Toen ik me in dit onderwerp verdiepte, ontdekte ik dat het Nieuwe Testament over het algemeen vaker overeenkomt met de Septuaginta dan met de Masoretische tekst. Maar het Oude Testament dat ik gebruikte (de King James Version) was vertaald aan de hand van de Masoretische tekst in plaats van de Septuaginta. Ik ontdekte ook dat de Septuaginta beter overeenkomt met de bijbelse manuscripten die zijn gevonden in de Dode Zeerollen, en dat de Dode Zeerollen dateren uit de 2e eeuw v.Chr., ruim voordat het Nieuwe Testament werd geschreven.
Zoals Wikipedia het stelt: “Sommige van de Dode Zeerollen getuigen van Hebreeuwse teksten die verschillen van die waarop de Masoretische tekst is gebaseerd; in veel gevallen komen deze nieuw gevonden teksten overeen met de LXX-versie [nadruk van mij].” De Masoretische tekst is dus niet alleen in strijd met de Septuaginta en het Nieuwe Testament, maar ook met de Dode Zeerollen, die bijna 1000 jaar ouder zijn dan de oudste manuscripten van de Masoretische tekst.
Het hoeft geen verrassing te zijn dat de Dode Zeerollen wijzen op het bestaan van andere Hebreeuwse teksten van het Oude Testament dan de Masoretische tekst, ten eerste omdat de Dode Zeerollen 1000 jaar ouder zijn dan de Masoretische tekst, en ten tweede omdat de Masoretische tekst is geredigeerd door de Masoreten (die Jezus natuurlijk als Messias verwierpen).
In het artikel over de Masoretische tekst op Wikipedia staat het volgende: “De MT werd voornamelijk gekopieerd, bewerkt en verspreid door een groep joden die bekend stond als de Masoreten tussen de zevende en tiende eeuw AD… Er zijn talrijke verschillen van zowel groter als kleiner belang in vergelijking met (bestaande 4e-eeuwse) manuscripten van de Septuaginta, een Griekse vertaling (gemaakt in de 3e tot 2e eeuw v.Chr.) van de Hebreeuwse Geschriften die veel gebruikt werd in Egypte en Palestina en die vaak geciteerd wordt in het christelijke Nieuwe Testament.”
Mijn eigen korte onderzoek, waarin ik passages uit het Oude Testament vergeleek met citaten uit het Nieuwe Testament, werd uitgevoerd met behulp van de King James Version van de Bijbel. Zoals ik al zei, vond ik aanzienlijke verschillen tussen de twee, en dit komt omdat het Oude Testament van de KJV werd vertaald vanuit de Masoretische tekst, maar de auteurs van het Nieuwe Testament moeten hebben geciteerd uit een bron uit het Oude Testament die veel meer leek op de Septuaginta.
De Masoretische tekst van het Oude Testament
De Masoretische tekst is, naast de Dode Zeerollen, de enige bestaande weergave van het Oude Testament in het Hebreeuws. De oudste fragmenten dateren uit de 9e eeuw na Christus, maar de oudste complete teksten komen uit de 10e en 11e eeuw na Christus. De Hebreeuwse tekst die het bevat, is echter duidelijk niet het oorspronkelijke Hebreeuws, en zelfs niet het Hebreeuws dat in de 1e eeuw na Christus in gebruik was. Het Hebreeuws van de 1e eeuw na Christus leek sterk op de Griekse Septuaginta die we vandaag de dag hebben; dit is duidelijk omdat, hoewel het Hebreeuws weinig werd gebruikt, het wanneer het in oude geschriften werd gebruikt duidelijk overeenkwam met de Griekse Septuaginta in plaats van met de Masoretische tekst. Hoewel Philo en Josephus bijvoorbeeld beiden de Griekse Septuaginta gebruikten, geloven de meeste geleerden dat zij vaak toegang hadden tot een Hebreeuwse Bijbel en deze zelfs bij enkele gelegenheden raadpleegden. Aan de hand van dit soort bewijzen zien we dat het toenmalige Hebreeuws niet overeenkwam met de Hebreeuwse Masoretische tekst van vandaag. In de 1e eeuw gebruikten de christenen en alle andere Griekssprekende Israëlieten, waaronder 1.000.000 van hen die in Alexandrië, Egypte, woonden, de Griekse Septuaginta. Jezus en zijn apostelen schreven in het Grieks en citeerden de Griekse Septuaginta. Hierover bestaat geen twijfel. Dit is een feit dat in elke encyclopedie of wetenschappelijk boek over dit onderwerp kan worden bevestigd. Zoals we al hebben aangegeven, weten we dit omdat de citaten uit het Griekse Nieuwe Testament [zeer nauw] aansluiten bij de Griekse Septuaginta, maar in schril contrast staan met de Hebreeuwse Masoretische tekst. Er is echter geen reden om aan te nemen dat ze in strijd waren met het Hebreeuws dat in de 1e eeuw na Christus gangbaar was.
Wat we wel weten is dat tegen het einde van de 1e eeuw na Christus en in de 2e eeuw, de Talmoedische, Edomitische Joden de Griekse Septuaginta actief aanvielen omdat deze door de christenen werd gebruikt. Ze waren van mening dat ze de christenen in diskrediet konden brengen, alleen al omdat ze Grieks gebruikten, en tegelijkertijd begonnen ze de Hebreeuwse Geschriften te verdraaien om te proberen te weerleggen dat Jezus de ware Messias was. Deze controverse woedde voort tot ten minste de 4e en 5e eeuw na Christus. We hebben al opgemerkt hoe de vroege katholieken de Vulgaatvertaling van Hiëronymus aanvielen omdat deze als eerste op het Hebreeuws was gebaseerd, en ze bleven heel lang het Oudlatijn gebruiken omdat dat op de Griekse Septuaginta was gebaseerd. Een van de bekendste voorbeelden van hoe de joodse Farizeeën de Griekse Septuaginta aanvielen, had betrekking op het woord maagd. Het betreffende vers is Jesaja 7:14, dat in de Griekse Septuaginta luidt:
“Daarom zal de Meester zelf u een teken geven: zie, een maagd zal zwanger worden en een zoon baren, en u zult zijn naam Immanuël noemen.”
In het Grieks is het woord voor maagd parthenos, en dat betekent letterlijk een maagd. In de Masoretische tekst is het woord echter almah, wat een jong meisje betekent. Het gebruikelijke Hebreeuwse woord voor maagd, en het woord dat in alle gevallen in de herziene versie met maagd is vertaald, is bethuwlah. Dit vers wordt in de christelijke geschriften in Mattheüs 1:23 uit Jesaja geciteerd. De Joodse leiders vielen de Septuaginta vanaf het begin aan omdat ze beweerden dat deze door de christenen was gecorrumpeerd en dat de christenen het woord in de Septuaginta hadden veranderd in maagd in plaats van jonge vrouw, zodat het de lezing in Mattheüs zou ondersteunen. Natuurlijk geloofden zij die bij de staatsgodsdienst van Judea, het farizeïsche jodendom, bleven, niet dat Jezus de ware Messias was; daarom vielen ze de Septuaginta aan. Zo werd de kloof tussen degenen die zichzelf joden begonnen te noemen en degenen die christenen werden genoemd steeds groter. Het waren de joden die het Hebreeuws veranderden en het woord maagd vervingen door jonge vrouw. Het oorspronkelijke motief van de joden was om het christendom te vernietigen, niet alleen de Septuaginta. Maar de christenen gaven niet toe, dus veranderden de joden hun strategie. In plaats daarvan besloten ze het Oude Testament te vervalsen en controle over de christenen te krijgen door hen een vervalst Oude Testament te geven. In de 3e eeuw begonnen ze alle Hebreeuwse manuscripten te verzamelen die ze konden vinden, en dat was gemakkelijk omdat de christenen de Griekse Septuaginta gebruikten en weinig om het Hebreeuws gaven. Vervolgens begonnen ze de Hebreeuwse documenten te herzien om hun joodse standpunten te ondersteunen. In de tijd van Hiëronymus begonnen ze een zachtere aanpak te hanteren en gaven ze Hiëronymus hun nieuwe Hebreeuws om in zijn vertaling te gebruiken. Maar, zoals we al eerder zeiden, de christenen verwierpen de Vulgaat aanvankelijk. Dus bleven de joden aan hun tekst werken…
Aan het einde van deze periode waren alle andere Hebreeuwse manuscripten, behalve de Masoretische tekst, verdwenen. Het is een feit dat ze werden vernietigd door dezelfde mensen die ze hadden verzameld: de talmoedische, masoretische joden (die van de joodse religie, zoals Paulus het noemde, dat wil zeggen degenen die de tradities van de farizeeën volgen). Vervolgens begonnen de volgelingen van het farizeïsme zich voor te doen als de ijverige bewaarders van de Hebreeuwse Bijbel en begonnen ze christenen te misleiden. Ze vielen de Septuaginta niet langer openlijk aan, maar prezen zichzelf aan als trouwe dienaren van God. Daartoe telden ze, toen de Masoretische tekst voltooid was, elke letter en elk woord en bedachten ze mechanismen om ervoor te zorgen dat de manuscripten getrouw zouden worden overgeleverd, maar ze namen niet de moeite om verantwoording af te leggen voor de bewerkingen en vervalsingen die ze zelf in de voorgaande 600-700 jaar hadden aangebracht.
De vroege Engelse vertalingen van de Bijbel waren gebaseerd op de Latijnse Vulgaat. De nietsvermoedende christenen maakten vervolgens de fout om hun Bijbels te vertalen vanuit de zogenaamde Hebreeuwse Masoretische tekst. Deze misleiding door de rabbijnen is te zien in een vroege Spaanse vertaling van de Masoretische tekst. Geddes MacGregor schrijft in zijn boek The Bible in the Making (pg. 279):
Rond die tijd verschenen de eerste vertalingen van de Hebreeuwse Bijbel in verschillende talen. In 1422 vertaalde rabbijn Moses Arragel de Schrift uit het Hebreeuws in het Spaans, voor de christelijke kerk en met de hulp van franciscaanse geleerden, en op die versie was de Ferrara-Bijbel, gedrukt in 1553, gebaseerd. Deze beroemde Spaanse Bijbel was bedoeld om zowel aan de behoeften van joden als christenen te voldoen. Er werden bepaalde afwijkingen aangebracht in de exemplaren die bedoeld waren voor christelijke lezers. Waar in de exemplaren voor joden bijvoorbeeld ‘jonge vrouw’ stond, stond in de exemplaren voor christelijk gebruik ‘maagd’.
Door middel van deze misleiding slaagden de rabbijnen erin de vertalers van de KJV te overtuigen om de Masoretische tekst te gebruiken in plaats van de Latijnse of Griekse tekst. Tegenwoordig gelooft de zogenaamde ‘christelijke’ wereld in de leugen van de Hebreeuwse Bijbel, ook al gebruikten alle christenen gedurende de eerste vier eeuwen van het christendom algemeen de Griekse Septuaginta of een vertaling daarvan, met inbegrip van de Meester Jezus de Gezalfde en Zijn Ambassadeurs.
Wanneer deze zogenaamde controverse vanuit een puur tekstueel oogpunt wordt onderzocht, zien we dat de onbetwiste feiten de volgende zijn, en ik zeg ‘onbetwist’ omdat deze feiten zelfs door de meest fervente voorstanders van de Masoretische tekst worden erkend.
Wat betreft de Masoretische tekst, dateren de manuscripten uit ongeveer 1000 na Christus. De manuscripten zijn weliswaar gewijzigd ten opzichte van hun oorspronkelijke vorm, omdat er klinkers zijn toegevoegd en de tekst is herzien in het licht van de Talmoedische traditie. De Masoretische tekst is gebaseerd op het Hebreeuws dat werd verworpen door de vroege christenen, die het ware Israël van God waren.
Wat betreft de Septuaginta, dateren de oudste manuscripten uit ongeveer 325-350 n.Chr. (hoewel fragmenten veel ouder zijn). Het is nooit opzettelijk gewijzigd of bewerkt, maar de oudste teksten van de Septuaginta vertegenwoordigen de oudste nog bestaande afstammelingen van een oude vertaling van het Hebreeuws uit de 3e eeuw v.Chr., die door de meeste Judeeërs in die tijd als goddelijk geïnspireerd werd beschouwd. Het werd algemeen aanvaard door de vroege christenen gedurende de eerste 400 jaar van het christendom en werd gebruikt en geciteerd door Jezus en Zijn apostelen, die eruit citeerden onder goddelijke inspiratie.
Vanuit een puur objectief, wetenschappelijk standpunt, wanneer we de wetenschap van de tekstkritiek toepassen op deze controverse, moeten we opnieuw kiezen voor de Griekse Septuaginta. We herinneren ons dat de fundamentele regel van de tekstkritiek meestal is dat hoe ouder de tekst, hoe beter, en de volledige Septuaginta-versie van het Oude Testament is 650-700 jaar ouder dan de volledige Masoretische tekstversie.
De tweede regel die we moeten toepassen, is dat niet alle manuscripten dezelfde waarde hebben. Ook hier is deze waardekwestie duidelijk voor deze twee getuigen: de Septuaginta is representatief voor een Hebreeuwse tekst uit de 3e eeuw v.Chr.; de Masoretische tekst is representatief voor een herziening van het Hebreeuws uit de 7e-9e eeuw n.Chr.
Er kan dus geen twijfel bestaan over welke tekst de voorkeur verdient. De Septuaginta is in alle opzichten superieur aan de gejudaïseerde Masoretische tekst (V. S. Herrell, The History of the Bible, p. 51-57).
Adam Clark’s Commentary
Adam Clarke, een 18e-eeuwse anglicaanse geleerde, maakt duidelijk dat het werk van de Masoreten in werkelijkheid een commentaar is dat in de Schrift is geïntegreerd. Clarke wijst er echter op dat het Hebreeuws van de Masoretische tekst (Masoretisch Hebreeuws) heel anders is dan het Hebreeuws van de aartsvaders (Oud-Hebreeuws), waarin de Schrift van het Oude Verbond oorspronkelijk was geschreven.
In het algemene voorwoord van zijn commentaar op de Schrift, gepubliceerd in 1810, schrijft Clarke:
“De Masoreten waren de meest uitgebreide joodse commentatoren die dat volk ooit heeft gekend. Het systeem van interpunctie, waarschijnlijk door hen uitgevonden, is een voortdurende glosse op de Wet en de Profeten; hun klinkertekens, prozaïsche en metrische accenten, enz. geven elk woord waaraan ze zijn toegevoegd een bijzondere betekenis, die in hun eenvoudige vorm door velen van hen geenszins kan worden gedragen. Alleen al de klinkertekens voegen hele vervoegingen toe aan de taal. Dit systeem is een van de meest kunstmatige, specifieke en uitgebreide commentaren die ooit op het Woord van God zijn geschreven; want er is geen enkel woord in de Bijbel dat niet het onderwerp is van een specifieke toelichting door zijn invloed. Deze school zou ongeveer 450 jaar vóór onze Heer zijn begonnen en zich hebben uitgebreid tot 1030 na Christus. Sommigen denken dat ze niet vóór de 5e eeuw na Christus is begonnen.
Zelfs zonder ook maar één letter toe te voegen aan, te verwijderen uit of te veranderen in de oude Hebreeuwse manuscripten van de Schrift, gaf het aanbrengen van punten de Masoreten de macht om de betekenis van bijna elke passage van de Schrift drastisch te veranderen, want het voorrecht om klinkers te kiezen is in grote mate het voorrecht om woorden te kiezen! Als eenvoudig voorbeeld kunt u bedenken hoe de betekenis van een Engelse zin kan worden veranderd door het woord “poor” (arm) te vervangen door het woord “pure” (zuiver) – een vervanging die kan worden bewerkstelligd door een eenvoudige verandering van klinkers.
Clarke lijkt een van de weinige commentatoren te zijn die het belang van de Masoretische tekst volledig heeft ingezien, namelijk dat het een nieuwe “versie” van de Schrift is, geschreven in een nieuwe taal. Het is duidelijk dat Hebreeuwse geleerden zich hiervan bewust waren. Ze hadden de aandacht moeten vestigen op het verschil tussen het Oud-Hebreeuws en de taal van de Masoreten, en hadden onderscheid moeten maken tussen beide door namen te gebruiken als Oud-Hebreeuws en Masoretisch Hebreeuws. De meeste Hebreeuwse geleerden zijn echter “Joods” en daarom kan van hen niet worden verwacht dat ze objectief en openhartig zijn over een dergelijke kwestie.
Louis Cappel, Hebreeuws geleerde:
Een van de eerste geleerden die deze kwestie onderzocht, was Louis Cappel, een Franse hugenootse godgeleerde en geleerde die leefde van 1585 tot 1658. Bekijk het volgende fragment uit het artikel ‘CAPPEL, LOUIS’ uit de editie van 1948 van de Encyclopedia Britannica.
“Als Hebreeuws geleerde concludeerde hij dat de klinkers en accenten geen oorspronkelijk onderdeel van het Hebreeuws waren, maar waren ingevoegd door de Masoreten van Tiberias, niet eerder dan in de 5e eeuw na Christus, en dat de primitieve Hebreeuwse tekens Aramees zijn en ten tijde van de ballingschap in de plaats kwamen van de oudere tekens. . . De verschillende lezingen in de tekst van het Oude Testament en de verschillen tussen de oude versies en de Masoretische tekst overtuigden hem ervan dat de integriteit van de Hebreeuwse tekst, zoals die door protestanten werd aangehouden, onhoudbaar was. Dit kwam neer op een aanval op de verbale inspiratie van de Schrift. Hoe bitter de tegenstand ook was, het duurde niet lang voordat zijn bevindingen door geleerden werden aanvaard.”
Is het Nieuwe Testament in het Grieks of in het Hebreeuws/Aramees geschreven?
http://members.libreopinion.com/phin…_the_bible.htm
Het Nieuwe Testament is oorspronkelijk in het Grieks geschreven; daar bestaat geen twijfel over. Sommigen hebben geprobeerd te beweren dat het Nieuwe Testament oorspronkelijk in het Aramees is geschreven en later in het Grieks is vertaald, maar alle… bewijzen wijzen op het tegendeel: Paulus schreef brieven aan gelovigen in Rome, Korinthe, Galatië, Efeze, Filippi, Kolosse en Thessaloniki, en alleen een dwaas zou denken dat deze mensen Aramees of Hebreeuws spraken. Hij schreef aan mannen met Griekse namen, zoals Timotheüs (Timotheus) en Titus. Alexander de Grote had driehonderd jaar eerder de bekende wereld veroverd en de Griekse taal in de hele wereld geïntroduceerd. Jezus en Zijn leerlingen reisden door Griekssprekende gebieden, en het Nieuwe Testament vermeldt dat Jezus Aramees kon spreken en dat ook deed wanneer dat nodig was, maar Grieks was nog steeds Zijn primaire taal. Galilea was in de 1e eeuw een Griekssprekende regio (Matteüs 4:15), en mannen als Marcus en Lucas laten dit zien in hun Griekse namen.
De Peshitta is door sommige mensen gebruikt als een middel om te beweren dat het Nieuwe Testament in het Aramees is geschreven. Sommigen hebben bijvoorbeeld beweerd dat de Peshitta dateert uit 200 n.Chr., maar vandaag de dag weten we dat dit volkomen onjuist is. Omdat mensen het echter hebben afgedaan als de oudste vertaling van het Nieuwe Testament, zelfs ouder dan de oudste Griekse teksten, is het de laatste tijd erg populair geworden om de Peshitta te gebruiken alsof deze [gelijkwaardig of zelfs beter is dan] het Griekse Nieuwe Testament. Een Engelse vertaling is die van James Murdock, D.D., uit 1851. Hij schrijft in bijlage II van dat werk:
“Onder de Aramese christenen is de traditie universeel en overal uniform, dat deze versie werd gemaakt in de tijd dat het christendom voor het eerst werd gepredikt … en natuurlijk dat deze werd gemaakt door een of meer van de oorspronkelijke apostelen en evangelisten, of door personen die hun metgezellen en medestanders waren. Sommigen noemen Marcus de Evangelist; anderen Thaddeus, de beroemde apostel van Mesopotamië … De Engelsen, en ook de Duitsers vóór het jaar 1800, geloofden en beweerden algemeen dat het ofwel tegen het einde van de eerste eeuw, ofwel in het begin van de tweede eeuw moet zijn gemaakt.”
Murdock probeert vervolgens aan te tonen dat het door een van de apostelen is vertaald en suggereert zelfs dat Jezus en de apostelen Syrisch spraken, of een verwant dialect, en dat het misschien uit hun oorspronkelijke geschriften afkomstig is. Syrisch is een Oost-Aramese dialect, en Aramese is natuurlijk verwant aan Hebreeuws, dus in werkelijkheid is dit niets meer dan een manier om te beweren dat het Nieuwe Testament in het Aramese is geschreven. Dit soort volstrekt ongefundeerde onzin wordt vandaag de dag nog steeds herhaald, en om deze reden geloven veel mensen dat de Peshitta op de een of andere manier beter is dan het Griekse Nieuwe Testament. Maar het Aramees dat in de eerste eeuw werd gesproken was geen Syrisch, en de bewering dat het Nieuwe Testament in een andere taal dan het Grieks is geschreven, kan gemakkelijk worden weerlegd. Murdock liegt wanneer hij suggereert dat de meeste geleerden, zelfs in die tijd, geloofden in een vroege datering van de Peshitta.
De beweringen van Murdock werden echter nog een stap verder gebracht door George M. Lamsa, vertaler van The New Testament, According to the Eastern Text. Volgens de titelpagina van wat nu algemeen “The Lamsa Bible” wordt genoemd, is het vertaald uit “originele Aramese bronnen”. In de uitgebreide inleiding worden de beweringen van Lamsa uitgelegd, namelijk dat het Nieuwe Testament in het Aramees is geschreven en dat de Peshitta de getrouwe afstammeling is van de oorspronkelijke Aramese tekst. Hij maakt geen onderscheid tussen de Oud-Syrische en de Peshitta-manuscripten. Door de Bijbel van Lamsa geloven tegenwoordig veel misleide mensen dat het Nieuwe Testament oorspronkelijk in het Aramees is geschreven en dat het later, zoals Lamsa zegt, in het Grieks is vertaald.
De beweringen van Lamsa bevatten veel onjuistheden en elke eerlijke geleerde weet dat deze beweringen flagrante leugens zijn. Ten eerste is de taal van de Peshitta Syrisch, niet Aramees. Het is waar, zoals eerder vermeld, dat Syrisch een dialect van het Aramees is, maar dat geldt ook voor het Arabisch. Ze zijn niet hetzelfde. Het Syrisch van de Peshitta werd pas rond de 3e eeuw na Christus populair en moet worden onderscheiden van het Aramees dat in de 1e eeuw werd gesproken. Wetenschappers noemen het Aramees van de 1e eeuw “vroeg-Aramees” en het Aramees waarvan het Syrisch is afgeleid, wordt “laat-Aramees” genoemd. Alleen al door de verschillen in de talen en de evolutie van het Syrische dialect kan worden aangetoond dat de Peshitta niet vóór de 3e eeuw is geschreven. Bovendien kan door de Peshitta-teksten te vergelijken met de oude Syrische manuscripten worden vastgesteld dat de Peshitta pas in de 5e eeuw is geproduceerd. Zelfs als Rabbula niet de definitieve vorm van de Peshitta heeft geproduceerd, is het zeker dat hij is begonnen met de tussentijdse bewerking van de oude Syrische teksten die tot de Peshitta hebben geleid.
Lamsa merkt meerdere malen op hoe goed bewaard de Peshitta-manuscripten zijn en dat er van de meer dan 300 teksten maar heel weinig afwijkingen zijn. Dat is waar. Er zijn echter grote afwijkingen tussen de Peshitta en het Oude Syrisch dat eraan voorafging. Daarom wilde Rabbula in de eerste plaats een vulgaire of gewone editie van die teksten maken, net zoals Hiëronymus dat deed met het Oude Latijn. Hoewel de Peshitta dus weinig variatie vertoont, betekent dat niet dat het een getrouwe weergave is van iets dat ouder is dan de 5e eeuw, maar Lamsa probeert te beweren dat het een getrouwe weergave is van de alleroudste teksten. Dit is een gemakkelijk te weerleggen leugen.
Een van de belangrijkste punten van Lamsa is dat Jezus en zijn discipelen Aramees spraken en daarom ook in het Aramees schreven. Deze bewering bevat twee grote denkfouten: ten eerste is het Syrisch van de Peshitta niet het Aramees van de 1e eeuw, en ten tweede is het een onweerlegbaar historisch feit dat de overheersende taal in de geografische gebieden van het Nieuwe Testament in die tijd het Grieks was. Jezus en een groot aantal van de discipelen kwamen uit Galilea, en Lamsa beweert dat de Galileeërs Aramees spraken. Ook hier weer weerlegt de geschiedenis dit… We hebben al eerder vermeld dat Paulus, een Griekssprekende Romeinse burger, het grootste deel van zijn brieven schreef aan Griekse steden en aan Griekssprekende mensen. Bovendien citeerden Jezus en zijn apostelen de Griekse Septuaginta – daar bestaat geen twijfel over. Om uit de Griekse Septuaginta te citeren, moet men Grieks spreken.
Het bewijs dat het Nieuwe Testament in het Grieks is geschreven, is zo overweldigend dat ik nogmaals kan zeggen dat er geen enkel bewijs bestaat dat het Nieuwe Testament in het Aramees, Syrisch, Latijn of een andere taal dan het Grieks is geschreven. De oudste Syrische manuscripten die bestaan, dateren uit de 3e eeuw; de oudste Griekse manuscripten die bestaan, dateren uit 125 n.Chr. (hoewel sommigen beweren dat deze tekst uit 90 n.Chr. dateert). Bovendien kan worden aangetoond dat de Griekse teksten de bron zijn van alle Syrische manuscripten, of het nu gaat om Diatesseron, Oud-Syrisch of Peshitta.
Laten we als voorbeeld hiervan eens kijken naar het Griekse Nieuwe Testament, waar Jezus wordt geciteerd terwijl hij Aramees spreekt, en deze passages vergelijken met Lamsa’s vertaling van de Peshitta. Marcus 5:41 luidt in de AST:
“En Hij nam het kind bij de hand en zei tegen haar: ‘Talithe koum’, wat vertaald betekent: ‘Meisje, ik zeg je, sta op!’”
Als dit de oorspronkelijke woorden van Marcus zijn, dan is het duidelijk dat hij in het Grieks schreef omdat hij het nodig vond om het Aramees in het Grieks te vertalen, zodat zijn lezers het konden begrijpen. Als de Peshitta een vertaling uit het Grieks zou zijn, dan zou daaruit moeten blijken dat dit de oorspronkelijke woorden van Marcus zijn. Lamsa’s vertaling van deze passage luidt:
“En hij nam het meisje bij de hand en zei tegen haar: Talitha, koomi, wat betekent: Meisje, sta op.”
Als de Schrift oorspronkelijk in het Syrisch of Aramees was geschreven, dan zou een vertaling van de woorden talitha koomi overbodig zijn, omdat de lezer ze vanzelf zou begrijpen. Als de vertaling van Lamsa dus correct is, dan is het onmogelijk dat het Syrisch de oorspronkelijke taal van het Nieuwe Testament is. Zelfs als het Syrisch dat niet zou zeggen en de vertaling van Lamsa onjuist zou zijn, zou dat nog steeds niet uitmaken, omdat er in het Syrisch overal soortgelijk intern bewijs te vinden is dat aantoont dat het een vertaling van het Grieks was, terwijl het Grieks geen tekenen vertoont dat het een vertaling van het Syrisch was.
Nu we dit allemaal weten, moeten we kijken naar de reden waarom het een populaire joodse stelling is geworden om te beweren dat het Nieuwe Testament in het Aramees is geschreven. De belangrijkste reden is dat de bewering dat het Nieuwe Testament in het Aramees is geschreven, de joodse Masoretische tekst ondersteunt. Iedereen kan in het Griekse Nieuwe Testament zien dat de citaten uit het Oude Testament afkomstig zijn uit de Griekse Septuaginta. De joden die de joodse Masoretische tekst ondersteunen, beweren vaak dat het Griekse Nieuwe Testament een vervalsing is van het oorspronkelijke Aramese Nieuwe Testament, net zoals de Septuaginta een vervalsing is van het Hebreeuwse Oude Testament. De werkelijkheid is natuurlijk precies het tegenovergestelde, en de citaten in het Syrisch komen meer overeen met de Septuaginta dan met de Masoretische tekst. In Romeinen 3:11-18 citeert de apostel Paulus bijvoorbeeld Psalm 14:1-3 uit de Septuaginta. Alleen Romeinen 3:11-12 komt voor in Psalm 14:1-3 zoals die in de Masoretische tekst staat, maar Romeinen 3:13-18 komt woord voor woord voor in de Septuaginta en niet in de Masoretische tekst. Dit betekent dat de apostel Paulus absoluut uit de Griekse Septuaginta moest citeren, omdat deze vijf verzen alleen in de Griekse Septuaginta voorkomen. De vraag is nu: staan deze vijf verzen in de Peshitta? Het antwoord is ja. Dit betekent dat de auteur van Romeinen Grieks sprak, omdat hij de Griekse Septuaginta citeerde, de enige bron voor het citaat die bestaat, en dat het Syrisch vervolgens werd vertaald uit een Griekse kopie van het boek Romeinen, omdat daarin ook het citaat staat. Bovendien betekent dit dat de Peshitta, of wat Lamsa ‘de Aramese Bijbel’ noemt, een getuige is tegen de Hebreeuwse Masoretische Tekst, en het is daarom belachelijk om te beweren dat het Nieuwe Testament in het Aramees is geschreven…
We kunnen dus met zekerheid zeggen, in het licht van meer dan 5000 Griekse getuigenissen van het Nieuwe Testament en op basis van historisch bewijs, dat het absoluut onmogelijk is dat het Nieuwe Testament in een andere taal dan het Grieks is geschreven.
Hier zijn meer voorbeelden van waar het Nieuwe Testament overeenkomt met de Griekse Septuaginta, maar in tegenspraak is met de Hebreeuwse Masoretische tekst. Hieronder heb ik de citaten uit het Nieuwe Testament uit de “Authorised Version” (ook bekend als King James Version) op een rijtje gezet, gevolgd door de brontekst in het Oude Testament, eerst uit de Septuaginta en vervolgens uit het Oude Testament van de KJV.
Overeenkomsten tussen het Nieuwe Testament en de Septuaginta zijn in blauwe tekst weergegeven; rode tekst wordt gebruikt om de verschillen met het Oude Testament van de KJV te benadrukken:
Hebreeën 10:5 cf. Psalm 40:6
Hebreeën 10:5 (KJV Nieuw Testament)
Daarom zegt hij bij zijn komst in de wereld: “Slachtoffers en offers hebt u niet gewild, maar u hebt mij een lichaam bereid…
Psalm 40:6 (Brentons Engelse vertaling van de Septuaginta)
Offergaven en gaven hebt Gij niet gewild, maar Gij hebt mij een lichaam bereid…
Psalm 40:6 (geciteerd uit het Oude Testament van de KJV)
Offergaven en gaven hebt Gij niet gewild, maar Gij hebt mijn oren geopend…
Opmerking: Psalm 40:6 wordt door christenen beschouwd als een profetie van de incarnatie van Christus, en Hebreeën 10:5 citeert het als zodanig, maar de Masoretische tekst laat de sleutelzin volledig weg en vervangt “maar een lichaam hebt Gij voor mij bereid” door “mijn oren hebt Gij geopend”. Merk op dat het KJV Nieuwe Testament en de Griekse Septuaginta met elkaar overeenkomen tegen de lezing van het KJV Oude Testament, dat werd vertaald vanuit de Hebreeuwse Masoretische tekst.
Hebreeën 1:6 cf. Deuteronomium 32:43
Hebreeën 1:6 ( KJV Nieuwe Testament)
En opnieuw, wanneer hij de eerstgeborene in de wereld brengt, zegt hij: En laat alle engelen van God hem aanbidden.
Deuteronomium 32:43 (Brenton’s Engelse vertaling van de Septuaginta)
Verheugt u, gij hemelen, met hem, en laat alle engelen van God hem aanbidden…
Deuteronomium 32:43 (KJV Oude Testament) Zin weggelaten.
Opmerking: De Masoretische tekst laat de zin “en laat alle engelen van God hem aanbidden” uit Deuteronomium 32:43 volledig weg.
Matteüs 12:21 vgl. Jesaja 42:4
Jesaja 42:4 wordt door christenen beschouwd als een profetie over de aanvaarding van en het geloof in de naam van de Messias door de heidenen, en Mattheüs 12:21 citeert het als zodanig, maar de Masoretische tekst laat de sleutelzin volledig weg en vervangt de zin “en in zijn naam zullen de heidenen vertrouwen” door “en de eilanden zullen wachten op zijn wet”. Merk op dat het Nieuwe Testament van de KJV en de Septuaginta met elkaar overeenkomen tegen de lezing van het Oude Testament van de KJV, dat werd vertaald vanuit de Masoretische tekst:
Matteüs 12:21 (KJV Nieuwe Testament)
En in zijn naam zullen de heidenen vertrouwen.
Jesaja 42:4 (Brentons Engelse vertaling van de Septuaginta)
Hij zal schitteren en niet ontmoedigd raken, totdat hij recht heeft gedaan op aarde; en in zijn naam zullen de heidenen vertrouwen.
Jesaja 42:4 (KJV Oude Testament)
Hij zal niet falen en niet ontmoedigd worden, totdat hij recht heeft gedaan op aarde; en de eilanden zullen wachten op zijn wet.
Deze tegenstrijdigheden bewijzen twee dingen:
1) Het bewijst dat de oude teksten zijn gewijzigd om aan te sluiten bij de agenda van de wijzigers,
2) Het weerlegt de bewering dat de King James Version een perfecte, “door God geïnspireerde vertaling” is. Het is duidelijk dat als het Nieuwe en het Oude Testament van de King James Version elkaar tegenspreken, de King James Version geen onfeilbaar document kan zijn.
