In het boekje “Het Israël van het Nieuwe Testament” zal ik in detail uitleggen dat het woord ‘kerk’ in het Nieuwe Testament afkomstig is van het Griekse woord ‘ekklesia’, wat letterlijk “de geroepenen” of “de uitgeroepenen” betekent. In Handelingen 7, waar Stefanus de geschiedenis van Israël vertelt, spreekt hij in de verzen 37-38 op deze manier over Mozes en de Israëlieten in de woestijn: “Dit is die Mozes, die tot de kinderen Israëls gezegd heeft: Een profeet zal de Here, uw God, uit uw broederen tot u verwekken, gelijk aan mij; hem zult gij horen. Deze is het, die in de gemeente in de woestijn was.” In het Nieuwe Testament worden de Israëlieten onder Mozes dus “de gemeente” genoemd. De gemeente, of de ‘geroepenen’ werden gevormd op de berg Sinaï, niet met Pinksteren!
Een ander woord dat hetzelfde betekent als het Engelse woord ‘church’ is ‘gemeente’. Israël wordt in het Oude Testament tientallen keren “…de gemeente van de Heer” genoemd. Zoek het maar op in je concordantie. Predikanten maken een fout als ze leren dat er in Handelingen 2 een nieuwe gemeente werd gevormd. Dat was niet zo! Het was echt de verzegeling van het Nieuwe Verbond aan de Gemeente van Israël; de gemeente die gevormd was bij de berg Sinaï van de christenen die uit Egypte waren gebracht.
Ik heb hier nog iets aan toe te voegen en dan zullen we samenvatten wat we geleerd hebben. Ons volk heeft veel verkeerde dingen geleerd en we moeten nog veel afleren. De Bijbel zal ons naar de waarheid leiden als we hem bestuderen en zowel het Oude als het Nieuwe Testament gebruiken.
Hoe zou je de vraag beantwoorden? Was Abraham, de aartsvader van Israël, een christen? Velen zouden zeggen: “Nee, Abraham was een Jood”. Maar het Nieuwe Testament maakt duidelijk dat alleen gelovigen in Christus Jezus (tegenwoordig noemen we hen Christenen) geheiligd en gerechtvaardigd zullen worden en het Koninkrijk der Hemelen zullen beërven. We weten dat de Israëlitische discipelen van Jezus Christus die in Antiochië voor het eerst christenen werden genoemd, volgens Handelingen 11:26, in het Koninkrijk zullen zijn.
Het is zelfs zo dat toen Jezus de vrucht van de wijnstok zegende tijdens het laatste avondmaal, Hij tegen hen zei: “Maar Ik zeg u: Ik zal van deze vrucht van de wijnstok niet meer drinken tot op de dag dat Ik hem met u zal drinken in het Koninkrijk van mijn Vader.” (Matteüs 26:29). Het is duidelijk dat Jezus verwachtte dat deze Israëlitische discipelen in het Koninkrijk zouden zijn. Op tal van plaatsen in het Nieuwe Testament wordt gelovigen in Christus het Koninkrijk beloofd. En in Mattheüs 8:11 zei Jezus tegen de centurio: “…en ik zeg u, dat velen uit het oosten en het westen zullen komen en met Abraham, en Isaäk en Jakob zullen zitten in het Koninkrijk der hemelen.”
Ik herhaal de vragen die ik eerder aan uw dominee heb gesteld:
- Gelooft u dat alleen christenen in het koninkrijk zullen zijn? Als hij “Ja” zegt, vraag het dan,
- Gelooft u dat Abraham in het koninkrijk zal zijn? Als hij “Ja” zegt, vraag dan,
- Gelooft u dan dat Abraham een christen was? Accepteer geen enkel argument over die derde vraag. Als hij op de eerste twee vragen “Ja” heeft geantwoord, dan is het enige antwoord op de derde vraag “JA”!
Hetzelfde geldt voor Isaak en Jakob die door Jezus in het Koninkrijk worden genoemd. Alle drie, en nog meer aartsvaders uit het Oude Testament, worden in het 11e hoofdstuk van Hebreeën genoemd als “…zij die in geloof zijn gestorven, de belofte niet ontvangen hebbende…”, maar van wie vervolgens wordt voorspeld dat ze “…met ons volmaakt zullen worden”. Als alleen christenen worden opgewekt tot volmaaktheid, dan moeten degenen die in Hebreeën 11 worden genoemd christenen zijn geweest. (Alle dingen die gelijk zijn aan hetzelfde zijn gelijk aan elkaar).
Eigenlijk zou hier geen verwarring over moeten bestaan, want we hebben één Bijbel, één religie en één God, Jezus Christus, dezelfde gisteren, vandaag en voor altijd. In Kolossenzen 1:16-17 wordt ons over Jezus verteld: “Want door Hem zijn alle dingen geschapen, die in de hemelen en die op de aarde zijn, zichtbare en onzichtbare, hetzij tronen, hetzij heerschappijen, hetzij overheden, hetzij machten; alle dingen zijn door Hem en voor Hem geschapen: En Hij is vóór alle dingen, en door Hem bestaan alle dingen.” Wie kan die Jezus anders zijn dan de God van het Oude Testament, die de hemelen en de aarde en alles wat daarin is, geschapen heeft? Voor het geval je denkt dat verzen 16-17 over een andere god gaan en niet over Jezus, zegt de volgende zin over dezelfde persoon “…en Hij is het hoofd van het lichaam, de gemeente.” (Kolossenzen 1:18). (Kolossenzen 1:18).
Efeziërs 5:23 zegt dat “Jezus Christus het hoofd van de gemeente is”. We hebben het hier niet over twee goden, maar over één. De God van het Oude Testament is Jezus Christus. De God van het Nieuwe Testament is Jezus Christus, één en dezelfde. Het is dus Schriftuurlijk correct om de volgelingen van de God van het Oude Testament “christen” te noemen.
In 1e Korintiërs 10 staat het nieuwtestamentische verslag van de Israëlieten die uit Egypte kwamen. We lezen dit in verzen 2-4: “En allen werden tot Mozes gedoopt in de wolk en in de zee; en allen aten hetzelfde geestelijke vlees; en allen dronken dezelfde geestelijke drank; want zij dronken van die geestelijke Rots, die hen volgde; en die Rots was Christus.” Ze werden gedoopt in de Rode Zee, aten en dronken van Christus, en werden een kerk op de berg Sinaï.
Nee, de zogenaamde christelijke gemeente ontstond niet met Pinksteren in Handelingen 2. Ze was al minstens dertien eeuwen oud. Ze was minstens dertien eeuwen oud toen Jezus in het vlees kwam. God kwam in het vlees als Jezus Christus meer dan tweeduizend jaar nadat Abraham had geleefd, en Abraham geloofde. Hij was een christen. Ik denk dat christenen veel minder in de verdediging zouden schieten als godsdienst in een gesprek ter sprake komt, als ze zich zouden realiseren hoe oud hun geloof is. Niet-christenen, vooral de zogenaamde atheïsten, lijken het leuk te vinden om over de “oudere religies” in de wereld te praten en deze te vergelijken met deze “nieuwe godsdienst”, het Christendom.
Nee, het christendom is niet nieuw; het is alleen een nieuwe naam voor de eerste godsdienst. Alle andere zijn latere godsdiensten, valse godsdiensten gecreëerd door mensen, in tegenstelling tot de ware godsdienst. Sommigen beweren dat het jodendom ouder is dan het christendom. Maar de Bijbel noemt ‘Joden’ pas duizend jaar na Abraham, in 2 Koningen 16:6 om precies te zijn. Dus, als ik gelijk heb als ik vader Abraham een Christen noem, dan is het Jodendom een “laatbloeier” op het religieuze toneel.
Nu gaan we verder terug dan Abraham, terug naar de rechtvaardige Job. Het boek Job is vrij lang en voor onze studie zal ik er gewoon doorheen gaan en passages aanwijzen die ons laten zien dat Jobs God en Jobs geloof identiek zijn aan het ware Christendom. “Er was een man in het land Uz, wiens naam Job was, en die man was volmaakt en oprecht, en iemand die God vreesde en het kwade schuwde.” (Job 1:1). Een modelchristen, zou je zeggen, volgens het allereerste vers.
Je kent het verhaal van hoe Jobs ossen werden gestolen, zijn schapen stierven, rovers zijn kamelen stalen en zijn bedienden doodden, en toen al zijn zonen en dochters werden gedood. Kinderen, bedienden, vee, rijkdom – allemaal verdwenen in een oogwenk. Toen stond Job op, scheurde zijn mantel en scheerde zijn hoofd, viel neer op de grond en aanbad en zei: “Naakt ben ik uit de schoot van mijn moeder gekomen en naakt zal ik wederkeren; de Heer heeft gegeven en de Heer heeft weggenomen; gezegend zij de naam van de Heer. In dit alles zondigde Job niet, noch rekende hij God dwaas aan.”
Groot vertrouwen en geloof in de God van de Bijbel in het uur van rampspoed. Zeker een voorbeeld voor christenen, en Job wordt als zodanig gebruikt door Jakobus in het Nieuwe Testament. In Jakobus 5:10-11 wordt Job als voorbeeld gegeven van geduld en van Gods medelijden en genade voor gelovigen. In Ezechiël 14 wordt Job genoemd met Noach en Daniël, als de drie grootste mannen van het geloof, en we hebben al bewezen dat de religie van Noach identiek was aan het Christendom, en daar wordt Job genoemd als gelijkwaardig met Noach in het geloof. In Job 2 werd Job getroffen door pijnlijke steenpuisten vanaf zijn voetzool tot aan zijn kruin. In vers 9: “Toen zeide zijn vrouw tot hem: Blijft gij uw onkreukbaarheid behouden? Vervloek God en sterf.” Wat een verleider, die vrouw van Job. Hier is het antwoord van Job: “Maar hij zeide tot haar: Gij spreekt als een der dwaze vrouwen. Wat? Zullen wij het goede ontvangen van Gods hand, en zullen wij het kwade niet ontvangen? In dit alles zondigde Job niet met zijn lippen.”
Job was duidelijk geen heiden. Job wist dat er één God was, en één alleen! Job kende de waarheden die christenen zouden moeten kennen en die God ons geeft in Jesaja 45:6-7: “Ik ben de Heer en er is niemand anders. Ik vorm het licht en schep de duisternis: Ik maak vrede en schep onrust: Ik, de Heer, doe al deze dingen.”
Nu leren veel pseudo-christenen dat een zogenaamd engelachtig wezen genaamd ‘Satan’, of de ‘Duivel’ al dat kwaad Job heeft aangedaan. Maar Job wist wel beter. Job wist dat er maar één macht was in de hemel en op aarde, en die macht was God. Hij wist dat zijn toestand door God kwam en hij aanbad God daarvoor. Lees Job 12:9, Job 19:6, en in Job 19:21 vertelt Job ons wie de oorzaak was van Jobs rampspoed “…want de hand van God heeft mij aangeraakt.”
Valse religies verheerlijken een valse god genaamd ‘Satan’ en geven hem de eer voor alles waar ze het zogenaamd niet mee eens zijn. Ze zeggen: “Oh Satan deed dit”, of “de oude Duivel deed dat”, of “de Duivel probeert me tegen te houden, maar ik win”, en allerlei andere onzin. Job wist dat deze zogenaamde ‘Satan’ geen macht had om iets te doen, en Job erkende dat alle macht in de hemel en op aarde van God was. Dat is de christelijke leer. Nog een bewijs dat Jobs God en geloof hetzelfde waren als het christendom.
Hoe dan ook, Job had pijn en verschrikkelijk lichamelijk lijden. In Job 3 klaagde hij over zijn geboortedag en wenste hij dat hij bij zijn geboorte was gestorven, in vers 11: “Waarom ben ik niet gestorven vanaf de baarmoeder? {waarom} heb ik {niet} de geest gegeven toen ik uit de buik kwam?” Dan vertelt Job ons wat zijn toestand zou zijn geweest als hij dood geboren zou zijn, in vers 13: “…Want nu zou ik stil hebben gelegen en stil zijn geweest, ik zou hebben geslapen; dan zou ik in rust zijn geweest.” Job beschrijft de plaats van de dood en de toestand van de doden verder in Job 3:17: “Daar houden de goddelozen op zich te moeien, en daar rusten de vermoeiden. {Daar rusten de gevangenen tezamen; zij horen de stem des verdrukkers niet.”
Jobs geloof over de staat van de doden verschilt nogal van de valse heidense religies, die allemaal leren dat mensen blijven leven nadat hun lichaam is gestorven. Zelfs de religie van het Jodendom, waarvan sommigen ten onrechte geloven dat het gebaseerd is op de Bijbel, onderwijst reïncarnatie, hetzelfde als de Hindoeïstische religie. Sommige valse religies, die zich voordoen als christelijke religies, leren dat de doden niet sterven en dat de meeste mensen voor eeuwig in marteling en pijn verder leven in een plaats die zij ‘hel’ noemen. Elke goede bijbelconcordantie zal je laten zien dat het woord ‘hel’ in het Oude Testament afkomstig is van hetzelfde Hebreeuwse woord ‘sheol’ dat de helft van de tijd vertaald is met ‘graf’. Het Engelse woord ‘hell’ betekende oorspronkelijk een gat in de grond (Webster’s 1828 Dictionary). Het had geen connotatie van vuur, marteling, schreeuwen of eeuwigheid, zoals valse religies eraan gegeven hebben.
De Bijbel en het ware christendom leren dat de doden sterven; dat ze slapen. Zowel Salomo als David beschrijven de toestand van de doden als ‘het niets’, een plaats van stilte en wachten. In Job 10:20-21 noemt Job de dood “…een land van duisternis.” Dat klinkt niet echt als een plaats van vuur en vlammen, toch? In vers 19 zegt hij dat als hij bij zijn geboorte was gestorven, “…ik zou zijn geweest alsof ik er niet was geweest.” Als hij was gestorven, zou hij zonder bestaan zijn geweest; hij zou dood zijn. In Job 7, in een gebed tot God, zei Job over zijn dood: “…want nu zal ik slapen in het stof, en gij zult mij zoeken in de morgen, maar ik zal er niet zijn.” Job zei: “Als ik sterf, zal ik in het stof slapen; ik zal niet zijn; ik zal niet bestaan.” Met andere woorden, de dood is de afwezigheid van leven: het niets.
Dat is de ware Bijbelse leer; dat is de Christelijke leer. Dat is niet wat de heidense religies leren, maar dat is wat de Bijbel leert, en dat is wat Job geloofde.
Maar hoe zit het met de opstanding? Job, een goed christen, geloofde in Jezus Christus en in de opstanding. In Job 14, terwijl hij nog steeds klaagt over zijn pijnlijke en trieste toestand en wenst dat hij dood was, bidt Job: “Och, dat Gij mij in het graf zoudt verbergen…”. (het woord hier is ‘sheol’, op andere plaatsen vertaald als ‘hel’: Job wilde dat God hem verborg in de hel; de plaats die hij zei was een plaats van rust; van stilte; een plaats in het stof) “…dat Gij mij geheim zoudt houden, totdat Uw toorn voorbij is, dat Gij mij een vastgestelde tijd zoudt geven en mij gedenken! Als een mens sterft, zal hij dan opnieuw leven?” En hier is het antwoord van Job, het geloof van Job: “…al de dagen van mijn vastgestelde tijd zal ik wachten, totdat mijn verandering komt. Gij zult roepen en Ik zal u antwoorden; gij zult een verlangen hebben naar het werk van uw handen.”
Job geloofde dat, ook al was hij dood, zijn God, zijn schepper en redder zou roepen en dat hij Job zou antwoorden en weer zou leven. Geloofde Job dat Jezus hem zou doen herrijzen? Job 19:25-27: “Want ik weet, dat mijn Verlosser leeft, en dat Hij ten laatste dage op de aarde zal staan: En hoewel mijn huid dit lichaam vernietigt, zal ik in mijn vlees God zien: Die ik voor mijzelf zal zien, en mijn ogen zullen aanschouwen, en niet een ander; {alhoewel} mijn teugels in mij verteerd worden.” In de kantlijn van mijn Bijbel staat dat die laatste zin ook vertaald had kunnen worden als “…hoewel mijn teugels in mijn binnenste verteerd worden door een vurig verlangen naar die dag.” Job verlangde vurig naar de dag van de opstanding, wanneer hij zijn verlosser op aarde zou zien. Alleen christenen geloven in zo’n leerstelling.
Jezus zei in Johannes 5:28 dat allen die in de graven zijn de stem van de Zoon van God zouden horen en zouden leven. Het hele 15e hoofdstuk van 1 Korintiërs gaat over de opstanding. In vers 19 staat: “Indien wij in dit leven alleen op Christus hopen, zijn wij van alle mensen het ellendigst. Want zoals in Adam allen sterven, zo zullen ook in Christus allen levend gemaakt worden.” Wanneer zullen ze levend gemaakt worden? Het volgende vers, en onthoud, dit is het nieuwtestamentische christendom! “Maar ieder in zijn eigen orde: Christus de eersteling, daarna zij die van Christus zijn bij Zijn komst.” (1 Korintiërs 15:23).
De valse godsdienst vertelt ons dat we moeten uitkijken naar de dag van onze dood, als het begin van een nieuw leven. De ware religie vertelt ons dat we slapen, dat we niets weten; dat we niet bestaan, en pas weer zullen leven als we opstaan bij de wederkomst van Christus. Dat is wat Job geloofde, toen hij zei dat hij wist dat zijn “…verlosser leeft en op de laatste dag op aarde zal staan.” En toen Hij riep, zou Job weer tot leven komen, nadat hij zijn vastgestelde tijd had doorgebracht in ‘sheol’, in het graf, in stilte, in het stof van de aarde.
Valse godsdiensten leren dat de mens van zichzelf onsterfelijk is; dat hij nooit sterft; dat hij gewoon verder leeft in een andere vorm en op een andere plaats. Elke heidense en afgodische godsdienst in de wereld onderwijst dat valse concept van de dood. Die leugen was de oorspronkelijke leugen in de hof van Eden, toen de slang tegen Eva zei: “Gij zult zeker niet sterven, maar uw ogen zullen geopend worden en gij zult als goden zijn.”
Ik hoorde een beroemde Amerikaanse evangelist eens zeggen: “Na mijn dood zal ik meer leven dan nu.” Dat is NIET wat Gods woord zegt. God zegt: “De doden weten niets; zij slapen in het stof; zij wachten op de opstanding bij Jezus’ komst.” Dat is wat Job zei. En in Job 42:7 vertelde de Almachtige God zelf aan Jobs vrienden dat Job had gesproken “… wat juist is.” Job geloofde de ware leer. De religie van Job past op alle punten bij het Christendom.
Er zijn veel meer individuen in het Oude Testament van wie bewezen zou kunnen worden dat ze in de ware godsdienst geloofden. David onthult in zijn Psalmen elke grondregel van het Christelijk geloof, zoals Psalm 32:1-2, “Welgelukzalig hij wiens overtreding vergeven is, wiens zonde bedekt is. Gezegend is hij aan wie de Heer geen ongerechtigheid toerekent en in wiens geest geen bedrog is”. De hele boodschap van de nieuwtestamentische verlossing, van vergeving van zonden, wordt in deze paar zinnen onthuld. David was duidelijk een Christelijke gelovige.
David geloofde ook in de vernietiging van de goddelozen en de rechtvaardige heerschappij van Christus over de aarde. Psalm 37:9 is één passage: “Want de boosdoeners zullen uitgeroeid worden, maar wie de Heer verwachten, die zullen de aarde beërven.” Dat is puur christelijk evangelie. Lees Salomo’s Prediker en Spreuken, je zult niet één zin of passage vinden, maar die komt voor honderd procent overeen met het ware Christendom. Hoe zit het met de profeten? Geen enkele tegenstrijdigheid. Regel na regel, voorschrift na voorschrift. Ze komen allemaal precies overeen met het ware Christendom.
Jesaja staat vol profetieën over het toekomstige koninkrijk van Jezus Christus. Hoofdstuk 53 is bij de meeste Christenen welbekend als een prachtige beschrijving van Jezus Christus en Zijn verlossingswerk. Daniël had dromen en visioenen en uitleggingen die de komst van Christus en Zijn Koninkrijk onthulden. In Daniël 3 werden Sadrach, Mesach en Abednego in de brandende oven geworpen. Koning Nebukadnessar zag samen met hen een andere man in het vuur, over wie hij in Daniël 3:25 zei: “…en de vorm van de vierde is als die van de Zoon van God.” Jezus was in dat vuur met de drie Israëlieten en hield hen ongedeerd.
O, mijn broeders en zusters in Christus Jezus, het Oude Testament is een christelijk boek; de heiligen ervan zijn christenen; de geschiedenis ervan is van Christus; de profetie ervan is van Christus; en het kan op geen enkele andere godsdienst op aarde worden toegepast, behalve op het ware christendom. Om dit zeker te stellen liet God het laatste hoofdstuk zo duidelijk over Jezus de Christus spreken dat het verbazingwekkend is dat een Christen ooit aan het Oude Testament zou denken als iets anders dan een Christelijk boek. Je zou het allemaal moeten lezen, inclusief de belofte: “…maar voor u die mijn naam vreest, zal de zon der gerechtigheid opgaan met genezing in zijn vleugels.”
Dat is het evangelie van het Koninkrijk; het evangelie van Jezus Christus; de profetie van de heerschappij van gerechtigheid van Jezus Christus op aarde. De laatste verzen zijn, geloof ik, een profetie van de ommekeer van de christenen tot volledig geloof en geloof dat het Oude Testament het fundament van hun geloof is. “En Hij zal het hart der vaderen tot de kinderen keren, en het hart der kinderen tot de vaderen, opdat Hij niet komt en de aarde met een vloek slaat.”
Ik geloof dat dit gebeurt. Want wij zijn de kinderen van Abraham, Isaäk en Jakob. En wij zullen tot onze vaderen worden teruggebracht. Om te zien en te geloven dat de God van het Oude Testament de God van het Nieuwe Testament is, en dat de mensen van het Oude Testament de mensen van het Nieuwe Testament zijn. We zullen het Oude Testament leren lezen en weten dat we lezen over onze God, onze religie, en we lezen over onze vaders. Prijs de Heer!
