Enkele “onfeilbare” pauselijke decreten
De Nicolaïtische doctrine die Jezus zegt te haten wordt misschien wel het best gedefinieerd door paus Bonifatius VIII, die in 1294 na Christus paus werd. In zijn Unam Sanctum stelt hij het volgende:
“Alle gelovigen van Christus zijn door noodzaak van verlossing onderworpen aan de Romeinse paus, die over alle mensen oordeelt, maar over niemand wordt geoordeeld. Deze autoriteit is niet menselijk, maar eerder Goddelijk… Daarom verklaren, beweren, definiëren en spreken wij uit, dat het onderworpen zijn aan de Romeinse paus voor ieder menselijk wezen absoluut noodzakelijk is voor redding” ( Ibid., p. 29).
Met andere woorden, dit beweert ten onrechte dat iemand een Romeinse Nicolaas moet zijn om gered te worden. De uiterste hooghartigheid om je zelfs maar voor te stellen dat redding komt door een verwaande bisschop die ‘de paus’ wordt genoemd! Deze narcistische ‘bisschop’ in openlijke grootheidswaanzin beweert feitelijk door niemand beoordeeld te worden!
Sterker nog, de pausen hebben verklaard dat ze het recht hebben om de Wet van God, de geboden van Jezus Christus en zelfs de decreten van de apostelen in het Nieuwe Testament te veranderen of te schenden. Hoor dit van één van de “onfeilbare” pausen:
“De hele aarde is mijn diocees, en ik ben de gewone [degene die wijdt of gezag geeft] van alle mensen, met het gezag van de Koning van alle koningen over onderdanen. Ik ben alles in allen en boven allen, zodat God zelf en ik, de plaatsvervanger van God, maar één consistorie hebben, en ik ben in staat om bijna alles te doen wat God kan doen. In alles wat ik opnoem is mijn wil om voor de rede te staan, want ik ben in staat door de wet boven de wet uit te delen, en van onrecht rechtvaardigheid te maken door wetten te corrigeren en ze te veranderen.
“Daarom, als gezegd wordt dat de dingen die ik doe niet door mensen gedaan worden, maar door God, wat maakt u mij dan anders dan God? Nogmaals, als prelaten van de Kerk worden genoemd en gerekend van Constantijn [de paus, niet de keizer met die naam] voor goden, dan lijk ik, die boven prelaten sta, om deze reden boven alle goden te staan.
“Want waar Christus Petrus gebiedt zijn zwaard op te bergen en zijn discipelen vermaant geen uitwendig geweld te gebruiken om zich te wreken, vermaan ik, paus Nicolas [die het decreet van een andere paus uit het verleden als precedent gebruikt om zijn autoriteit te bewijzen], schrijvend aan de bisschoppen van Frankrijk, hen niet om hun materiële zwaarden te trekken? En terwijl Christus zelf aanwezig was bij het huwelijk in Kana van Galilea, verbied ik, paus Martinus, in mijn onderscheid de geestelijke geestelijkheid niet om aanwezig te zijn bij huwelijksfeesten, en ook om te trouwen? Bovendien, waar Christus ons gebiedt te lenen zonder hoop op gewin, geef ik, paus Martinus, dan geen dispensatie om hetzelfde te doen? Wat moet ik zeggen over moord, zodat het geen moord of doodslag is om hen te doden die zijn geëxcommuniceerd?
“Evenzo kan ik tegen de wet van de natuur, punt tegen de apostelen, ook tegen de canons van de apostelen, dispensatie verlenen; want waar zij in hun canon bevelen dat een priester wegens ontucht moet worden afgezet, verander ik door het gezag van Sylvester de strengheid van hun constitutie, aangezien de geest en het lichaam van de mensen ook zwakker zijn dan toen” ( Ibid., pp. 30, 31).
Deze paus zegt op zijn eigen “onfeilbare” manier dat de priesters van vandaag moreel zwakker zijn dan ze waren in de tijd van de apostelen, dus moeten we ontucht onder hen toestaan, zolang ze trouw blijven aan de paus. Schisma of ketterij wordt volgens de paus bestraft met marteling en de dood; maar ontucht onder priesters is begrijpelijk, omdat ze niet mogen trouwen! (Natuurlijk zegt de Bijbel iets heel anders, daarin staat dat iemand getrouwd MOET zijn voordat hij als priester/bisschop kan worden beschouwd. 1 Tim 3:2)
Hij probeert door precedenten uit het verleden van andere pausen aan te tonen dat het een pauselijk voorrecht is om de Goddelijke Wet te overtreden, want hij staat “boven de wet”. “Om zijn zaak te “bewijzen” gaf hij echte voorbeelden van pausen uit het verleden die de voorschriften van Christus en de apostelen hadden overtreden! Het is dus duidelijk dat hij geloofde dat het feit dat hij de “plaatsvervanger van God” was betekende dat hij het recht had om de decreten van de Almachtige God te veranderen – en hij geeft voorbeelden om zijn gelijk te bewijzen.
Door te zeggen dat hij boven Gods Wet staat, heeft de plaatsvervanger van God God ten val gebracht! De bewering onder het gezag van God te staan wordt gelogenstraft door hun woorden en daden. Hierin zijn ze volledig geworden zoals koning Saul, die, tegen het bevel van God in, het offer zelf aan God offerde, in plaats van te wachten op de komst van degene die geroepen was om het offer te brengen (1 Sam. 13:9). Die zonde bracht het oordeel van God over koning Saul:
9 Gij hebt het gebod van de Here, uw God, dat Hij u geboden had, niet onderhouden; want nu zou de Here uw koninkrijk over Israël voor eeuwig gevestigd hebben. Maar nu zal uw koninkrijk niet voortduren; de Here heeft een man naar Zijn hart in Hem gezocht.
Zoals deze zonde verhinderde dat Saul een blijvende koningsdynastie zou hebben, zo verhindert deze zonde ook dat de Roomse kerk voor eeuwig over de aarde zal heersen. Hun koninkrijk zal niet oneindig voortduren, noch dat van ELKE kerkorganisatie…niet één. De macht is al ingeperkt. Aan de pauselijke troon en alle andere ‘bisschopszetels’ zal uiteindelijk een volledig einde komen, want God is gisteren, vandaag en voor altijd dezelfde. God weerstaat de hoogmoedigen en geeft genade aan de nederigen.
Daniël 7:18 en 27 maakt duidelijk dat nadat dit Romeinse beest de heerschappij over de heiligen heeft gehad gedurende de toegewezen tijd, het koninkrijk en de heerschappij van hen zullen worden afgenomen en aan het volk van de heiligen van de Allerhoogste zullen worden gegeven. Dit zijn degenen die overwonnen, terwijl de zeven Kerken zelf overwonnen werden door Sauls rebellie en trots.
De tweede grote zonde van koning Saul staat in 1 Sam. 15. In de oorlog tegen Amalek gaf God hem de opdracht om Amalek volledig te vernietigen (15:3). Saul koos ervoor om Gods bevel aan te passen en te veranderen, want we lezen in 15:9,
9 Maar Saul en het volk spaarden Agag, en het beste van de schapen, en van de runderen, en van de vetkuikens, en de lammeren, en al wat goed was, en wilden hen niet volkomen vernietigen; maar al wat verachtelijk en afval was, dat vernietigden zij volkomen.
Saul dacht dat God niet wist wat Hij deed. Hij en alle mensen met hem zagen een kans om hun rijkdom te vergroten door Gods verordeningen te veranderen zodat het henzelf goed uitkwam. God zegt in vers 11:
11 Het berouwt Mij dat Ik Saul tot koning heb gesteld; want hij heeft zich afgekeerd van Mij te volgen en heeft Mijn geboden niet uitgevoerd.
Toen Saul zijn daden probeerde uit te leggen en te rechtvaardigen door de beste van de kuddes en de koning van Amalek te sparen, zei Samuël in verzen 22 en 23 tegen hem
22 Heeft de Heer evenveel behagen in brandoffers en offers als in het gehoorzamen van de stem van de Heer? Zie, gehoorzamen is beter dan offeren, en horen is beter dan het vet van rammen. 23 Want weerspannigheid is als de zonde der hekserij, en hardnekkigheid is als ongerechtigheid en afgoderij. Omdat gij het woord des Heren verworpen hebt, heeft Hij u ook verworpen om koning te zijn. “
Hetzelfde woord is van toepassing op de Roomse pausen, die door hun eigen geschriften beweren het recht te hebben om het woord van God af te schaffen of te veranderen. Omdat ook zij het Woord van de Heer hebben verworpen, heeft God ook hen verworpen als koning. Daarom zouden de Protestantse Kerken die denken dat eenheid met Rome het antwoord is, moeten luisteren naar het onfeilbare Woord van God, dat geschreven is om ons te leren.
Het is niet moeilijk om het Woord van God aan koning Saul te begrijpen, noch is het moeilijk om te zien dat Saul een type van de Kerk was. Het leven van Saul bestuderen is de geschiedenis van de kerken begrijpen – ja, de Roomse kerk, maar in de loop van de tijd ook de protestantse kerken en de orthodoxe kerken. Houd in gedachten dat de Zeven Kerken de hele Kerk omvatten gedurende haar 40 Jubilea in de geschiedenis, niet alleen de katholieke kerk.
