De oorsprong en migraties van het Europese volk
Alle blanke mensen over de hele wereld komen uit Europa. We zijn één familie met een gemeenschappelijke oorsprong.
Wij Europeanen zijn overal. Natuurlijk wonen we vooral in Europa, op de Britse eilanden, in Noord-Amerika, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Rusland en andere blanke landen die we hebben gesticht en waar we thuishoren (en waar alle mensen uit de derde wereld naartoe willen verhuizen). Op elk continent en in elke uithoek van de wereld vind je afstammelingen van blanke Europeanen. Waar we ook zijn gekomen, we hebben bloeiende christelijke beschavingen opgebouwd op basis van Gods wetten in plaats van de wet van de jungle. Niet-blanken zijn hier nooit in staat geweest om dit op eigen kracht te bereiken. Zelfs als blanken een christelijke beschaving voor hen opbouwen, kunnen ze deze niet in stand houden (het ongelukkige Zuid-Afrika is slechts één voorbeeld).
Wij blanken zijn echter niet altijd over de hele wereld verspreid geweest. We hebben niet altijd in Europa gewoond en we hebben ons ook niet altijd Europeanen genoemd. Om onze vergeten oorsprong te herontdekken, moeten we teruggaan naar God en Zijn Geschriften. Onze aanwezigheid op aarde en onze ongeëvenaarde prestaties van de westerse beschaving werden lang geleden in de Bijbel voorspeld toen God Zijn verbond sloot met Abraham, die blank was, en met Abrahams blanke nageslacht. Het is altijd onze door God gegeven bestemming geweest om het grootste ras te zijn dat ooit op aarde heeft geleefd. Lang voordat we naar Europa migreerden, leefden we in het Midden-Oosten. Dat was meer dan 2000 jaar geleden. En ja, het Midden-Oosten was toen blank, en dit is waar we als volk zijn geboren. Wij blanken waren en zijn nog steeds de oorspronkelijke Bijbelse Israëlieten. Wij zijn de genetische kinderen van Abraham, het volk waarmee God Zijn verbond sloot.
Hoe kwam deze uitbreiding van het Midden-Oosten naar Europa tot stand? In wezen begon het toen de Israëlieten uit de slavernij in Egypte werden bevrijd. Zoals we allemaal weten, volgden de meeste Israëlieten Mozes de Sinaïwoestijn in en veroverden veertig jaar later het land Kanaän.
Maar niet alle Israëlieten gingen met Mozes mee. Een aanzienlijke groep brak af toen ze Egypte verlieten en deze groep voer naar Europa. De anderen volgden Mozes. Enkele jaren later, in het veroverde Kanaän, migreerde een andere groep Israëlieten – afstammelingen van de Israëlieten die Mozes waren gevolgd – tijdens de periode van de rechters en koninkrijken en voer ook naar Europa. We weten van deze migrerende Israëlieten uit de oude seculiere geschiedenis en uit steeninscripties, en niet uit de Bijbel, die zich concentreert op de Israëlieten in Kanaän.
De grootste migratie vond echter plaats met de Assyrische deportaties in 722 v.Chr., toen grote groepen van onze Israëlitische voorouders uit het Beloofde Land werden verdreven en zich in de buurt van het Kaukasusgebergte vestigden. Sommige van deze Israëlieten bleven in het Kaukasusgebied en vormden uiteindelijk het Parthische Rijk, maar grote aantallen trokken over het Kaukasusgebergte naar Europa. Deze Israëlieten veranderden in de vele Germaanse stammen die Europa overspoelden en uiteindelijk het Romeinse Rijk veroverden en vernietigden. Aangezien het doel van Bewijs 1 is om aan te tonen dat wij, blanke Europeanen, de bijbelse Israëlieten zijn, zullen we ons concentreren op deze latere migraties van Israëlieten die de Germaanse stammen werden. We zullen de eerdere migraties van Israël in latere bewijzen behandelen.
Deze migraties zijn onze vergeten beginjaren als blanke Europeanen. Onze reis als ras vond plaats onder leiding van de Voorzienigheid en volgens profetieën. We zijn niet inheems in Europa ontstaan als Fransen en Italianen, Londenaren en Dubliners, Zweden en Finnen. Al deze moderne blanke naties en benamingen zijn voortgekomen uit dezelfde genetische wortel: de stammen van Israël. Europeanen van alle pluimage hebben dezelfde voorouders. Die voorouders waren de avontuurlijke stammen van de Israëlieten die eeuwen geleden het Europese vasteland binnenvielen. Naarmate hun aantal groeide, splitsten ze zich op in hun eigen gebieden en hun eigen unieke stammen, maar ze stonden gezamenlijk bekend als de Germaanse stammen. Onze Germaanse voorouders werden de Franken, Saksen, Angelen, Friezen, Denen, Zweden, Goten, Vandalen, Longobarden, Kelten en vele andere stammen. Met de komst van het christendom stichtten deze volkeren nieuwe naties en bouwden ze de grootste beschaving (de westerse beschaving) die ooit heeft bestaan.
Deze oorspronkelijke Germaanse stammen zijn ons volk. Wij stammen van hen af en dragen hun genetische erfgoed tot op de dag van vandaag met ons mee, en toch kennen de meesten van ons onze eigen identiteit niet. Dit betekent dat hoewel we onszelf misschien Engels, Frans, Amerikaans enzovoort noemen, we in werkelijkheid mannen en vrouwen zijn van de stam van Dan, Juda, Efraïm of een van de andere twaalf stammen. We zijn onze afkomst vergeten en hebben een nieuwe nationaliteit aangenomen. Om deze ongelukkige situatie te verhelpen, gaan we eens nader kijken naar de geschiedenis van de Germaanse stammen, die in feite onze geschiedenis is. Onze voorouders kwamen niet uit Europa en zijn ook niet in Europa ‘geëvolueerd’ uit primaten en Neanderthalers, zoals we ten onrechte wordt verteld door heidenen, antichristen en seculiere blanke nationalisten. Wij blanke Europeanen zijn geen chimpansees uit Afrika of algen uit een vijver. We hebben zeer diepe, zeer oude genetische wortels in een ander land. Bepaalde volkeren met andere, vijandige wortels hebben er belang bij dat we onwetend blijven over onze echte vroege geschiedenis.
In de boeken van Kronieken in de Bijbel lezen we dat de Israëlitische koninkrijken werden veroverd en gedeporteerd door de Assyriërs. Dit proces begon rond 740 v.Chr. en duurde enkele decennia, waarbij de voormalige machtige Israëlitische koninkrijken stukje bij beetje door de Assyriërs werden ontmanteld. Rijken zoals Assyrië gebruikten deportatie om veroverde volkeren te onderwerpen en te controleren.
Na hun nederlaag werden de Israëlieten gedeporteerd naar gebieden net onder het Kaukasusgebergte. Deze ontheemde Israëlieten worden soms de ‘verloren stammen’ genoemd, maar dat is een verkeerde benaming. Hoe verloren of verdwaald kunnen deze mensen zijn geweest als we weten dat ze zich in de buurt van het Kaukasusgebergte vestigden? Het waren niet de stammen die verloren waren, maar de herinnering aan hun identiteit als kinderen van Israël. In deze Bewijzen willen we die identiteit terugwinnen.
De Assyrische inscripties
De belangrijke vraag is: wat is er met deze mensen gebeurd? Eindigt hun verhaal met hun deportatie? Als ze uiteindelijk vergeten zijn dat ze Israëlieten waren, heeft de geschiedenis hen dan ook vergeten? De geschiedenis is onze voorouders inderdaad niet vergeten. We kunnen dankbaar zijn dat hun verhaal bewaard is gebleven in de vele steeninscripties en andere historische monumenten en vondsten die de moderne archeologie in de afgelopen tweehonderd jaar heeft opgegraven. In deze twee eeuwen hebben archeologen op veel bijbelse locaties het verhaal van de verloren stammen blootgelegd. Een van die locaties is Nineve, de oude hoofdstad van het Assyrische Rijk. Er zijn veel stenen pilaren en tabletten opgegraven en je zou kunnen zeggen dat deze stenen onze oude geschiedenis vertellen. Wanneer deze verslagen worden vertaald, blijkt dat de Assyriërs, de Perzen en Meden, de Babyloniërs – allemaal genoemd in de Bijbel – echt hebben bestaan. De Assyriërs hebben Israël echt veroverd en miljoenen Israëlieten echt gedeporteerd.
Maar het verhaal is niet altijd even duidelijk, omdat de Israëlieten niet altijd Israëlieten werden genoemd. Verschillende volkeren gaven hen verschillende namen. In deze Assyrische geschriften worden de Israëlieten bijvoorbeeld Cymri of Bit Cymri genoemd. Als u deze informatie voor het eerst leest, denkt u misschien: “Hoe komt hij aan Israëliet uit Cymri? Die woorden lijken helemaal niet op elkaar.” En je hebt gelijk. Dat klinken ze ook niet. Dat komt omdat de namen Cymri en Bit Cymri afkomstig zijn uit het perspectief en de taal van de Assyriërs. De Assyriërs noemden hun gevangenen ( de Israëlieten) naar de koning van het Noordelijke Koninkrijk Israël in die tijd. Dit was de beroemde koning Omri ( zijn naam is ook vertaald als Humri en Amri). De Assyriërs transcribeerden de naam als Cymri en Bit Cymri (mogelijk vanwege een harde keelklank ‘c’ in het oorspronkelijke Hebreeuws). ‘Bit Cymri’ betekent ‘het huis van Omri’ of ‘het volk van Omri’. Koning Omri, zijn regering, veroveringen en deportatie zijn allemaal te vinden in de Bijbel in I Koningen (3 Koningen in de Septuaginta, LXX) hoofdstuk 16.
Opgemerkt moet worden dat in oudere vertalingen van de Bijbel koning Omri vroeger werd gespeld als koning Cymri. Omdat het echter werd uitgesproken met een keelklank “gggg” aan het begin, is het waarschijnlijk dat andere volkeren dan de Hebreeën moeite hadden met het uitspreken van het woord, en daarom kozen de Assyriërs voor een aangepaste transliteratie die ze gemakkelijker konden uitspreken, namelijk Cymri. In de King James Bijbel ( uit de 17e eeuw) besloten de vertalers bepaalde spellingen aan te passen om de uitspraak te vereenvoudigen; als gevolg daarvan hebben ze veel woorden zoals Cymri aangepast, zodat ze met een klinker in plaats van een medeklinker beginnen. Dit is de reden waarom we in onze Bijbel Koning Omri hebben, maar in de Assyrische inscripties wordt hij Cymri genoemd.
De Cimmeriërs, Galaten en -ScythenTijdens het bewind van de Assyriërs werden de Israëlieten bekend als Cymri. Het Assyrische Rijk was uitgestrekt en verreikend, daarom was de lingua franca (de gemeenschappelijke taal, vooral voor handel) het Akkadisch (de Assyrische taal), zodat ook andere omringende volken de Israëlieten met deze namen begonnen aan te duiden, zij het in hun eigen getranslitereerde versies. De Griekse historici noemden de Cymri Kimmerioi, wat door moderne vertalers is verengelst tot Cimmerians. Dezelfde Griekse historici vertellen ons dat deze Cimmerians uit Assyrië migreerden, uit de regio’s waar de Israëlieten naartoe waren gedeporteerd, en dat ze uiteindelijk naar Europa migreerden. Omdat de Grieken geen keelklank in hun taal hadden, spraken ze de naam Cimmerians uit met een “C”, zoals wij “kill” zouden zeggen. De Romeinen gebruikten een “k” in plaats van een “c” en noemden hen daarom Kimmerii.
Het zou zeker makkelijker zijn als de rondtrekkende stammen van Israël altijd dezelfde naam hadden gehad, maar dat was niet zo. We moeten rekening houden met die historische realiteit. Dat hun naam al vroeg veranderde, is begrijpelijk en misschien zelfs te verwachten.
Verspreide volkeren kunnen over het algemeen niet vasthouden aan hun eigen naam. Na vele generaties in een nieuw land kan de oorspronkelijke naam in de vergetelheid zijn geraakt. Toen de stammen van Israël verder Europa introkken, werd hun naam keer op keer aangepast door mensen met weer een andere taal.
Niettemin kunnen we de namen historisch volgen, en de evolutie van hun naam vertelt op zich al een fascinerend verhaal. De Babyloniërs transcribeerden Cymri naar Khumri, waardoor de naam vrijwel identiek bleef. De Perzen gaven de Cymri/Khumri echter een geheel nieuwe naam: de Saka/Sacae (Sak?) of Saka Suni, wat ‘zonen van Saka’ betekent (sommigen geloven dat Saka een verkorte vorm is van Isaac). Van de Saka Suni krijgen we de modernere naam Saxons, die we vandaag de dag nog steeds gebruiken. Saxons is een combinatie van Saka en Sons.
De evolutie van namen houdt daar niet op. Toen de Cimmeriërs of Saksen verder Europa binnenvielen, kregen ze nog twee namen: Scythen (Scythae) en Galaten (Galatae). Scythen betekent ‘tentbewoners’, en de Israëlieten hebben zichzelf deze naam misschien gegeven omdat ze nomaden waren en dus inderdaad in tenten woonden. ‘Scythian’ is een verbastering van het Hebreeuwse woord ‘succoth’, dat tent betekent. Galatae was een naam die hen door de Grieken werd gegeven en mogelijk verband houdt met het woord ‘melk’, aangezien de Hebreeën leefden van de producten van hun vee. Omdat de Grieken voornamelijk wijn dronken en geen melk, bespotte de Griekse historicus Homerus de Galatae omdat ze melkdrinkers waren. Uiteindelijk verspreidden deze Israëlitische stammen, die nu Scythen en Galaten werden genoemd, zich over heel Europa, naar het oosten, het noorden en het westen. Rond 300 v.Chr. begonnen sommige stammen Noord-Italië te plunderen en na talrijke overwinningen op de Romeinen plunderden ze Rome. De Galaten, die hadden deelgenomen aan de verwoesting van Rome, werden uiteindelijk verdreven en trokken naar wat we nu Frankrijk noemen. De Romeinen verkortten de naam Galatae tot Galli (Galli).
De Kelten, Galliërs en Germaanse volkeren
Nu komen we bij de laatste naam: de Germaanse stammen. Niemand minder dan Julius Caesar gaf ons deze slotnaam, die tot op de dag van vandaag is blijven bestaan. Caesar maakte onderscheid tussen de Galliërs (Galatea) die zich in het huidige Frankrijk hadden gevestigd en zich met de inheemse bevolking hadden vermengd, en de Galliërs die zich in het gebied dat nu Duitsland heet, hadden gevestigd. Frankrijk heette toen Celtica, omdat er Kelten woonden. De Galliërs in wat wij nu Frankrijk noemen, bewoonden een gebied dat oorspronkelijk Celtica heette en dat eerder was gekoloniseerd door de Feniciërs (een andere Hebreeuwse stam die veel eerder in Europa was aangekomen). De Galliërs en Feniciërs zijn waarschijnlijk met elkaar vermengd. Maar het moet worden opgemerkt dat deze “vermenging” het perspectief van Julius Caesar is. Hij beschouwde de Feniciërs/Celtica als een andere stam of ras dan de Galliërs. In feite waren deze twee stammen echter beide oorspronkelijk Israëlieten. Caesar noemde de laatstgenoemde Galliërs in het huidige Duitsland (die zich niet met eerdere stammen hadden vermengd, aangezien zij de eerste kolonisten in die koude streken waren) Germani, wat ‘echt’, ‘authentiek’, ‘waar’ en ‘oprecht’ betekent. Hij beschouwde deze Germani als een zuiverder ras dan de Galliërs in Frankrijk. De stammen in Germanië – de Saksen, Scythen en Cimmeriërs – zouden geleidelijk hun nieuwe naam Germania of Germaanse volkeren aannemen.
De eerste-eeuwse Griekse historicus en geograaf van de Griekse en Romeinse wereld, Strabo, beschreef de Germanen of heel Germanië als een enorme massa mensen die niet te tellen was en die het land bewoonde ten westen van de Rijn tot aan de Zwarte Zee. Dit toont in wezen aan dat in die tijd het hele landgebied van de grens van Frankrijk tot aan de Zwarte Zee als Germanië werd beschouwd. Met andere woorden, de Germaanse, Cimmerische en Scythische volkeren controleerden en bezetten alle gebieden ten noorden van het Romeinse Rijk, wat wij tegenwoordig beschouwen als Midden- en Oost-Europa. Historici zoals Plinius de Oudere bevestigen dit. Plinius vertelt dat de volkeren die bekend stonden als Germanen of Germani ook Scythen en Cimmeriërs werden genoemd. “De naam van de Scythen is overal veranderd in die van Sarmaten en Germanen”, schreef hij (De natuurlijke geschiedenis van Plinius de Oudere, boek 4, hoofdstuk 25). Deze historische documenten bewijzen dat deze volkeren allemaal tot hetzelfde volk behoorden, ongeacht de naam die ze droegen.
Om de transformatie van de Israëlieten tot Europeanen samen te vatten: nadat ze door de Assyriërs waren gedeporteerd, migreerden de Israëlieten vanuit Assyrië en Medië via het Kaukasusgebergte. Van daaruit reisden ze naar Europa en werden ze bekend als de Germaanse stammen. Later smolten ze samen tot de moderne Europese volkeren en naties. Daarom worden Europeanen tegenwoordig gezamenlijk Kaukasiërs genoemd. Wij blanke Europeanen stammen af van deze Germaanse stammen. Ons volk werd oorspronkelijk uit het land Israël en Juda gedeporteerd. Als we onze afkomst terugvolgen in de tijd, kunnen we dus met zekerheid zeggen dat wij de Israëlieten zijn, de afstammelingen van Abraham, Isaak en Jakob. Wij zijn het volk van de Bijbel. Wij zijn de erfgenamen van de bijbelse beloften en profetieën. Zonder een juist begrip van deze oude geschiedenis is er geen echt christendom. Wij zijn de kinderen van God en de Bijbel is onze geschiedenis en van niemand anders.
