DE AANKLAGER DIE DE MACHT VAN DE DOOD HAD
Om nu een tekst te behandelen die steevast wordt aangehaald ter ondersteuning van de theorie van de “bovennatuurlijke duivel”, laten we eens kijken naar de verklaring van Paulus aan de Hebreeën toen hij de reden voor het offer van Christus zelf uitlegde (Hebreeën 2:14). “Voor zover dan,” schrijft Paulus, “de kinderen deel hebben aan vlees en bloed, heeft Hij (dat is Jezus Christus) zelf ook deel aan hetzelfde, opdat Hij door de dood hem zou vernietigen die de macht van de dood had, namelijk de aanklager.”
Wie bedoelde Paulus met “de aanklager” die de macht van de dood had? Geloof jij dat God de macht van de dood in handen heeft gegeven van een opstandig geestwezen? Zo ja, beweer je dan dat het naar dat opstandige en ongehoorzame geestwezen was dat Jezus verwees toen Hij zei: “…maar vreest liever Hem die (die) in staat is zowel het leven (psyche) als het lichaam te vernietigen in Gehenna”? (Matteüs 10:28).
Je zult het met me eens zijn dat Jezus verwees naar de Almachtige, naar God. Hoe kon het dan waar zijn dat een “gevallen geest” de macht van de dood had? Maar “de aanklager” had de macht van de dood; we zeggen “had” met opzet, want toen Jezus stierf aan het kruis werd “de aanklager” vernietigd. En “de aanklager” was het geschreven decreet dat tegen ons was; het woord van God dat verordende dat we allemaal onder het vonnis van de dood in Adam waren. Jezus Christus ontkrachtte door Zijn dood dat decreet waardoor wij, als erfgenamen van God in Adam, tot de dood gedoemd waren.
Paulus legt het zo uit aan de Kolossenzen: “En u, dood zijnde in uw zonden en de onbesnedenheid van uw vlees, heeft Hij levend gemaakt, u alle schuld vergevende. Hij heeft het handschrift der verordeningen (misschien juister ‘de handtekening der decreten’), dat tegen ons was, uitgewist en aan zijn kruis genageld” (Kolossenzen 2: 13-14).
Het doodsvonnis dat over alle vlees was uitgesproken op grond van erfzonde, werd tenietgedaan door het offer van Christus. Dit decreet vormde “de aanklager” (Grieks: diabolos) die de macht van de dood had en die door het offer van Christus werd vernietigd.
Keer op keer benadrukt Paulus het feit dat de grote vijand van de geest het vlees is, zoals bijvoorbeeld in zijn brief aan de Romeinen (7:14) waar staat, “Want wij weten dat de wet geestelijk is, maar ik ben vleselijk, verkocht onder de zonde. (vs. 16-17) Als ik dan doe wat ik niet wil … dan ben ik het niet meer die het doe, maar de zonde die in mij woont, (vs. 18) want ik weet dat in mij (dat wil zeggen, in mijn vlees) geen goed woont. (v. 22) Want ik verlustig mij in de wet Gods naar de inwendige mens, maar ik zie een andere wet in mijn leden, die strijdt tegen de wet mijns gemoeds, en die mij in gevangenschap brengt tot de wet der zonde, die in mijn leden is (dat wil zeggen, zijn geestelijk denken en zijn vlees stonden tegenover elkaar). (25) Zo dien ik dan zelf met mijn verstand de wet van God, maar met mijn vlees de wet van de zonde.”
Romeinen 8:1-13 benadrukt dit punt ook. (vs. 3) “Want wat de wet niet kon doen, omdat zij zwak was door het vlees, heeft God door zijn eigen Zoon te zenden, in de gelijkenis van zondig vlees en voor de zonde, de zonde in het vlees veroordeeld.” (vs. 5-11) “Zij die naar het vlees zijn, denken aan de dingen van het vlees. Want vleselijk gezind zijn is de dood. Want de vleselijke gezindheid is vijandschap tegen God.” Dat wil zeggen, de vleselijke gezindheid is de vijand van God; de tegenstander (satan) tegen God.
Wat verleiding betreft, zullen we zien dat de apostel Jakobus geen waanideeën had over een “bovennatuurlijke geestverleider”. “Laat niemand zeggen, wanneer hij verzocht wordt,” schrijft Jakobus (1:13). “Laat niemand zeggen: ‘Ik ben door God verzocht. Waarom zou iemand zeggen dat hij door God verzocht wordt als de christenen van Jakobus’ tijd en van zijn kerkgemeenschap in een bovennatuurlijke geestenverleider geloofden?
