Jodendom leert tolerantie en mensenrechten
Tijdens een oecumenische ontmoeting in 2021 met vertegenwoordigers van het Jodendom zei Bartholomeüs, de patriarch van Constantinopel, het volgende: “Door de geschiedenis heen hebben onze twee gemeenschappen veel gemeen. We zijn twee mensen die standvastig zijn geweest in het aangezicht van tegenspoed. We zijn twee mensen die zich hebben verzet tegen onderdrukking. We zijn twee mensen die de God van Abraham, Isaak en Jakob dienen. Wij zijn twee mensen die geloven in de intrinsieke waardigheid van de mens, gevormd naar het beeld en de gelijkenis van God.”
Volgens de christelijke leer zijn allen gemaakt naar het beeld en de gelijkenis van God. Daarom heeft elk mens inherente waarde, ongeacht religie, leeftijd, geslacht, etniciteit en nationaliteit. De meesten nemen aan, net als de patriarch, dat het Jodendom dezelfde leer heeft. En omdat Joden vervolgd zijn, nemen de meesten aan dat ze gevoelig zijn voor de benarde toestand van anderen. Geen van deze veronderstellingen is waar. Hoewel de waarheid ongemakkelijk is voor moderne Westerlingen om te horen, moet ze gezegd worden. Hoe serieuzer een individu wordt in het praktiseren van het Jodendom, hoe meer hij/zij de neiging heeft om zich te isoleren en zich steeds minder aan te trekken van de gezondheid, het welzijn en de rechten van niet-joden. Zeer geseculariseerde individuen met een Joodse achtergrond kunnen anders zijn. Dat feit bewijst alleen maar de voorgaande regel.
Joden identificeren zichzelf als Gods uitverkoren volk, door geboorte en niet alleen vanwege trouw aan een specifieke geloofstraditie. Dat idee alleen al veroorzaakt een zekere devaluatie van de “ander” in de samenleving. Bovendien bevat de Talmoed, die essentieel is voor het Rabbijnse Jodendom, leerstellingen die vijandig staan tegenover niet-Joden:
In het algemeen, wanneer de Torah een wet vermeldt die van toepassing is op iemands “naaste”, begrijpen de rabbijnen dat de wet van toepassing is op Joden en niet op niet-joden.
Andere regels gaan ervan uit dat niet-Joden in het beste geval onbetrouwbaar zijn en in het slechtste geval kwaadwillig en gewelddadig. Om deze reden wordt een niet-Jood samengevoegd met oneerlijke slagers, gokkers, woekeraars en dieven die niet als getuige kunnen optreden (Shulhan Arukh Hoshen Mishpat 34).
De traditionele Joodse wet behandelt Joden beter dan niet-Joden. Zelfs de secundaire, formalistische argumenten en argumenten uit eigenbelang – “we mogen hun vijandigheid niet provoceren!” – die een rechtvaardiger behandeling van niet-Joden toestaan, kunnen voor moderne Joden moreel problematisch lijken.
Geseculariseerde Joden bagatelliseren vaak de meer verontrustende aspecten van de Talmoedische leer. Er zijn echter maar heel weinig Joden die openlijk eisen dat het veranderd of publiekelijk verworpen wordt. De werkelijke implicaties van deze leer zijn het duidelijkst in Israël, waar minderheden zoals de Palestijnen het slachtoffer zijn van verschrikkelijke discriminatie:
Iets meer dan 20% van de Israëlische bevolking van 9,45 miljoen bestaat uit Arabieren, van wie velen zichzelf identificeren als Palestijnen, terwijl 2,9 miljoen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem wonen, dat Israël bezette in de Midden-Oostenoorlog van 1967. Nog eens 1,9 miljoen Palestijnen wonen in de Gazastrook, waar Israël zich in 2005 uit terugtrok, maar die de VN nog steeds als bezet gebied beschouwt.
Meer dan 600.000 Joden wonen in ongeveer 140 nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem. Het grootste deel van de internationale gemeenschap beschouwt de nederzettingen als illegaal onder internationaal recht, hoewel Israël dit betwist.
Officieel hebben alle Israëlische burgers gelijke rechten, ongeacht religie of ras. Maar Amnesty’s rapport concludeert dat Israël “Palestijnen beschouwt en behandelt als een inferieure niet-joodse raciale groep”.
“De segregatie wordt uitgevoerd op een systematische en zeer geïnstitutionaliseerde manier door middel van wetten, beleid en praktijken, die allemaal bedoeld zijn om te voorkomen dat Palestijnen aanspraak maken op en genieten van gelijke rechten met Joodse Israëli’s binnen het grondgebied van Israël en binnen de bezette Palestijnse gebieden, en dus bedoeld zijn om het Palestijnse volk te onderdrukken en te domineren,” staat er.
Het rapport zegt ook dat Amnesty onmenselijk of onmenselijke daden heeft gedocumenteerd – gedwongen overplaatsing, bestuurlijke detentie en marteling, onwettige moorden en ernstige verwondingen, en het ontzeggen van fundamentele vrijheden of vervolging – die Israël volgens het rapport heeft begaan tegen Palestijnen “met de bedoeling om dit systeem in stand te houden” en die “neerkomen op de misdaad tegen de menselijkheid van apartheid” onder de Apartheidsconventie en het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof.
Amnesty’s secretaris-generaal, Agnès Callamard, zei: “Er is geen enkele rechtvaardiging voor een systeem dat gebouwd is rond de geïnstitutionaliseerde en langdurige racistische onderdrukking van miljoenen mensen.”
“De internationale gemeenschap moet de realiteit van Israëls apartheid onder ogen zien en de vele wegen naar gerechtigheid bewandelen die schandelijk genoeg onontgonnen blijven,” voegde ze eraan toe.
Een Israëlisch veiligheidscontrolepunt voor Palestijnen
Een veelgehoord antwoord op klachten over de behandeling van Palestijnen is dat het allemaal moslim-jihadisten zijn die uit zijn op de vernietiging van Israël. Maar niet alleen moslims worden vervolgd. Ook christenen, Arabische en andere, worden misbruikt met de medeplichtigheid van de Israëlische regering:
Een Israëlische journalist die zich had vermomd als priester werd bespot en bespuugd in de Oude Stad van Jeruzalem in het meest recente incident van Joodse publieke vijandigheid tegen christenen in Jeruzalem.
Yossi Eli, een verslaggever van het Israëlische Channel 13 News, zei dat het tweetal werd aangevallen “door een kind en een soldaat” binnen enkele minuten nadat ze een bruin priestergewaad hadden aangetrokken en met een geestelijke waren meegelopen in de Oude Stad, aldus Haaretz.
De aanvallen maken deel uit van een groter patroon dat eerder dit jaar begon, het meest recent tijdens een Evangelisch Pinksterevenement in mei, waar verschillende orthodox-joodse activisten – waaronder een prominente rabbijn en de locoburgemeester van Jeruzalem – deelnamen aan een protest dat uiteindelijk gewelddadig werd, waarbij verschillende van de demonstranten beledigingen naar de christenen in het gebied gooiden en anderen op hen spuugden.
Onder de deelnemers aan het protest waren de ultraorthodoxe rabbijn Zyi Thau, de geestelijk leider van de Noam-partij, en Arieh King, de locoburgemeester van Jeruzalem, die christelijke zendingsactiviteiten gelijkstelde aan radicaal islamitisch terrorisme.
In een tweet juichte King het “waardige en gepaste protest” toe en zei: “Wat mij betreft moet elke missionaris weten dat hij niet welkom is in het Land Israël.”
In april gaf het hoofd van de Rooms-Katholieke Kerk in het Heilige Land, de Latijnse patriarch Pierbattista Pizzaballa, de schuld van de recente toename van aanvallen in de christelijke wijk aan radicale joodse extremisten die zich gesterkt en “beschermd” voelen door de regering van premier Benjamin Netanyahu.
Interessant genoeg behoren evangelische gemeenschappen tot de grootste aanhangers van Israël in de Verenigde Staten. Als de aanvallen op hen doorgaan en eindelijk fatsoenlijke aandacht krijgen in hun media, vraag je je af welk effect dat uiteindelijk zal hebben op gelovigen in de VS?
Nu kun je stellen dat wat er momenteel in Israël gebeurt meer het gevolg is van het zionisme dan van het jodendom. Daar valt inderdaad iets over te zeggen, tenminste historisch gezien. Hier is een discussie uit Haaretz over zionisme, Israël en het falen om een seculiere Israëlische identiteit te vormen:
Het zionisme als nationale beweging die in opstand kwam tegen het historische jodendom was voornamelijk atheïstisch. De meeste van haar leiders en activisten geloofden niet langer in verlossing door de komst van de Messias, de aloude essentie van het Joodse geloof, en namen hun lot in eigen handen. De macht van het menselijke subject verving de macht van de almachtige God.
De rabbijnen wisten dat en waren doodsbang – en daarom werden ze bijna allemaal uitgesproken antizionisten. Van de chassidische rebbes Sholom Dovber Schneersohn, de admor van Lubavitch (Chabad) en Yehudah Aryeh Leib Alter (de admor van Gur) tot de leidende Amerikaanse Reform Rabbi Isaac Mayer Wise, oprichter van de Reform Central Conference, mitnagdim en chassidim, orthodox, Reform en conservatief, zagen allemaal de opkomst van het Zionisme als het einde van het Jodendom. Door de verregaande oppositie van de rabbijnen in Duitsland werd Theodor Herzl gedwongen om het Eerste Zionistische Congres van München naar de Zwitserse stad Basel te verplaatsen.
Voor de atheïstische zionisten was God dood en daarom werd het Heilige Land het thuisland; alle traditionele feestdagen werden nationale feestdagen; en Jeruzalem was niet langer een hemelse stad en werd de aardse hoofdstad van een eeuwig volk. Maar het waren niet deze beslissingen, of vele andere, die het seculiere nationalisme ervan weerhielden om als basis te dienen voor de oprichting van de staat Israël.
De belangrijkste reden voor het onvermogen van het zionisme om een seculiere entiteit op te richten met een grondwet – waarin religie wordt gescheiden van de staat – lag ergens anders. De problematische aard van het definiëren van de “Jood” volgens seculiere criteria – cultureel, taalkundig, politiek of “biologisch” (ondanks alle inspanningen is het nog steeds onmogelijk om vast te stellen wie een Jood is door middel van DNA) – was wat de optie van een geseculariseerde identiteit elimineerde.
In 1918 bijvoorbeeld was Ben-Gurion – de toekomstige stichter van de staat – er net als vele anderen van overtuigd dat het grootste deel van de bevolking van het Land Israël niet was verbannen, maar zich met de Arabische verovering tot de Islam had bekeerd en daarom duidelijk van Joodse afkomst was.
In 1948 had hij dit verwarrende en gevaarlijke idee al opgegeven en in plaats daarvan beweerde hij dat het Joodse volk met geweld was verbannen en 2000 jaar lang geïsoleerd had rondgezworven. Kort daarvoor gaf hij de zwakke en uitgeputte religieuze zionistische stroming een waardevol geschenk: In de beroemde “status quo” brief werden alle wetten met betrekking tot burgerlijke staat, adoptie en begrafenis overgedragen aan het opperrabbinaat. De angst voor assimilatie was de nachtmerrie die het Jodendom en het Zionisme deelden en die uiteindelijk won.
Binnen korte tijd werd het principe van de religieuze definitie geaccepteerd in de identiteitspolitiek: Een “Jood” is iemand die geboren is uit een Joodse moeder of zich bekeerd heeft en geen lid is van een andere religie. Met andere woorden, als je niet aan die voorwaarden voldoet, kun je geen deel uitmaken van de heropleving van het “Joodse volk”, zelfs niet als je de Israëlische cultuur overneemt, vloeiend Hebreeuws spreekt en feest viert op de Israëlische Onafhankelijkheidsdag. Het is een heel logisch historisch proces: Aangezien er geen seculiere Joodse cultuur bestaat, is het onmogelijk om je met seculiere middelen aan te sluiten bij iets dat niet bestaat.
Jodendom en zionisme zijn geen synoniemen. Niet alle aanhangers van het jodendom zijn zionisten, maar alle zionisten lijken op dit moment het jodendom te gebruiken als middel om een nationale identiteit te smeden. Een op religie gebaseerde identiteit die de mensenrechten van niet-joden die in Israël wonen tenietdoet. Vooral in de bezette gebieden maken Israëlische Joden deel uit van een systeem dat hun letterlijke buren onderdrukt. Mensen die ze elke dag zien, maar voor wie ze geen medelijden hebben.
Hoe religieuzer een Israëliër is, hoe meer hij voor deze onderdrukking lijkt te zijn. Hoe religieuzer een christen daarentegen is, hoe meer hij onvoorwaardelijk van alle mensen houdt. De naaste liefhebben als jezelf is tenslotte het fundament van het evangelie. Zoals de emancipatie van de slavernij, het succes van de burgerrechtenbeweging, de politieke emancipatie van de Joden, het einde van de Zuid-Afrikaanse Apartheid en vele andere voorbeelden duidelijk maken, ondermijnt een goed ontwikkeld christelijk geweten na verloop van tijd systemen van onderdrukking in plaats van ze te versterken. Een laars op de keel van je naaste zetten is gewoon niet “christelijk”. Het jodendom, tenminste zoals het door de meerderheid in Israël wordt gepraktiseerd, lijkt er geen probleem mee te hebben om de “ander” met geweld in toom te houden.
Dit Joodse gevoel van superioriteit over de niet-Joodse wereld is niet beperkt tot Israël. Twintig jaar geleden publiceerde een seculiere Joodse professor in de journalistiek aan de Universiteit van Iowa, Stephen Bloom, een boek over de cultuurbotsing in de Noordoost-Iowa stad Postville tussen de lokale bevolking en de getransplanteerde chassidische Joden. Het boek, Postville: A Clash of Cultures in Heartland America, probeerde het conflict eerlijk van beide kanten te laten zien. Bloom was seculier genoeg om geaccepteerd te worden door de lokale bevolking, maar Joods genoeg om toegang te krijgen tot de wereld van de Hasidische Joden. In zijn aanwezigheid stelden beide partijen zich open en vertelden ze hun ware gevoelens. Deze passage komt uit een recensie van het boek en gaat over de kennismaking van Bloom met hoe de chassidische joden echt dachten over hun buren in Iowa:
Er was een voelbare groepsdenken onder de Joden die weigerden het perspectief van de lokale bevolking te zien, laat staan zich in hen in te leven. De Joden waren strikt transactioneel met de lokale bevolking – wij wonen hier, jullie wonen hier, laat ons met rust. Maar het was meer dan gewoon vermijden omwille van tolerantie – het was een bijna plezier in het misleiden van de goyim dat Bloom irriteerde. De lokale bevolking was in wezen een non-entiteit voor de Joden – zonder enige inherente waarde als mens. Voor de Joden was hun theologie ten opzichte van de heidenen echter volkomen logisch – alleen de Jood bezat een speciale relatie met God die een insulaire positie vereiste om deze te beschermen. De buitenwereld – de niet-observatieve wereld – werd gekenmerkt door één overheersend thema: besmetting en viezigheid. Het idee om te verbroederen met de lokale bevolking – om aardig tegen ze te doen – was toen, tenminste voor de ultra-orthodoxe geest, iets onbegrijpelijks.
De niet-Joden waren in wezen “non-entiteiten”. Als de houding omgekeerd was, zouden de niet-Joden beschuldigd worden van de smerigste vorm van “antisemitisme”. De seculiere Joodse auteur van het boek had last van deze houding. Hopelijk stoort het veel meer seculiere Joden, omdat zij tot de enigen behoren die zich over deze dubbele standaard zullen uitspreken. Niet-Joden van alle overtuigingen zijn geconditioneerd om te zwijgen.
Is een dergelijke intolerantie en devaluatie van niet-Joden alleen kenmerkend voor zionistische of, misschien, intens religieuze Joden? Niet echt. Zulke superioriteitsgevoelens komen zelfs voor bij geseculariseerde Joden. Een voorbeeld is James Deen, bekend als de “Aardige Joodse Man van de Porno”. Deen heeft sinds zijn 18e in duizenden pornofilms gespeeld. Deen identificeert zich ten diepste als Jood, hoewel hij niet praktiserend is en niet lijkt te geloven in de traditionele God van het Jodendom. Het volgende komt uit een interview met de Jewish Daily Forward:
Ik heb me nooit echt verdiept in het geloof-God type, maar waar ik wel van genoot was de Zionistische beweging, de cultuur erachter, de gemeenschap. . . Ik identificeer me met het Jodendom als cultuur en de cultuur moedigde me aan om te leren, vragen te stellen en te streven naar kennis. Ik weet hoe ik moet filmen, belichten en monteren, omdat ik op mijn werk altijd naar kennis streef. Ik denk niet dat ik dit soort mentaliteit zou hebben als ik niet Joods was opgevoed.
Ik ga niet ergens naar binnen en denk: ik ben Joods, wie is er nog meer Joods, met hen moet ik samenwerken. Respect is universeel voor alle rassen, geloofsovertuigingen, kleuren, religies, alles. De Joden weten dat we beter zijn dan alle anderen – dat is het enige dat telt. Het is waar dat wij het uitverkoren volk zijn; dat is een feit.
Kun je je het tumult voorstellen als een “christelijke” pornograaf in een interview met een christelijk tijdschrift zijn opvoeding in de kerk zou toeschrijven aan zijn succesvolle werkethiek bij het produceren van porno? Een dergelijk tumult lijkt niet te zijn ontstaan door de vele interviews die Deen heeft gegeven aan Joodse publicaties.
James Deen is een pornograaf, een uitbuiter van vrouwen en is geloofwaardig beschuldigd van verkrachting. Toch identificeert hij zich nog steeds met de Joodse cultuur en met het gevoel “uitverkoren” te zijn (door een godheid waarin hij niet lijkt te geloven). Deen lijkt een extreem geval, maar hij is niet de enige onder de geseculariseerde Joden. Joodse marxisten als Wilhelm Reich en Herbert Marcuse inspireerden veel van de Joodse pornografen in de voorhoede van de legalisatie van pornografie in de jaren ’70. Een van die Joodse pornografen herinnert zich dat hij naar pornostudio’s ging met “mijn haar tot op mijn kont, een exemplaar van Wilhelm Reich’s Sexuele Revolutie onder mijn arm, en schreeuwend over werk, ‘liefde en seks'”.
Joden hebben vooraan gestaan bij veel van de veranderingen in de christelijke cultuur, waaronder gelegaliseerde abortus en de acceptatie van homoseksualiteit. Hierop wijzen wordt alleen als antisemitisme beschouwd als je tegen de resultaten van hun activisme bent. Volgens de Jewish Daily Forward waren “Joodse vrouwen overal in de VS oververtegenwoordigd op het gebied van reproductieve rechten”. Opmerkelijke Joodse vrouwen die betrokken waren bij het promoten van abortus waren onder andere Betty Friedan, Susan Brownmiller, Ellen Willis en Gloria Steinem. Tijdens een evenement over de Jewish American Heritage Month verklaarde Joe Biden: “Ik durf te wedden dat 85 procent van deze veranderingen [verwijzend naar de publieke acceptatie van het homohuwelijk], of het nu in Hollywood is of in de sociale media, het gevolg zijn van Joodse leiders in de industrie.”
Een artikel uit Haaretz kraait: “Briljante acteurs als Larry David en Sarah Silverman dagen Amerika’s krachtige religieuze, gezinsvriendelijke cultuur uit en laten hun Joods-zijn gelden door obsceniteit te verheerlijken.”
Nathan Abrams, een Joodse professor aan de Universiteit van Aberdeen, vatte het als volgt samen: “Degenen die in de voorhoede stonden van de beweging die Amerika dwong om een meer liberale kijk op seks aan te nemen, waren Joods.” Als het Jodendom werkelijk tolerantie en respect voor andere culturen (inclusief die van de meerderheid) zou onderwijzen, dan zouden we verwachten dat minder Joden in de voorhoede zouden staan om te proberen ze te transformeren.
Verder wordt de vrijheid van meningsuiting niet in gelijke mate gesteund over de niet-Joods / Joodse scheidslijn, wat je niet zou verwachten als het Jodendom tolerantie hoog in het vaandel zou hebben. De huidige situatie lijkt te zijn dat Joden alles mogen zeggen wat ze willen, inclusief flagrante obsceniteit en godslastering, maar dat de vrijheid van meningsuiting van niet-Joden onderworpen is aan mogelijk strenge beperkingen. In onze moderne afgeletterde cultuur wordt kritiek op alles wat Joods is, inclusief het discriminerende beleid van de joodse Staat, vaak beantwoord met zware repercussies. Een voorbeeld hiervan is de site “Canary Mission”, die gewijd is aan het vernietigen van de levens van studenten die de BDS-beweging steunen als protest tegen de Israëlische apartheid.
Canary Mission documenteert individuen en organisaties die haat tegen de VS, Israël en Joden promoten op Noord-Amerikaanse universiteitscampussen en daarbuiten. Canary Mission onderzoekt haat over het hele politieke spectrum, inclusief extreem rechts, extreem links en anti-Israël activisten.
Canary Mission wordt gemotiveerd door de wens om het toenemende antisemitisme op universiteitscampussen te bestrijden. We streven onze missie na door de woorden en daden te presenteren van individuen en organisaties die zich bezighouden met antisemitisme, racisme en onverdraagzaamheid op extreem rechts, extreem links en onder de reeks organisaties die de antisemitische Boycot, Desinvestering, Sancties (BDS) beweging vormen.
Canary Mission verzamelt inhoud uit openbaar beschikbare bronnen. We bundelen deze informatie in een beknopt en gemakkelijk doorzoekbaar formaat, dat gratis toegankelijk is voor het grote publiek. Voor publicatie wordt alle inhoud geverifieerd, zodat het voldoet aan onze hoge normen voor nauwkeurigheid en authenticiteit.
De site plaatst Tweets en andere sociale media-inhoud van studenten. Als een kind iets post dat verwerpelijk wordt geacht (zoals pleiten voor Israël als een seculiere staat), en ze vinden hem, dan komt hij op deze site terecht. Joodse “etniciteit” zal je niet helpen. “Etnisch” Joodse bekeerlingen tot het christendom komen op deze site terecht, net als alle anderen. Wat gebeurt er met de arme kinderen die worden uitgelicht? De professionele gevolgen zijn verschrikkelijk. Ik weet van minstens één pas afgestudeerde die zijn naam moest veranderen om een baan te krijgen. Je kunt natuurlijk een verontschuldiging schrijven in de hoop dat ze je een “ex-Canary” zullen maken. Je staat dan nog steeds op de site, maar nu in een sectie waarvan de beschrijving luidt: “Ex-Canary kenmerkt individuen die vroeger werden onderzocht en vermeld op Canary Mission, maar die sindsdien het latente antisemitisme op extreem-rechts, extreem-links en onder anti-Israël organisaties en activisten hebben afgewezen.”
De Talmoed bevat niet alleen verontrustende leerstellingen over niet-Joden. De Talmoed bevat ook verhalen en uitspraken die expliciet anti-christelijk zijn, en vanuit christelijk perspectief ronduit godslasterlijk. Talmoedische verhalen drijven de spot met de Maagdelijke geboorte van Jezus, ontkennen vurig Zijn claim om de Messias en Zoon van God te zijn, stellen dat Hij terecht werd geëxecuteerd als een godslasteraar en afgodendienaar, ontkennen het Christelijke idee van Jezus’ wederopstanding en houden vol dat Hij in uitwerpselen in de hel aan het koken is. Zijn volgelingen wacht hetzelfde lot in het hiernamaals. Niemand eist dat het moderne Jodendom deze leer verwerpt, ook al wordt elke zweem van “antisemitisme” in Christelijke geschriften ronduit aan de schandpaal genageld.
Deelname aan elke toekomstige “oecumenische” verbintenis zou op zijn minst van Joodse deelnemers moeten eisen dat zij de anti-christelijke leer in de Talmoed afzweren.
Conclusie
Jodendom is een religie en een cultuur. Het moet als zodanig worden begrepen. Religies kunnen bestudeerd, bekritiseerd en hervormd worden. Er zijn leerstellingen binnen het Jodendom die anti-christelijk en anti- niet-jood zijn en die niet overeenkomen met de behoeften van moderne natiestaten waarin burgerrechten onafhankelijk zijn van religie. Zelfs onder geseculariseerde Joden is vaak een Joodse cultuur van suprematie en antipathie tegen de christelijke samenleving te vinden. Het wordt tijd dat christenen hun misvattingen over het Jodendom opbergen en er eerlijk en oprecht mee omgaan.
