Bekend staan onder een nieuwe naam als zonen van God
“De volken zullen uw gerechtigheid zien en alle koningen uw heerlijkheid, en u zult een nieuwe naam krijgen die de mond van de HEERE zal geven.” Jesaja 62:2 KJV
De naam christendom is synoniem met Europa, en Europa is synoniem met het christendom. Tot voor kort was christen onze identiteit en onze naam. Door de geschiedenis heen heeft slechts één ras – het blanke ras – zichzelf christen genoemd. Zelfs onze Europese landen stonden tot voor een paar honderd jaar geleden bekend als het christendom. De naam ‘christen’ is niet toevallig ontstaan. Het is een vervulling van een profetie uit de Bijbel. Wist u dat de Bijbel voorspelt dat God Zijn volk de naam ‘christen’ zou geven? Hij beloofde deze ‘nieuwe naam’ (meer over wat deze naam inhoudt volgt zo dadelijk) aan de genetische afstammelingen van Israël en aan niemand anders. Hij beloofde deze nieuwe naam niet aan alle volkeren van de wereld, noch aan niet-blanke volkeren, noch aan willekeurige mensen binnen verschillende volkeren die misschien wel in Hem geloofden. Alleen aan Israël.
Gods volk is bekend onder vele namen – Hebreeën, Israëlieten, Grieken, Romeinen, Saksen en Kelten, om er maar een paar te noemen – maar nu, sinds de komst van de Messias Jahshua Christus, staat Zijn volk gezamenlijk bekend onder één naam: christenen. Zijn volk is één, zoals Hij één is. Zijn volk behoort Hem toe, dus worden wij bij Zijn naam genoemd. De overblijfselen van de stam Benjamin en Juda die in Judea waren, werden christenen, net als de rest van de twaalf stammen die over heel Europa verspreid waren. Zo werden ze allemaal bij één naam genoemd en keerden ze terug naar hun rechtmatige Schepper, God, en Verlosser, God.
De stammen van Israël die ooit verloren leken voor de geschiedenis, hebben zich aangesloten bij de eerste-eeuwse Israëlieten in Juda en zijn één familie geworden, geroepen met de ene naam christen, en zijn teruggekeerd naar hun rechtmatige Schepper, God, en Verlosser, God.
Kinderen van Israël zullen ‘Zonen van de Levende God, de A ‘ worden genoemd.
Wij beschouwen Gods belofte van een nieuwe naam voor Zijn volk als een teken en bewijs dat deze nieuw benoemde mensen Zijn verloste oude Israëlieten waren en nog steeds zijn, de verloren maar teruggevonden schapen van het huis van Israël. Deze profetie over hun nieuwe naam werd aan de profeet Hosea gegeven. Via Hosea sprak God tot de kinderen van Israël die op het punt stonden te worden gedeporteerd vanwege hun zonden, afgoderij en trouweloosheid. In feite ‘scheidde’ God zich door deze tragedie van deportatie van hen. Maar Hij beloofde dat Hij hen op een dag zou verlossen (door Christus), dat zij weer Zijn volk zouden worden en dat zij naar de Levende God zouden worden genoemd. Zij zouden christenen worden genoemd.
God droeg Hosea op om deze profetie op dramatische wijze ‘uit te beelden’, zowel door zijn keuze van een vrouw als door de namen van zijn kinderen. Alsof Hij het belang van namen wilde benadrukken, openbaarde God deze profetie van een nieuwe naam via de namen van Hosea’s toekomstige kinderen. Eerst droeg God Hosea op om met een prostituee te trouwen. Dit liet zien hoe Israël zich gedroeg tegenover God, hun echtgenoot en God. Als echtgenoot van een hoer was Hosea een type van God, de echtgenoot van Israël, die zich als een hoer gedroeg door haar afgoderij en ontrouw.
“Het begin van het woord van de Heer door Hosea. En de Heer zei tegen Hosea: Ga heen, neem een hoer tot vrouw en kinderen van hoererij, want het land heeft grote hoererij bedreven en is afgeweken van de Heer” Hosea 1:2 KJV.
Hosea kreeg in korte tijd drie kinderen, en God droeg de profeet op hen specifieke namen te geven.
Deze namen zouden onthullen wat Israël te wachten stond. Hosea noemde zijn eerste kind, een zoon, Jizreël, wat ‘God verspreidt’ of ‘God zal zaaien’ betekent. Deze naam gaf aan dat God de kinderen van Israël zou verspreiden door deportaties.
“Toen ging hij heen en nam Gomer, de dochter van Diblaïm, tot vrouw; zij werd zwanger en baarde hem een zoon. En de Heer zei tegen hem: “Noem hem Jezreel, want nog een korte tijd, en Ik zal het bloed van Jezreel wreken op het huis van Jehu en het koninkrijk van het huis van Israël doen ophouden. En het zal geschieden op die dag, dat Ik de boog van Israël zal breken in het dal van Jezreel.” Hosea 1 :3-5 KJV.
Hosea noemde zijn tweede kind, een dochter, Loruhamah, wat ‘geen genade’ betekent. Deze naam gaf aan dat God de kinderen van Israël niet langer zou tolereren of genadig zou zijn vanwege hun voortdurende hoererij.
“En zij werd weer zwanger en baarde een dochter. En God zei tegen hem: Noem haar Loruhamah, want Ik zal geen genade meer hebben met het huis van Israël, maar Ik zal hen volkomen wegdoen.” Hosea 1:6 KJV.
Hosea noemde zijn laatste kind, een zoon, Loammi, wat ‘niet mijn volk’ betekent. De kinderen van Israël zouden niet langer Zijn volk zijn, maar zouden de ‘Verloren Stammen’ worden. De geschiedenis laat inderdaad zien dat zij hun Israëlitische naam en identiteit verloren. Zoals we in eerdere bewijzen hebben uitgelegd, werden zij de Cimmeriërs, Sacae, Scythen, Galatea en de Germaanse en andere stammen. Opnieuw zien we dat de Europeanen de profetieën die aan de Israëlieten waren gedaan, vervulden, ditmaal met betrekking tot de tragedie van de verspreiding ver van hun thuis, zonder genade, en niet langer Zijn volk. Zij gingen de duisternis en verschrikkingen van de deportaties tegemoet en leden de vreselijke straf dat zij vanwege hun afgoderij niet langer het volk van God waren.
“Toen zij Loruhamah gespeend had, werd zij zwanger en baarde een zoon. Toen zei God: Noem hem Loammi, want gij zijt niet mijn volk en Ik zal niet uw God zijn.” Hosea 1:8-9 KJV
De straf van God was echter corrigerend van aard en niet permanent. Hoewel verspreid over vreemde landen en hun naam vergeten, zou het verspreide Israël uitgroeien tot een immense menigte in die Europese landen. God beloofde dat Hij achter Israël, Zijn bruid, aan zou komen, haar zou zoeken en redden. Op Zijn tijd zou Hij Zijn verspreide volk verzamelen en hen een nieuwe naam geven, de zonen van de Levende God.
“Maar het aantal kinderen van Israël zal zijn als het zand van de zee, dat niet gemeten of geteld kan worden; en het zal geschieden dat op de plaats waar tot hen gezegd werd: Gij zijt mijn volk niet, daar zal tot hen gezegd worden: Gij zijt de zonen van de levende God” Hosea 1:10 KJV.
Die levende God was natuurlijk Christus. De apostelen, in het bijzonder Paulus, zochten het verspreide Israël op in de landen van Europa, waar het was uitgegroeid tot een ontelbare menigte, met name onder de Germaanse stammen. Toen de stammen van Europa Christus aanvaardden, werden ze weer verzameld onder één Hoofd, namelijk Christus God. Ze kregen een nieuwe naam – christenen – naar de levende God, precies zoals de profetie had voorspeld.
“Dan zullen de kinderen van Juda en de kinderen van Israël zich verzamelen en één hoofd aanstellen, en zij zullen uit het land opgaan, want groot zal de dag van Jizreël zijn.” Hosea 1:11 KJV
De naam christen bewijst dat het blanke ras Israël is. Maar waarom gebruikt Hosea in zijn profetie de term “Levende God”? Laten we dat belangrijke detail eens nader bekijken.
Christus is de enige ware Levende God.
De Levende God is natuurlijk Jezus Christus. Maar hoe en waarom is Hij de Levende God? Jezus is God, de Levende God van Israël, die in het vlees is geïncarneerd als een levende, ademende Adamitische man. Jezus kwam uit de hemel neer en werd geboren uit het geslacht van Juda voor de redding van Zijn volk, Zijn familie, de kinderen van Israël. Alleen in de Bijbel vinden we wonderbaarlijke en verbazingwekkende profetieën dat God uit liefde voor Zijn schepping, de mensheid, mens zou worden. Deze profetieën zijn in vervulling gegaan. Israël was veroordeeld tot deportatie vanwege haar afgoderij, dat wil zeggen de aanbidding van valse ‘goden’. Dit zijn afgoden van hout en steen en bedrog van duivels. Niets anders. Ze zijn dood, niet levend. Jezus Christus, die God in het vlees is, is de enige levende en ware God. Hij kwam in het vlees en riep Zijn volk terug van dode afgoderij naar Zichzelf, de Levende God.
Waarom de naam ‘christen’? Jezus noemde zichzelf de Messias (Christus in het Grieks) van Israël (Matteüs 16:16-18) en na zijn opstanding begonnen zijn apostelen hem als de Christus te prediken. In Handelingen 11:26 staat: ‘En in Antiochië werden de discipelen voor het eerst christenen genoemd.’ De timing en de geografische locatie zijn veelzeggend. In de stad Antiochië gingen de apostelen verder dan het prediken in synagogen, zoals zij gewoon waren. Nu predikten zij moedig tot de Helleense Grieken en bekeerden hen. Deze Grieken waren geen ‘heidenen’, zoals men toen dacht, maar zij waren in feite afstammelingen van de verspreide stammen van Israël. Toen het evangelie zich over Europa verspreidde, omarmden de Europese volken de naam ‘christen’. Christus betekent ‘het volk van Christus’, aangezien de Griekse uitgang ‘ian’ ‘volk’ betekent. Door deze naam aan te nemen, werden de Europeanen e e n volk dat naar de Levende God werd genoemd, waarmee de profetie in Hosea in vervulling ging.
Europeanen moeten de ‘Israëlieten’ zijn
Laten we dit bewijs in zijn eenvoudigste vorm weergeven: God heeft expliciet beloofd dat Hij de Israëlieten zou hernoemen tot christenen. In de hele geschiedenis is alleen het blanke Europese ras christenen genoemd en hun land christendom. De enige logische verklaring is dat de Europeanen de oude Israëlieten moeten zijn die ooit zijn gedeporteerd en verspreid. Je hoeft geen IQ van 200 te hebben om dat te begrijpen. Ofwel is de profetie in de geschiedenis uitgekomen en wordt het volk van God nu bij Zijn naam genoemd, christenen, ofwel zijn de beloften van God niet nagekomen of waren ze vals. Als we de Bijbel echt geloven, dan moeten we wel erkennen dat Gods woord is vervuld.
De Europeanen waren Zijn verspreide volk. Daarom wachtten de oude Hebreeën op de komst van Christus, maar het waren de Europeanen die Hem massaal aanvaardden. De Europeanen aanvaardden Hem juist omdat zij de oude Hebreeën waren. Welk ander ras is ooit in de eerste plaats als christelijk geïdentificeerd? De Afrikanen? De Chinezen? De Indiërs? Geen van allen! Alleen blanke Europeanen vervulden deze profetie. Europa stond zelfs bekend als het christendom voordat het secularisme in de moderne tijd voet aan de grond kreeg.
Bovendien zijn alleen christenen Zijn volk, en alleen christenen zijn het oude Israël. Alle volken die vandaag de dag beweren Israëlieten te zijn, maar Christus, christenen en het christendom haten, kunnen geen Israëlieten zijn. Ze kunnen zelfs niet beweren dat ze de Hebreeuwse/Mozesreligie van het Oude Testament volgen. Alleen het christendom is de voortzetting van het Oude Testament. Daarom zijn alle usurpatoren die zich voordoen als het volk van de Bijbel, maar Christus verwerpen, leugenaars.
“De volken zullen uw gerechtigheid zien en alle koningen uw heerlijkheid, en u zult een nieuwe naam krijgen die de mond van de HEERE zal geven” (Jes 62:2).
Onze naam is onze identiteit. God heeft ons beide gegeven. Toen wij Europeanen onze christelijke identiteit en onze christelijke naam omarmden, werden wij de historische realiteit die in de profetieën van de Schrift was voorspeld. Wij waren verloren, maar nu zijn wij gevonden. Door onze identiteit te aanvaarden, vervullen wij de waarheid van God. De implicaties van deze profetieën zijn verbluffend, en de meeste christenen moeten vandaag de dag nog wakker worden voor die realiteit. Wij blanke Europeanen zijn de zogenaamde verloren stammen van Israël, de ware Israëlieten. God zocht ons zoals een herder zijn verspreide schapen zoekt. Hij verzamelde ons tot één volk, het christelijke volk, en Hij gaf ons Zijn naam, het volk van Christus of christenen.
In het verleden, toen Europa nog een christendom was, begrepen we dat we allemaal broeders waren, verenigd onder Christus, onze Verlosser. Het is tijd dat we die waarheid weer erkennen. Wij, blanken die in deze onheilspellende tijden leven, laten we ons niet schamen om christenen te zijn, om als christenen te leven en om onze historische realiteit als Israëlieten op te eisen, opdat Christus zich op de Dag des Oordeels niet voor ons hoeft te schamen.
