De zeven kerken in detail…
De zeven kerken, of ‘Israëlitische tijdperken onder een Pinksterzalf’, zijn heel goed uitgelegd in een boek dat eenvoudigweg de Zeven Kerken heet en waar ik uittreksels uit zal nemen.
Dat boek behandelt het onderwerp van de kerkgeschiedenis zeer gedetailleerd. Ik neem echter de vrijheid om veel veranderingen aan te brengen waar dat nodig is, omdat er meer kennis aan het licht is gekomen sinds dat boek in 1997 werd geschreven en in 2004 werd herzien.
Dus nu mijn bewerkte versie van het boek de Zeven Kerken…
De Zeven Kerken van Openbaring 2 en 3 waren letterlijke kerken in de tijd van Johannes; de profetieën over hen gingen echter veel verder dan die lokale steden. Zoals hierboven vermeld stonden ze voor zeven kerktijdperken die feitelijk zeven ontwikkelingsstadia in de kerkgeschiedenis zijn van 33 tot 1993 na Christus (deze datum zal worden bewezen). Het totale Kerkelijk Tijdperk is een periode van 40 Jubilea – of 49 x 40 jaar, wat een totaal is van 1.960 jaar. In 33 na Christus begon het Kerkelijk Tijdperk op de Pinksterdag (Handelingen 2) en eindigde met Pinksteren op 30 mei 1993 met een sluitingsperiode van één jaar. Als we dit deel van het algemene Plan van God dat in de Boodschap aan de Zeven Kerken wordt afgebeeld willen begrijpen, moeten we wat kerkgeschiedenis bestuderen. Ik zal aan het eind van dit hoofdstuk ook vanuit een historisch aspect bewijs geven voor het einde van dit tijdperk in 1993/94, wat dan een tweede getuigenis is voor de hier gegeven details van het jubileum. Voor nu alleen een korte uitleg waarom het eindigde in 1993-94. Het Pinkstertijdperk begon met het inzicht dat christenen beschermd moesten worden onder de Christelijke Wet en dat niet-christenen anders beoordeeld werden. Het betekende dat een christen door de wet beschermd zou worden boven een niet-christen.
De kerken zagen zichzelf als “Verloofd” met God of Jezus, maar ze waren er nog niet helemaal uit met wie ze verloofd waren, wat in de loop der tijd tot veel scheuringen en kerkgenootschappen leidde. God beloofde hen zegeningen, eer, bescherming en veel kinderen – allemaal kenmerken van een verloving. De feestdagen (Pesach, Pinksteren en Loofhutten) geven ons vervolgens de hoofdlijnen van de geschiedenis van het Koninkrijk, die gebaseerd is op het principe van het huwelijk. Omdat er twee soorten huwelijken zijn, het Oude Verbondshuwelijk en het Nieuwe Verbondshuwelijk, nam het huwelijk zelf een aantal wendingen voordat het uiteindelijke resultaat van Eenheid werkelijkheid kon worden.
Dit betekende dat in christelijke naties de christenen ‘boven de rest stonden’, de heidenen. Na de Tweede Wereldoorlog in Europa werd dat concept echter ontmanteld, maar het bleef verankerd in ZEVEN protestantse ‘koloniën’ die resulteerden in segregatiewetten om de christenen te ‘beschermen’ door ervoor te zorgen dat hun demografische groei veilig werd gesteld. Elke ‘protestant’ noemde deze wet onder verschillende namen zoals Segregatie, Traditionele Migratie, White Australia Policy en Apartheid. In niet-christelijke landen was het woord christelijk tot dan toe een eufemisme voor ‘Europeaan’.
Geen van de katholieke ‘koloniën’ had zo’n beleid, ze hadden in plaats daarvan een kastensysteem waarbij verschillende rassen opzettelijk werden gefokt voor koloniale taken zoals men vee fokt.
Iedereen moest zich in dit kastenstelsel bekeren tot het katholicisme om kastenopstanden te voorkomen.
De Protestantse Koloniën waren de laatste naties die de vlam van een Pinksterzalf vanaf 33 na Christus brandende hielden.
Het betekende dat toen elk van de 7 protestantse ‘koloniën’ deze beschermingswetten ontmantelde (gebaseerd op Europees zijn met de aanname christen te zijn) er een grote verschuiving op Aarde plaatsvond. Het betekende dat de “afgescheiden mensen” nu op hetzelfde niveau stonden als de andere rassen, en als volgens de christelijke redenering dat christen zijn betekende dat ze ooit hoger stonden, dan betekende de opheffing van de status dat ze uit de gratie naar de ‘aarde’ vielen. Ze werden naar beneden gehaald.
Afgescheiden door christen te zijn betekent als ‘heilig’ te worden beschouwd. Dus het ‘heilige volk’ werd ‘onheilig’. De laatste plek op deze planeet waar iemand zijn zaak voor een speciale status op basis van zijn christelijke Europese status in een rechtbank kon bepleiten, was in Zuid-Afrika. Maar dat eindigde klokslag 9 mei 1994 … maar de officiële ondertekening en machtsoverdracht begon op 2 juli 1993. De Wet die als een vuur (wet of vurige wet) neerdaalde op de Pinksterdag 33 na Christus werd in 1993/94 gedoofd.
Het proces van ontmanteling van het Christendom (zij het op Pinksterniveau) begon in Rusland in 1917, daarna de rest van Europa na de Tweede Wereldoorlog (die daarna Democratie boven Theocratie stelde).
De volgende die die ‘status’ verloor was de VS met een langzame ontmanteling van de segregatie van 1954 tot 1964.
Canada volgde snel daarna door een einde te maken aan Traditionele Migratie die de voorkeur gaf aan migranten van christelijke Europese afkomst en bij voorkeur protestants.
In 1973 kwam er een einde aan de White Australia Policy.
Twee jaar later beëindigde Nieuw-Zeeland zijn traditionele migratiebeleid.
In december 1978 werd de blanke regering van Rhodesië overgedragen aan een zwarte regering en in april 1980 werd het land omgedoopt tot Zimbabwe. Tot die tijd was het een natie die geloofde in de “Gescheiden Ontwikkeling” van de rassen, een concept dat was opgenomen in het rechtssysteem.
In maart 1990 werd Duits Zuid-West-Afrika Namibië, waarmee een einde kwam aan de apartheid.
Daarna ‘viel’ Zuid-Afrika als een met Pinksteren gezalfde natie 3 jaar later, 1993/94. Daarmee kwam een einde aan alle rechten van Saksen om beschermd te worden op basis van hun “christen-zijn”.
Dus samenvattend de enige Protestantse Koloniën, en de enige Europese overzeese gebieden of ‘heerschappij’ gehouden landen die ‘Heilige’ of segregatie wetten hadden in opeenvolgende volgorde van ontmanteling: USA…Canada…Australië…Nieuw Zeeland…Rhodesië…Duits Zuid West Afrika…Zuid-Afrika.
Koning Saul als type van de Kerk
Het Oude Testament staat vol met ‘typen’ die Gods ware plannen en ‘uitwerkingen’ van zijn koninkrijk weergeven. Eén type was koning Saul. Hij was een van de belangrijkste bijbelse typen van het tijdperk van de Kerk, op koninkrijkniveau.
Saul werd tot koning gekroond op de Pinksterdag (1 Sam. 12:17), die ook, zoals eerder gezegd, het “Wekenfeest” werd genoemd. Het werd ook de dag van de tarweoogst genoemd, omdat de eerste vruchten van het graan op die dag aan God werden geofferd, wat het begin van de tarweoogst aangaf.
Saul regeerde 40 jaar lang over Israël (Handelingen 13:21). In die tijd vervolgde hij David, die het type van de overwinnaar was. Saul deed dit omdat zijn eigen hart niet in orde was met God. Hij gaf David de schuld van al zijn problemen. Hij had het gevoel dat David zich het legitieme gezag probeerde toe te eigenen dat God aan Saul had gegeven. Hij had het gevoel dat David een opstand en een scheuring in het land veroorzaakte en dat hij de mensen afkeerde van de gevestigde monarchie.
Hoewel zijn argumenten voor veel mensen in die tijd juist moeten hebben geleken, onthult de Bijbel dat zijn ware motieven rebellie tegen God waren (1 Sam. 15:23), zijn schuldgevoel omdat hij wist dat hij in de ogen van God gediskwalificeerd was om een duurzame dynastie te hebben (1 Sam. 15:26-28) en zijn angst voor degene die God zou oprichten om hem te vervangen.
Saul begon als een goede jongeman, letterlijk de beste van het land (1 Sam. 9:2). Maar elke keer dat een mens de macht over andere mensen in handen krijgt, begint dit hem te corrumperen, tenzij hij goed getraind is door de zware hand van God, net zoals God David trainde door de vervolging van Saul. Saul was een goede koning in zijn eerste jaar, maar zijn problemen begonnen in het tweede jaar (1 Sam. 13:1).
Enkele jaren later, met het incident met Agag in 1 Sam. 15, wees God Saul volledig af. Toch stond God hem toe om nog vele jaren koning te blijven. In die tijd maakte Sauls gebrek aan berouw en Gods afwijzing om met hem te spreken hem zo wanhopig dat hij de heks van Endor raadpleegde (1 Sam. 28). Hij begon met tegen God in opstand te komen en Samuël vertelde hem dat “opstandigheid is als de zonde van hekserij” (1 Sam. 15:23). Hij eindigde in daadwerkelijke hekserij, waar rebellie uiteindelijk toe leidt.
Je zou je kunnen afvragen waarom God hem niet meteen verwijderde en David koning maakte. Ten eerste was David toen pas acht jaar oud. Natuurlijk had God ervoor kunnen zorgen dat David ouder was, maar in plaats daarvan vond God het goed om Sauls rebellie te gebruiken om David te trainen en hem gehoorzaamheid te leren door de dingen die hij zou lijden. God weet hoe Hij alle dingen ten goede kan laten werken en dit is daar een goed voorbeeld van.
Koning Saul had zeven zonen, die de zeven kerken in het boek Openbaring vertegenwoordigen. Zij vervolgden onrechtmatig de Gibeonieten, met wie Jozua een verbond had gesloten (2 Sam. 21). Als gevolg hiervan betaalden de zeven zonen van Saul de prijs voor de zonden van hun vader. Ze werden opgehangen op de eerste dag van de gersteoogst, de dag van het golvenoffer kort na Pesach (2 Sam. 21:9). De Gibeonieten in dit verhaal vertegenwoordigen de overwinnaars in het boek Openbaring. Zoals Saul de Gibeonieten vervolgde, zo vervolgde ook de Kerk de overwinnaars in de afgelopen 40 Jubilea van haar regeerperiode.
Het feit dat de zeven zonen van Saul werden opgehangen op de dag van de gersteoogst is een voorafschaduwing van het feit dat de Zeven Kerken van Pinksteren niet de erfenis zullen ontvangen die is gereserveerd voor de overwinnaars, wanneer zij in hun erfenis komen. Het golvenoffer was de dag dat Jezus uit de dood werd opgewekt en in Zijn erfenis kwam. De overwinnaars identificeren zich met Hem als Zijn lichaam; maar de Zeven Kerken worden tegelijkertijd onterfd.
De zeven nieuwtestamentische kerken
Laten we ons met dit alles in gedachten wenden tot de geschiedenis van het kerkelijk tijdperk en zien hoe deze oudtestamentische typen en schaduwen zich afspelen van 33 tot 1993 na Christus. Eerst geven we een overzicht van de zeven kerktijdperken zoals beschreven door Johannes:
- Efeze: “Gewild” (33-64 n.Chr.)
- Smyrna: “Bitter” of “Mirre” (64-313 n.Chr.)
- Pergamos: ” Trouw met macht ” (313-529 n.Chr.)
- Thyatira: “Burcht van de Godin” (529-1517 n.Chr.)
- Sardis: “Kostbare steen, overblijfsel” (1517-1776 n.Chr.)
- Philadelphia: “Broederliefde” (1776-1914 na Chr.)
- Laodicea: “De macht van de leken” (1914-1993 n.Chr.)
Deze Zeven Kerken hebben ook tegenhangers in de Oudtestamentische Kerk-Natie (Israël) als 7 tijdperken van de OT-geschiedenis. Het begrijpen van deze typen en schaduwen geeft ons een vollediger beeld van wat er is gebeurd in de 40 Jubilea van de nieuwtestamentische kerk-tijdperken van de naties van verblinde Israëlieten. Dit zijn de OT tegenhangers…
De zeven oudtestamentische kerken Tijdperken van de natie
- Mozes’ Kerk bij de Sinaï, die weigerde de berg op te gaan om van God te horen (Ex. 20:18 -21). Ze hadden liever Mozes gestuurd en hem de Kerk laten vertellen wat God had gezegd.
- De Kerk van Korach, waar opstandige Levieten priester wilden zijn, hoewel ze niet door God geroepen waren. (Num. 16:10).
- De Balaamkerk, die zich aansloot bij de Moabieten door de raad van Balaam (Num. 31:16). Dit probleem zette zich later voort toen Israël zich aansloot bij de Kanaänieten, met dezelfde afgodische resultaten. De tempelverering werd heidens gemaakt.
- De Kerk van Jezebel, die wordt afgebeeld in het huwelijk van koning Achab met Jezebel, de Baäl-aanbiddende prinses van Sidon (1 Koningen 16:31, 32). Het is een tijd waarin de ware profeten van God werden vervolgd (1 Koningen 18:13).
- De Restkerk tijdens de dagen van Elia die vervolgd werd door Jezebel (1 Koningen 19:14 -18).
- De Kerk van Hizkia, die genoeg kracht en geloof had om gevangenschap en dood lang genoeg uit te stellen om zijn zoon Manasse voort te brengen (2 Koningen 18-20). Daarna zaaide hij het zaad van de vernietiging door zijn rijkdom aan de Babyloniërs te tonen. Deze Kerk eindigt met de gevangenschap.
- De kerk van de gevangenschap, die in Babylon leek te bloeien. De meesten werden te lauw om terug te keren om Jeruzalem en de tempel te herbouwen, omdat ze rijk werden door zaken te doen in Babylon. Minder dan 50.000 keerden terug (Ezra 2:64).
Als we zien hoe Johannes de Zeven Kerken in oudtestamentische termen beschrijft, is het duidelijk dat er een nauw verband is tussen de twee. Wat in Israël in het Oude Testament gebeurde, wordt herhaald in de 40 Jubilea van de kerkgeschiedenis sinds de Pinksterdag in Handelingen 2.
De zeven kerken van het Nieuwe Testament lopen parallel aan de kerkperioden van het Oude Testament:
OT Kerk
Mozes
Korach
Balaam
Jezebel
Overblijfsel
Hizkia
Gevangenschap NT Kerk
Efeze
Smyrna
Pergamos
Thyatira
Sardis
Filadelfia
Laodicea Kenmerken van beide
Weigerden hun eerste liefde te horen
De opstandige kerk
De heidense kerk
De vervolgde kerk
Het overblijfsel van de Genade Kerk
De Zendingskerk
De gevangen Kerk
De kerk van Efeze (33-64 n. Chr. Kerktijdperk 1)
Efeze is de “pinkstergemeente” uit Handelingen 2. Nogmaals moet ik benadrukken dat ik met Pinksteren niet de Pinksterbeweging van de moderne tijd bedoel… wat ik bedoel is dat het patroon van het Wekenfeest/Pinksteren volgt. Het is een volk op een met Pinksteren gezalfde geest/denken met bijbehorende zegeningen en vervloekingen… of tekortkomingen. Het weerspiegelt het eerste Pinksterniveau onder Mozes (Ex. 20) toen God de Tien Geboden sprak en ieder in zijn eigen taal (‘tong’) hoorde, zo ook de Efeze Kerk die de vervulling van Pinksteren zag in 33 na Christus. Openb. 2 zegt,
1 Aan de engel (boodschapper/priester) van de gemeente in Efeze schrijf: Degene die de zeven sterren in zijn rechterhand houdt, Degene die tussen de zeven gouden kandelaren wandelt, zegt dit: 2 Ik ken uw daden en uw gezwoeg en geduld, en dat u slechte mensen niet kunt verdragen, en u hebt hen die zich apostelen noemen en het niet zijn, op de proef gesteld, en u hebt vastgesteld dat ze vals zijn.
Dit zijn de oorspronkelijke Pinkstergemeente-volk Israëlieten die hun kennis verspreidden naar verwanten verder weg, naar die Israëlieten (afhankelijk van waar ze woonden} die in die tijd vaak met andere namen werden aangeduid, zoals Grieken, Romeinen, Scythen, Parthen, Goten en collectief bekend als heidenen. Deze christelijke gemeenschappen werden nog steeds bewogen door de Geest/Spirit/Denken/Gedachte en waren nog steeds in staat om ware en valse apostelen te onderscheiden. Verzen 4 en 5 vertellen ons echter een voorbode,
4 Toch heb ik iets tegen u, omdat u uw eerste liefde hebt verlaten.
5 Gedenk dan vanwaar gij gevallen zijt, en bekeer u en doe de eerste werken; anders zal Ik spoedig tot u komen en uw kandelaar van zijn plaats verwijderen, tenzij gij u bekeert.
Openb. 2:4 zegt dat deze kerk “haar eerste liefde had verlaten”. Dit is zo’n ernstige zaak dat ze het gevaar liepen dat hun kandelaar van zijn plaats zou worden gehaald. Wat betekent dit?
