Een beetje meer over de Septuagint
De Septuagint werd geschreven in het Grieks van die tijd, omdat dat de taal van die tijd was in de hele relevante wereld van die tijd en de wereld waarin Jezus was geboren, evenals de Apostelen. Grieks was zozeer de taal van die tijd dat Israëlieten in de klassieke wereld niet langer het Kanaänitische dialect spraken van de generaties voor hen, op dezelfde manier als de meeste Schotten niet langer Gaelic spreken; en de meeste Sakson-Amerikanen Amerikaans/Engels spreken in plaats van Duits (terwijl bijna de helft van de eerste Sakson-Amerikanen Duits waren). Er zijn veel voorbeelden te geven van een volk dat een taal voor een andere heeft opgegeven. Europese migranten hebben in landen als Australië vastgesteld dat hun kinderen niet langer de taal van hun voorouders spreken. Een volledig verlies van een taal is gebruikelijk binnen één generatie van zulke families.
Wat de andere Israëlieten betreft die in die tijd buiten de klassieke wereld leefden vanaf de tijd van de Assyrische verbanningen, hun tongen waren uitgegroeid tot het verzonkene of van het Kanaänitisch afgescheidene en werden Indo-Europese dialecten die later, Duits, Nederlands, Engels enzovoorts werden.
Maar Jezus, de apostelen en de Israëlieten binnen de Klassieke wereld spraken Grieks… en het Kanaänitisch was voor hen even vreemd als het Swahili vandaag de dag voor een veeboer uit Texas is.
Grieks was al in 332 v. Chr. de voertaal in het gebied van de ‘Beschaafde Wereld, of Klassieke Wereld’. Het was niet meer dan logisch dat alle geschriften in het Grieks werden vertaald, aangezien iedereen in die ‘wereld’ Grieks sprak. De Israëlieten die in ‘die wereld’ leefden ten tijde van Christus, spraken of verstonden geen woord Hebreeuws meer en er bestonden geen Hebreeuwse manuscripten meer.
De Griekse LXX werd de Bijbel van de Israëlieten, zelfs de volgelingen van Joodse sekten in het Judea van die tijd gebruikten die, zo citeerde ook Jezus daaruit, evenals de apostelen en al zijn volgelingen… evenals de vroege kerken.
Er werden ook geen Hebreeuwse namen/woorden gebruikt in de Septuagint die Jezus gebruikte, omdat het een vertaling in het Grieks was. Waar de Rabbijnse bron, de MT tekst, 1000 jaar later is geschreven, waar de “Vier Brieven” wel voorkomen, vinden we vaak dat de Septuagint het Griekse woord, Kurious, gebruikt. Als Jezus de Septuagint gebruikte, waarom heeft hij dan nooit iets gezegd over het woord Kurious als zijnde het verkeerde woord om te gebruiken? Als de zogenaamde heilige naam een probleem was, waarom zei hij dan niet tegen zijn volgelingen dat ze op zoek moesten gaan naar een Joodse Septuagint waarin de heilige naam wel te vinden is…? Hij heeft ook nooit een woord gezegd tegen de Griekse Septuagint, maar had genoeg te zeggen over de Joodse geschriften. Hij zei ook niet: “Zoek de Hebreeuwse tekst”, nee, in plaats daarvan citeerden hij en de apostelen uit de Griekse LXX… waarom houden sommige Saksons dan nog steeds vast aan een of andere Rabbijnse tekst om te zien wat er “echt geschreven” is? Waarom zich aansluiten bij de bende van Antichristen, terwijl Jezus de weg heeft gewezen en de Christenen heeft VERTELD NIET te leren van de heidenen en meer nog, van de meest Antichristelijke der heidenen?
Nu de heilige naam
De ‘Vier letters’ zijn dus als Gods naam alleen te vinden in de Rabbijnse brontaal en nergens anders… of misschien…
Maar voordat ik antwoord geef op het ‘misschien’ laat me het volgende nog eens helder (duidelijk) stellen, dat nergens in de Septuagint de ‘Vier-brieven’ voorkomen, noch zijn ze uit de LXX gehaald en noch hebben Jezus of de apostelen het ooit gebruikt, noch de nadruk gelegd op het gebruik ervan. Dus als zij geen noodzaak zagen om het te gebruiken, waarom doen sommigen dat vandaag de dag dan wel?
Als de Septuagint door Jezus is goedgekeurd en de enige Bijbel was die in die tijd in gebruik was (afgezien van de Rabbijnse versies), en er geen “vier letters” in te vinden zijn, waarom dan de noodzaak van deze zogenaamde naam waarvan beweerd wordt dat hij Hebreeuws is?
Hebreeuws was niet alleen een dode taal, maar het Hebreeuws waar wij de “Vier letters” in vinden, staat in een Joods Rabbijns OT, de zogeheten MT, en andere Rabbijnse geschriften, zoals in de Dode Zee Rollen (maar daarover later meer). Bovendien zijn alle namen uiteindelijk woorden en kunnen dus vertaald worden. We zijn dit uit het oog verloren in onze versmolten wereld, maar ooit waren en zijn namen nog steeds woorden.
Naam’ komt van een oud Indo-Europees woord en betekent: ‘woord of woorden waardoor iets of een persoon bekend is’. Het is verbonden met het woord, ‘nominate’, “to appoint by names, meaning, to name,” Chambers 20th C wordbook.
Enkele voorbeelden van hoe dat werkt op een manier die de meeste Amerikanen kennen; laten we kijken naar de naam van Indiaanse Opperhoofden… ‘Opperhoofd ‘Running Bull’, ‘Opperhoofd Sitting Bear’ enzovoort in de cultuur van de Noord-Amerikaanse Indianen, namen die vertaald zijn… Maar in onze Sakson-culturen zijn onze tongen veranderd… maar we hebben de woorden van de namen die we aan mensen hebben ‘gegeven’ niet vertaald. We hebben namen niet vertaald om gelijke trend te houden met de veranderingen van onze talen, dus hebben we een breuk ontwikkeld tussen ons begrip van namen als woorden. De naam Adelaide bijvoorbeeld wordt gegeven aan meisjes, maar weinigen van ons staan erbij stil dat de naam zelf een woord is. Adelaide’ is samengesteld uit een vroeg-Saksisch woord en achtervoegsel, Adel + ‘heid. In het Engels, Ethel + ‘hood. Ethel betekent ‘nobel’, hood betekent, de staat van zijn. De naam ‘Albert’ komt bijvoorbeeld van twee woorden, All+brecht, of All+ bright. Robert’ is een afkorting van Roprecht, of Rupert, of Ruprecht. Rup betekent roepen, recht betekent terecht, en in de context, Rechtvaardig-Geroepene, of, de Uitgeroepene, of dus met een hint, Overwinnaar.
Aldus kunnen en werden alle genomineerde titels van onze God in het Grieks vertaald, omdat geen tong heilig is en geen woorden heilig zijn, dat wil zeggen, als heilig iets betekent boven de mens of om ontzag voor te hebben. In feite betekent Heilig niet zoiets als iets van Goddelijk ontzag als zodanig, het betekent eenvoudig; uitgeroepen, apart gezet, afgescheiden, en in het algemeen apart gezet om een andere reden dan vleselijke driften. Het veranderen van woorden in iets anders dan de eenvoudige betekenis van ‘heiligheid’ is cultusachtig van aard… en iets waar de Kabbala alles mee te maken had, maar wat Christenen niet zouden moeten doen.
De dag van Pinksteren 33 n. Chr. diende vele zaken, maar zoals hierboven gezegd, diende het ook om te benadrukken dat geen tong heilig is en dat alle woorden, dus namen, vertaalbaar zijn, en dit werd gedaan in een tijd waarin de leer van God werd weggenomen van die Identiteitsdieven die het hadden gestolen, om het te ontdoen van de Verleiders (Edomitische-Ashkenazische bedriegers) en het te geven aan het volk van wie het was gestolen en die hun Koning, Jezus, zouden dienen. Daarom maakte Jezus geen gebruik van wat de Rabbijnen heilig achtten, maar wat meer is, toen Jezus dit werk deed, maakte hij allen die in hem geloven, samen met hem tot erfgenamen van het koninkrijk, de “adoptie”, maar beter gezegd, het plaatsen van zonen.
Dit is een zeer belangrijke kwestie waar ik wat verder op in zal gaan. Deze Identiteitsdieven konden en wilden niet dat Jezus hun koning zou zijn, laat staan dat een ander volk de ware erfgenamen zouden zijn (zelfs als het andere volk de ware erfgenamen zijn, en ondanks dat het andere volk de ware erfgenamen zijn).
Het werk dat Jezus had gedaan, het plaatsen van zonen, moest worden stopgezet wat het Edomitische bastaard betrof. De Edomieten hadden zichzelf als erfgenamen geplaatst, de hybride bastaard “zoon-stam”, het volk dat met Ezau een vendetta was begonnen tegen de nakomelingen van de ware erfgenaam, te beginnen met Jakob. Tegen de tijd van Christus was het hun bijna gelukt, en toen maakte Jezus daar een eind aan. Daarom moest hij gedood worden met een valse beschuldiging dat hij koning van de Judeeërs wilde worden. Daarom zei Jezus dat hij niet van die wereld is, namelijk de wereld van het Rabbijnse systeem. Maar daarover later meer.
De kwestie van de Heilige Naam was het belangrijkst voor de rabbi’s, die de noodzaak ervan benadrukten, en niet voor Jezus.
Zozeer zelfs dat het debat toen losbarstte.
De Joden moesten van het Christendom af, zoals ze nog steeds doen. De Septuagint met zijn vertaalde woorden verzwakte de Rabbijnse theorieën over heilige genomineerde woorden. Het heiligen van geheime woorden gaf de Rabbijnen ‘de binnenkant van het verhaal’, waardoor hun priesterambacht de massa’s kon overmeesteren. En zo verscheen er een zeer onbekende Septuagint, een Joodse, een Rabbijnse.
Het schrijven van de Septuagint (die Jezus gebruikte) begon vóór 285 v. Chr., en dateert van vóór de Qumran documenten (Dode Zee Rollen, DSS). Echter, de Qumran documenten ondersteunen de LXX, zoals eerder aangegeven, voor zijn nauwkeurigheid.
Volgens de hedendaagse Joden (en deze heidenen zijn de enigen die met de volgende vondsten zijn gekomen) zijn er Septuaginten gevonden met de “heilige naam”.
Nu, voordat we verder gaan over deze ‘opzienbarende vondsten’, de zeer Joodse (namelijk, Antichrist) geleerden en deskundigen die dit naar voren brengen geven ook toe dat dit NIET de Septuagint was die Jezus gebruikte! Zij geven toe, dat dit Rabbijnse Septuaginten waren. Riekt dat nu niet naar vervalsingen?
Eén van deze versies werd gevonden (als we deze Edomitische oplichters al moeten geloven) in 1961, in de kosjere staat Israël, in de zogenaamde “Grot der Verschrikkingen”, Grot nummer 8 van de grotten te Qumran. In de grot zelf bevonden zich de skeletresten van wat hoogstwaarschijnlijk de volgelingen waren van de Edomitische Jood en Antichrist, Bar Kokba, die in 132 AD door de Romeinen in de val werden gelokt.
Deze documenten dateren van ergens tussen 100 v. Chr. en 100 n. Chr., evenals een ander document, de “Fouad 266 papyri”, dat werd gevonden in Fayyum, 130 km ten zuiden van Cairo, Egypte, waar zich twee synagogen bevonden. Deze werden geschreven voor Joodse religieuze diensten en niet voor Christenen, ze werden geschreven door Joodse schriftgeleerden, van Asjkenazim bloed. En ze werden geschreven na de Alexandrijnse Septuagint die Jezus gebruikte, dus het zijn niet de originele Septuaginten. Ze werden geschreven als een tegenreformatie op de groeiende behoefte aan waarheid, destijds.
Afbeeldingen van het fragment zijn op het net gezet zodat iedereen ze kan zien. Het heeft lang geduurd voordat deze openbaar werden! Men kan zich afvragen of dit de moderne Edomitische schriftgeleerden de tijd heeft gegeven om er eerst mee te knoeien alvorens ze vrij te geven… maar laten we een soort leugenaars het voordeel van de twijfel geven (…en dat is meer dan ze ons ooit geven) dat ze er niet mee geknoeid hebben. Het ding is, dat naïeve Saksons niet zouden en kunnen geloven dat iemand zoiets zou doen, ermee sjoemelen. Maar er wordt de hele tijd mee gesjoemeld.
Als we bijvoorbeeld de werken van de grote meesterkunstenaars nemen (als voorbeeld), veel van hun werken zijn niet van hen of gedeeltelijk van hen en wat meer is, veel van hun werken die gerestaureerd zijn (zoals de meeste) zijn met wat knoeiwerk met een hoeveelheid die niet bekend is gemaakt en een hoeveelheid die bekend is gemaakt als restaurateursstreken als bewijs van eerlijkheid. Toch hebben sommige restaurateurs de kunstwereld voor de gek gehouden door dingen in de schilderijen te schilderen die er nooit hadden mogen zijn, en toch hangen ze in gerenommeerde galerijen als de originelen van de meester. Dat is slechts één voorbeeld van geknoei in de handen van vestigingsdeskundigen. Wanneer het dus gaat om oude vondsten, vondsten die door Edomieten zijn bewaard, zou het dwaas zijn te denken dat een liegend slangengebroed daar nooit mee zou knoeien.
Laten we er echter van uitgaan dat moderne codeerders niet met deze fragmenten hebben geknoeid en dat ze… hmm… kosjer zijn.
Als we dan kijken naar deze fragmenten die in de Griekse tekst staan, dan staat de Griekse tekst in het Griekse alfabet…maar de ‘Vier Letters’ staan in het Assyrische schrift! En dat maakt dat ze er ZEER ingevoegd uitzien! Vandaag ingevoegd, of in de tijd dat het werd geschreven, ongeveer 150 jaar na de Alexandrijnse Septuagint van Jezus. Het maakt ze door en door nep.
Nu zullen sommigen zeggen dat de oudste Alexandrijnse Septuagint die vandaag de dag bestaat, van zo’n 300 jaar na Christus is. Dat is waar, maar de citaten uit het OT van zowel Jezus als de Apostelen zijn woordelijk gelijk aan de tekst die we in dit document zien. Historici zijn het er ook over eens dat de vroegste Septuaginten correct zijn en overeenstemmen met wat in Alexandrië werd geschreven. En zoals gezegd, zijn delen van de LXX gevonden in en tussen de DSS en is aangetoond dat zij qua bewoordingen overeenkomen met de latere volledige LXX’en. Met andere woorden, de Christelijke Septuagint is getrouw.
De MT is niet trouw aan de citaten die Jezus maakte…dus de MT is niet trouw, het is bedrog.
Er is dus een Rabbijnse, Schriftelijke, Septuagint, de Joodse Septuagint, geschreven in Jeruzalem, de zetel van de Edomitische priesters in die tijd, en geschreven door de Schriftgeleerden en Rabbijnen… en dan is er de Christelijke Septuagint, geschreven door Israëlitische geleerden (ten onrechte Joden genoemd door de Identiteitsdieven) die Jezus gebruikte, geschreven, ongeveer 150 jaar voordat de Rabbijnse werd geschreven. Kiest gij heden welke de juiste is.
De Joodse Encyclopedie heeft het volgende te zeggen:
“Zowel de Rabbijnen als de kabbalisten handhaafden standvastig hun geloof in het monotheïsme. Daarom erkenden zij slechts één eigennaam voor de Godheid, en beschouwden de andere namen als aanduidingen of titels die goddelijkheid, volmaaktheid en macht betekenen, of als karakteristieken van Zijn daden zoals die door de mensheid in de verschillende stadia van hun ontwikkeling zijn waargenomen en op hun juiste waarde geschat. De kabbalisten illustreren dit met het voorbeeld van iemand die naar de zon kijkt door glazen met verschillende kleuren, die de indrukken op de waarnemer veranderen, maar de zon niet aantasten.
