De beloning van de overwinnaar uit Sardis
God zegt in Opb 3:5,
5 Wie overwint, die zal met wit linnen bekleed worden; en Ik zal zijn naam niet uitwissen uit het boek des levens, maar Ik zal zijn naam belijden voor mijn Vader en voor zijn engelen.
In die dagen werden witte kleren gemaakt van fijn linnen. De betekenis van de witte klederen wordt gegeven in Openb. 19:8,
8 En haar werd gegeven zich te kleden in fijn linnen, helder en rein; want het fijne linnen zijn de rechtvaardige daden der heiligen.
Fijn linnen is het gewaad van het priesterschap (Lev. 6:10). Dus de ‘Bruid-van-Christus’ (die NIET het Lichaam-van-Christus is) wordt in Openb. 19 getoond als één, in eenheid, met het priesterschap (het Lichaam-van-Christus). Vanuit een nieuwtestamentisch perspectief begrijpen we dat dit niet langer een Levitisch priesterschap is, maar één naar de orde van Melchizedek, wat betekent: Melch = Koning, & Zedek = Rechtvaardig. Dit is een knipoog naar een echt heersend priesterschap (Goddelijke regering), dus dit is een gezelschapsvolk van ‘Koningen en Priesters’ of Priesterlijke Koningen. Om waardig te zijn voor dit priesterschap hoeft men niet van Levi en Aäron te zijn, maar moet men van het ‘Huis van David’ zijn, dat wil zeggen, het gezelschap/lichaam/afstamming van Zijn ware Zoon, Koning Jezus. Dit betekent NIET dat men van het zogenaamde koningshuis van de Europese traditie moet zijn, maar eerder dat men van het Huis van David moet zijn als in het Lichaamsvolk van Christus, de Overwinnaars. Dit is zijn Lichaamsgezelschap, het Bruidegomgezelschap, de overwinnaars, de eerstelingen, het is een stamboom van Israëlitische afkomst, maar degenen die daaruit zijn gekozen om het Lichaam van Jezus Christus te zijn. Het is een roeping van iemand van het ras, maar niet van een stam.
Er wordt meer gezegd over deze in witte gewaden in Openb. 7:13-15,
13 En een van de oudsten antwoordde en zeide tot mij: Dezen, die met witte gewaden bekleed zijn, wie zijn zij en van waar komen zij? 14 En ik zeide tot hem: Mijn heer, gij weet het. En hij zei tegen mij: Dit zijn degenen die uit de grote verdrukking komen, en zij hebben hun gewaden gewassen en wit gemaakt in het bloed van het Lam. 15 Daarom zijn zij voor de troon van God, en zij dienen Hem dag en nacht in Zijn tempel, en Hij die op de troon zit, zal Zijn tabernakel over hen uitspreiden.
Er is in elk tijdperk verdrukking geweest en er zijn ook in elk tijdperk overwinnaars geweest. Maar het punt is dat deze in witte gewaden “Hem dag en nacht dienen in Zijn tempel.” Met andere woorden, zij zijn priesters naar de orde van Melchizedek. Deze vervullen de profetie in Ezechiël 44:15-19 van de “zonen van Zadok”. Deze zijn een voorafbeelding van de Malchizedeks-orde en moeten onderscheiden worden van het Levitische priesterschap dat verboden is (in de voorgaande verzen) om God in de tempel te dienen.
Dat dit degenen zijn die de eerste opstanding beërven, blijkt duidelijk uit Openb. 20:6, dat zegt,
6 Zalig en heilig is hij die deel heeft aan de eerste opstanding; over hen heeft de tweede dood geen macht, maar zij zullen priesters van God en van Christus zijn en met Hem duizend jaar regeren.
De beloning voor de overwinnaars in de Kerk van Sardis is dus dat zij de eerste opstanding zullen beërven en deel zullen uitmaken van dat priesterschap dat God kan dienen in de tempel in de hemel (dat wil zeggen, met door God gegeven autoriteit) en zo de mensen op aarde kan dienen, de “voorhof” (Ez. 44:19)… of de “Bruid-van-Christus”. Er is een duidelijk verschil tussen het Lichaam van Christus dat een Echtgenoot is, d.w.z. de Bruidegom; en de Bruid van Christus die een vrouw of een bruid is, de verloofde.
Het Bruidegomgezelschap is het Huis van David, een scepterrol, een regeringsrol, zij die ogen hebben om te zien en oren om de Wil van God direct te horen, en deel hebben aan de eerste opstanding.
Het Bruidsgezelschap is de rest van de Israëlieten en verwanten van het ras die, nadat ze onder Gods Wet hebben moeten leven, er na verloop van tijd mee zullen instemmen en dan de Wil van God zullen doen nadat ze die van hun ‘Echtgenoot’ hebben gehoord. Het bruidsgezelschap heeft deel aan de tweede opstanding.
We lezen ook in Openb. 3:5 dat “Ik zal zijn naam niet uitwissen uit het boek des levens.” Dit zinspeelt op het feit dat het voor iemand mogelijk zou kunnen zijn om zijn naam uit het boek des levens te laten uitwissen. De context laat zien dat dit specifiek verwijst naar iemands status als erfgenaam van de eerste opstanding. Dit is waar het om gaat, het is niet zo dat ze zomaar uit de geschiedenis zullen verdwijnen. De ‘kerkelijke’ groep van Israëlieten en entbare verwanten, zal bij de tweede opstanding “gered worden als door vuur” (1 Kor. 3:15), maar de overwinnaars zullen hun beloning ontvangen bij de eerste opstanding. De overwinnaars zullen een “betere opstanding” (Hebr. 11:35) ontvangen dan de gewone gelovige in Christus. Er is een grotere beloning voor het verder gaan dan Pesach en Pinksteren tot aan de ervaring van het Loofhuttenfeest.
De Geest(inspiratie) van Wijsheid
De Kerk van Sardis correleert met de Geest van Wijsheid. Net zoals het de Kerk van Thyatira ontbrak aan kennis van een persoonlijke relatie met Jezus Christus, ontbrak het de Kerk van Sardis aan wijsheid om verder te gaan in een volledige relatie met Jezus als hun hoofd. Wijsheid is grotendeels het middel om kennis toe te passen door de denkgeest en het karakter van Jezus de Christus.
In het Oude Testament onder Mozes werd Israël verteld dat de openbaring van de wet hun wijsheid was. Deut. 4:5-8 zegt,
5 Zie, ik heb u inzettingen en oordelen geleerd, precies zoals de Heer, mijn God, mij geboden heeft, dat u zo moet doen in het land waar u binnengaat om het te bezitten. 6 Houd u daaraan en doe ze, want dat is uw wijsheid en uw inzicht voor de volken die al deze inzettingen zullen horen en zullen zeggen: Dit grote volk is toch een wijs en verstandig volk. 7 Want welk groot volk heeft een god die zo nabij is als de Heer, onze God, wanneer wij Hem aanroepen?
Het doel van de woestijn was om Israël wijsheid te leren, zodat ze waardig zouden zijn om het Beloofde Land binnen te gaan. Als zij hun oren niet hadden gesloten voor het horen van de Wet (Ex. 20:18 -21), zou God deze in hun harten hebben geschreven en zouden zij werkelijk “een wijs en verstandig volk” zijn geworden. Het lijkt er echter op dat alleen Kaleb en Jozua waardig waren als overwinnaars in die tijd, en daarom waren zij de enigen van die generatie die het Beloofde Land binnengingen. Zo is het ook met de Kerk in het Pinkstertijdperk, alleen de overwinnaars zijn waardig om de belofte van het land binnen te gaan als degenen die regeren met hun hoofd, Jezus. De rest moet door de wet geregeerd worden totdat hun oren niet meer gestopt worden.
De meeste gelovigen in de kerk (gemeenschap) van Sardis vielen in slaap, gelukkig in hun waarheid van rechtvaardiging. Net als hun Israëlitische voorouders in het OT kwamen ze allemaal uit Egypte met Pesach – als gerechtvaardigde gelovigen – maar ze kwamen te kort bij Sinaï (Pinksteren). Hoewel de wet op hun hart was geschreven, kon dit niet groeien in het licht dat komt door de directe ‘stem’ (‘besneden’ harten die resoneren met het geschreven woord) van God, ze bleven achter met alleen een geschreven verslag van de wet en een priesterambacht om het voor hen te interpreteren, een priesterambacht dat leefde van de schil of het vlees. Sardis was ook een kerk met een geschreven verslag van het Woord en er werden veel vertalingen gemaakt in die jaren (1517-1776) door vertalers die net als de rest van hun familie waren overgeleverd aan de leer van de Farizeeën. Hierdoor waren ze niet in staat om verder te gaan naar Pinksteren en een directe openbaring van Jezus de Christus te ontvangen, de wet die op hun harten geschreven stond kon niet bereikt worden vanwege de wil van het vlees (schil) die het zaad van de wet omhulde waardoor dit niet in hun harten kon groeien. Het geschreven woord veranderde veel van hun doctrinaire overtuigingen, maar niet hun harten omdat het uitwendig was.
Door het woord uitwendig te houden, konden ze dat wat in hun hart had moeten groeien niet vergelijken met het geschreven woord en dus konden ze de fouten van de vertalers niet zien die, met een onbesneden hart, tradities van mensen in de vertalingen bewerkten. Dit maakte misbruik van de Schrift en allerlei uiteenlopende doctrines mogelijk door een gebrek aan wijsheid, die de wet moest geven als die in hun hart mocht groeien. Dus traditie bouwde op traditie. Degenen die daarnaar leefden, misten ware wijsheid. De meesten waren onwaardig om de beloning te krijgen van de overwinnaars in de eerste opstanding.
