Immigratie naar Australië, vluchtelingen in Amerika, de immigratiepatronen van blanke Zuid-Afrikanen sinds het ANC in 1994 de macht overnam, zijn goed gedocumenteerd. Maar terwijl de wereld blijft praten over de vele blanke Zuid-Afrikanen die het land de afgelopen 31 jaar hebben verlaten, heeft bijna niemand het over de demografische verschuivingen die stilletjes plaatsvinden binnen Zuid-Afrika zelf en die het land zelfs voorgoed kunnen veranderen. Zie je, in Zuid-Afrika heeft het fenomeen van de witte vlucht een uniek verloop gekend, en ondanks decennia van massale immigratie verdwijnt de blanke bevolking van dit land gewoonweg niet.
In sommige regio’s van het land groeit het aandeel van de blanke bevolking zelfs. Algemeen wordt geschat dat sinds 1994 ongeveer 800.000 tot een miljoen blanke Zuid-Afrikanen het land hebben verlaten.
Dit komt neer op ongeveer 15% van de blanke bevolking van dit land.
Als we kijken naar de bevolkingsontwikkelingen op de lange termijn, wordt dit duidelijk. Aan het einde van de apartheid in 1991 waren er ongeveer 5,1 miljoen blanken in Zuid-Afrika, wat neerkomt op ongeveer 14% van de totale bevolking. Op dat moment vormden blanke Zuid-Afrikanen een groter deel van de Zuid-Afrikaanse bevolking dan zwarte Amerikanen in de Verenigde Staten van Amerika.
Sinds 1991 is de blanke bevolking echter gekrompen van 5,1 miljoen tot ongeveer 4,5 miljoen, een daling van ongeveer 13%. Maar het meest fascinerende hieraan is dat deze daling eigenlijk vergelijkbaar is met de trends in veel Europese landen, en zelfs minder is dan in veel Oost-Europese en Midden-Europese landen. Bovendien concentreren blanken zich in bepaalde delen van het land in die mate dat deze gebieden demografisch gezien zelfs witter worden.
Blijf kijken, want in de video van vandaag ga ik de volledige impact uitleggen van een demografische verschuiving die Zuid-Afrika volledig hervormt, maar waarover niemand in de media lijkt te praten. De term ‘white flight’ (vlucht van blanken) ontstond in de Amerikaanse media aan het eind van de jaren 50 en het begin van de jaren 60 om een fenomeen te beschrijven dat zich voordeed in het post-segregatie- of zelfs post-apartheid-Amerika. Wat demografen steeds vaker zagen, was dat blanke gezinnen uit etnisch diverse stedelijke gebieden verhuisden naar volledig of bijna volledig blanke voorsteden buiten de steden, die meestal ver van het stadscentrum lagen, ver weg van de etnische minderheden.
Een belangrijke reden voor dit aanhoudende fenomeen houdt ook verband met schoolzones, aangezien blanke Amerikanen over het algemeen de voorkeur geven aan etnisch homogene scholen voor hun kinderen, zelfs als ze dat niet willen toegeven. Hoewel dit fenomeen in de Verenigde Staten goed gedocumenteerd is, is er niet veel over gezegd in het post-segregatie Zuid-Afrika, en toch is dit fenomeen absoluut bezig de demografie in dit deel van de wereld te hervormen. Hoewel het waar is dat de blanke Zuid-Afrikaanse bevolking sinds 1994 met ongeveer 13 procent is gekrompen, is dit in feite minder dan de krimp van de autochtone bevolking in veel Europese landen.
In Baltische landen als Letland en Litouwen is de totale bevolking in dezelfde periode bijvoorbeeld met ongeveer 25 procent gekrompen, wat proportioneel gezien het dubbele is van het verlies aan blanke bevolking in Zuid-Afrika, ondanks de meer dan een miljoen mensen die uit dit land zijn geëmigreerd. In het zuidoosten van Europa daalt de blanke bevolking ook sneller dan in Zuid-Afrika. Bulgarije, Roemenië en Servië hebben elk een snelle demografische ineenstorting meegemaakt als gevolg van een ultralage vruchtbaarheid en massale immigratie, waardoor ze sinds het midden van de jaren negentig ongeveer 20 procent van hun bevolking hebben verloren.
Bijna de helft van Europa kent een snellere daling van de blanke bevolking dan Zuid-Afrika, en in West-Europa is de daling alleen vertraagd door massale immigratie uit vooral Oost-Europese landen en plaatsen als Zuid-Afrika, maar zelfs daar is de daling de afgelopen tien jaar radicaal versneld. En hoewel het feit dat ongeveer 800 tot een miljoen blanke Zuid-Afrikanen uit dit land zijn geëmigreerd veel aandacht heeft gekregen, lijkt niemand het te hebben over wat er binnen het land gebeurt als gevolg van de migratiepatronen van blanken binnen Zuid-Afrika zelf. Wat misschien bijzonder verrassend is, is dat het fenomeen van de witte vlucht in dit land er juist toe heeft bijgedragen dat verschillende delen van het land de afgelopen tien jaar nog witter zijn geworden.
Neem bijvoorbeeld de gemeente Mossel Bay, die deel uitmaakt van het Garden Route District in de West-Kaap. Deze gemeente is ongeveer even groot als het Europese land Luxemburg. In 2011 bleek uit gegevens van de volkstelling dat deze gemeente voor ongeveer 25 procent uit blanken bestond en voor 68 procent uit Afrikaanssprekenden.
In 2022 was het aandeel van de blanke bevolking gestegen tot maar liefst 34 procent. Als de huidige trend zich voortzet, zal Mossel Bay binnen vijftien jaar een overwegend blanke gemeente zijn. Maar gemeenten als deze in de West-Kaap worden niet alleen blanker doordat Afrikaners uit andere delen van het land ernaartoe verhuizen.
Interessant is dat uit de gegevens blijkt dat tussen 2011 en 2020 het aantal in Europa geboren immigranten in Zuid-Afrika met ongeveer 10 procent is toegenomen tot een kwart miljoen mensen, van wie de meesten ervoor kiezen zich in de West-Kaap en met name in het Garden Route-gebied te vestigen. Sindsdien zijn de aantallen alleen maar exponentieel verder gestegen, waarbij Europese kopers ook steeds vaker hoogwaardige onroerende goederen in de West-Kaap als geheel opkopen. In de provincie Noord-Kaap als geheel is het aandeel van de blanke bevolking tussen 2011 en 2022 zelfs licht gestegen, van 7,1 naar 7,3 procent. Maar wat nog belangrijker is, is dat in de lokale gemeente Tembelichle, waar de stad Worania ligt, het aandeel van de blanke bevolking in dezelfde periode is gestegen van 13 procent naar 20 procent, terwijl het aandeel van de zwarte bevolking is gedaald van 15 naar 13 procent en het aandeel van de gekleurde of gemengde bevolking is gedaald van 71 naar 67 procent.
Deze tendens geldt niet alleen voor Orania en Mossel Bay en omgeving, maar ook voor het noordoosten van Gauteng, in en rond Pretoria. Naar schatting zullen er over iets meer dan vijf jaar ongeveer 1,2 miljoen Afrikaners in en rond Pretoria wonen, wat neerkomt op meer dan de helft van de bevolking van de hele Afrikanernatie. De gevolgen van de witte vlucht en de demografische verschuivingen die deze teweegbrengt, zijn enorm voor de politieke toekomst van de Afrikaners in dit land.
Feit is dat het Afrikaner volk in Zuid-Afrika nog steeds groter is dan veel Europese naties, en als de trends zich voortzetten, zullen we binnen enkele decennia de meerderheid vormen in gemeenten die vergelijkbaar zijn met die van kleinere Europese naties. Bij ons streven naar zelfbeschikking in de toekomst zal strategisch rekening moeten worden gehouden met deze demografische concentratie van ons volk. Regionale politieke macht kan mogelijk volgen op regionale demografische concentratie.
Naarmate de Afrikaners zich concentreren in de West-Kaap of de Tuinroute en Gauteng in Pretoria, zal het Afrikanergedeelte van de Zuid-Afrikaanse economie geografisch nog meer geconcentreerd en intern verbonden raken, waardoor een stabiele economische basis voor gemeenschappelijke autonomie wordt gecreëerd, die op zijn beurt onmisbaar zal zijn bij toekomstige politieke onderhandelingen. In die zin is de blanke vlucht in Zuid-Afrika veel meer dan alleen een verhaal over terugtrekking. Het heeft de potentie om een verhaal te worden van strategische politieke reorganisatie, met name in het Garden Route-gebied en in Pretoria.
In een recente video is te zien hoe de VS in de voetsporen van Zuid-Afrika treedt als het gaat om de blanke vlucht, met name wat betreft het vormen van omheinde gemeenschappen, iets wat in de VS ongekend was, maar nu net als in Zuid-Afrika heel gewoon aan het worden is.
