De ongeziene eenheid en de herijking van Paulus’ woorden
Wat God heeft samengevoegd, mag door geen mens gescheiden worden. Die uitspraak vormt de basis van het huwelijk zoals het bedoeld is vanaf het begin. Het huwelijk is geen menselijk contract of tijdelijke verbintenis gebaseerd op gevoelens of omstandigheden. Het is een geestelijk verbond, een versmelting van twee tot één vlees, een door God vastgestelde eenheid die niet lichtvaardig verbroken mag worden.
“Wat dan God samengevoegd heeft, scheide de mens niet.” Mattheüs 19:6
Deze afsluitende boodschap van de serie over huwelijk, echtscheiding en hertrouwen dient als het samenbindende hoofdstuk. Het brengt de losse eindjes samen die eerder niet behandeld konden worden. Maar voor we verder gaan, moeten enkele fundamentele waarheden opnieuw verankerd worden.
Ten eerste: deze serie, hoewel gericht op echtscheiding en hertrouwen, is bovenal een pleidooi voor het huwelijk en de heiligheid ervan.
Ten tweede: Gods wet voorzag in echtscheiding en hertrouwen. Het werd niet slechts toegestaan — het werd geregeld en verankerd in Zijn rechtvaardige orde.
Ten derde: Jezus’ uitspraken in het Nieuwe Testament zijn volledig in harmonie met Gods wet. Hij sprak niet tegen echtscheiding in het algemeen, maar tegen een specifieke onrechtvaardige praktijk — het wegsturen van een vrouw zonder een wettig document.
Ten vierde: veel teksten waarin men denkt dat Jezus echtscheiding veroordeelt, gaan in werkelijkheid over het ‘wegzenden’ zonder officiële scheiding — iets wat vrouwen onbeschermd en zonder status achterliet.
Ten vijfde: de uitzondering die Jezus noemt — ‘behoudens hoererij’ — heeft betrekking op verbintenissen die volgens Gods wet helemaal geen geldige huwelijken zijn. Het gaat om prostitutie, incest, homoseksualiteit, bestialiteit, verboden afstammingslijnen en interraciale huwelijken. In zulke gevallen is geen scheiding vereist, omdat er bij God überhaupt geen wettig huwelijk bestond. Slechts berouw is dan nodig.
Toch is er één passage die vaak als struikelblok blijft liggen: 1 Korintiërs hoofdstuk 7. Een tekst die velen verwart, omdat zij losgeraakt zijn van de grondslag — Gods wet.
“Het is goed voor een man geen vrouw aan te raken.” 1 Korintiërs 7:1
Op het eerste gezicht lijkt deze uitspraak streng, zelfs wereldvreemd. Maar bij nadere studie blijkt dat het Griekse woord dat hier vertaald is met “aanraken”, eigenlijk verwijst naar het zich hechten aan een vrouw — oftewel trouwen. Paulus zegt dus niet dat lichamelijk contact zondig is, maar dat het in de gegeven situatie verstandiger is om geen huwelijk aan te gaan.
Waarom? Omdat er in die tijd sprake was van zware vervolgingen. Paulus spreekt over de ‘huidige nood’, die het moeilijker maakte om verantwoordelijkheden te dragen, zoals die voor een vrouw of gezin.
“Bent u aan een vrouw verbonden? Zoek geen ontbinding. Bent u niet verbonden? Zoek geen vrouw.” 1 Korintiërs 7:27
De nadruk ligt niet op een verbod, maar op wijsheid in moeilijke tijden. Paulus bevond zich in een context waarin het volgen van Christus kon leiden tot gevangenschap of de dood. In zo’n klimaat was het niet gemakkelijk om zorg te dragen voor een echtgenote of kinderen.
“Wie getrouwd is, is bezorgd over de dingen van de wereld, hoe hij zijn vrouw zal behagen, en zijn belangen zijn verdeeld.” 1 Korintiërs 7:33
De getrouwde man, schrijft Paulus, wordt vaak heen en weer geslingerd tussen zijn verplichtingen tegenover zijn vrouw en zijn toewijding aan God. De ongehuwde daarentegen kan zijn volledige aandacht aan de Heer wijden. Maar zelfs dat is geen absolute regel.
“Maar als zij trouwen, zondigen zij niet.” 1 Korintiërs 7:28
Het is duidelijk dat Paulus het huwelijk niet verbiedt, zelfs niet tijdens die moeilijke omstandigheden. Hij geeft richting, geen dogma. Hij stelt voorwaarden voor wijsheid, geen muren van verbod. Als men de eigen hartstochten niet kan bedwingen, dan is trouwen beter dan branden van verlangen.
“Maar als zij zich niet kunnen beheersen, laat hen dan trouwen; want het is beter te trouwen dan van begeerte te branden.” 1 Korintiërs 7:9
Deze woorden zijn geen aanklacht tegen het huwelijk, maar een erkenning van de menselijke zwakheid én van Gods voorziening in die zwakheid.
Vrijheid binnen grenzen: het gebonden zijn in de wet
Wanneer Paulus spreekt over gebondenheid binnen het huwelijk, bedoelt hij niet een onzichtbare keten die mensen tot hun dood aan elkaar kluistert, ongeacht omstandigheden. Hij spreekt over het wettige verbond, en maakt duidelijk dat de binding voortkomt uit de wet van God, niet uit traditie of menselijke gevoelens.
“Een vrouw is door de wet gebonden zolang haar man leeft. Maar als haar man gestorven is, is zij vrij om te trouwen met wie zij wil, alleen in de Heere.” 1 Korintiërs 7:39
Deze versregel wordt vaak geïsoleerd aangehaald, als bewijs dat iemand pas mag hertrouwen na het overlijden van de partner. Maar Paulus zelf spreekt elders over situaties waarin iemand niet langer gebonden is — en dat zelfs zonder dat er sprake is van overlijden. Het probleem is dat velen deze teksten met elkaar in conflict brengen, terwijl Paulus hier niet spreekt over een absoluut verbod, maar over de algemene regel van het huwelijk: de wet bindt. En de wet maakt ook vrij.
“Maar als de ongelovige vertrekt, laat hem dan vertrekken. In zulke gevallen is de broeder of zuster niet gebonden; God heeft ons immers tot vrede geroepen.” 1 Korintiërs 7:15
Hier zien we dat Paulus erkent: het huwelijk kan worden verbroken. Niet alleen door de dood, maar ook wanneer een partner besluit weg te gaan en het verbond verlaat. De andere partij is dan niet meer gebonden. En dat ‘niet gebonden zijn’ is geen poëtisch concept, maar een juridische realiteit. De wet wordt vervuld. De persoon is vrij.
Paulus spreekt in dit hoofdstuk dus over verschillende vormen van vrijheid, afhankelijk van de situatie. Als je gebonden bent, zegt hij, zoek geen losmaking. Maar als je niet gebonden bent, ben je vrij. En als je vrij bent, zondig je niet door te trouwen.
“Als zij zich echter toch met iemand verbindt, zondigt zij niet.” 1 Korintiërs 7:28
Toch zijn er vandaag veel gelovigen die leven met de vrees dat ze ‘in zonde’ verkeren, enkel en alleen omdat ze hertrouwd zijn — ondanks dat hun eerste huwelijk wettig is beëindigd. Dat komt niet door wat Paulus schrijft, maar door wat men denkt dat hij bedoelt.
De oplossing is eenvoudig: terugkeren naar de wet. De wet is helder. Ze zegt niet dat iemand pas vrij is na de dood van de partner. Ze zegt dat iemand vrij is zodra het huwelijk wettig ontbonden is.
“Wanneer een man een vrouw neemt en met haar trouwt… en hij schrijft haar een scheidbrief… dan mag zij naar buiten gaan uit zijn huis, en zij mag de vrouw van een andere man worden.” Deuteronomium 24:1–2
Geen oordeel. Geen aanklacht. Geen keten van eeuwige schuld. De vrouw ontvangt een scheidbrief, en is vrij om opnieuw te trouwen. Het huwelijk is wettig beëindigd. Er is geen zonde in hertrouwen waar de wet ruimte heeft gegeven voor vrijheid.
Paulus’ woorden in 1 Korintiërs 7 sluiten hier feilloos bij aan. Wie ze leest zonder de bril van religieuze angst, ziet dat hij de wet van God bevestigt. Niet vervangt. Niet verwerpt. Maar versterkt.
Want de wet maakt vrij. En wie vrijgemaakt is door de wet, is werkelijk vrij.
De verdrukking van dogma en de rechtvaardigheid van de wet
Velen leven onder de druk van menselijke dogma’s, regels die zwaarder wegen dan de Schrift zelf. Ze zijn bang dat hun huwelijk ongeldig is. Bang dat hun hertrouwen overspel is. Bang dat ze veroordeeld worden, zelfs als ze zich aan Gods wet hebben gehouden.
Die angst komt niet voort uit de wet van God, maar uit interpretaties die de wet ontkennen of verdraaien. Wat de Schrift echter laat zien, is dat Gods wet geen slavenjuk is, maar een instrument van gerechtigheid. Ze bindt, ja — maar ze maakt ook vrij. En waar vrijheid is, daar is geen veroordeling.
“Zo is er dan nu geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar de Geest.” Romeinen 8:1
Wie leeft volgens de Geest — dat wil zeggen: in waarheid, in gehoorzaamheid aan Gods Woord — hoeft geen angst te hebben voor het oordeel van mensen. Het is niet het menselijke oordeel dat telt, maar dat van God. En God heeft gesproken. Hij heeft in Zijn wet een weg gebaand voor scheiding én hertrouwen.
Toch verkondigen velen een andere leer: dat echtscheiding nooit mag. Dat hertrouwen altijd overspel is. Dat alleen de dood het huwelijk kan ontbinden. Zulke leerstellingen klinken vroom, maar ze verwerpen de wet die God Zelf gaf.
“Want omdat zij Gods gerechtigheid niet kennen en hun eigen gerechtigheid trachten te bevestigen, hebben zij zich niet onderworpen aan de gerechtigheid van God.” Romeinen 10:3
De gerechtigheid van God is niet gelegen in menselijke opinie, maar in de wet die Hij aan Mozes gaf — en die door Jezus werd bevestigd. Het idee dat hertrouwen altijd zonde is, staat lijnrecht tegenover de passages waarin God de scheidbrief instelde, en waarin Hij het tweede huwelijk als legitiem erkent.
“Wanneer zij dan uit zijn huis vertrokken is en de vrouw van een andere man wordt…” Deuteronomium 24:2
Zij wordt niet veroordeeld. Er is geen sprake van overspel. Het is geen “leven in zonde.” Het is simpelweg de werking van de wet: vrijheid na rechtmatige ontbinding.
Maar wat gebeurt er als kerken deze waarheid vervangen door traditie? Dan ontstaat er verdrukking. Mensen worden hun leven lang vastgehouden aan schuldbelijdenissen die God nooit vroeg. Ze worden uitgesloten van bediening, van gemeenschap, soms zelfs van vergeving — simpelweg omdat zij zich aan de wet hielden, terwijl anderen die wet verwierpen.
“Wee u ook, wetgeleerden! Want u legt de mensen ondraaglijke lasten op, en zelf raakt u die lasten niet met één van uw vingers aan.” Lukas 11:46
Die woorden van Jezus gelden vandaag nog. De last van menselijke interpretatie weegt zwaarder dan het juk van de wet. Maar dat juk van de wet is zacht, en die last is licht — als men haar goed begrijpt.
“Neem Mijn juk op u en leer van Mij… want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.” Mattheüs 11:29–30
Wat Jezus leert, is niet anders dan wat Mozes leerde. Hij bevestigt de wet — en daarmee ook de vrijheid die de wet geeft. Wie wettig gescheiden is, is vrij om opnieuw te trouwen. Niet in schande, maar in gerechtigheid.
En wie dat erkent, wandelt niet langer onder het juk van angst, maar in de waarheid die vrijmaakt.
De kracht van de scheidbrief en de schaduw van wetteloosheid
De scheidbrief is geen voetnoot in de wet van God. Het is een fundamenteel element van gerechtigheid. Zonder scheidbrief is er geen wettige scheiding. Zonder wettige scheiding is er geen vrijheid. En zonder vrijheid is elke nieuwe verbintenis — hoe oprecht ook — overspel in Gods ogen. Niet omdat hertrouwen zondig is, maar omdat het eerste huwelijk nog rechtens bestaat.
“Wanneer een man een vrouw neemt en met haar trouwt, en hij vindt iets onbehoorlijks aan haar… dan zal hij haar een scheidbrief schrijven, haar die in de hand geven, en haar uit zijn huis wegzenden.” Deuteronomium 24:1
De scheidbrief is het wettelijk bewijs dat het huwelijk is ontbonden. God stelde dit document zelf in — niet als zegen over echtscheiding, maar als bescherming tegen wetteloosheid. Zonder scheidbrief bleef een vrouw gebonden, en was ze kwetsbaar voor aanklachten van overspel zodra ze zich aan een andere man verbond.
“En wanneer zij dan uit zijn huis vertrokken is, en de vrouw van een andere man wordt…” Deuteronomium 24:2
God voorziet. Hij denkt aan gerechtigheid. En Hij denkt aan de bescherming van de vrouw. Want zonder scheidbrief kon een man haar op elk moment terughalen — zelfs als zij al met een ander getrouwd was. De scheidbrief maakte een einde aan die macht.
Toch werd deze gerechtigheid verdraaid. In Jezus’ tijd zonden mannen hun vrouwen weg zonder scheidbrief. Ze beweerden gescheiden te zijn, zonder dat er sprake was van een wettige ontbinding. Vrouwen werden aan hun lot overgelaten. En dan kwam de aanklacht van overspel — niet op basis van Gods wet, maar op basis van wetteloos gedrag.
“Wie zijn vrouw wegzendt, anders dan vanwege hoererij, maakt dat zij overspel pleegt; en wie met een weggezondene trouwt, pleegt ook overspel.” Mattheüs 5:32
Zonder scheidbrief is er geen vrijheid. Dat is de kern van Jezus’ woorden. Hij herstelt de wet. Hij verwijst niet naar iets nieuws, maar naar iets ouds dat was misbruikt. En Hij veroordeelt niet de vrouw die hertrouwt, maar de man die haar zonder recht wegzond.
“Want Ik haat het wegzenden,” zegt de HEERE… “en hem die zijn kleed met geweld bedekt.” Maleachi 2:16
God haat het wegzenden zonder gerechtigheid. Hij haat het wanneer mannen hun verantwoordelijkheid ontlopen en vrouwen in wetteloosheid achterlaten. De scheidbrief is het bewijs van rechtvaardigheid. En wie die weigert, handelt met geweld.
De kracht van de scheidbrief zit in haar bescherming. Zij verbreekt de juridische binding. Zij stelt de vrouw in staat om opnieuw te trouwen, zonder schande, zonder vrees, zonder aanklacht van overspel.
Maar in veel kerken is deze wet vervangen door menselijke angst. Mensen worden verteld dat de scheidbrief niet telt. Dat hertrouwen altijd zondig is. Dat je pas vrij bent als je ex-partner gestorven is. Zulke leerstellingen ontkennen de wet, ontkennen Gods gerechtigheid, en plaatsen mensen onder een juk dat God nooit heeft gelegd.
“Sta dan vast in de vrijheid waarmee Christus ons vrijgemaakt heeft, en laat u niet weer met een slavenjuk belasten.” Galaten 5:1
Christus bevestigde de wet. En in die wet is vrijheid — mits men haar correct toepast. Wie wettig gescheiden is, is vrij. Wie een scheidbrief heeft ontvangen, is vrij. En wie in die vrijheid trouwt, zondigt niet.
De schaduw van wetteloosheid valt niet over wie hertrouwt volgens de wet. Zij valt over hen die de wet verdraaien, negeren, of vervangen met hun eigen regels.
En dat is waar het verschil ligt: tussen gerechtigheid en wetteloosheid. Tussen waarheid en traditie. Tussen het juk van God — en het juk van mensen.
De dwaling van ‘levenslang gebonden’ en de stem van de Schrift
Een van de meest hardnekkige leerstellingen binnen kerken vandaag is het idee dat iemand levenslang gebonden blijft aan zijn of haar eerste huwelijkspartner, tenzij die partner overlijdt. Zelfs na een wettige scheiding — en zelfs als die partner hertrouwt — zou het eerste huwelijk volgens deze leer “nog steeds geldig” zijn. Het gevolg is een golf van verwarring, schuldgevoelens en wanhoop bij mensen die opnieuw zijn getrouwd en God trouw willen dienen.
Maar deze leerstelling vindt geen steun in de wet van God. Zij is gebaseerd op traditie, niet op waarheid. De Schrift leert iets anders: dat wettige scheiding een einde maakt aan de huwelijksverbintenis. Niet mystiek. Niet emotioneel. Maar juridisch en spiritueel geldig — op basis van Gods eigen verordening.
“Wanneer een man een vrouw neemt en met haar trouwt… dan zal hij haar een scheidbrief schrijven…” Deuteronomium 24:1
“Wanneer zij dan uit zijn huis vertrokken is, en de vrouw van een andere man wordt…” Deuteronomium 24:2
De vrouw ontvangt de scheidbrief, verlaat zijn huis, en wordt de vrouw van een ander. Er staat niet dat ze moet wachten op zijn dood. Er staat niet dat ze celibatair moet blijven. Ze is vrij. God verklaart haar geen overspeelster. Geen zondares. Geen gevangene van haar verleden.
Toch grijpen velen naar Romeinen 7 om te beweren dat alleen de dood het huwelijk ontbindt.
“Want de gehuwde vrouw is door de wet aan de man gebonden zolang hij leeft; maar als de man gestorven is, is zij ontslagen van de wet die haar aan de man bond.” Romeinen 7:2
Wat men daarbij negeert, is dat Paulus een illustratie gebruikt — geen wetgevend gebod. Hij maakt een theologisch punt over de relatie tussen mens en wet, niet een leerstelling over echtscheiding. In dezelfde brief benadrukt Paulus dat wie onder de wet leeft, leeft naar de geest van de wet — dat wil zeggen: naar de bedoeling ervan.
En wat is die bedoeling? Gerechtigheid. Bescherming. Vrijheid voor wie in waarheid wandelt. Niet slavenjukken. Niet eindeloze gebondenheid aan dode of gewelddadige verbintenissen.
“Maar als de ongelovige scheidt, laat hij dan scheiden; de broeder of zuster is in zulke gevallen niet gebonden.” 1 Korintiërs 7:15
Niet gebonden. Geen eeuwige keten. Geen leven van eenzaamheid opgelegd door religieuze opvattingen.
Toch blijft men zeggen: “Als je hertrouwt terwijl je ex nog leeft, pleeg je overspel.” Maar die uitspraak negeert de scheidbrief. Die uitspraak ontkent de wet van God. En die uitspraak legt lasten op mensen die God juist heeft vrijgemaakt.
“Wee u, wetgeleerden en farizeeën, huichelaars! Want u sluit het Koninkrijk der hemelen voor de mensen; zelf gaat u er niet in, en hen die er willen binnengaan, laat u er niet toe.” Mattheüs 23:13
Valse leerstellingen houden mensen gevangen. Ze dwingen mensen tot keuzes die nergens in Gods Woord worden geëist: scheiding van een nieuwe echtgenoot, eenzaamheid tot de dood, of een leven onder voortdurende schuld. Maar God zegt iets anders.
“Zo is er dan nu geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn…” Romeinen 8:1
Wie volgens de waarheid wandelt, is vrij. En die waarheid is niet verankerd in menselijke regels, maar in de wet van God.
Hertrouwen na scheiding: een daad van gerechtigheid, geen zonde
Hertrouwen na een wettige scheiding is geen terugval in zonde, maar een bevestiging van gerechtigheid — mits het gebeurt binnen de kaders die God heeft gegeven. Toch blijft het een van de meest beladen onderwerpen in de kerk. Niet omdat de Schrift er vaag over is, maar omdat mensen haar woorden vervangen door menselijke overtuigingen.
De traditie zegt: “Als je hertrouwt, pleeg je overspel.” Maar de wet zegt iets anders.
“Wanneer zij dan uit zijn huis vertrokken is, en de vrouw van een andere man wordt…” Deuteronomium 24:2
Zij wordt de vrouw van een ander. Er volgt geen waarschuwing. Geen veroordeling. Geen zinsnede als: “maar dat mag eigenlijk niet.” Het is eenvoudig, helder en krachtig: de vrouw is vrij. De eerste verbintenis is ontbonden. Het huwelijk is voorbij.
“Maar als u toch trouwt, zondigt u niet; en als de jonge vrouw trouwt, zondigt zij niet.” 1 Korintiërs 7:28
Paulus sluit zich aan bij de lijn van Mozes. Hij zegt duidelijk: trouwen na scheiding is geen zonde. Want zonde is niet wat mensen zeggen dat het is. Zonde is het overtreden van Gods wet. En waar de wet vrijmaakt, daar is geen overtreding.
De enige keer dat Jezus spreekt over overspel in verband met hertrouwen, is in de context van onwettige scheiding — wegzending zonder scheidbrief. Dáár ligt het probleem. Niet bij de hertrouw, maar bij het ontbreken van gerechtigheid voorafgaand daaraan.
“Wie zijn vrouw wegzendt, anders dan vanwege hoererij, maakt dat zij overspel pleegt; en wie met een weggezondene trouwt, pleegt ook overspel.” Mattheüs 5:32
De fout ligt bij de man die zijn vrouw wegzendt zonder recht. Niet bij de vrouw die hertrouwt nadat haar huwelijk rechtmatig is beëindigd. Jezus herstelt hiermee de wet van Mozes, Hij verandert haar niet.
Het probleem vandaag is dat deze waarheid wordt verworpen. Er wordt geleerd dat hertrouwen altijd overspel is — dat een mens nooit echt vrij is zolang de ex-partner leeft. Deze gedachtegang plaatst mensen in een gevangenis waar God juist vrijheid heeft gegeven.
“Sta dan vast in de vrijheid waarmee Christus ons vrijgemaakt heeft, en laat u niet weer met een slavenjuk belasten.” Galaten 5:1
De wet voorziet in scheiding, en in hertrouwen. En wie zich daaraan houdt, wandelt in het licht.
Er zijn mensen die hun hele leven celibatair blijven uit angst voor overspel, zelfs nadat ze wettig gescheiden zijn. Sommigen laten hun tweede huwelijk ontbinden, omdat hun kerk hen vertelt dat ze ‘in zonde leven’. Maar dat is geen gehoorzaamheid — dat is gebondenheid aan valse leer.
“U rent goed. Wie heeft u verhinderd de waarheid te blijven gehoorzamen?” Galaten 5:7
Wie wettig is gescheiden, is niet langer gebonden. Wie daarna hertrouwt, zondigt niet. En wie op basis daarvan wordt veroordeeld, wordt niet veroordeeld door God — maar door mensen die Zijn Woord hebben losgelaten.
De wet is geen vijand. Ze is de spiegel van Gods karakter. En in die wet ligt vrijheid. Hertrouwen op basis van gerechtigheid is geen smet op iemands ziel. Het is een bewijs dat men Gods wegen volgt — niet de regels van mensen.
Voltooide vrijheid en het herstelde beeld van het huwelijk
De reis die begon met verwarring, misleiding en angst, eindigt in helderheid, gerechtigheid en vrede. Het huwelijk is heilig — een door God ontworpen verbond, bedoeld om het karakter van trouw, eenheid en liefde te weerspiegelen. Maar zelfs binnen dat heilige kader voorzag God in gerechtigheid wanneer het verbond gebroken werd.
Echtscheiding is geen zonde op zich. Het is een voorziening van de wet — een wet die de mens beschermt tegen ongerechtigheid. En wie volgens die wet handelt, is vrij. Niet gebonden. Niet veroordeeld. Vrij.
“Want de wet van de Geest van het leven in Christus Jezus heeft mij vrijgemaakt van de wet van de zonde en van de dood.” Romeinen 8:2
Vrijgemaakt — niet door een emotioneel gevoel van vrede, maar door de objectieve realiteit van gerechtigheid. Als Gods wet een scheidbrief toestaat, en hertrouwen na zo’n scheiding erkent, dan is dat geen kwestie van interpretatie. Dan is dat de waarheid.
Jezus bevestigde de wet. Paulus onderwees de wet. Mozes gaf de wet. En in die lijn staat ook vandaag nog de stem van de Geest: waar de Geest van de Heer is, daar is vrijheid.
“De HEERE is de Geest; en waar de Geest van de HEERE is, daar is vrijheid.” 2 Korintiërs 3:17
Maar deze vrijheid is niet vrijblijvend. Ze vraagt om verantwoordelijkheid. Wie opnieuw trouwt, moet wandelen in gerechtigheid. Niet uit opstand, niet uit wrok, maar uit gehoorzaamheid aan de stem van God. Hertrouwen is geen terugval — het kan een nieuwe start zijn. Een herstel van wat gebroken was. Een wederopbouw van wat verloren leek.
“Want zie, Ik schep een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. De vorige dingen zullen niet meer herinnerd worden, en zullen niet meer opkomen in het hart.” Jesaja 65:17
God is een God van herstel. Hij werpt zonde in de diepten van de zee wanneer er berouw is. En Hij houdt geen dossiers bij van vroegere verbintenissen wanneer het huwelijk wettig is beëindigd. Wie onder het juk van traditie leeft, leeft in slavernij. Maar wie onder het juk van gerechtigheid leeft, wandelt in vrijheid.
“Als dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, zult u werkelijk vrij zijn.” Johannes 8:36
Deze boodschap is niet lichtvaardig. Het is geen goedkeuring van losbandigheid. Het is geen verheerlijking van scheiding. Het is een herstel van waarheid. Een bevestiging van de weg die God zelf heeft geplaveid: via de wet, door gerechtigheid, tot vrede.
Mensen hebben het huwelijk misbruikt — om anderen te controleren, te veroordelen, en te binden. Maar Gods bedoeling is nooit geweest dat Zijn wet een keten zou zijn. Ze is een pad. En wie op dat pad wandelt, zal nooit in duisternis zijn.
“Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.” Psalm 119:105
En zo eindigt deze reis niet in schuld, maar in vrijheid. Niet in angst, maar in vrede. Niet in gebondenheid, maar in de herstelde visie van een heilig, rechtvaardig en bevrijd huwelijk — zoals God het vanaf het begin bedoeld heeft.
