Poetin waarschuwt: het Westen stuurt Europa bewust richting ineenstorting

De Russische president Vladimir Poetin stelt dat het Westen op ramkoers ligt met een totale ineenstorting en feitelijk bezig is met een zelfmoordmissie. In scherpe bewoordingen verklaarde hij dat Europese leiders hun landen richting de afgrond leiden. Volgens Poetin bevinden zij zich op een pad dat onvermijdelijk uitloopt op economische en maatschappelijke vernietiging. Wie kijkt naar de ontwikkelingen van de afgelopen 24 uur, kan deze conclusie moeilijk ontkennen.

Westerse leiders proberen actief steun te creëren voor een oorlog met Rusland die hun eigen bevolking niet wil, zich niet kan veroorloven en uiteindelijk ook niet kan winnen. Dat laatste wordt door Poetin en zijn aanhangers gezien als het kernprobleem van het huidige beleid. Europa wordt volgens deze analyse doelbewust richting vernietiging gestuurd.

Duitsland als voorbeeld van economische ontwrichting

De recente ontwikkelingen in Duitsland worden genoemd als illustratie van deze koers. Het land verkeert in ernstige economische problemen. Volkswagen, jarenlang een icoon van Duitse industriële macht, sluit na 88 jaar zijn activiteiten in Duitsland. De oorzaak ligt volgens dit narratief bij exploderende energiekosten en structurele economische ontwrichting.

Tegelijkertijd wordt in westerse hoofdsteden de oorlogsretoriek verder opgevoerd. In Washington heeft senator Lindsey Graham een wetsvoorstel ingediend om Rusland officieel aan te merken als een staat die terrorisme ondersteunt.

Volgens de bron is dit een omkering van de werkelijkheid. In plaats van Oekraïne als terreurstaat te bestempelen, wordt Rusland aangewezen als terroristische staat, terwijl Oekraïne volgens deze lezing aantoonbaar extremistische groeperingen zou ondersteunen. Woorden als “terrorist” hebben volgens de spreker hun betekenis verloren en worden politiek ingezet zodra andere labels niet meer werken.

Een juridische stap richting escalatie

Het aanmerken van Rusland als terreurstaat wordt beschreven als meer dan symboliek. Het is een juridische stap die onderhandelingen onmogelijk maakt. Met terroristen wordt immers niet onderhandeld. Sancties worden opgevoerd, diplomatieke uitwegen verdwijnen en een directe militaire confrontatie komt dichterbij.

Lindsey Graham wordt neergezet als iemand die deze gevolgen kent. Hij zou eerder hebben opgeroepen tot regimewisseling in Moskou en publiekelijk hebben gesproken over het doden van Russen. Volgens deze visie fungeert hij niet als onafhankelijk politicus, maar als instrument van het militair-industrieel complex en buitenlandse belangen die profiteren van chaos, terwijl de bevolking de prijs betaalt.

Groot-Brittannië en Duitsland roepen op tot mobilisatie

Ook Groot-Brittannië wordt genoemd als een land dat actief aandringt op escalatie. Voormalig premier Boris Johnson roept jonge Britten op zich voor te bereiden op militaire dienst tegen Rusland. Dit gebeurt ondanks het feit dat Rusland geen plannen zou hebben om Groot-Brittannië of Europa aan te vallen.

Poetin heeft dit idee openlijk belachelijk gemaakt en gewezen op de interne problemen van Europese landen. Toch wordt de retoriek verder aangescherpt. De Duitse bondskanselier Friedrich Merz sprak over verplichte mobilisatie en uitbreiding van het leger om Rusland het hoofd te bieden. Dit alles terwijl Duitsland kampt met recessie, energiecrisis en industriële neergang.

Opoffering van een generatie

De Britse legerleiding verklaarde dat gezinnen zich moeten voorbereiden om hun zonen en dochters op te offeren voor een mogelijke oorlog met Rusland. Volgens deze redenering moeten burgers eerst overtuigd worden van de dreiging, zodat zij bereid zijn offers te brengen.

Dit wordt beschreven als klassieke propaganda: eerst een probleem creëren, vervolgens het verhaal verkopen. Rusland wordt neergezet als existentiële dreiging, zonder concreet bewijs van aanvalsplannen op West-Europa.

De vraag wordt gesteld waarvoor burgers eigenlijk moeten vechten. Voor samenlevingen waarin vrijheden afnemen, waarin arrestaties plaatsvinden voor symbolisch gedrag en waarin de eigen bevolking steeds minder perspectief heeft.

Poetin richt zich tot het westerse volk

Poetin richtte zich rechtstreeks tot burgers in westerse landen en stelde dat zij systematisch worden misleid. Volgens hem worden economische problemen toegeschreven aan een “mythische Russische dreiging”, terwijl de ware oorzaak ligt bij jarenlange fouten, ambities en zelfverrijking van westerse elites.

Hij stelt dat deze elites niet bezig zijn met het verbeteren van het leven van hun burgers, maar met eigenbelang en superwinsten. De voorspellingen over Russische expansie naar Europa zijn volgens deze lezing nooit uitgekomen. Wat wel is gebeurd, is economische schade door sancties die Europa zelf hebben verzwakt.

Rusland kiest voor gezinnen in plaats van oorlog

Tegenover deze westerse koers plaatst Rusland een andere benadering. De Russische overheid kondigde aan dat hypotheken van gezinnen met vier kinderen volledig worden kwijtgescholden. Na elk kind wordt een deel van de lening vergeven, met volledige kwijtschelding na het vierde kind. Het doel is het versterken van het kerngezin en het verhogen van het geboortecijfer.

Volgens de bron is dit opmerkelijk, omdat Rusland geen schulden-economie heeft en geen wereldwijde reservemunt bezit. In tegenstelling tot westerse landen kan Rusland niet onbeperkt geld lenen of drukken. Juist daarom wordt deze maatregel gezien als een bewuste politieke keuze.

Waar westerse leiders hun bevolking voorbereiden op oorlog en offers, kiest Rusland er volgens deze analyse voor om gezinnen te ondersteunen en toekomstopbouw centraal te stellen.

Wanneer leiders hun volk ten oorlog misleiden

Wat zich momenteel in Europa en het bredere Westen voltrekt, staat niet los van de patronen die in de Schrift al eeuwen geleden zijn blootgelegd. Het gaat hier niet primair om geopolitiek, maar om gezag, waarheid en verantwoordelijkheid. De Bijbel laat zien dat volken zelden door vijanden van buitenaf ten onder gaan, maar door leiders die het volk misleiden en een vals narratief in stand houden.

Wanneer machthebbers ophouden waarheid te spreken en beginnen met het cultiveren van angst, wordt het volk voorbereid op offers die niet in hun eigen belang zijn. De Schrift benoemt dit mechanisme scherp. Niet als heldendom, maar als verleiding. Niet als bescherming, maar als oordeel. Oorlog ontstaat in zulke gevallen niet omdat het noodzakelijk is, maar omdat het wordt verkocht als onvermijdelijk.

De profeten waarschuwen herhaaldelijk voor leiders die vrede beloven terwijl zij het zwaard slijpen. Zij spreken over wachters die blind zijn, herders die zichzelf weiden en vorsten die het volk gebruiken als brandstof voor hun eigen ambities. Zulke leiders creëren een vijandbeeld om hun falen te verbergen en hun macht te behouden.

“Zijn wachters zijn blind, zij allen weten niets; zij zijn allen stomme honden, zij kunnen niet blaffen; dromende, liggende, hebbende lief te sluimeren.” Jesaja 56:10

Deze woorden beschrijven geen incidenteel falen, maar een structurele toestand. Wanneer leiders blind worden voor waarheid, wordt het volk weerloos. Niet tegenover een buitenlandse vijand, maar tegenover misleiding van binnenuit.

De Schrift maakt duidelijk dat God geen lust heeft in oorlog om de oorlog. Integendeel, oorlog wordt steeds gepresenteerd als gevolg, niet als doel. Wanneer volken hun vertrouwen stellen op leugen, machtsblokken en geweld, volgt ontwrichting. Niet omdat God dat willekeurig oplegt, maar omdat het de natuurlijke uitkomst is van een verlaten orde.

Wat vandaag als “verdediging van vrijheid” wordt gepresenteerd, vertoont in de kern dezelfde kenmerken als eerdere perioden van verval. Er wordt gesproken over dreiging, maar bewijs blijft uit. Er wordt opgeroepen tot opoffering, maar zonder dat helder wordt waarvoor men werkelijk sterft. De Schrift vraagt in zulke situaties altijd dezelfde vraag: wie profiteert?

“Mijn volk wordt uitgeroeid, omdat het zonder kennis is; omdat gij de kennis verworpen hebt, zo zal Ik u ook verwerpen.” Hosea 4:6

Kennis in bijbelse zin is geen academische informatie, maar inzicht in waarheid en rechtvaardigheid. Wanneer een volk deze kennis verwerpt, verliest het zijn vermogen om leugen te onderscheiden van waarheid. Dan wordt elke crisis een excuus en elke vijand een noodzakelijk kwaad.

Daarom is het niet verwonderlijk dat gezinnen worden voorbereid op offers, terwijl de oorzaak van de crisis buiten henzelf wordt gelegd. In de Schrift zien we steeds dat wanneer leiders spreken over het offeren van zonen en dochters, dit een teken is dat de maat bijna vol is. Geen teken van kracht, maar van verval.

Tegelijkertijd laat de Bijbel zien dat God het leven en het nageslacht beschermt. Zegen wordt niet verbonden aan oorlog, maar aan opbouw. Niet aan vernietiging van gezinnen, maar aan hun behoud. Waar het kerngezin wordt ondermijnd en kinderen worden ingezet als wisselgeld, is geen sprake van zegen, maar van oordeel.

“Ziet, kinderen zijn een erfdeel des HEEREN, de vrucht des buiks is een beloning.” Psalm 127:3

Wanneer staten hun toekomst opofferen aan machtspolitiek, ondergraven zij zichzelf. Dat is geen profetische dreiging, maar een historische wetmatigheid die de Schrift blootlegt. Elk rijk dat zijn jeugd offert voor leugen, verliest uiteindelijk zijn bestaansrecht.

Het bijbelse perspectief op de huidige ontwikkelingen is daarom niet dat oorlog onvermijdelijk is, maar dat misleiding herkenbaar is. En waar misleiding wordt doorzien, verliest zij haar macht. De vraag is niet of volken worden bedreigd, maar of zij bereid zijn waarheid te herkennen voordat de prijs onomkeerbaar wordt.

Wanneer interne dwang faalt en fysieke agressie volgt

In de bijbelse geschiedenis zie je dat wanneer interne drukmiddelen hun werking verliezen, een rijk niet tot inkeer komt, maar juist radicaliseert. Economische wurging, juridische dwang en sociale disciplinering zijn bedoeld om gehoorzaamheid af te dwingen zonder openlijk geweld. Maar wanneer zelfs die middelen niet langer volstaan, wanneer het volk niet breekt en het narratief niet meer slikt, resteert slechts één laatste strohalm: fysieke agressie.

Dit is het punt waarop een rijk ophoudt zich te verschuilen achter beleid en noodmaatregelen en daadwerkelijk geweld inzet tegen de eigen bevolking. Niet als incident, maar als bewuste fase. In de Schrift wordt dit moment steeds herkend als het definitieve teken dat het systeem geen uitweg meer ziet. De macht kan niet terug, want toegeven betekent instorten. Vooruit kan zij alleen nog door escalatie.

De Europese Unie beweegt zich volgens dit patroon. Wanneer beperkingen, sancties, economische afbraak en juridische dwang niet meer voldoende zijn om het volk in het gareel te houden, volgt onvermijdelijk de stap naar fysieke confrontatie. Dat gebeurt niet onder de naam “oorlog tegen burgers”, maar onder termen als ordehandhaving, noodtoestand, veiligheid of verdediging tegen externe dreiging. De vorm verandert, maar de essentie niet: de macht gebruikt geweld tegen het eigen volk.

Wat deze fase bijzonder maakt, is dat het geweld niet alleen wordt toegepast, maar ook wordt ontkend. De EU zal niet zeggen dat zij haar eigen bevolking aanvalt. Integendeel, zij zal beweren dat zij reageert op Russische agressie. Interne onrust, geweld, chaos of zelfs directe confrontaties zullen worden gepresenteerd als gevolg van Russische inmenging, sabotage of aanval. Het volk wordt fysiek getroffen door het eigen systeem, terwijl het wordt verteld dat Rusland de dader is.

Dit is geen nieuw fenomeen. In de Bijbel zie je dat rijken in hun laatste stadium altijd proberen hun eigen geweld te verhullen door het toe te schrijven aan een vijand. De overheid voert de actie uit, maar ontkent haar verantwoordelijkheid. De leugen wordt niet meer gebruikt om beleid te rechtvaardigen, maar om geweld te maskeren.

Daarmee bereikt het systeem zijn eindpunt. Wanneer een overheid niet alleen haar eigen volk onderdrukt, maar ook fysiek aanvalt en die aanval vervolgens toeschrijft aan een externe vijand, is elke morele grens overschreden. In bijbels perspectief is dit het moment waarop het oordeel niet meer afgewend wordt, maar zich voltrekt.

De Schrift laat zien dat geen enkel rijk deze fase overleeft. Niet omdat het volk te zwak is, maar omdat de leugen te groot wordt om vol te houden. Wanneer burgers met eigen ogen zien dat het geweld van binnenuit komt, maar officieel aan buitenaf wordt toegeschreven, breekt het laatste restje vertrouwen. Dan valt niet alleen de legitimiteit weg, maar ook de samenhang.

Het doel van deze laatste stap is duidelijk. Door fysieke agressie te combineren met schuldverschuiving hoopt de EU het volk alsnog zover te krijgen dat het Rusland als ultieme vijand ziet. Angst moet overtuiging vervangen. Chaos moet eenheid afdwingen. Oorlog tegen het eigen volk moet steun creëren voor oorlog tegen Rusland.

Maar in de Schrift is dit altijd het teken dat het rijk zichzelf heeft ontmaskerd. Wanneer macht niet meer kan regeren zonder geweld tegen haar eigen mensen, en dat geweld niet eens meer durft toe te geven, is zij geen beschermer meer, maar een vijand geworden.

Daar eindigt elk rijk. Niet door de hand van de vijand die men aanwees, maar door het zwaard dat men tegen zichzelf keerde.