Het recht om God te horen
Toen er in 313 na Christus een einde kwam aan de vervolgingen, kregen christenen eindelijk de vrijheid om de Schrift openlijk te bestuderen en te bespreken. Met deze nieuwe vrijheid kwam ook de vrijheid om verschillende standpunten en ideeën te uiten. Vrijheid van geweten heeft één onvermijdelijk neveneffect – mensen geloven daadwerkelijk anders.
Deze vrijheid leidde natuurlijk onmiddellijk tot leerstellige geschillen. Nu de Romeinse overheid niet langer de gemeenschappelijke vijand was, keerden christenen zich tegen elkaar en zagen de verschillende ideeën als gevaarlijke ketterijen. Elke partij in een geschil hield vast aan zijn inzicht om voor het “ware christendom” te staan. Het duurde niet lang voordat de kerk uiteen begon te vallen in vele facties, omdat mensen weigerden om samen te werken met mensen met andere denkwijzen.
De keizer raakte vervolgens betrokken bij de onverdraagzaamheid van de mensen die leidde tot verdeeldheid binnen het rijk. Hij vond dat het zijn plicht was om een christelijk rijk op te richten, en dit impliceerde een verenigde organisatie. Bovendien, als Christenen volgelingen van de ware God waren, dan was het alleen maar redelijk om aan te nemen dat de leiders geleid zouden worden door de Heilige Geest/gewijde gedachten (Johannes 16:13). Vandaar dat de waarheid zou kunnen worden gevonden, als alleen de grote leiders van de kerk bijeen zouden komen om de grote vraagstukken te bespreken.
Hoewel men het voordeel en zelfs de noodzaak kan inzien van kerkraden die de verschillende standpunten onder de geleerden bespreken, maakten zij de fout te denken dat de waarheid altijd door de meerderheid van de bisschoppen zou worden gezien en begrepen. Het probleem is dat, net als onder Mozes, de Kerk haar vermogen om Gods stem te horen al had verloren en dat de liefde voor Macht in de plaats was gekomen van de liefde voor God.
Als we de Kerkelijke Concilies en hun geschiedenis bestuderen, worden we getroffen door de strijd en het gebrek aan liefde die zich manifesteerden in het leven van veel van de bisschoppen wier taak het was om de Waarheid te ontdekken. Weinigen van hen waren echt gekwalificeerd om door de Geest in alle waarheid geleid te worden. Zij die God werkelijk zochten naar antwoorden door te bidden en te vasten als dat nodig was, waren altijd in de minderheid, maar toch zou niemand die ooit vinden omdat zij eenvoudigweg geloofden in Vervangingstheologie en dat de Wet van God dood was. Zonder deze wet konden ze gewoon geen christenen zijn! In Galaten 2 zegt Paulus dat HIJ met Christus gekruisigd is, hij zei niet dat de Wet met Christus gekruisigd is.
20 Ik ben met Christus gekruisigd; niettemin leef ik, maar Christus leeft in mij; en het leven dat ik nu in het vlees leef, leef ik door het geloof van de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven.
Romeinen 3: 20 Daarom zal uit de werken der wet geen vlees gerechtvaardigd worden voor Zijn ogen; want door de wet is de kennis der zonde. En Romeinen 3:31 Maken wij dan de wet ongeldig door het geloof? God verhoede het; ja, wij maken de wet.
De wet is inderdaad de leermeester tot Jezus. Galaten 3:24 (KJV)
24 Daarom was de wet onze leermeester om ons tot Christus te brengen, opdat wij door het geloof gerechtvaardigd zouden worden.
Vervangingstheologie verwijderde de leermeester tot Christus, wat betekent dat degenen die deze ‘Wet’ niet hebben, geen echte christenen kunnen zijn! Want alleen dan worden zij gerechtvaardigd door geloof om de Wet op te richten. Maar zij braken de Wet af, zonder deze in te stellen.
De Kerkelijke Concilies brachten verschillende leerstellige kwesties in stemming, geen enkele gebaseerd op de Wet van God, en de mening van de meerderheid werd synoniem voor Waarheid. Naarmate de tijd verstreek en de bisschoppen machtiger en politieker werden, werden er steeds meer intriges, chantage en andere onethische gedragingen gebruikt om ervoor te zorgen dat de concilies op bepaalde manieren stemden.
Als een geloofsbelijdenis eenmaal officieel was vastgelegd, drongen de leiders hun opvattingen op aan de rest van het volk. Degenen die de vleselijke manier zagen waarop deze geloofsbelijdenissen als “waarheid” werden beschouwd, waren er niet van overtuigd dat God echt had gesproken en verhieven hun stem. Als reactie zagen de leiders van de kerk de noodzaak om al het gekibbel de kop in te drukken en noemden andersdenkenden “ketters”. En de mensen verloren het recht om God zelf te ‘horen’. Dat horen is natuurlijk niet een donderende stem of een spook dat in een hoek van een donkere kamer staat te praten. Het is het ‘horen’ dat men krijgt op dezelfde manier als wanneer we zeggen, “Oh ik zie het” wanneer iets wordt uitgelegd. Het lezen van Gods woord zonder vooropgezette bemoeizuchtige ideeën geeft een soort ‘horen’ aan degene die de tekst ‘eet’ of consumeert omdat het Gods stem in druk is.
Vandaar dat de Kerkelijke Concilies erin slaagden de kerkleer te definiëren en te standaardiseren, maar ze onderwezen de Waarheid niet, dat konden ze niet, ze hadden hun eerste liefde al veel eerder gedumpt. Hun belangrijkste doel was om de eenheid te bewaren en al snel werden geloofsbelijdenissen goden/wetten. Liefde voor Gods wetten en wegen werd geofferd op het altaar aan de god van de doctrinaire eenheid. Christelijke liefde werd onthouden aan alle ketters. Resoluties van de kerkelijke concilies werden gebruikt als wapens om diegenen op te jagen die het niet eens waren met de mening van de meerderheid… vandaar dat Pergamos “getrouwd was met macht”.
H. Gratton Guiness citeert de grote kardinaal Bellarmine, een theoloog en geleerde jezuïet die leefde van 1542-1621, die zei,
“De ervaring leert ons dat er geen andere remedie is; want de Kerk is langzaam te werk gegaan en heeft alle remedies uitgeprobeerd. Eerst excommuniceerde ze alleen. Toen voegde ze er een geldboete aan toe, en daarna verbanning. Tenslotte was ze genoodzaakt om de doodstraf te geven. Want ketters verachten excommunicatie, en zeggen dat die bliksemschichten koud zijn.” (Romanisme en de Reformatie, p. 33)
Wat “dwong” de Roomse Kerk om ketters te doden? Wat “dwong” hen om hen op de pijnbank te martelen en gruwelijk te verbranden op de brandstapel? Dwong Jezus hen? Zou Jezus dit gedaan hebben? Nee, het enige dat hen “dwong” was het geloof dat eenheid belangrijker was dan liefde en dat onderwerping aan de Romeinse paus belangrijker was dan het leven zelf. Dit veronderstelt weer dat lidmaatschap van de kerk en conformiteit noodzakelijk is voor de verlossing zelf. En dus, in hun manier van denken, als vervolging en zelfs marteling iemand kunnen dwingen om zich te onderwerpen aan de organisatie, dan is die persoon gered van een nog grotere marteling in de vuurzee door toedoen van God.
In het tijdperk van de Kerk van Pergamos (313-529 na Christus) zien we de opkomst van een christelijk priesterschap van nederige voorgangers tot rijke, invloedrijke en machtige mannen. Constantijn gaf deze politieke machine onbedoeld in handen van een verschrikkelijke beul. In het begin was de kerk blij dat ze haar ketters kon excommuniceren, een praktijk die voor het eerst werd toegepast door Victor, bisschop van Rome aan het einde van de derde eeuw. Over Victor lezen we in het boek van R. W. Thompson, The Papacy and the Civil Power, p. 374. Hij was de eerste paus die de ketters excommuniceerde,
“Hij was de eerste paus die de donderslagen van de excommunicatie gebruikte, die sindsdien met zo’n verschrikkelijk effect op zowel naties als individuen zijn gebruikt.”
Cormenin vertelt ons in zijn Geschiedenis van de Pausen, Vol. 1, pp. 33, 34,
“Victor had de weg bereid voor de heerschappij van de paus en zijn opvolgers lieten geen enkele gelegenheid onbenut om hun macht uit te breiden.
Na verloop van tijd realiseerden ze zich dat de dreiging van excommunicatie niet genoeg was om mensen te weerhouden van ketterse doctrines waarvan men vast geloofde dat ze waar waren. Dit leidde vervolgens tot de schokkende inquisitie in de dertiende, veertiende en vijftiende eeuw, waar mannen en vrouwen werden gemarteld, verminkt en ‘als ze geluk hadden’ alleen maar gedood omdat ze anders geloofden.
Het was waarschijnlijk pas tijdens het pontificaat van Leo I (440-461) dat marteling een beleid werd om ketters te dwingen om “terug te keren tot het geloof”. Marteling werd toegepast op Priscillianus, wiens sekte de Priscillianisten werd genoemd. Cormenin vertelt in zijn Geschiedenis van de Pausen, Vol. 1, p. 86,
“De ongelukkige ketter werd vastgebonden met koorden en kettingen; toen begon de priester met de ondervraging:
“Zweer uw dwalingen af, Priscillianus; onderwerp u aan de soevereine paus van Rome.
“De lasteraar, die weigerde te antwoorden, liet zijn ledematen onder de druk van zijn ketenen kraken en stak zijn beide voeten in een verhit vuurvat.
“Zweer uw dwalingen af, Priscillianus, en verheerlijk Leo, de vader van de gelovigen.
“Priscillianus richtte tijdens dit vreselijke lijden zijn gebeden tot God en weigerde nog steeds de paus te verheerlijken.
“Toen gaf de monnik die belast was met de executie de bevelen aan de beulen om met de straf te beginnen. Ze scheurden zijn haar en de huid van zijn schedel af, ze verbrandden met gloeiend heet ijzer alle delen van zijn lichaam en goten kokende olie en gesmolten lood op zijn wonden, en ten slotte dompelden ze een in het vuur verhitte staaf in zijn ingewanden; en deze martelaar stierf, na twee uur van vreselijk lijden.
“Leo achtervolgde nog steeds de restanten van de sekte en liet hen over aan de onverbiddelijke haat van de priesters… Burgers die de geestelijkheid onwelgevallig waren, werden beschuldigd van Priscillianisme, vooral wanneer hun dood de vorst gunstig kon stemmen, of hun rijkdom de schatkist van de heilige vader kon vullen.”
Dit was het pauselijke beleid om “de zielen van de ketters te redden”.
