De Wet Is Heilig — Niet Weggedaan, Maar Bevestigd

Nu we hebben vastgesteld dat Gods omgang met Israël — inclusief de scheiding en de hertrouw — de basis vormt voor een juist begrip van echtscheiding en hertrouwen, moeten we nóg dieper duiken in een van de grootste misverstanden in de kerkelijke wereld: het idee dat de wet van God is afgeschaft. Want dit misverstand is de brandstof geweest voor talloze kromme leerstellingen, inclusief de vernietigende visie op mensen die hertrouwen na een scheiding.

De gemiddelde christen van vandaag is opgegroeid met de gedachte dat Jezus aan het kruis “de wet heeft afgeschaft”. Dat Mozes weg is, en dat we nu leven onder “genade, niet onder wet”. Dat klinkt vroom. Het klinkt geestelijk. Het klinkt als evangelie. Maar het is onjuist. Niet een klein beetje — volledig.

Want als je gelooft dat de wet is afgeschaft, dan ben je fundamenteel in tegenspraak met Jezus Zelf. Want wat zei Hij in Zijn eigen woorden, op het moment dat Hij het onderwerp van echtscheiding behandelde, in de Bergrede?

Mattheüs 5:17: “Denk niet dat Ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen; Ik ben niet gekomen om af te schaffen, maar om te vervullen.”

Dat is niet vaag. Dat is niet dubbelzinnig. Dat is Jezus die tegen Zijn eigen volgelingen zegt: denk dit niet. En toch is dat precies wat miljoenen mensen vandaag denken — en geloven — en onderwijzen. Ze zeggen: “De wet is niet meer van toepassing, want Jezus heeft haar vervuld.” Maar dat is hetzelfde als zeggen: omdat Jezus geen zonde heeft gedaan, mag jij dat nu wel. Vervullen betekent bevestigen, vervullen in betekenis, tot volheid brengen — niet afschaffen.

En als dat nog niet overtuigend genoeg is, dan is er nog dit:

Psalm 19:7: “De wet van de HEERE is volmaakt, zij bekeert de ziel; de getuigenis van de HEERE is betrouwbaar, zij geeft de eenvoudigen wijsheid.”

Hoe kan iets wat volmaakt is, worden afgeschaft? Waarom zou God iets geven dat ziel en geest tot inkeer brengt — en het dan later aan het kruis nagelen als iets dat “tegen ons” is? Dat is geen logica. Dat is theologische kortsluiting.

De Schrift zegt niet alleen dat de wet volmaakt is, maar ook:

Romeinen 7:12: “Zo is dan de wet heilig, en het gebod is heilig en rechtvaardig en goed.”

Romeinen 3:31: “Doen wij dan door het geloof de wet teniet? Volstrekt niet! Integendeel, wij bevestigen de wet.”

Zie je? Paulus — de apostel die het meest wordt misbruikt om zogenaamde ‘anti-wet’-theologie te onderbouwen — zegt letterlijk dat geloof in Christus de wet bevestigt. En dat heeft directe gevolgen voor hoe we echtscheiding en hertrouwen begrijpen.

Want als de wet nog steeds geldig is — wat ze is — dan is haar bepalingen over huwelijk, echtscheiding en scheidbrieven nog steeds van kracht. En dan heeft Jezus die wet niet vervangen, maar juist uitgelegd. Hij wees op hoe de Farizeeën die wet hadden misvormd met hun eigen tradities. Hij bracht zuiverheid terug, geen afschaffing. Hij toonde de diepte van de wet, niet haar einde. Denk aan Zijn woorden: “U hebt gehoord… maar Ik zeg u…”. Dat is geen afschaffing. Dat is herinterpretatie naar de oorspronkelijke bedoeling.

Zo ook in het geval van echtscheiding. Hij bracht correctie op het misbruik van de wet, niet op de wet zelf.

Maar hier is waar het écht gevaarlijk wordt. Als je gelooft dat de wet is afgeschaft, dan zit je zonder fundament. Want dan heb je geen definitie meer van zonde. Geen maatstaf van gerechtigheid. Geen bescherming meer voor de zwakken. En dan krijg je precies wat we nu zien in veel kerken: mensen die uit eigen interpretatie wetten en verboden opleggen — maar dan zonder basis in Gods Woord.

Ze zeggen: “Je mag niet hertrouwen.” Maar op basis waarvan?

Niet op basis van Deuteronomium 24 — want die wet staat hertrouwen toe. Niet op basis van Jezus’ woorden — want zoals we hebben gezien, sprak Hij over wegzenden zonder scheidbrief, niet over hertrouwen na scheiding. Niet op basis van het evangelie — want dat draait juist om verzoening, tweede kansen en herstel. Niet op basis van Gods eigen handelen — want Hij hertrouwde met Zijn volk.

Dus waar komt het dan vandaan? Uit de traditie van mensen. En Jezus heeft daar een vernietigend oordeel over uitgesproken:

Mattheüs 15:6:

“Zo hebt u het Woord van God krachteloos gemaakt door uw overlevering.”

Wat er vandaag gebeurt in kerken — mensen die gedwongen worden te scheiden omdat ze eerder gescheiden zijn geweest, mensen die voor het altaar worden vernederd, families die uit elkaar worden getrokken “in de naam van heiligheid” — dat is geen gerechtigheid. Dat is traditie boven waarheid. Het is de kerk die de plaats van God inneemt, en dat is gevaarlijk terrein.

En laten we daar even bij blijven staan. Want wanneer een kerk tegen een gelovige zegt: “Jij mag nooit meer trouwen, want je bent nog steeds verbonden aan je eerste huwelijk”, dan doet die kerk drie dingen:

Ze stelt een menselijke regel boven Gods wet.

Ze ontneemt iemand een nieuw begin dat God Zelf toestaat.

Ze belastert het karakter van God, die Zelf gescheiden is én hertrouwd.

Zeg dus niet langer: “Het is onze leer.” Zeg liever: “Het is onze zelfgemaakte traditie, in strijd met het Woord van God.” Dat zou eerlijk zijn. En dan kunnen we misschien beginnen met bekeren van dit valse juk dat zo velen gebroken heeft.

Want Jezus kwam niet om mensen extra lasten op te leggen. Hij kwam om hen vrij te maken. Hij kwam niet om te zeggen: “Jij bent voor altijd onbruikbaar omdat je ooit een huwelijk hebt verloren.” Nee. Hij kwam om te zeggen: “Zie, Ik maak alle dingen nieuw.”

• Dat is het hart van het evangelie.
• Dat is het hart van de wet.
• Dat is het hart van onze God.

Het Misbruik van Schrift — Wanneer Valse Leer Heiligheid Nabootst

Tot nu toe hebben we gekeken naar de wet van God, het karakter van Jezus, de relatie tussen God en Israël, en de diepere betekenis achter echtscheiding en hertrouwen. En keer op keer blijkt hetzelfde: wat in veel kerken wordt gepredikt als “heiligheid”, is in werkelijkheid vaak een vervalste vorm van gerechtigheid. Een menselijk systeem van regels, bedacht uit angst, controle of onbegrip, en vervolgens verpakt in een vroom jasje — maar het blijft nep. En erger nog: het schendt mensenlevens. Het breekt gezinnen. Het legt lasten op die God nooit heeft opgelegd. Het claimt namens de Bijbel te spreken, maar het doet dat op basis van verdraaide interpretatie. Dat is geen zuivere theologie — dat is misbruik van Schrift.

En laat me dit zeggen: alle valse leerstellingen hebben hun favoriete bewijsteksten. Vragen mensen zich ooit af waarom er zoveel verwarring is over echtscheiding? Waarom zoveel overtuiging, zoveel emotie, zoveel verdeeldheid? Dat komt omdat er teksten zijn die — op zichzelf gelezen, uit context gehaald, en vaak slecht vertaald — een standpunt lijken te ondersteunen dat verder nergens door het geheel van de Schrift gedragen wordt. En dat is precies wat er gebeurt met bijvoorbeeld Mattheüs 5:32, of Mattheüs 19, of Romeinen 7. Men grijpt naar enkele verzen, trekt die los van de geschiedenis, van de wet, van de context, en gebruikt ze als hamer in plaats van als licht.

Een treffend voorbeeld daarvan is hoe kerken omgaan met een hertrouwde man of vrouw die zich tot Christus keert. Laten we zeggen: twee mensen hebben een verleden. Beiden zijn ooit getrouwd geweest. Door omstandigheden — misschien zonde, misschien onkunde, misschien tragiek — zijn ze gescheiden. Jaren later ontmoeten ze elkaar, vinden ze liefde, bouwen ze een nieuw leven op. Dan komen ze tot geloof. Ze komen naar de kerk. Ze brengen hun kinderen mee. Ze beginnen God te dienen.

En wat zegt de kerk?

Niet: “Wat mooi dat jullie Christus hebben gevonden.”

Niet: “God maakt alle dingen nieuw.”

Niet: “Er is nu geen veroordeling meer voor hen die in Christus Jezus zijn.”

Nee!

De kerk zegt: “Jullie moeten nu scheiden.”

Alsof Jezus in je leven komen reden is om je gezin uit elkaar te trekken. Alsof gehoorzaamheid aan God betekent dat je je kinderen uit hun bed moet trekken, hun ouders moet scheiden, hun thuis moet breken. En waarom? Omdat iemand, ergens, ooit, een vers verkeerd heeft gelezen — en vervolgens een leer heeft opgebouwd die geen recht doet aan Gods karakter, noch aan Zijn Woord.

Laten we het maar eens ronduit zeggen: dat is krankzinnig.

En het is niet alleen onlogisch — het is onbijbels.

Want wie gaf ooit opdracht om een gezin te breken in de naam van gerechtigheid? Wie eiste ooit dat een wedergeboren huwelijk verbroken moest worden vanwege een verleden dat allang aan het kruis genageld is? Niet Mozes. Niet Jezus. Niet Paulus. Niemand. Maar kerken doen het wél. En ze doen het met de Bijbel in de hand.

Dat is de tragedie.

Wanneer mensen leren dat hertrouwen per definitie overspel is, dan nemen ze Mattheüs 5:32 of Marcus 10:11 en lezen die los van alles wat we eerder behandeld hebben. Ze houden geen rekening met het Griekse woordgebruik. Ze houden geen rekening met de juridische context van de wet. Ze houden geen rekening met het verschil tussen verstoten en gescheiden. Ze negeren de berg aan bewijs dat aantoont dat Jezus sprak over verstoting zonder scheidbrief, en niet over wettelijk hertrouwen na scheiding.

Ze nemen één vers — vaak slecht vertaald — en bouwen daarop een leerstelling die levens verwoest. En dat is niet heiligheid. Dat is geestelijke mishandeling.

En ik zeg het met ernst, want ik heb de verhalen gehoord. Ik heb mensen gezien die, onder tranen, uit hun kerk werden gezet. Ik heb ouders gesproken die hun kinderen niet meer mochten zien omdat ze volgens de oudsten “in overspel” leefden — alleen maar omdat ze opnieuw waren getrouwd. En ik heb voorgangers ontmoet die — uit plichtsbesef, maar zonder openbaring — gezinnen uit elkaar trokken in naam van “bijbelse waarheid”.

Maar wat zegt de Schrift?

Romeinen 8:1: “Er is dan nu geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar de Geest.”

2 Korinthe 5:17: “Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, alles is nieuw geworden.”

En toch zegt de kerk: “Het oude telt nog mee.”

• Het kruis heeft het weggedragen — maar wij halen het terug.
• God heeft het vergeten — maar wij herinneren het opnieuw.
• Jezus heeft betaald — maar wij willen nog rente heffen.

Dat is niet evangelie. Dat is wet zonder genade. En erger: het is wet die niet eens gebaseerd is op de echte wet van God, maar op een vervalste versie daarvan — aangepast naar menselijke mening en traditie.

En hier is de kern: je kunt niet zeggen dat je gelooft in genade, terwijl je tegelijk mensen aan wetten houdt die God Zelf nooit gegeven heeft. Dat is hypocrisie. Dat is waar Jezus tegen sprak toen Hij zei:

Mattheüs 23:4: “Zij binden lasten bijeen, zwaar om te dragen, en leggen die op de schouders van de mensen; maar zelf willen zij die met geen vinger verroeren.”

Herken je het? Want ik zie het overal. Kerken die regels hebben over huwelijk, scheiding en hertrouwen — regels die strenger zijn dan die van God Zelf. Regels gebaseerd op angst, trots, reputatie, traditie — maar niet op de Schrift.

En dan deze vraag: wie is er verantwoordelijk als iemand onder zulke leer zijn huwelijk verbreekt? Is dat Gods wil? Of is dat mensenwerk? En wie zal daar rekenschap voor geven?

Jezus zei:

Mattheüs 18:6: “Maar wie een van deze kleinen die in Mij geloven doet struikelen, het zou beter voor hem zijn dat een molensteen om zijn hals gehangen en hij in de diepte van de zee geworpen werd.”

Als je een hertrouwd echtpaar onder druk zet om te scheiden “omdat Jezus dat zegt” — terwijl je Zijn woorden verdraaid hebt — dan ben jij degene die struikelblokken opwerpt. Dan ben jij degene die het volk verwoest door gebrek aan kennis. Dan ben jij degene die de stem van God vervangt door je eigen mening, verpakt in religieus taalgebruik.

En dat moet stoppen.

God is een God van orde — ja. Van heiligheid — zeker. Maar ook een God van waarheid. En waarheid duldt geen leugen, ook niet als die leugen in een preek verpakt is. Ook niet als hij komt van een eerbiedwaardige predikant. Ook niet als hij gedragen wordt door eeuwen aan traditie.

Want waarheid is niet afhankelijk van meerderheid. Waarheid is waarheid omdat het van God komt. En Gods waarheid zegt:

• Dat Hij Zelf gescheiden is.

• Dat Hij een scheidbrief gaf.

• Dat Hij Zijn volk hertrouwde.

• Dat Zijn wet hertrouwen toestaat.

• Dat Jezus die wet bevestigde.

• Dat liefde en recht hand in hand gaan.

Alles daarbuiten is traditie. En als jouw kerk, jouw leer of jouw overtuiging zegt dat een persoon na scheiding nooit meer mag trouwen — dan moet je jezelf de vraag stellen: spreek ik namens God? Of namens mensen?

Want aan het eind van de dag zal alleen één stem tellen.

De Schrift, Het Hart en Het Vals Getuigenis van de Kerk

Er zijn weinig dingen die zo diep beschadigen als wanneer mensen, uit naam van God, regels opleggen die God Zelf nooit heeft ingesteld. Want wanneer mensen hun eigen opvattingen op het Woord plakken en dat vervolgens heilig verklaren, ontstaat er geen recht, maar onrecht. Geen waarheid, maar een leugen met een Bijbelvers eromheen gewikkeld. En het tragische is dat dit precies is wat er gebeurt in veel kerken als het gaat om echtscheiding en hertrouwen. Mensen worden behandeld alsof hun verleden een vloek is die niet kan worden weggedragen, alsof het kruis niet voldoende was voor wat zij hebben doorgemaakt. Ze komen tot geloof, ze keren zich naar God, ze richten hun leven opnieuw in — en toch worden ze beoordeeld op iets wat Jezus allang heeft weggedragen.

Ik heb mensen gesproken die, met oprecht berouw in hun hart, hun leven aan Christus hadden gegeven. Ze kwamen naar de kerk, ze brachten hun gezin mee, ze waren trouw, ze waren ijverig, ze baden, ze dienden. En toch, toen hun voorgeschiedenis bekend werd — dat ze eerder getrouwd waren geweest — werden ze ineens anders behandeld. Niet langer als broeders en zusters, maar als gevallen mensen die op een tweede niveau thuishoorden, als gelovigen met een permanent litteken waar God blijkbaar niet doorheen kon kijken. Er werd tegen hen gezegd dat ze, om echt rein voor God te kunnen leven, hun nieuwe huwelijk moesten verbreken. Dat ze moesten scheiden — niet van hun zonde, maar van hun nieuwe partner. En dit werd gebracht als geestelijk gezag, als bijbelse gehoorzaamheid, als een offer voor de Heer.

Maar nergens in de Schrift zie ik een God die mensen vraagt hun huwelijk te verbreken omdat ze eerder getrouwd zijn geweest. Integendeel, ik zie een God die Zichzelf presenteert als de man die gescheiden heeft van Zijn ontrouwe bruid Israël, en die Zich vervolgens opnieuw met haar heeft verbonden — op basis van liefde, genade en de dood van het oude verbond.

Jeremia 3:8 “Ik zag, toen Ik om alles, waarin het afvallige Israël overspel had gepleegd, haar verstoten had en haar een echtscheidingsbrief gegeven had, dat haar trouweloze zuster Juda niet bang geworden is; ook zij is gegaan en heeft overspel gepleegd.”

Jesaja 50:1 “Zo zegt de HEERE: Waar is de scheidbrief van uw moeder, waarmee Ik haar weggezonden heb?”

God gaf een scheidbrief. Niet alleen figuurlijk — letterlijk. Volgens Zijn eigen wet. En als Hij dat deed, dan is scheiden op zichzelf geen zonde. Als God het kan doen zonder zonde, dan is het per definitie geen overtreding van de wet. Zonde is immers, zoals de Schrift zegt:

1 Johannes 3:4 “Ieder die de zonde doet, doet ook de wetteloosheid; want de zonde is de wetteloosheid.”

Dus als iemand iets doet wat niet in strijd is met de wet, dan is het ook geen zonde. Zo eenvoudig is het. En als we dat principe serieus nemen, dan moeten we stoppen met mensen te veroordelen op basis van dingen die God nooit verboden heeft.

Toch zie ik in veel kerken dat er leerstellingen bestaan die verder gaan dan Gods Woord. Mensen worden uitgesloten van deelname, van bediening, van gemeenschap — niet vanwege overspel, niet vanwege opstandigheid, maar simpelweg omdat ze een nieuw huwelijk zijn aangegaan na een eerdere scheiding. Er wordt beweerd dat hun huidige huwelijk “levend overspel” is. Dat elke dag dat ze bij hun nieuwe partner zijn, ze opnieuw zondigen. En op basis waarvan? Vaak op basis van slechts één tekst.

Mattheüs 5:32 “Maar Ik zeg u dat ieder die zijn vrouw wegstuurt om een andere reden dan hoererij, haar ertoe aanzet overspel te plegen; en wie een weggestuurde vrouw trouwt, pleegt overspel.”

En hier gaat het mis. Want het Griekse woord dat hier met “wegstuurt” wordt vertaald, is apoluo — dat betekent “wegzenden”, niet “echtscheiden”. Het gaat om een man die zijn vrouw uit huis zet zonder haar een scheidbrief te geven. Dat was in strijd met Gods wet, die expliciet voorschreef dat een scheiding alleen rechtsgeldig was wanneer er een officieel schriftelijk document aan verbonden was.

Deuteronomium 24:1 “Wanneer iemand een vrouw tot vrouw genomen heeft en met haar getrouwd is, en het gebeurt dat zij geen genade vindt in zijn ogen, omdat hij iets onbehoorlijks aan haar ontdekt heeft, en hij voor haar een echtscheidingsbrief geschreven heeft, die haar in haar hand gegeven heeft en haar uit zijn huis weggezonden heeft…”

Zonder dat document was ze juridisch nog steeds zijn vrouw. Dus als iemand anders haar trouwde, was dat in de ogen van de wet overspel. Maar als ze een scheidbrief had ontvangen, was ze vrij. Vrij om te hertrouwen. Vrij van beschuldiging. Vrij van de man die haar had weggestuurd. Vrij onder de wet van God.

En Jezus bevestigde dat. Hij sprak tegen het misbruik van de wet — tegen mannen die vrouwen als wegwerpproducten behandelden zonder hen wettelijk los te laten. Hij sprak niet tegen hertrouwen na scheiding. Hij sprak tegen onrecht.

Wat ik vandaag zie, is dat veel kerken precies hetzelfde doen als die mannen uit Jezus’ tijd. Ze nemen mensen iets af waar ze recht op hebben. Ze ontnemen mensen de vrijheid die God hun in de wet gaf. Ze laten hen gebonden terwijl God hen heeft vrijgemaakt. En ze doen dat uit naam van gerechtigheid, maar het is geen gerechtigheid. Het is wetteloosheid, verpakt in religie.

Wat zei Jezus daarover?

Mattheüs 15:9 “Tevergeefs eren zij Mij, terwijl zij leringen onderwijzen die geboden van mensen zijn.”

Als je iets onderwijst als een gebod van God terwijl het slechts een traditie is, dan is jouw aanbidding leeg. Dan heb je het hart van God niet verstaan. Dan eer je Hem met je mond, maar is je hart ver bij Hem vandaan.

Daarom moeten we terug naar de Schrift. Naar de wet. Naar Jezus zoals Hij werkelijk sprak. Niet naar onze tradities. Niet naar onze vertaalfouten. Niet naar onze angst om mensen ‘te makkelijk’ genade te geven. Want als jij iemand verbiedt om te hertrouwen terwijl Gods wet dat toestaat, dan ben jij degene die zich tegen de Schrift verzet.

En als je daar vrede mee hebt, dan moet je niet zeggen dat je op het Woord staat. Dan moet je zeggen dat je op je eigen systeem staat. Maar geef er dan ook eerlijk een andere naam aan. Want dit is niet Gods gerechtigheid. En het is niet Zijn genade. Het is niet het evangelie van herstel. Het is een vermomde vorm van wetticisme die geen leven geeft, maar mensen verplettert onder een juk dat ze nooit hadden hoeven dragen.

Als we werkelijk geloven in de kracht van het kruis, als we werkelijk geloven dat God alle dingen nieuw maakt, als we werkelijk geloven dat Hij niet gekomen is om te veroordelen maar om te redden — dan moeten we ook geloven dat een gebroken huwelijk niet het einde is. Dan moeten we geloven dat een tweede kans werkelijk een kans mag zijn. Dan moeten we geloven dat een nieuw huwelijk niet betekent dat je in voortdurende zonde leeft, maar dat je — net als Israël — bent teruggebracht in het verbond, met genade als fundament, en liefde als cement.

Want dát is het evangelie.

De Wet Leidt tot Genade — Niet tot Gebondenheid

Wat veel mensen vandaag de dag niet meer begrijpen, is dat Gods wet geen wurgkoord is. Het is geen ketting die je vastbindt aan schuld of schaamte. Gods wet is een openbaring van Zijn karakter, Zijn rechtvaardigheid, Zijn orde, maar óók van Zijn genade. Want het is juist in de wet dat we de voorwaarden vinden voor herstel, voor rechtvaardigheid, voor verzoening, voor een nieuwe start. Mensen denken vaak dat wet en genade tegenover elkaar staan, alsof je óf onder de wet leeft óf onder genade, alsof het één het andere uitsluit. Maar dat is een vals contrast. Want zonder wet, is genade zinloos. Als je niet weet waarvan je verlost bent, hoe kun je dan de waarde van verlossing ooit begrijpen?

En precies daar gaat het mis in het moderne denken over echtscheiding en hertrouwen. Veel kerken hebben Gods wet verlaten, zogenaamd in de naam van genade, maar tegelijkertijd hanteren ze hun eigen wetten — strenger dan Gods wet zelf. Ze prediken genade voor elke zondaar, zolang die zondaar maar niet hertrouwd is. Dan ineens is er geen bloed dat bedekt, geen kruis dat redt, geen vergeving die geldt. En dat is de grootste tegenspraak van allemaal. Want of het bloed van Christus bedekt álles — of het bedekt niets. Maar je kunt niet zeggen dat het ene wel vergeven wordt, en het andere niet. Je kunt niet zeggen: “We leven onder genade,” en vervolgens mensen onder een zelfbedachte wet plaatsen die hun leven lamlegt.

Wat zegt de Schrift dan werkelijk?

Romeinen 3:20 “Daarom zal uit werken van de wet geen vlees voor Hem gerechtvaardigd worden; want door de wet is kennis van zonde.”

De wet maakt zonde zichtbaar — het wijst aan wat fout is — maar het is niet bedoeld om te redden. Daarvoor is het evangelie. Maar juist omdat de wet laat zien wat recht is, kunnen we begrijpen wat genade doet. Genade is geen vaag gevoel van acceptatie. Genade is de hand van God die jou optilt uit een situatie waarin je geen hoop had, en jou rechtvaardig verklaart — niet omdat je perfect bent, maar omdat Hij het offer heeft gebracht.

Romeinen 5:20 “Maar de wet is bovendien binnengekomen, opdat de overtreding zou toenemen; en waar de zonde is toegenomen, is de genade des te overvloediger geworden.”

Dat is het hart van het evangelie. Niet dat de wet jou verplettert — maar dat de wet jou je noodzaak van redding laat zien, en dat genade dan komt als overvloedige, overweldigende, absolute verlossing. En dat geldt ook — en zéker — voor mensen die door scheiding en hertrouwen een complex verleden hebben. Want laten we niet doen alsof we allemaal zuiver en zonder vlek het Koninkrijk zijn binnengekomen. Wie van ons kan zeggen dat zijn verleden brandschoon is? Niemand. En juist daarom is het evangelie zo krachtig. Juist daarom is genade niet optioneel — het is essentieel.

Toch zijn er leiders, oudsten, gemeenten die — terwijl ze dit allemaal zouden moeten weten — volhouden dat iemand die hertrouwd is, in voortdurende zonde leeft. Ze zeggen dat zo iemand dagelijks overspel pleegt. Maar waar is dan het evangelie? Waar is dan het kruis? Waar is dan de belofte dat wie in Christus is, een nieuwe schepping is?

2 Korinthe 5:17 “Daarom, als iemand in Christus is, is hij een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie, alles is nieuw geworden.”

Als je gelooft dat dit vers waar is, dan moet je het ook toepassen. Ook op mensen die hertrouwd zijn. Ook op gezinnen die opnieuw zijn opgebouwd. Ook op relaties die God opnieuw heeft gezegend, ondanks een gebroken begin. En als je het niet toepast, dan spreek je het evangelie zelf tegen.

Want het idee dat een gelovige die hertrouwd is, iedere dag opnieuw zondigt zolang hij of zij in dat huwelijk blijft — dat is een ontkenning van het verzoeningswerk van Christus. Want hoe kan iemand die in geloof tot God is gekomen, zich heeft bekeerd, en onder genade leeft, tegelijk veroordeeld worden voor iets wat volgens Gods eigen wet geen overtreding is? Hoe kun je blijven spreken van “voortdurend overspel” als de scheiding wettig was, de scheidbrief gegeven, en de hertrouw gerechtvaardigd volgens het Woord?

En daar zit het grote onrecht: dat mensen worden onderworpen aan een traditie die zichzelf voordoet als bijbels, maar in werkelijkheid in strijd is met de hele lijn van Schrift. Want Gods wet, zoals die gegeven werd, stelde bescherming boven prestige, gerechtigheid boven religieuze regels, en genade boven schijnheiligheid. Het gebod over de scheidbrief in Deuteronomium 24 was bedoeld om de vrouw te bevrijden, niet om haar te veroordelen.

Deuteronomium 24:1–2 “…en hij haar een echtscheidingsbrief geschreven heeft, die haar in haar hand gegeven heeft en haar uit zijn huis weggezonden heeft, en zij is weggegaan uit zijn huis, en zij gaat heen en wordt de vrouw van een andere man…”

God zei hier niet: “Als zij met een andere man trouwt, is dat overspel.” Nee. Het stond haar vrij om hertrouwd te worden. Dat was de hele functie van de scheidbrief: haar wettelijke vrijheid waarborgen. Haar beschermen tegen valse beschuldigingen. Haar een toekomst geven.

Maar wat doet de kerk? De kerk kijkt naar diezelfde vrouw — vandaag, 2025 — en zegt: “Als je hertrouwt, ben je een overspeelster.” Alsof Gods wet nooit bestaan heeft. Alsof het evangelie er niet is. Alsof de dood en opstanding van Jezus niets hebben veranderd.

Dit is de tragedie van valse leer: dat het zich voordoet als rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid mensen bindt aan een juk dat nooit voor hen bedoeld was. Dat het genade predikt, maar alleen toepast als het in hun systeem past. Dat het spreekt over liefde, maar handelt met oordeel.

Maar Jezus kwam niet om dat systeem te bevestigen. Hij kwam juist om het te doorbreken. Hij kwam om de wet te vervullen — en om te laten zien dat vervulling niet betekent: zwaarder oordeel. Het betekent: recht + barmhartigheid. Waarheid + genade. Wet + verlossing. Want als we alleen de wet willen, dan hebben we Mozes. Maar als we de wet willen met genade — dan hebben we Jezus.

En dat is waarom wij vandaag niet teruggaan naar schuld en veroordeling. We keren terug naar het fundament — naar de waarheid zoals God die heeft gegeven. En de waarheid is: als God Zelf heeft gescheiden, en vervolgens hertrouwde, dan is dat geen zonde. Dan is het een patroon van herstel. En als Hij dat deed — dan mogen wij dat ook. Niet om zonde goed te praten. Maar omdat het evangelie ruimte maakt voor een nieuw begin.

De Mistranslatie die Alles Verduistert

In dit deel duiken we dieper in het technische maar o zo belangrijke verschil tussen de woorden die Jezus in Mattheüs 5 gebruikte, en hoe ze verkeerd zijn vertaald in onze Bijbels. Deze fout heeft niet alleen semantische gevolgen, maar theologische schade aangericht in de levens van duizenden mensen. En het is van fundamenteel belang om dit recht te zetten als we willen begrijpen wat Jezus werkelijk onderwees over echtscheiding en hertrouwen.

In de oorspronkelijke Griekse tekst van Mattheüs 5 worden twee verschillende woorden gebruikt:

“Apoluo” (ἀπολύω) – wat letterlijk betekent: wegsturen, verstoten, scheiden zonder officiële scheidbrief.

“Apostasion” (ἀποστάσιον) – wat betekent: wettelijk document van echtscheiding, een officiële scheidbrief.

Maar in veel moderne vertalingen zijn beide woorden vertaald als “scheiden” of “echtscheiding”, en zo gaat er iets cruciaals verloren. Jezus maakt juist een onderscheid tussen het wegsturen zonder wettige basis en het voltooien van een wettige echtscheiding. En dat onderscheid was in die tijd extreem belangrijk.

Wanneer Jezus zegt:

“Wie zijn vrouw verstoot (apoluo), behalve om hoererij, maakt dat zij overspel pleegt; en wie met de verstotene trouwt, pleegt ook overspel.”

…dan zegt Hij dus eigenlijk: als je je vrouw wegstuurt zonder haar een wettige scheidbrief te geven, dan is zij wettelijk nog getrouwd met jou, ook al woont ze ergens anders. En dus pleegt iedereen die met haar trouwt technisch gezien overspel, want in de ogen van de wet is ze nog steeds aan jou verbonden.

Zie je het? Jezus zegt niet dat alle hertrouwen overspel is. Hij veroordeelt die praktijk waarbij een man zijn vrouw gewoon de deur uitzet zonder haar wettelijke vrijlating te geven. Dat was onrecht, en dat was tegen Gods wet — niet omdat hertrouwen zondig is, maar omdat deze vrouw zonder document juridisch gezien nog vastzat aan haar man, terwijl zij dacht vrij te zijn.

Bijbeltekst (Mattheüs 5:31-32 — correct gelezen met onderscheid):

“Er is gezegd: Wie zijn vrouw wegstuurt (apoluo), moet haar een scheidbrief geven (apostasion). Maar Ik zeg jullie: Wie zijn vrouw wegstuurt (apoluo), behalve vanwege hoererij, maakt dat zij overspel pleegt; en wie met de verstotene (apoluo) trouwt, pleegt overspel.”

De fout in de meeste vertalingen is dat ze het laatste woord — wat gewoon weer “verstoten” is (apoluo) — vertalen als “gescheiden vrouw”. Maar dat is het dus niet. Het is een vrouw die is weggezonden zonder een scheidbrief. En dat is een gigantisch verschil.

Want als ze wel een scheidbrief had gehad, was ze vrij om te hertrouwen, zoals Gods wet in Deuteronomium 24 duidelijk toestaat.

Deuteronomium 24:2 “…en zij gaat weg uit zijn huis en wordt de vrouw van een andere man…”

Het was toegestaan. Niet verboden. Niet overspel. Gewoon toegestaan. Als de scheidbrief er maar was.

Maar dit is het punt: in Jezus’ tijd waren er mannen die hun vrouwen verstootten zonder haar die scheidbrief te geven. Waarom? Omdat ze haar wilde dwarsbomen. Haar vastzetten. Haar geen vrijheid geven om verder te gaan. En dát is waar Jezus tegen predikte. Niet tegen het principe van echtscheiding of hertrouwen, maar tegen de manipulatie van de wet ten nadele van vrouwen.

En als wij vandaag de dag dit onderscheid niet meer zien, dan leggen wij mensen een juk op dat Jezus nooit bedoeld heeft. We zeggen dan tegen mensen: “Je leeft in overspel,” terwijl ze wettelijk gescheiden zijn. We zeggen: “Je mag niet hertrouwen,” terwijl Gods eigen wet dat toestaat. En al die verwarring komt voort uit één fout woord in een vertaling — een fout die vervolgens theologie is geworden.

En zoals eerder gezegd:

“Als jij mensen vasthoudt aan een standaard die jij zelf hebt bedacht — en die niet uit Gods Woord komt — dan zet jij jezelf boven God. Dat is geen rechtvaardigheid. Dat is religieuze arrogantie.”

Dus als wij de woorden van Jezus correct willen begrijpen, dan moeten we beginnen met correct lezen. En correct vertalen. Want als het fundament van je theologie is gebouwd op een fout woord, dan is het geen wonder dat je tot een fout oordeel komt.

Het verschil tussen “verstoten” en “wettig gescheiden” is niet klein. Het is het verschil tussen veroordeling en vrijheid, tussen wetteloosheid en gerechtigheid, tussen mensen de kerk uitjagen of hen naar het hart van God leiden.

Wanneer Genade Echt Wordt — De Kerk en Haar Verantwoordelijkheid

Nu we de woorden van Jezus zorgvuldig hebben ontrafeld en het verschil tussen een wettige scheiding en een verstoting zonder scheidbrief helder op tafel hebben gelegd, komen we bij een ander pijnlijk punt: de verantwoordelijkheid van de kerk. Want het gaat hier allang niet meer alleen over wat er in de tekst staat. Het gaat erom wat wij dóén met die tekst. Hoe wij met mensen omgaan. Hoe wij omgaan met gebrokenheid, met spijt, met herstel. En daarin heeft de kerk — in veel gevallen — niet het evangelie vertegenwoordigd, maar het tegenovergestelde.

Ik heb het keer op keer gezien: mensen die vol overgave hun leven aan Jezus geven, maar bij de kerk aankloppen met een verleden dat niet past binnen het systeem. Een verleden waarin een huwelijk stukgelopen is. Of waarin een tweede huwelijk is gesloten. En in plaats van omarmd te worden, worden ze ondervraagd, beoordeeld, afgewezen. Niet op basis van hun geloof, niet op basis van hun hart, maar op basis van een stukje geschiedenis waarvan de kerk heeft besloten dat het niet vergeven mag worden.

En dat is waar het schuurt. Want de kerk hoort geen plaats te zijn waar je wordt afgerekend op je verleden. De kerk hoort het epicentrum van genade te zijn. Als iemand nergens anders meer heen kan, moet hij naar de kerk kunnen. Maar als zelfs daar geen ruimte meer is voor herstel, wat zegt dat dan over onze voorstelling van God?

Wat zegt het over onze leer, als we wél prediken dat het bloed van Jezus alle zonden reinigt, maar dat we vervolgens een hele categorie mensen uitsluiten omdat ze ‘de verkeerde’ zonde zouden hebben begaan? Wat zegt het over onze harten, als we geloven dat God Zichzelf hertrouwde met Zijn volk, maar dat wij anderen weigeren die hetzelfde doen?

De kerk is verantwoordelijk voor wat ze bindt en wat ze ontbindt. Jezus zei dat niet lichtvaardig.

Mattheüs 16:19 “Ik zal u de sleutels van het Koninkrijk der hemelen geven; en wat u bindt op de aarde, zal in de hemelen gebonden zijn, en wat u ontbindt op de aarde, zal in de hemelen ontbonden zijn.”

Dat is geen vrijbrief om willekeurig te oordelen. Het is een heilige opdracht: wees rechtvaardig. Wees zuiver. Wees waarachtig. Bind niet wat God nooit gebonden heeft. Houd mensen niet vast in schuld waar Jezus hen al van heeft vrijgemaakt.

De tragedie van de moderne kerk is dat zij vaak denkt dat ze zuiverheid bewaakt, terwijl ze in werkelijkheid vergeving onthoudt. Dat ze denkt dat ze Gods wet verdedigt, terwijl ze die verdraait. Dat ze denkt namens God te spreken, terwijl ze Hem weerspreekt.

En dat gebeurt telkens wanneer een voorganger tegen iemand zegt: “Je leeft in overspel,” terwijl die persoon wettig gescheiden is en volgens de Bijbel vrij is om opnieuw te trouwen. Het gebeurt wanneer een hertrouwd echtpaar wordt weggestuurd omdat de kerk hun nieuwe huwelijk niet erkent, terwijl God Zelf zegt:

Jesaja 43:25 “Ik, Ik ben het, Die uw overtredingen uitdelg omwille van Mijzelf, en aan uw zonden denk Ik niet meer.”

Als God Zelf zegt: “Ik denk er niet meer aan,” wie zijn wij dan om dat wél te doen?

En wat als we het mis hebben gehad? Wat als onze leer over hertrouwen gebaseerd was op een foute vertaling, op een eeuwenoude misvatting, op theologie zonder de context van de Thora, zonder kennis van het Grieks, zonder inzicht in Gods eigen handelen? Wat als duizenden mensen zijn afgewezen, beschadigd, gebroken, omdat wij dachten dat we namens God spraken, maar in werkelijkheid ons eigen juk oplegden?

Jezus had daar harde woorden voor:

Mattheüs 23:13 “Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars! Want u sluit het Koninkrijk der hemelen voor de mensen; u gaat er zelf niet in, en wie er willen binnengaan, laat u er niet binnengaan.”

Dat is wat er gebeurt als wij mensen tegenhouden die God roept. Dat is wat er gebeurt als we genade beperken tot de gevallen die wij acceptabel vinden. En dat is wat er gebeurt als we onze traditie verwarren met waarheid.

Maar het hoeft niet zo te blijven.

We kunnen opnieuw beginnen. We kunnen de Schrift terugnemen in haar oorspronkelijke glans. We kunnen de wet lezen zoals die bedoeld was: niet als een lijst van verboden, maar als een openbaring van Gods rechtvaardigheid en liefde. We kunnen Jezus volgen zoals Hij werkelijk sprak, niet zoals Hij verkeerd is vertaald. En we kunnen de kerk opnieuw bouwen — niet als bastion van oordeel, maar als huis van herstel.

Want als we werkelijk geloven dat Christus de bruid van Zijn hart heeft teruggenomen, ondanks haar overspel, ondanks haar verontreiniging, ondanks haar ontrouw — dan is er voor iedereen hoop. Dan is er geen reden meer om iemand uit te sluiten, weg te sturen, af te wijzen. Dan kunnen we zeggen: “Wat God geheiligd heeft, mag jij niet ontheiligen.”

Handelingen 10:15 “Wat God gereinigd heeft, mag u niet voor onheilig houden.”

En dat is het einde van elk oordeel.

De Wederherstelling van Gods Volk — De Bruiloft van Hertrouw

Als we alles wat we tot nu toe besproken hebben samenbrengen, dan zien we dat het hele verhaal van de Bijbel — van Genesis tot Openbaring — eigenlijk draait om één groot huwelijk. Het begint in Eden, met Adam en Eva. Het loopt door via het verbond met Israël. Het wordt gescheurd door overspel, gebroken door oordeel, en hersteld door liefde. Het eindigt met een bruiloft: de Bruiloft van het Lam.

En het is juist die bruiloft die het diepste bewijs levert dat hertrouwen niet alleen toegestaan is — het is het hart van het evangelie zelf. Want wat is het evangelie anders dan het verhaal van een God die Zijn bruid terugwint, niet ondanks haar overspel, maar na haar overspel, door haar scheiding heen, en haar opnieuw tot zich neemt — niet als tweede keus, maar als geliefde.

De profeten spraken daar al over, eeuwen voordat Jezus kwam. Ze wisten dat God een God is van herstel. Ze zagen het oordeel, ze zagen de scheiding, maar ze zagen ook de bruiloft die zou volgen.

Hosea 2:19-20 “Ik zal u Mij tot bruid werven voor eeuwig, ja, Ik zal u Mij tot bruid werven in gerechtigheid en in recht, in goedertierenheid en in barmhartigheid. Ik zal u Mij tot bruid werven in trouw, en u zult de HEERE kennen.”

Dát is de toon van het hart van God. Niet: “Ik heb je afgewezen en dat blijft zo.” Maar: “Ik neem je opnieuw aan. Ik maak van jou opnieuw Mijn vrouw. En dit keer zal het voor eeuwig zijn.”

Het hele boek Hosea is gebouwd op dit beeld. God zegt letterlijk tegen Hosea dat hij moet trouwen met een vrouw die hem zal verlaten, een overspeelster. En als ze wegloopt, moet hij haar terughalen. Moet hij haar opnieuw kopen. Moet hij haar opnieuw liefhebben. Waarom? Omdat God daarmee laat zien hoe Hij met Zijn volk omgaat. Hij zegt:

Hosea 3:1 “Ga opnieuw de liefde betonen aan een vrouw die bemind wordt door haar vriend, maar overspel pleegt, zoals de HEERE de Israëlieten liefheeft.”

Dat is wat Jezus deed. Hij kwam naar de aarde, niet om de onschuldigen te verzamelen, maar om de ontrouwe bruid te redden. Hij stierf voor haar. Hij nam haar zonde op zich. En toen Hij opstond, nodigde Hij haar uit voor het nieuwe verbond. En wat is een verbond anders dan een huwelijk?

Als we Openbaring 19 lezen, zien we het hoogtepunt van dat plan:

Openbaring 19:7-8 “Laten wij blij zijn en ons verheugen en Hem de eer geven, want de bruiloft van het Lam is gekomen en Zijn vrouw heeft zich gereedgemaakt. En het is haar gegeven zich met smetteloos en blinkend fijn linnen te kleden, want dit fijne linnen zijn de gerechtigheden van de heiligen.”

De vrouw van het Lam is niet de maagdelijke kerk zonder verleden. Ze is de vrouw die ooit overspel pleegde, die werd verstoten, die gescheiden werd — en tóch is ze de bruid. Niet de perfecte, maar de verloste. Niet de onschuldige, maar de geliefde.

Hoe durven wij dan iemand te zeggen dat hertrouwen per definitie zondig is, als het hele evangelie een hertrouw is? Hoe durven wij iemand de toegang tot gemeenschap, bediening of zegen te ontzeggen, terwijl God Zélf laat zien dat Hij de Hertrouwer bij uitstek is?

De echte vraag is niet: “Mag iemand na echtscheiding opnieuw trouwen?” De echte vraag is: “Durven wij te geloven in het evangelie dat wij zelf prediken?” Durven wij echt te geloven dat God herstelt wat gebroken is? Dat Hij herbouwt wat verwoest is? Dat Hij niet alleen vergeeft, maar vernieuwt?

Want dat is wat genade is. En dat is wat de kerk opnieuw moet gaan prediken.

Niet alleen woorden, maar daden.
Niet alleen theorie, maar toepassing.
Niet alleen: “Jezus redt,” maar ook: “Jezus hertrouwt.”

En als wij durven leven vanuit die waarheid, dan zullen we eindelijk stoppen met het breken van wat God geneest. Dan zullen we niet langer mensen onder druk zetten om te scheiden in de naam van heiligheid, maar hen leren wandelen in de vrijheid van vergeving. Dan zullen we niet langer hertrouwde gelovigen veroordelen, maar hen herkennen als deel van de bruid die zich gereedmaakt — in gerechtigheid, in reinheid, in dankbaarheid.

Want als God zegt:

“Ik zal u Mij tot bruid werven in trouw.”

…dan zegt Hij dat tegen mensen die ontrouw zijn geweest. Dat is genade. Dat is evangelie. Dat is de boodschap waar de kerk voor geroepen is.

En wie dat eenmaal ziet, kan nooit meer hetzelfde kijken naar mensen met een gebroken verleden. Want in Christus is het verleden voorbij. In Hem is alles nieuw geworden. En in Hem is hertrouwen geen zonde — het is een profetisch beeld van wat Hij Zelf gedaan heeft.