Het kruis wordt een zwaard
Constantijn veroverde Rome in 312 na Christus toen hij de slag bij de Milviaanse brug tegen Maxentius won. In The Sword of Constantine van James Carroll lezen we op p. 171,
“In 312 bestormde Constantijn Italië en trok op tegen het in Rome versterkte leger van Maxentius. Het verhaal gaat dat de legioenen van Constantijn nu uitgeput waren, gedemoraliseerd en onzeker zo ver van huis. In de komende strijd tegen Maxentius, die op zijn thuisgrond zou vechten, zouden ze de uitgesproken underdog zijn. Maar de nacht voor de slag bij de Milviaanse brug, aan de Tiber, zag Constantijn een kruis in de lucht, boven het opschrift In hoc Signo Vinces (“In dit teken, verover”). Met het nieuws van dit visioen, een teken van gunst van de Christelijke God, verzamelden Constantijns troepen zich, trokken de volgende dag vastberaden ten strijde en wonnen. Constantijn zelf gooide Maxentius van de brug in de Tiber, waar hij verdronk.”
Carroll gaat verder met te bespreken hoe dit ene visioen (echt of ingebeeld) de kerk door de geschiedenis heen heeft beïnvloed. Op pagina 175 vervolgt hij,
“De plaats van het kruis in de christelijke verbeelding veranderde met Constantijn… Een lange speer, bedekt met goud, vormde de figuur van het kruis door er een dwarsbalk overheen te leggen.”
Toen Constantijn het kruis in een zwaard veranderde en daarmee Rome veroverde, duurde het niet lang voordat vleesgeworden zogenaamde christelijke bisschoppen het als een mandaat voor zichzelf beschouwden om het kruis als wapen te gebruiken om de wereld te veroveren. Op zich niet slecht om de wereld christelijk te maken, maar dan moet men begrijpen dat het woord ‘wereld’ niet de planeet betekent, en men moet ook begrijpen dat het christendom nooit bedoeld was voor alle volkeren. Het kerksysteem verborg Gods Wet en wilde alles wat ze konden veroveren met hun Wetten, net zoals de Farizeeën vóór hen deden, en zo met geweld van hun wil innemen wat Gods koninkrijk moest zijn. Dit betekent dat het ‘gezag’ dat God had moeten hebben, werd vervangen door het ‘gezag’ dat zij voor zichzelf hadden gemaakt. Deze opstand tegen Jezus, want dat is wat het was, zou voor Jezus aanleiding zijn om deze opstand dienovereenkomstig aan te pakken, zodat het systeem van deze mannen zou bezwijken. De stappen die Jezus moest nemen zullen in de volgende hoofdstukken van het boek Openbaring worden behandeld. Die hoofdstukken zijn de tegenovergestelde reacties op hun acties. De ‘gevestigde orde’ heeft zulke wetten van God omgedoopt tot de Derde Wet van Newton, en het staat geschreven als deze woorden: “Voor elke actie is er een gelijke en tegenovergestelde reactie”.
Of zij die bij het zwaard leven (hun rechtssysteem) zullen bij het zwaard sterven (hun heidense systeem). Of doe anderen aan zoals je wilt dat zij jou aan doen… dus als zij kwaad doen, zal het ook hen worden aangedaan.
In 315 vaardigde Constantijn een edict uit dat het strafbaar maakte om “Joden te bekeren”. Jaren later, in 1096 lanceerde Paus Urbanus II de Eerste Kruistocht om de heilige heiligdommen van Jeruzalem te heroveren op de Moslims. James Carroll zegt op pagina’s 239 en 240,
“De oproep van Urbanus II in Clermont beloofde beloningen in het hiernamaals, inclusief een garantie op eeuwige verlossing voor hen die stierven in de strijd tegen de ongelovigen. Voor het eerst in de christelijke geschiedenis werd geweld gedefinieerd als een religieuze daad, een bron van genade.”
Deze belofte van een leven na de dood was natuurlijk iets wat geen mens kon beloven. Hiermee werd de paus neergezet als een man die gelijk was aan God. Erger nog, die man paste niet eens Gods wet of begrip op het leven toe. En zijn belofte was inderdaad hol, want het simpele feit is dat er GEEN leven is direct na de dood, of dat nu in het vagevuur is of in een hemel van wolken, of zelfs in ondergrondse, vurige martelgrotten. Elke christen zou moeten weten dat er in plaats daarvan de wederopstanding is, maar dat is niet wat de paus beloofde.
Kerkelijke christenen definieerden liefde als liefde voor de kerkleden die op goede voet stonden met de organisatie. Degenen die dat niet waren, werden in het beste geval als eigenzinnig gezien, maar in het slechtste geval als vervolgd. De oorlogen en vervolging van heidenen en ketters werden allemaal gedaan in de naam (namelijk gezag) van ‘een andere Jezus’ en zogenaamd voor Zijn glorie. Ze definieerden zelfopoffering als de bereidheid om te sterven voor de macht van de kerk en haar staat. Deze perversie van het christendom werd allemaal geïmpliceerd door de boodschap van “Degene die het tweesnijdend zwaard heeft” (Openb. 2:12). Het tweesnijdende zwaard van Jezus is het woord van God (Hebr. 4:12), wat betekent dat de Wetten en alles waar het op duidt veel scherper zijn dan het soort dat Constantijn gebruikte om Rome te veroveren. Constantijn beschouwde Rome niet als een stad onder Gods wet, maar als een stad onder een verzonnen wet die hij christelijk noemde.
Het falen van de kerk was progressief, in feite in 7 stappen van falen, elk samengevat in Openbaring. Ten eerste, in het tijdperk van Efeze weigerden veel christenen (Israëlieten van de verstrooiing) het woord te horen (zelfs zoals hun Israëlische voorouders weigerden te horen bij de berg Sinaï) omdat ze de Zoon van God dumpten, ja dumpten… en hun eigen gemaakte Jezus creëerden.
Dit leidde tot een gebrek aan scherpzinnigheid om te weten wie echt geroepen was tot leiderschapsposities en wie er gewoon op uit was voor zichzelf. De kerk van Smyrna had vleselijke mannen die het priesterschap wilden, net zoals Korach naar zo’n roeping streefde in de tijd van Mozes.
Het hebben van zulke vleselijke leiders op gezagsposities gaf vervolgens aanleiding tot het Balaam-probleem in de kerk van Pergamos toen de kerk op zoek ging naar aanzien en geld van de politieke gevestigde orde van een smeltkroes Rome. Net zoals Balaam Balak adviseerde hoe hij Israël kon veroveren door hen de homogene wet van God te laten overtreden, zo veranderde ook deze kerk op onrechtmatige wijze het zwaard van Gods waarheid in een zwaard van de aspiraties van mensen, waardoor velen zouden sterven.
De tijdgeest van de Nicolaieten
De Kerk van Pergamos wordt verteld zich te bekeren van hun Nicolaïtische leer, anders zal Jezus komen en recht over hen spreken. Openb. 2:15, 16 zegt,
15 Zo hebt gij ook sommigen, die op dezelfde wijze de leer der Nicolaïeten aanhangen. 16 Bekeert u dus, anders kom Ik snel naar u toe en zal Ik oorlog tegen hen voeren met het zwaard van Mijn mond.
Zoals we eerder lieten zien, begon het probleem van de Nicolaïeten in de tijd van Efeze (33-64 na Christus), waar het werd bestreden. Maar hier in het Pergamos tijdperk (313-529) werd het een kwestie van kerkelijk beleid. Het is de moeite waard om op te merken dat de bijbelverzen hierboven de woorden “Ik zal oorlog tegen hen voeren…” gebruiken. De kerken kunnen zich eenvoudigweg niet voorstellen dat Jezus oorlog met hen zou voeren, maar dat deed hij wel en 2000 jaar kerkgeschiedenis bevestigt dit zoals we in deze studie zullen zien.
De kerk werd een slaaf zoals Hagar, in plaats van een vrije vrouw zoals Sarah. Christenen werden gedwongen om God alleen via het priesterschap te horen en werden aangespoord om een indirecte relatie met Jezus Christus te hebben… logisch, als ze een echte relatie met de ware Jezus hadden gehad, dan hadden de mensen gewoon niet naar de leiders geluisterd en waren ze niet gedood in oorlogen die Jezus tegen hen had gevoerd. Ja, dat idee is voor bijna iedereen moeilijk te verkroppen. Dat komt omdat iedereen denkt dat Jezus blij is met de manier waarop ze leven en denken.
Religieuze geloofsbelijdenissen vervangen het christelijke karakter
Het denken van de Nicolaieten veranderde het christendom van een ‘manier van leven’ in een religie. Dit betekende dat “de kerk”, of het lichaam van Christus, niet langer het christelijke volk was, maar de organisatie zelf. In de praktijk leefden de mensen om de hiërarchie van de kerk te dienen, in plaats van andersom. Natuurlijk waren er door de geschiedenis heen altijd priesters die echt van het volk hielden en het dienden. Deze bleven over het algemeen in de laagste posities van de macht. Naarmate de tijd verstreek, stegen de slechtsten van hen naar machtsposities.
Als je melk zijn gang laat gaan, komt er “room naar boven”. Maar wanneer onzuivere elementen worden verhit, komt er “uitschot” naar boven. De kerk wil graag het beeld oproepen dat de pausen het neusje van de zalm zijn, maar de geschiedenis toont aan dat dit zelden het geval was.
Tijdens de vervolgingen van de kerk in Smyrna had God de Romeinen gebruikt om het volk te zuiveren en te verfijnen van 64-313 na Christus. Maar toen het keizerrijk het christendom in 313 erkende en gunstig gezind was, werden veel nominale, maar ambitieuze heidenen de kerk binnengelokt om in de gunst van de keizer te komen. Om christen te worden hoefde men slechts bepaalde geloofsbelijdenissen af te leggen en zich te laten dopen door een erkende priester, iets wat tot op de dag van vandaag gebeurt.
Geloofsbelijdenissen vervingen de Christelijke Wet in volgorde van belangrijkheid. Iemands “geloof” werd de geloofsbelijdenis die men belijdde, in plaats van het horen van Gods stem (Rom. 10:17). De kerk werd steeds intoleranter tegenover degenen die een bepaalde geloofsbelijdenis en de gangbare interpretatie ervan in twijfel trokken. Tegelijkertijd werd men steeds toleranter tegenover de werken van het vlees, zowel bij leiders als bij leken, zolang deze maar gereinigd werden door een of ander offer van betaling, dat na verloop van tijd uitgroeide tot het moderne systeem van tienden betalen.
