verstaat u nu waarom het Koninkrijk der hemelen zo belangrijk is?
WELKE WOORDEN IN DE BIJBEL WORDEN VERTAALD MET “KERK”?
In het Griekse Nieuw Testament wordt het woord “Ekklesia” gebruikt, wat ook in het Latijn overgenomen is. Ekklesia is een zelfstandig naamwoord, dat komt van de stam “Ekkaleoo” “Ik roep uit, Ik roep bijeen.” (volksvergadering in Israël)
Handelingen 19:32, 40. “Nu riep de een dit, de ander dat, want de volksvergadering was verward en de meesten wisten niet eens, waartoe zij samengekomen waren.”
Vers 40. “Want wij lopen gevaar van oproer te worden aangeklaagd om de dag van heden, daar er geen enkele reden is aan te voeren, waarover wij verantwoording zullen kunnen afleggen, terzake van deze samenscholing. En met deze woorden ontbond hij de volksvergadering.”
Meestal wordt dit vertaald met “gemeente”, doch de N.A.V. vertaalt met “kerk”. Zeker om het bredere begrip beter ingang te laten vinden. Maar de hele tijd blijf de vraag bestaan: Is dit nu onkunde of doet men dit moedwillig?
Het Oud Testamentische kahal (Hebreeuws) wordt in het Grieks vertaald met ekklesia. De Here Jezus zelf gebruikt in het Hebreeuws. kahal voor ekklesia. Mattheüs 16:18; 18:17; e.a.
In Zijn prediking vergadert Hij Zijn volgelingen en noemt hen kahal = ekklesia. In Gerf. Dogmatiek van J.H. Bavinck (Deel IV p. 262) zegt hij: “Zij zijn de ware Ekklesia; het echte volk van God”. Johannes de Doper zonderde, via de doop van bekering, het ware Israël van de massa af.
Handelingen 13:24.
“Nadat Johannes eerst, vóór zijn optreden, aan het gehele volk Israël een doop van bekering gepredikt had.”
Het is van het allergrootste belang om te weten wie hier de Hebreeuwse kahal is: De door God samengeroepen/uitgenodigde volksvergadering van Israël. (Grieks = ekklesia).
In het Oude Testament wordt het Hebreeuwse woord “Edah” in de LXX (Grieks) vertaald met “synagoge”. Dit duidt een plaats van samenkomen aan. Zo beslist als het begrip “kerk” eerder een gebouw aanduidt. Daartegenover wordt het Hebreeuwse “kahal” vertaalt in het Grieks met “Ekklesia” en dit duidt op de gelovigen, diegenen die daar vergaderen: dus de uitgenodigden/samengeroepenen. Het Hebreeuwse “kahal” zowel als het Grieks “Ekklesia” betekent beide: Samengeroepen/uitgenodigd. Kahal in het Oude Testament wordt uitsluitend voor het volk Israël gebruikt. Toen er in het Oude Testament sprake was van een gemengde massa, werd (gemengd bloed) een ander Hebreeuws woord gebruikt namelijk “Isaphuf” – Numeri 11:4; Exodus 12:38.
Numeri 11:4. “Het samenraapsel nu, dat zich onder hen bevond, werd met gulzig begeren vervuld.”
Exodus 12:38. “Ook trok een menigte van allerlei slag met hen mee…”
De begripsverwarring komt reeds vanuit het Nieuwe Testament. – vergelijk: Handelingen 19. In vers 30 wordt “dymos” vertaald met “volk”. Dymos = massa; gepeupel.
“En toen Paulus zich onder het volk (gepeupel) wilde begeven, lieten de discipelen hem dit niet toe.”
Als het gaat over het volk Israël, wordt in het Grieks het woord “Laos” gebruikt. Verstaat U nu waarom de “vergadering” (= ekklesia) in vers 32 in de war was?
Het gepeupel/massa heeft destijds al geprobeerd om verwarring en wanorde te zaaien! Daarom wordt (vers 40) de (ekklesia =) vergadering ontbonden om de zaak op een latere maar dan wettige vergadering (vers 39) = wettige ekklesia) te beslissen.
Daarom kunnen wij “De hoer Rome” en de daar uit voorgekomen dochters de Protestante kerken niet “kerk” noemen in de volle zin van het woord ekklesia, als een plaats waar Christus de Zijnen vergaderen wil. Want wij kunnen ons niet voorstellen dat Christus de Zijnen wil samenroepen onder zulk een anti evangelische prediking, waarvan Paulus zegt dat het geen evangelie is.
Iedere vergadering en ook het gehele instituut van het pausdom mist de wettige gedaante van een “ekklesia”. Rome tracht de mensen aan zich te binden langs de weg van het gevoel. Het Rooms-Katholieke stelsel knecht men de mensen met de aller ergste slavernij die er bestaat, de slavernij van de ziel. Want dit stelsel maakt de mens onmondig. Het rooft de persoonlijke gedachte uit de ziel. Het dwingt de mens om zijn geest gevangen te geven aan een ander mens, aan hem die zetelt te Rome, die zich laat dragen op de schouders van andere mensen, die zich omhangt met goudbrokaat en zijn hoofd kroont met de tiara. De Rooms Katholieke Kerk leeft in de vaste overtuiging van haar waarheid.
Pas op voor dogmatisch onverdraagzaam, dat wil zeggen, zij beschouwt de tegenovergestelde mening als onjuist.
De ware profeet mag geen sensatie/schrijver zijn, die kritiek publiceert om de kritiek zodat zijn artikelen daardoor wat pittiger worden. De ware profeet strijdt voor de zaak Gods en daarom kan hij er desnoods ook voor lijden, erg lijden!
Wie een onsje van zijn principe prijsgeeft voor een pond populariteit, zal bedrogen uitkomen.
“Want zij waren gesteld op de eer der mensen, meer dan de eer van God”. Johannes 12:43.