DE BABYLONISCHE TALMOED
Om het moderne Jodendom te begrijpen MOET de niet-jood enige kennis hebben van het Joodse religieuze leven, dat wordt geopenbaard in een reeks boeken die door Joodse religieuze autoriteiten “het levensbloed van het Jodendom” wordt genoemd, de Babylonische Talmoed.
Veel Christenen zien dit werk als vergelijkbaar met onze Bijbel. Maar dat is het niet! Het is een compilatie van heilige geschriften van Joodse religieuze leiders over een periode van 1000 jaar, beginnend in Babylon rond 500 voor Christus en voltooid in het Joodse religieuze seminarie in Alexander, Egypte, rond 500 na Christus.
Er zijn eigenlijk twee Talmoeds, de Jeruzalemse Talmoed en de Babylonische, die completer is en die door moderne Joodse religieuze leiders als hun Bijbel wordt beschouwd.
Voor die Christenen die dit boek lezen en nog steeds geloven dat de Joden de leerstellingen van Mozes volgen, wil ik citeren uit de woorden van de Meester Zelf. In (Johannes 5:46, 47) toen de Joodse religieuze leiders Hem vertelden hoe zij Mozes vereerden en volgden, antwoordde de Koning: “Als gij Mozes geloofd hadt, zoudt gij Mij geloofd hebben, want hij heeft van Mij geschreven. Maar indien gij zijn geschriften niet gelooft, hoe zult gij dan mijn woorden geloven?”
In Rodkinson’s vertaling van de Talmoed van het Hebreeuws naar het Engels, geeft hij in zijn voorwoord van Deel I toe dat hij enkele dingen heeft verwijderd die tot misverstanden en verkeerde voorstellingen zouden kunnen leiden. Dit is een gevaarlijk iets om te doen, zonder de autoriteit van de sanctionerende instantie.
De Soncino editie van de Babylonische Talmoed is het meest populair bij de moderne Joden en wordt door hen als officieel beschouwd.
Jacob Elan Conner, de man van wie veel van deze informatie is overgenomen, gebruikte de Rodkinson editie in zijn commentaar. Dit was de gezuiverde versie.
De Talmoed bestaat niet uit één deel zoals de Bijbel, maar uit 63 delen die een boekenplank van een halve meter vullen.
De Talmoed werd oorspronkelijk in het Engels vertaald ten behoeve van jonge Joden die geen Hebreeuws konden lezen, maar ze leerden dat dit de Engelssprekende “goyim” de kans gaf om te weten wat hun religieuze boek werkelijk onderwees, ook al staat er de doodstraf in de Talmoed voor elke “goyim” die het leest, of elke Jood die hem daarbij helpt. Dit zou voor mij betekenen dat de Jood niet wil dat de niet-Jood weet wat zijn religieuze boek over hem zegt. Het is vreemd dat je in bijna elke religieuze boekwinkel kopieën van de Schriften van veel religies kunt krijgen, maar alleen de Joodse religie lijkt te streven naar geheimhouding. Rodkinson zegt in zijn voorwoord van deel I: “De moderne Jood is het product van de Talmoed en elke aanval daarop is een aanval op de Jood.” Zou het kunnen dat de inhoud van de Talmoed een van de redenen voor deze aanval is? We zullen zien.
Veel christenen veronderstellen ten onrechte dat de moderne Jood het Oude Testament bestudeert, vooral de boeken van Mozes, die soms de Torah worden genoemd. Maar de Torah en de Talmoed zijn “lichtjaren” van elkaar verwijderd in hun leer.
De Talmoed is een immens samenraapsel van “haarkloverige” religieuze onzin, afkomstig van de plechtige oude rabbijnen van het Jodendom, terwijl zij zich bezighielden met problemen van leven, dood en menselijk gedrag, als kinderen die met lucifers in een kruitmagazijn speelden.
Deze rabbijnen hielden zich vooral bezig met de “traditie van de ouderen”, de zonde die Jezus meer dan wat dan ook veroordeelde. Zoals Hij zei in Mattheüs 23:23: “Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, want gij betaalt tienden van munt, anijs en kummel, en hebt de zwaardere zaken van de wet, het oordeel, de barmhartigheid en het geloof, weggelaten…”.
De rabbijnen die de Talmoed schreven waren slaven van de “traditie van de ouderen”. Dit kwam op de eerste plaats in hun leven, vóór de waarheid of de liefde voor God, tot het punt waarop Christus over hen zei: “Tevergeefs aanbidden zij (de Joodse religieuze leiders) Mij (God), terwijl zij leringen leren die geboden van mensen zijn.” (Matteüs 15:9, Christus citeerde uit Jesaja 29:18.)
Voor elke eerlijke student van de Talmoed kan het uitgesproken Joodse karakter ervan niet worden ontkend. Terwijl de Joden veel tijd en geld hebben besteed om de Christelijke wereld ervan te overtuigen dat de PROTOCOLS OF THE LEARNED ELDERS OF ZION nep zijn. Toch accepteren ze de Talmoed, die alle belangrijke premissen van de PROTOCOLS bevestigt. De enige manier waarop het Jodendom de PROTOCOLLEN kan verwerpen, is door de TALMOED te verwerpen, omdat die vol staat met vernietigend bewijs tegen hen en hun valse religie.
Als we zien hoe streng de Jood is in het toelaten van niet-joden om zijn religie te herzien, hebben we een illustratie uit de eerste hand van de Joodse intolerantie, vooral wanneer zij de macht hebben. Wanneer ze niet aan de macht zijn, sluiten ze compromissen op elke manier die nodig is om voordelen voor hun volk te verkrijgen.
In deel VIII, pagina 149, spreekt de Talmoed over vier soorten doodstraffen: door steniging, door onthoofding, door wurging en door levend verbranden. Hoewel al deze sterfgevallen geclassificeerd worden als “doodstraf”, zou alleen onthoofding erkend worden door beschaafde naties. Op pagina 139 staat: “Allen die gestenigd worden, worden ook opgehangen; de wijzen zeiden dat alleen een godslasteraar en of afgodendienaar werden opgehangen, een man met zijn gezicht naar het volk, en de vrouw met haar gezicht naar een boom.”
De verfijning van de Joodse wreedheid kan worden gezien in het feit dat degenen die werden “verbrand,” eerst van binnenuit werden verbrand en daarna van buitenaf. De Talmoed beschrijft het als volgt: “De zondaar werd tot zijn knieën in het afval geplaatst. Toen plaatsten ze een gedraaide doek van grof materiaal in een zachte doek en wonden die om zijn nek. Een van de getuigen trok een uiteinde naar zich toe, de ander deed hetzelfde om zijn mond open te krijgen. Ondertussen steekt de beul het touw (lont) aan en duwt het in zijn mond, zodat het door zijn binnenste naar beneden stroomt en zijn ingewanden doet krimpen. Als de boosdoener sterft voordat het touwtje in zijn mond is gestoken, dan is de wet van het verbranden niet goed uitgevoerd, en daarom moet zijn mond met geweld geopend worden met een tang. Ondertussen wordt het aangestoken touwtje in zijn mond geduwd zodat het zijn ingewanden kan bereiken.”
Deze beschrijving komt uit de gekuiste editie. Zie jij iets in de leerstellingen van Jezus dat deze achtergrond zou kunnen weerspiegelen? Zelfs de harde leer van Mozes keurt deze daad van ongelooflijke wreedheid niet goed. Maar als we zouden kijken naar deze daad van ongelooflijke wreedheid. Maar als we kijken naar de marteling van en moord op Russische christenen door Joodse misdadigers, dan is deze beschrijving slechts kinderspel vergeleken met wat ze werkelijk deden.
Er zijn 39 handelingen opgesomd in de Talmoed die oproepen tot de doodstraf door steniging, voor het ontheiligen van de sabbat. Elke handeling kan tientallen handelingen omvatten. Zo zou de handeling “ploegen” betrekking hebben op het graven in je tuin op de sabbat, onkruid wieden, bemesten, enz. Hier is een voorbeeld van de “muggenzifterij” van het Talmoedische Jodendom. “Naaien met twee steken op de sabbat was de dood waard, als er meer dan twee knopen werden gemaakt.”
“Malen” – zoals het hakken van groenten of het kloven van hout voor aanmaakhout – was de doodstraf waard als het op de sabbat werd gedaan.
“Hameren”, wat kon bestaan uit het tegen elkaar slaan van twee stenen, verdiende de doodstraf.
Het “dragen” van zaken als hooi of stro was verboden op de sabbat, als het meer was dan een mondvol voor een koe, of stoppels meer dan een kind in zijn mond kon krijgen. Voor deze afschuwelijke daad werd de doodstraf uitgesproken.
Het “knippen van vinger- of teennagels” op de Sjabbat verdiende de doodstraf, want de wijzen zeiden: “Iemand die op de sabbat zijn nagels knipt, hetzij door middel van zijn nagels, hetzij door middel van zijn tanden; of die haar van zijn hoofd of lip plukt, is volgens de rabbijnen schuldig aan de dood.” Jullie Joods-christenen die “nagels bijten”, kunnen maar beter uitkijken want jullie Joodse vrienden kunnen “jullie vermoorden”. Ook een vrouw die haar haar vlechtte op de sabbat was schuldig.
Hier is nog meer van hun “haarkloverij”: “Iemand die iets uit een geperforeerde bloempot plukt, is schuldig; uit een bloempot die niet geperforeerd is, is hij niet schuldig.” (Vol.1, pagina 181.)
Kun je beginnen te begrijpen waarom, temidden van al deze religieuze onzin, een onbekende profeet uit Galilea, die blinden laat zien en mensen op de sabbat geneest, en die, gruwel der gruwelen, Zijn discipelen toestaat om op de sabbat aren van het staande koren te plukken, veroordeeld zou worden door deze hypocrieten van het Jodendom? Degenen die Hij “witgekalkte kelken en giftige slangen” noemde, geen wonder dat ze Hem wilden doden.
De oude Joodse straf voor het ontheiligen van de sabbat was steniging en daarna ophanging met het gezicht naar het publiek. Maar zou je zo stoutmoedig zijn om me te vertellen dat het goede nieuws van het Koninkrijk, dat door onze Heiland werd verkondigd, afkomstig was van deze heidense religie?
In deel I, bijlage, pagina 381, vertellen de Joodse wijzen ons over achttien verordeningen die van kracht werden om de natie van het Jodendom te beschermen tegen vernietiging. Dit zijn er enkele van:
1) Het werd de Joden verboden deel te nemen aan brood en voedsel dat door niet-Joden was bereid.
2) Ze verkondigden dat de kinderen van alle “goyim”, vooral diegenen die Christelijk zijn, “onrein” waren. Dit vergiftigde de gedachten van de Joden tegen alle andere mensen en leidde tot het punt waarop de apostel Paulus zei dat ze “in strijd waren met alle mensen” (1 Thess. 2:15).
3) Ze verkondigden dat buitenlandse vrouwen de dodelijkste vijanden van de Joden waren en gingen zelfs zo ver dat ze de vrouwen van Samaria verboden om als bedienden in Joodse huizen te werken.
Er is geen briljante geest voor nodig om te zien dat dit een raciaal taboe was, omdat de mensen die in Noord-Palestina leefden, tot de familie van Abraham behoorden, hoewel het “koninkrijk Israël” nooit verbonden was met dat van de Joden. Het is ook interessant om op te merken dat moderne Joden in de voorhoede staan van alle integratiebewegingen zolang het hun ras niet beïnvloedt. De Joodse Encyclopedie gaat zelfs zover om te stellen dat “Israëlieten niet tot het Jodendom behoorden”. Godzijdank!
De echte reden waarom de Joden de Samaritanen haatten was afgunst. Het land ten noorden van het dorre Judea was veel vruchtbaarder en vooruitstrevender dan het land waarvan het hoofdkwartier in het ruige Jeruzalem lag. We kunnen zien door de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan te lezen, dat hij welgesteld genoeg was om geld te hebben om de herbergier te betalen voor de ongelukkige vreemdeling, terwijl de Joden, de priesters en Levieten, hem allemaal voorbij liepen en niet bereid waren om hulp te bieden.
Sommigen die de anti-christenen van het Jodendom proberen te verdedigen, zeggen dat hun parasitaire aard ontstond toen de Romeinse generaal Titus hun natie in 70 na Christus verwoestte. Maar de wetten die in de Talmoed werden gevolgd, werden honderden jaren voor de tijd van Christus vastgelegd en kwamen uit de heidense occulte achtergrond van Babylon.
Ongeveer 100 jaar voordat Titus Jeruzalem verwoestte, zei een van de grootste Joodse wijzen, een rabbi genaamd Hillel: “Wat u haat, doe dat ook uw naaste niet aan. Dit is de hele wet.” Merk op hoe dicht dit in negatieve vorm ligt bij wat Christus onderwees, in wat we nu de Gouden Regel noemen. Maar Hillel’s commentaar wordt volledig vernietigd in de Talmoed, waar in het Mishna deel, Sanhedrin 57, de Joodse rabbijnen duidelijk om deze diepgaande verklaring heen draaien door te verklaren: “waar geschreven staat Gij zult uw naaste geen kwaad doen, wordt niet gezegd Gij zult een goy geen kwaad doen”.
Terwijl het Jodendom graag opschept over zijn grote Hillel, is het voorzichtig om niet te laten zien hoe zijn leerstellingen in de Talmoed teniet worden gedaan.
