De God van Deze Eeuw – Een Religieuze Illusie
Dit is Halloween. Een dag waarop miljoenen mensen – volwassenen én kinderen – zich verkleden, snoep uitdelen, griezels naspelen. Een dag die draait om maskers en schaduwen. Om demonen en heksen. Om angst en spel. En laat ik je dit zeggen: ik ben er niet van onder de indruk. We hebben deze dag zelf bedacht, we noemen het een feest, en zelfs ongelovigen weten diep vanbinnen dat het allemaal spel is.
Maar laat me nu iets vragen. Iets wat dieper snijdt. Iets wat je misschien liever vermijdt.
Wat als het echte geloof in spoken, geesten, duistere krachten… niet op Halloween tot uiting komt, maar elke zondagmorgen? In kerken. Op kansels. In aanbiddingsdiensten. Wat als de kerk van vandaag één grote maskerade is geworden – niet door ongelovigen, maar door gelovigen zelf?
Laat me het scherp stellen: de ongelovige eert zijn demonen misschien één dag per jaar. Maar de kerk van vandaag eert de hare élke dag. En ze noemt het: theologie.
Er is bijna geen grotere ironie denkbaar. Terwijl de wereld lacht om enge kostuums, neemt de gelovige zijn “duisternis” dodelijk serieus. Hij ziet demonen achter elke boom, bij elk ongeluk, in elke ziekte. Hij leeft in een permanente staat van geestelijke achtervolging. En als je het waagt om die wereld in twijfel te trekken? Dan word je niet gecorrigeerd, maar vervolgd. Dan ben je een dwaalleraar. Een ketter. Een gevaar.
Ik heb het zelf meegemaakt. Als je zegt dat Satan niet almachtig is, dat zijn koninkrijk geen werkelijk fundament heeft, dat veel van wat als demonisch wordt aangemerkt in werkelijkheid menselijk is – dan word je bekeken alsof je God zelf gelasterd hebt. Alsof je op heilige grond bent gaan dansen.
Maar wat als ik je vertel dat de enige heilige grond de waarheid is – en dat veel van wat ons geleerd is, leugen op leugen is geweest?
Ik ben opgehouden met geloven in religieuze fictie. Ik ben opgehouden met knielen voor een theologisch luchtspook. Ik ben gestopt met het geven van macht aan iets dat nooit autoriteit heeft ontvangen. En dat is waarom ik nu dit schrijf.
In 2 Korinthe 4:4 lezen we deze bekende zin:
“…bij wie de god van deze eeuw de gedachten heeft verblind, zodat zij het licht van het Evangelie van de heerlijkheid van Christus, Die het beeld van God is, niet zien.”
Een tekst die in ontelbare preken is misbruikt als “bewijs” dat Satan deze wereld regeert. Alsof hij een god is. Alsof hij troont. Alsof hij regeert. Alsof hij het laatste woord heeft over deze aarde – totdat Jezus op een dag terugkomt.
Maar wat staat er werkelijk?
De tekst zegt niet “de god van deze wereld”. In het Grieks staat: ho theos tou aiōnos toutou – de god van deze eeuw. Dat is niet de aarde. Dat is niet de schepping. Dat is niet de mensheid. Dat is de tijdgeest. De cultuur. Het collectieve denken van mensen die het licht weigeren te zien.
Het woord “god” in deze context betekent niets meer dan datgene wat mensen aanbidden. Wat ze centraal stellen. Wat ze geloven, volgen, gehoorzamen. En in dit geval is dat een macht die verblindt. Niet omdat hij scheppingskracht heeft. Niet omdat hij een legitiem rijk bezit. Maar omdat mensen hun ogen gesloten houden voor de waarheid.
De god van deze eeuw is geen wezen. Geen koning. Geen demon met een troon. Het is de collectieve verblinding van mensen die liever leugen geloven dan waarheid. Mensen die vasthouden aan religie in plaats van aan openbaring. Die liever het beeld van een almachtige Satan verdedigen dan dat ze het fundament van Gods absolute soevereiniteit erkennen.
De waarheid is: God regeert. Altijd. Overal. Zonder uitzondering.
Psalm 103:19 – “De HEERE heeft Zijn troon in de hemel gevestigd, en Zijn Koninkrijk heerst over alles.”
Niet “bijna alles.” Niet “behalve wat Satan in handen heeft.” Alles.
Daniël 4:35 – “Hij doet naar Zijn wil met het leger in de hemel en de bewoners van de aarde. Niemand kan Zijn hand tegenhouden of tegen Hem zeggen: ‘Wat doet U?’”
Als niemand Hem kan tegenhouden, dan ook Satan niet. Als Zijn wil wordt gedaan – overal – dan is er geen ruimte voor een onafhankelijke rebellenmacht. Er is geen oorlog in de hemel. Er is geen kosmische strijd tussen gelijkwaardige machten. Er is maar één God.
Wat mensen doen wanneer ze “de god van deze eeuw” verheffen tot een soort tweede god, is theologische afgoderij. Ze geven aan een macht die door God beperkt is, een plek die alleen aan de Almachtige toebehoort. Ze bouwen een vijand die groter is dan de mens, maar niet onderworpen is aan God – en dat is de definitie van een leugen.
En weet je wat het echte gevaar is?
Zolang je gelooft dat er nog een andere god regeert – hoe klein, hoe duister ook – zal je altijd een verdeeld hart hebben. Je zult je niet volledig toevertrouwen aan de heerschappij van Christus. Je zult altijd bezig zijn met geestelijke verdediging in plaats van met geestelijke overwinning. Je zult denken dat je moet vechten tegen machten, terwijl de enige strijd die je te voeren hebt, die is tegen de leugen.
De god van deze eeuw is blindheid. Het is het systeem van denken dat zich heeft afgesloten van waarheid. Het is het religieuze denken dat meer aandacht geeft aan duisternis dan aan licht. Het is niet Satan op een troon. Het is het menselijk denken dat God niet als God erkent, maar zichzelf in het centrum zet.
Romeinen 1:21 – “…hoewel zij God kenden, hebben zij Hem niet als God verheerlijkt of gedankt, maar hun denken is verdwaasd en hun onverstandig hart is verduisterd.”
En dát is de verblinding waar Paulus over spreekt. Niet een demon die mensen gehypnotiseerd heeft, maar een keuze om het licht niet te zien. Een keuze om liever in systemen, tradities, angsten en religieuze fictie te geloven, dan te buigen voor de waarheid die bevrijdt.
Ik schrijf dit niet om te entertainen. Ik schrijf dit om gezichtsbedrog te breken. Want zolang de kerk blijft knielen voor een schaduw, zal ze nooit wandelen in het licht.
De Grote Misleiding van een Tweede God
Ik ben er niet om je te bevestigen in wat je altijd al geloofd hebt. Ik ben er om je wakker te schudden uit een theologische droom die generaties lang is doorgegeven. En misschien is dit de moeilijkste waarheid die ik je moet vertellen: de meerderheid van wat kerken vandaag de dag over Satan leren, is niets anders dan een subtiele vorm van afgoderij.
Want wat is afgoderij? Het is een schepsel of een verzinsel behandelen alsof het goddelijke macht bezit. En precies dat is wat er gebeurt wanneer we spreken over “de duivel” alsof hij een tweede god zou zijn.
In de meeste preken wordt hij afgeschilderd als de tegenhanger van Christus. Als de vorst van de duisternis tegenover de Vorst van het licht. Als de god van de hel tegenover de God van de hemel. Twee koninkrijken, twee machten, twee heersers die in een kosmische strijd verwikkeld zijn.
Dat klinkt indrukwekkend. Het klinkt episch. Het vult boeken, films, liederen en preken. Maar het is geen Bijbel. Het is mythologie.
Jesaja 45:5 – “Ik ben de HEERE, en niemand anders. Buiten Mij is er geen God.”
Jesaja 46:9 – “Ik ben God, er is geen ander. Ik ben God, er is niemand als Ik.”
Dit zijn geen poëtische overdrijvingen. Dit is de fundamentele waarheid van de Schrift. Er is geen tweede macht, geen tweede god, geen tweede heerser. En als iemand anders die plek wordt toegekend, of dat nu een beeld, een mens, of een fictieve duivel is, dan heet dat afgoderij.
En toch zie ik gelovigen die de naam van Satan vaker noemen dan de naam van Yahweh. Ik zie samenkomsten waar meer tijd wordt besteed aan het binden van demonen dan aan het verheerlijken van God. Ik hoor gebeden die langer gaan over de macht van de vijand dan over de genade van Christus.
En dat is de grote misleiding: niet dat er geen kwaad is, niet dat er geen zonde is, niet dat er geen tegenstand is — maar dat we van die tegenstand een tweede god hebben gemaakt.
Als Satan werkelijk een tweede god zou zijn, dan zou God niet almachtig zijn. Dan zou er een rivaliserend rijk bestaan dat naast het Koninkrijk van God kan standhouden. Dan zou God geen absolute soevereiniteit hebben. Dan zou Hij beperkt zijn.
Maar de Schrift zegt het tegenovergestelde:
Daniël 2:21 – “Hij verandert tijden en stonden, Hij zet koningen af en stelt koningen aan.”
Daniël 4:35 – “Niemand kan Zijn hand tegenhouden of tegen Hem zeggen: ‘Wat doet U?’”
Niemand. Ook niet Satan. Ook niet een zogenaamde vorst van de duisternis. Niemand.
En toch hebben wij hem tot een tweede god gemaakt. In onze angst. In onze verbeelding. In onze theologie.
We zeggen dat hij regeert over de hel. Maar de Bijbel zegt dat de hel niet eens zijn domein is, maar zijn straf. We zeggen dat hij de macht heeft om levens te vernietigen. Maar de Bijbel zegt dat hij niets kan doen zonder Gods toestemming. We zeggen dat hij gedachten kan beheersen. Maar de Schrift leert dat alleen God harten en gedachten kent.
Alles wat wij hem toeschrijven, stelen we van de Almachtige. Alles wat wij hem geven, nemen we weg van Yahweh. En dat is waarom ik zeg: dit is afgoderij, vermomd als orthodoxie.
Kolossenzen 1:16–17 – “Alle dingen zijn door Hem en voor Hem geschapen. Hij is vóór alle dingen, en alle dingen bestaan tezamen door Hem.”
Alles. Geen uitzondering. Geen tweede rijk. Geen troon van de duisternis die zich buiten Zijn macht ophoudt.
En toch blijven mensen leven alsof God een tegenstander heeft die Hem kan evenaren. Alsof er een oorlog woedt die nog beslist moet worden. Alsof de uitkomst nog onzeker is. Maar de waarheid is: de strijd is allang beslist.
Kolossenzen 2:15 – “Hij heeft de overheden en machten ontwapend, die openlijk te schande gemaakt en daardoor over hen getriomfeerd.”
Het kruis was niet het begin van een oorlog, maar de overwinning van een oorlog. De machten zijn ontwapend. De vijand is al verslagen. De uitkomst is al bekend.
En dus vraag ik je: waarom blijven we spelen alsof er twee goden zijn? Waarom doen we alsof de duisternis dezelfde status heeft als het licht? Waarom leven we alsof Satan een vorst is, terwijl hij in werkelijkheid niets anders is dan een pion?
De grote misleiding van de kerk vandaag is niet ongeloof. Het is afgoderij. Niet afgoderij in de vorm van beelden of afgoden van hout en steen, maar in de vorm van een opgeblazen vijand die de plek van God inneemt in onze gedachten.
Zolang wij de duivel tot tweede god maken, zullen wij nooit volledig wandelen in de overwinning van Christus.
En daarom schrijf ik dit. Om je eraan te herinneren dat er geen tweede god is. Er is maar één God. Hij regeert. Hij heerst. Hij staat alleen. En Hij heeft geen rivalen.
De Val van Lucifer – Een Leugenachtig Fundament
Als je vandaag in een willekeurige kerk rondvraagt waar Satan vandaan komt, krijg je bijna altijd hetzelfde antwoord: hij was een engel. Een glorieuze engel. Sommigen zeggen zelfs een aartsengel. Hij zou vol schoonheid zijn geweest, vol wijsheid, een cherub die het dichtst bij de troon van God stond. Maar, zo gaat het verhaal, hoogmoed sloop in zijn hart. Hij wilde zijn als God. En toen viel hij. Uit de hemel. Naar beneden. En zo werd Lucifer tot Satan.
Dat is het verhaal dat miljoenen geloven. Dat is het fundament onder bijna alle theologie over de duivel. Maar ik zeg je dit: het fundament is zand. Het verhaal is een leugen. Het komt niet uit de Schrift.
Het idee van Lucifer de gevallen engel is gebouwd op drie passages die telkens verkeerd zijn uitgelegd: Jesaja 14, Ezechiël 28 en Openbaring 12. Laten we ze één voor één ontmaskeren.
Jesaja 14
Jesaja 14:12 – “Hoe bent u uit de hemel gevallen, morgenster, zoon van de dageraad! Hoe bent u ter aarde geveld, overweldiger van de volken!”
Dit vers is de geboorteplaats van de naam “Lucifer.” In het Latijn werd het vertaald als lucifer – lichtdrager. En eeuwenlang heeft men dit toegepast op Satan. Maar wat zegt de context?
Jesaja 14:4 – “U zult dit spotlied aanheffen over de koning van Babel en zeggen…”
De tekst gaat over de koning van Babel. Niet over een engel. Niet over een demon. Over een mens die zichzelf verhief en die door God vernederd werd. De metafoor van de gevallen morgenster beschrijft zijn ondergang. Niet een kosmische oorlog. Niet een hemelse rebellie. Gewoon: een trotse koning die door God ter aarde werd geslagen.
Als Lucifer hier een engel zou zijn, dan zou Jesaja een leugenaar zijn. Want hij zegt zelf dat het gaat over Babels koning. De waarheid is: dit gaat niet over Satan. Het gaat over menselijke hoogmoed die ten val komt.
Ezechiël 28
Ezechiël 28:12 – “Mensenkind, hef een klaaglied aan over de koning van Tyrus en zeg tegen hem: Zo zegt de Heere HEERE: U was het zegel van volkomenheid, vol van wijsheid en volmaakt van schoonheid.”
Ook dit gedeelte wordt vaak aangehaald als bewijs dat Satan ooit een glorieuze engel was. Hij zou in Eden geweest zijn, een cherub, bedekkend en gezalfd. Maar let op de eerste woorden: het gaat over de koning van Tyrus.
Tyrus was een stadstaat, machtig in handel, vol rijkdom en arrogantie. De koning van Tyrus vergeleek zichzelf met een god. En God spreekt hier in beeldspraak: jij denkt dat je in Eden staat, jij denkt dat je een cherub bent, jij denkt dat je volmaakt bent — maar Ik zal je neerhalen.
Dit is geen biografie van Satan. Dit is een profetisch klaaglied over een menselijke heerser. Alles wat volgt – de edelstenen, Eden, de berg van God – zijn poëtische beelden om de grootheidswaan van Tyrus neer te halen.
We zien hier hetzelfde patroon als in Jesaja 14: menselijke hoogmoed wordt vergeleken met hemelse beelden, maar het blijft gaan over mensen.
Openbaring 12
Openbaring 12:7–9 – “Toen brak er oorlog uit in de hemel: Michaël en zijn engelen voerden oorlog tegen de draak. Ook de draak en zijn engelen voerden oorlog, maar zij waren niet sterk genoeg, en hun plaats werd in de hemel niet meer gevonden. En de grote draak werd neergeworpen, de oude slang, die duivel en de satan genoemd wordt, die de hele wereld misleidt.”
Dit klinkt als het ultieme bewijs: Satan viel uit de hemel. Maar wat is de context? Johannes ziet een visioen vol symboliek. De draak staat symbool voor de machten die zich tegen Christus verzetten. En het moment waarop hij uit de hemel wordt geworpen, is verbonden met de overwinning van Christus aan het kruis.
Openbaring 12:10 – “Nu is gekomen de zaligheid, de kracht en het Koninkrijk van onze God en de macht van Zijn Christus.”
De val van de draak is niet een prehistorisch verhaal van miljoenen jaren geleden. Het is het resultaat van het kruis. Toen Jezus stierf en opstond, werd de aanklager neergeworpen. Dat is geen verleden uit de schepping. Dat is een realiteit uit het evangelie.
En dus vraag ik je: waar in de Schrift wordt duidelijk gezegd dat Satan een engel was die viel? Nergens. Er is geen enkel vers dat dit bevestigt. Het is een theologische constructie, geboren uit verkeerde lezing, gevoed door traditie, en uitvergroot door kerkvaders die meer beïnvloed waren door Griekse mythologie dan door Hebreeuwse waarheid.
Lucifer de gevallen engel? Het is een religieus spookverhaal. Een verhaal dat kerken gevangen houdt in angst. Een verhaal dat Satan een legitimiteit geeft die hij nooit heeft gehad.
De waarheid is harder, maar ook bevrijdender: Satan is nooit een tweede god geweest. Hij is nooit een glorieuze engel geweest. Hij is nooit gevallen van een troon die hij niet bezat. Hij is een vijand, ja. Maar een vijand zonder legitimiteit. Een tegenstander zonder koninkrijk. Een leugenaar die leeft van de kracht die mensen hem toekennen.
En daarom breek ik dit fundament af. Want zolang de kerk blijft bouwen op deze leugen, zal ze nooit wandelen in de overwinning die Christus al behaald heeft.
Het Vervormde Beeld van God
Eén van de gevaarlijkste gevolgen van de leugen over Satan als gevallen engel is dit: het vervormt ons beeld van God. Als je Satan ziet als een tweede macht, een tweede god, een rivaliserende heerser die zijn eigen troon heeft, dan geloof je impliciet dat God niet alles onder controle heeft. Dan geloof je dat Hij niet absoluut soeverein is. En dat betekent dat je God kleiner maakt dan Hij werkelijk is.
Dat is precies wat er vandaag in veel kerken gebeurt. Mensen zeggen met hun mond dat God almachtig is, maar in hun theologie geven ze een groot deel van die macht weg aan Satan. Ze maken van Hem een God die voortdurend moet reageren, die steeds bezig is de plannen van de duivel te corrigeren, die pas aan het einde van de tijd definitief de overwinning behaalt.
Maar dit is niet de God van de Schrift.
Psalm 115:3 – “Onze God is in de hemel, Hij doet al wat Hem behaagt.”
Jesaja 46:10 – “…Mijn raadsbesluit zal bestaan, en Ik zal al Mijn welbehagen doen.”
Daniël 4:35 – “Hij doet naar Zijn wil met het leger in de hemel en de bewoners van de aarde. Niemand kan Zijn hand tegenhouden of tegen Hem zeggen: ‘Wat doet U?’”
Deze verzen laten geen ruimte voor twijfel. God is geen strateeg die in een kosmisch schaakspel verwikkeld is. Hij is de absolute Heerser. Zijn wil gebeurt, altijd. Zijn plan gaat door, zonder uitzondering. En niemand, geen mens en geen geest, kan daar een stokje voor steken.
Toch leren velen vandaag dat Satan zijn eigen wil heeft, los van God. Dat hij autonoom kan handelen. Dat hij zelfstandig plannen smeedt en uitvoert. Dat hij de schepper is van chaos, ziekte, kwaad en ellende – alsof God er niets mee te maken heeft.
Maar de Bijbel zegt iets totaal anders:
Jesaja 45:7 – “Ik formeer het licht en schep de duisternis, Ik maak de vrede en schep het onheil. Ik, de HEERE, doe al deze dingen.”
Klaagliederen 3:37–38 – “Wie spreekt er en het gebeurt, als de Heere het niet gebiedt? Komt niet uit de mond van de Allerhoogste het kwade en het goede?”
Dit zijn schokkende teksten voor wie zijn theologie gebouwd heeft op een tweede god. Maar dit is waarheid: God is de Schepper van alles. Hij vormt zowel licht als duisternis. Hij schept vrede én onheil. Hij is de bron, de oorsprong, de ultieme oorzaak van alles wat gebeurt. En dat betekent dat zelfs het kwaad geen autonome macht is, maar functioneert onder Zijn bestuur.
Het beeld van een almachtige Satan maakt van God een zwakkere god. Het maakt Hem tot een rechter die pas achteraf ingrijpt. Tot een macht die Zijn handen niet volledig aan het stuur heeft. Maar dit is niet de God van Abraham, Isaak en Jakob. Dit is niet de Vader van onze Heere Jezus Christus.
De God van de Schrift is niet slechts een beetje almachtig. Hij is absoluut. Er is geen vierkante centimeter in het universum waar Hij niet regeert.
Als dat waar is – en het is waar – dan betekent het dat Satan nooit een tegenmacht is geweest. Hij is geen losgeslagen engel met eigen bevoegdheden. Hij is geen heerser met een eigen domein. Hij is hooguit een instrument, een pion in Gods plan, een vijand die alleen kan doen wat de Allerhoogste toelaat.
Kijk naar het boek Job. Satan verschijnt voor Gods troon. Hij kan Job alleen aanraken nadat God hem toestemming geeft. Hij mag alleen doen wat God bepaalt. En zelfs daarin dient hij uiteindelijk Gods plan – want Job komt sterker, dieper en rijker uit de beproeving dan hij erin ging.
Kijk naar Lukas 22:31, waar Jezus tegen Petrus zegt:
“Simon, Simon, zie, de satan heeft verlangd u allen te ziften als de tarwe.”
Zelfs daar is Satan niet vrij. Hij “heeft verlangd” – letterlijk: hij heeft toestemming gevraagd. Hij kan niets zonder de wil van God.
En toch blijven mensen hem behandelen alsof hij een tweede god is. Ze wijden hele conferenties aan hem. Ze schrijven boeken die hem meer pagina’s geven dan Christus. Ze richten gebedscampagnes op om hem te binden, alsof hij werkelijk regeert. Maar al die aandacht voedt slechts één ding: de illusie van zijn macht.
De waarheid is dat God nooit macht heeft gedeeld. Nooit. Hij is één. Hij staat alleen. Hij heeft geen rivalen. Hij gebruikt alles – zelfs Satan – voor Zijn eigen doel.
Spreuken 16:4 – “De HEERE heeft alles gemaakt voor Zijn doel, ja, zelfs de goddeloze voor de dag van het kwaad.”
Zelfs de goddeloze, zelfs de vijand, zelfs de duivel – ze bestaan niet buiten Zijn plan, maar ín Zijn plan.
Dus laat ik dit zeggen met alle kracht die ik heb: het beeld van Satan als gevallen engel, als tweede macht, als tweede god, is niet alleen een leugen over hem. Het is een leugen over God. Het tast Zijn soevereiniteit aan. Het maakt Hem kleiner. Het doet Hem onrecht.
Daarom verwerp ik dit beeld. Ik sta op voor de waarheid dat Yahweh alleen God is. Dat Hij regeert, zonder uitzondering. Dat Hij zelfs de vijand gebruikt voor Zijn doel. En dat er nooit, nooit een tweede god is geweest.
Als je dit begrijpt, begin je te zien dat de strijd die wij te voeren hebben, nooit een kosmische oorlog was tussen twee rivalen. Het is altijd de strijd geweest tussen waarheid en leugen, tussen vertrouwen en ongeloof.
En dat verandert alles.
De Vorst van Deze Wereld – Een Ontmaskerde Leugen
Eeuwenlang heeft de kerk twee uitdrukkingen misbruikt om Satan een koninklijke status te geven. Paulus spreekt over “de god van deze eeuw” en Jezus noemt hem “de vorst van deze wereld.” Op deze woorden heeft men een complete theologie gebouwd waarin Satan een troon heeft, een rijk, een heerschappij. Hij zou de aarde regeren, de mensheid beheersen, en zelfs over de hel heersen. Maar dit hele bouwwerk rust op een leugen.
Wanneer Jezus spreekt over de vorst van deze wereld, dan zegt Hij in Johannes 12:31:
“Nu wordt het oordeel over deze wereld voltrokken; nu zal de vorst van deze wereld buitengeworpen worden.”
In Johannes 14:30 zegt Hij:
“De vorst van deze wereld komt, en heeft aan Mij niets.”
En in Johannes 16:11 zegt Hij:
“…over het oordeel, omdat de vorst van deze wereld geoordeeld is.”
Drie keer gebruikt Hij deze titel. En drie keer wordt duidelijk dat deze zogenaamde vorst geen toekomst heeft. Hij wordt geoordeeld. Hij wordt buitengeworpen. Hij heeft niets in Christus. Dit zijn geen woorden die hem macht geven, dit zijn woorden die hem ontmaskeren en zijn einde aankondigen.
Het Griekse woord dat vertaald wordt met “vorst” is archōn. Dat betekent eenvoudig “leider” of “gezagdrager.” Het zegt niets over goddelijke scheppingsmacht of legitieme heerschappij. Het beschrijft slechts dat iemand invloed uitoefent. Een corrupte rechter kan ook een archōn genoemd worden. Een tiran net zo. Dat Jezus Satan een archōn noemt, wil niet zeggen dat hij een koning van de wereld is, maar dat hij invloed heeft binnen het systeem dat zich tegen God keert. En precies dat systeem komt ten val door het kruis.
Paulus noemt hem in 2 Korinthe 4:4 “de god van deze eeuw.”
“…bij wie de god van deze eeuw de gedachten van de ongelovigen verblind heeft, zodat hen niet bestrale het licht van het Evangelie van de heerlijkheid van Christus, Die het beeld van God is.”
Let goed op de woorden: niet de god van de wereld, maar van de eeuw, van de aiōn, het tijdperk. En hij wordt geen god genoemd omdat hij werkelijk goddelijk is, maar omdat mensen hem die positie geven. Mensen geloven zijn leugens. Ze gehoorzamen zijn invloeden. Ze maken hem tot iets dat hij niet is. Dat is afgoderij: een schepsel behandelen alsof het goddelijke macht bezit.
Samen tonen deze twee titels geen rivaliserend koninkrijk, maar een tijdelijke invloed. Hij verblindt, maar alleen bij wie weigert het licht te zien. Hij wordt vorst genoemd omdat hij invloed heeft, maar geen macht. Hij wordt god genoemd omdat mensen hem volgen, maar hij is geen schepper. Alles wat hij doet, is geleend, gestolen, afhankelijk, en tijdelijk.
Daarom zegt Jezus ook:
“De vorst van deze wereld komt, maar hij heeft aan Mij niets.”
Hij heeft geen claim, geen recht, geen zeggenschap. Hij kan niets tegen de Zoon van God. En wanneer Jezus sterft en opstaat, is dat het moment dat deze zogenaamde vorst zijn masker verliest. Het kruis was niet het begin van een oorlog, het was de definitieve overwinning.
Kolossenzen 2:15 zegt:
“Hij heeft de overheden en machten ontwapend, die openlijk te schande gemaakt en daardoor over hen getriomfeerd.”
En in Mattheüs 28:18 zegt Jezus:
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde.”
Als Christus alle macht bezit, blijft er niets over voor een tweede vorst. Geen troon, geen rijk, geen autoriteit. Alleen een leugen die krachtig lijkt zolang mensen erin geloven.
De kerk heeft Satan groter gemaakt dan hij ooit was. Ze heeft hem een troon gegeven die hij nooit bezat. Ze heeft hem tot een god gemaakt terwijl hij niets is. En ze blijft vechten tegen een vijand die allang verslagen is.
De waarheid is dat Jezus heerst, en Hij alleen. De vorst van deze wereld is ontmaskerd, geoordeeld en buitengeworpen. Hij is geen koning. Hij is geen god. Hij is een leugen.
Hoe de Kerk de Leugen Grootmaakte
De grootste vijand van waarheid is niet ongeloof, maar traditie. Traditie die generaties lang herhaald is, totdat niemand het nog durfde te bevragen. En één van die tradities die de kerk diep in haar fundament heeft laten nestelen, is de leer dat Satan een gevallen engel is, een vorst met een rijk, een god met macht.
Het is belangrijk om te begrijpen waar dit vandaan komt. Want als we de oorsprong van een leugen kennen, verliezen we automatisch de angst die die leugen in stand houdt.
De Schrift zelf legt nergens de basis voor een almachtige Satan. We zagen al dat Jesaja 14 over de koning van Babel gaat, Ezechiël 28 over de koning van Tyrus, en dat Openbaring 12 niet over een verre prehistorische val spreekt, maar over de overwinning van Christus aan het kruis. Waar komt dan het idee vandaan dat Satan een glorieuze engel was die uit de hemel gevallen is?
Het antwoord ligt niet in de Bijbel, maar in de traditie van mensen.
Na de ballingschap begon Israël steeds meer beïnvloed te raken door de religies en mythologieën van de volken om hen heen. De Perzen geloofden in een kosmische strijd tussen twee rivaliserende machten: het licht en de duisternis, Ahura Mazda en Angra Mainyu. Dat dualistische wereldbeeld is diep doorgedrongen in het Joodse denken van die tijd. En precies dat dualisme heeft zijn weg gevonden in latere Joodse geschriften, waaronder het apocriefe boek Henoch.
In het boek Henoch lezen we verhalen over engelen die uit de hemel vielen, die zich vermengden met mensen, die reuzen verwekten, en die uiteindelijk opgesloten werden in duistere oorden. Het klinkt spectaculair, maar dit boek is nooit door God geïnspireerd verklaard. Het is een apocrief werk, vol mythische elementen. Toch hebben kerkvaders, beïnvloed door deze teksten, de beelden uit Henoch vermengd met de Bijbel. En zo ontstond een theologie die de Schrift overstijgt en vervangt.
In de Griekse wereld was er nog een andere bron van invloed. De mythologie stond bol van verhalen over goden die vielen, titanen die uit de hemel werden verbannen, en onderaardse straffen. Toen het christendom zich verspreidde in een cultuur doordrenkt van dit soort verhalen, was het verleidelijk om dezelfde beelden te gebruiken om Satan te beschrijven.
Zo werd de bijbelse tegenstander langzaam maar zeker omgevormd tot een mythologische figuur: een gevallen engel, een gevallen god, een vorst van de onderwereld.
De middeleeuwen deden er nog een schep bovenop. Dante’s Inferno schilderde de hel als een rijk vol cirkels, waar Satan als vorst in het midden troont. Kunstenaars, schrijvers, dichters en predikers namen dit beeld over. En vanaf dat moment was het bijna onmogelijk om in de westerse kerk te spreken over Satan zonder hem te zien als de koning van de hel.
Maar laat dit duidelijk zijn: geen van die beelden komt uit de Schrift. Ze komen uit Henoch, uit de Perzen, uit de Grieken, uit Dante. Ze komen uit menselijke fantasie, niet uit goddelijke openbaring.
Wanneer Paulus spreekt over de strijd die wij te voeren hebben, zegt hij in 2 Korinthe 10:3–5:
“Want al wandelen wij in het vlees, wij voeren geen strijd naar het vlees. De wapens van onze strijd zijn immers niet vleeslijk, maar krachtig door God, tot afbraak van bolwerken. Wij breken valse redeneringen af en elke hoogte die zich verheft tegen de kennis van God, en nemen elke gedachte gevangen om die te brengen tot de gehoorzaamheid aan Christus.”
Let goed op: Paulus spreekt niet over demonen die uit de hemel gevallen zijn, maar over valse redeneringen. Over leugens. Over gedachten die gevangen genomen moeten worden. De strijd is niet kosmisch, maar mentaal en geestelijk. Het gaat om de waarheid tegenover de leugen.
En juist daarom is de grootste leugen dat Satan een gevallen engel is met een rijk naast dat van God. Want die leugen maakt de strijd groter dan hij is, en geeft macht aan iets dat nooit macht heeft gehad.
Het is tijd dat wij erkennen dat de kerk zelf de leugen groot heeft gemaakt. Zij heeft de vijand uitvergroot, zij heeft hem een troon gegeven, zij heeft hem een status verleend die hij nooit bezat. En zij heeft generaties laten geloven dat de wereld wordt bestuurd door een tweede god.
Maar er is nooit een tweede god geweest. Er is maar één God. Eén troon. Eén Koning. Eén Heer. Alles wat buiten Hem beweert macht te hebben, leeft van leugen en illusie.
De kerk heeft Satan grootgemaakt, maar de Schrift maakt hem klein. De kerk heeft hem tot koning gekroond, maar de Schrift laat zien dat hij al geoordeeld is. De kerk heeft hem tot schepper verheven, maar de Schrift zegt dat alleen God schept.
Daarom keer ik terug naar de Schrift. En daarom breek ik af wat traditie heeft opgebouwd. Want zolang de kerk blijft leunen op de leugen, zal ze nooit volledig leven in de waarheid.
De Macht van de Leugen
Er is iets dat je moet begrijpen: de duivel leeft niet van macht, maar van leugen. Hij heeft geen troon, geen koninkrijk, geen scheppingskracht. Alles wat hij heeft, heeft hij door de illusie die mensen hem geven. En zolang mensen in zijn leugen geloven, zolang zij zijn verhalen groter maken dan Gods waarheid, zolang zij hem een plaats geven die hij niet bezit, lijkt het alsof hij macht heeft.
De Schrift laat steeds zien dat zijn rol beperkt is tot misleiding. In Johannes 8:44 zegt Jezus:
“Hij was een mensenmoordenaar van het begin af en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid. Wanneer hij de leugen spreekt, spreekt hij vanuit wat van hemzelf is, want hij is een leugenaar en de vader van de leugen.”
Let op de woorden: geen waarheid. Alles wat hij heeft, is leugen. En toch is de kerk eeuwenlang bezig geweest zijn leugen te prediken alsof het waarheid was. Elke keer dat een prediker zegt dat Satan regeert, dat hij een god is, dat hij een vorst is, dat hij de hel bestuurt, herhalen ze zijn grootste leugen.
Zijn macht is niet scheppend, maar verblindend. In 2 Korinthe 4:4 staat:
“…bij wie de god van deze eeuw de gedachten van de ongelovigen verblind heeft, zodat hen niet bestrale het licht van het Evangelie van de heerlijkheid van Christus, Die het beeld van God is.”
Hij verblindt. Dat is alles. Hij kan de zon niet doven, maar hij kan je ogen dicht laten zodat je het licht niet ziet. Het licht is er nog steeds, de waarheid is er nog steeds, maar zolang je ogen gesloten blijven, leef je alsof er duisternis is.
En zo werkt zijn macht. Hij houdt mensen gevangen in een illusie. Hij doet ze geloven dat God zwak is, dat Christus nog moet strijden, dat de overwinning onzeker is. Hij laat ze leven in angst voor een vorst die allang geoordeeld is.
Maar God laat in Zijn Woord telkens zien hoe beperkt die macht is. In Job lezen we dat Satan niet zomaar kan handelen. Hij moet vragen om toestemming. Hij mag alleen gaan zover als God het toestaat.
Job 1:12 zegt:
“Toen zei de HEERE tegen de satan: Zie, alles wat hij heeft, is in uw hand, alleen aan hemzelf mag u uw hand niet slaan.”
Zelfs daar, midden in de beproeving, blijkt dat de duivel geen vrije heerschappij heeft. Hij mag alleen doen wat God hem toestaat. Hij is geen koning, maar een pion in Gods plan.
Ook in Lukas 22:31 lezen we hetzelfde patroon. Jezus zegt tegen Petrus:
“Simon, Simon, zie, de satan heeft verlangd u allen te ziften als de tarwe.”
Hij heeft verlangd. Hij heeft toestemming gevraagd. Zelfs daar is hij geen vrije vorst, maar een onderworpen wezen dat niets kan zonder dat God het toelaat.
En toch leven zoveel gelovigen alsof hij werkelijk regeert. Ze wijden gebedsdiensten aan hem, conferenties over hem, boeken tegen hem. Ze spreken vaker over zijn naam dan over de Naam boven alle naam. Ze binden en verbreken, alsof hij werkelijk macht bezit. Maar alles wat ze doen, is zijn leugen voeden.
Zijn macht is niets meer dan een reflectie van hun geloof in hem. Geef hem aandacht, en hij lijkt groter. Geef hem status, en hij lijkt machtiger. Maar als je hem de waarheid ontneemt, als je weigert zijn leugen te geloven, blijft er niets over.
Want de waarheid is dit: Christus heeft hem al verslagen.
Kolossenzen 2:15 zegt:
“Hij heeft de overheden en machten ontwapend, die openlijk te schande gemaakt en daardoor over hen getriomfeerd.”
De vijand is ontwapend. Hij heeft geen wapens meer, behalve de leugen. Hij is openbaar te schande gemaakt. Hij is geen vorst, geen god, geen koning. Hij is een leugenaar die leeft van de illusie die mensen hem geven.
En Jezus zegt in Mattheüs 28:18:
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde.”
Alle macht. Niet gedeeld, niet verdeeld. Alles is in Zijn handen. Er blijft niets over voor een tweede macht.
De macht van de duivel is de macht van de leugen. En zolang de kerk die leugen blijft prediken, lijkt hij groot. Maar zodra de kerk terugkeert naar de waarheid, verdwijnt zijn invloed als mist in de zon.
Daarom schrijf ik dit. Om de leugen te breken. Om het masker van zijn gezicht te rukken. Om te laten zien dat er maar één Koning is, één God, één Heer. En dat alles buiten Hem geen macht heeft, geen troon, geen toekomst.
Het Kruis als Openbaar Vonnis
Alles waar we tot nu toe over gesproken hebben komt samen bij het kruis. Het kruis is niet alleen de plaats waar Jezus stierf voor de zonden van de wereld. Het is ook de plaats waar de leugenaar ontmaskerd werd, waar de zogenaamde vorst van deze wereld openbaar te schande werd gemaakt. Het kruis is het vonnis. Het is het bewijs dat er nooit een tweede god is geweest en dat er nooit een rivaliserend rijk heeft bestaan.
Vanaf het begin van Zijn bediening sprak Jezus al over dit moment. Hij zei in Johannes 12:31:
“Nu wordt het oordeel over deze wereld voltrokken; nu zal de vorst van deze wereld buitengeworpen worden.”
Let op het woord: nu. Niet straks, niet aan het einde van de tijd, maar nu. Het kruis is de plaats van oordeel. Daar wordt de vorst van deze wereld uit zijn schuilplaats geslingerd. Daar wordt zijn illusie gebroken.
En in Johannes 19:30 lezen we:
“Toen Jezus dan de zure wijn genomen had, zei Hij: Het is volbracht! En Hij boog het hoofd en gaf de geest.”
Met die woorden verklaarde Hij dat alles voltooid was. Niet dat er nog een strijd moest komen, niet dat er nog een overwinning behaald moest worden, maar dat de vijand al verslagen was.
Paulus beschrijft dit in Kolossenzen 2:15:
“Hij heeft de overheden en machten ontwapend, die openlijk te schande gemaakt en daardoor over hen getriomfeerd.”
Dat is het kruis. Het was geen geheime overwinning achter gesloten deuren. Het was een publieke vernedering. De machten en overheden zijn ontwapend, ontmaskerd en openlijk te schande gemaakt. Er is niets meer over van hun gezag.
En daarom zegt Jezus na Zijn opstanding in Mattheüs 28:18:
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde.”
Alle macht. Dat is totaal, compleet, absoluut. Er blijft niets over voor een tweede vorst. Geen koninkrijk van de duivel, geen domein van de hel, geen macht van de duisternis die buiten Zijn heerschappij staat.
Het kruis is dus niet alleen verzoening, het is ook triomf. Niet alleen redding voor ons, maar ook oordeel over de vijand. Daar wordt duidelijk dat de macht van Satan niet meer is dan een leugen. Daar wordt zichtbaar dat hij geen claim heeft op de mensheid. Daar wordt bewezen dat hij niets bezit.
En toch leeft de kerk vandaag alsof het kruis slechts een begin was. Alsof Christus nog steeds in strijd is met de duivel. Alsof we moeten wachten op de uiteindelijke overwinning. Maar dat is niet wat de Schrift zegt.
In Hebreeën 2:14 staat:
“Omdat nu de kinderen van vlees en bloed zijn, heeft Hij eveneens daaraan deelgenomen, opdat Hij door de dood hem die de macht over de dood had – dat is de duivel – teniet zoudoen.”
Door de dood van Jezus is de macht van de duivel tenietgedaan. Niet in de toekomst, maar toen het kruis werd opgericht. Toen het bloed vloeide. Toen Hij stierf en opstond. Daar verloor de vijand alles.
De waarheid is dat er vanaf dat moment nog maar één macht overbleef: Christus alleen. Alles wat Satan sindsdien nog doet, doet hij in de schaduw van de leugen. Hij leeft van illusie, van angst, van traditie. Hij heeft geen wapens meer, geen leger, geen autoriteit. Alleen misleiding.
Daarom zegt Paulus in 1 Korinthe 15:57:
“Maar God zij dank, Die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus.”
De overwinning is al gegeven. Niet pas straks, niet pas in de eindtijd, maar nu. Het kruis is de beslissende slag geweest.
En daarom is het zo tragisch dat zoveel kerken nog steeds leven alsof die overwinning onzeker is. Ze voeren oorlog tegen demonen alsof Christus nog niet triomfeerde. Ze spreken over Satan alsof hij nog regeert. Ze zien hem als een vorst terwijl hij in werkelijkheid een gevangene is die leeft van leugen.
Het kruis heeft zijn vonnis uitgesproken. Zijn invloed is gebroken. Zijn masker is afgerukt. Hij heeft geen macht meer, behalve de macht die mensen hem geven door in zijn leugens te geloven.
De waarheid is helder: Christus alleen regeert. En alles wat beweert naast Hem te staan, is een illusie die al veroordeeld is.
De Tweede Dood – Het Einde van de Vijand
Als het kruis het vonnis was, dan is de tweede dood de uitvoering van dat vonnis. De Bijbel spreekt niet over een eeuwig voortbestaan van de duivel als koning in een brandend rijk. Hij wordt geen eeuwige vorst van de hel. Nee, de Schrift zegt dat hij geoordeeld wordt, dat hij vernietigd wordt, dat zijn einde vaststaat.
Openbaring 20:10 zegt:
“En de duivel, die hen misleidde, werd in de poel van vuur en zwavel geworpen, waar ook het beest en de valse profeet zijn. En zij zullen dag en nacht gepijnigd worden in alle eeuwigheid.”
Dit is de tekst waar velen hun beeld vandaan halen dat Satan voor eeuwig zal blijven bestaan in pijn en vuur. Maar let goed op wat hier werkelijk staat. De tekst is vol symboliek, net als heel het boek Openbaring. De poel van vuur staat voor de ultieme en definitieve vernietiging. Alles wat daar ingaat, komt er niet meer uit. Het is de tweede dood, het absolute einde.
Dat wordt bevestigd in vers 14:
“En de dood en het rijk van de dood werden in de poel van vuur geworpen. Dit is de tweede dood.”
De dood zelf wordt vernietigd. Het rijk van de dood wordt vernietigd. En als zelfs de dood geen toekomst heeft, hoe zou Satan dan voor eeuwig voortbestaan? De tweede dood is geen eindeloze marteling, maar een definitief einde.
In Hebreeën 2:14 lezen we:
“…opdat Hij door de dood hem die de macht over de dood had – dat is de duivel – teniet zou doen.”
Teniet doen. Niet bewaren, niet eindeloos laten leven, maar teniet doen. Dat is zijn bestemming.
En in Ezechiël 28, waar over de koning van Tyrus wordt gesproken maar in beeldspraak ook de vijand wordt getekend, staat in vers 19:
“Al wie u onder de volken kende, is ontzet over u. U bent tot verschrikking geworden, u zult er niet meer zijn tot in eeuwigheid.”
U zult er niet meer zijn. Dat is het lot van de vijand. Geen eeuwige aanwezigheid. Geen eeuwige heerschappij. Geen eeuwig bestaan. Gewoon: niet meer zijn.
Toch heeft de kerk dit omgedraaid en er een andere boodschap van gemaakt. Ze zegt dat Satan voor eeuwig leeft in de hel, dat hij regeert over zielen die daar naartoe gaan, dat hij een troon heeft in het vuur. Maar dat beeld komt niet uit de Schrift, het komt uit Dante, uit mythologie, uit eeuwen van angstverhalen.
De waarheid is eenvoudiger, maar ook krachtiger: de vijand gaat teniet. Hij wordt geoordeeld. Hij wordt vernietigd. Zijn einde is zeker, zijn dood is vastgelegd.
En dat betekent iets belangrijks voor ons geloof. We hoeven niet te leven met de angst voor een eeuwige vijand. We hoeven niet te doen alsof er nog een macht is die God kan blijven dwarsbomen. De vijand is stervende. Hij leeft alleen nog in de leugen die mensen hem toeschrijven.
In Romeinen 16:20 staat:
“De God van de vrede zal de satan spoedig onder uw voeten verpletteren.”
Dit is geen beeld van een vijand die eeuwig blijft bestaan. Dit is een belofte dat hij volledig verpletterd wordt. En niet alleen door Christus, maar ook onder de voeten van Zijn gemeente.
De tweede dood is dus het laatste woord over Satan. Geen eeuwig rijk. Geen eeuwige macht. Geen eeuwige aanwezigheid. Alleen een definitief einde. En als dat zijn bestemming is, waarom zou ik hem dan nog behandelen alsof hij een troon heeft? Waarom zou ik hem een plaats geven in mijn theologie die groter is dan wat God zelf hem heeft toegeschreven?
De waarheid is dat er maar één Koning is die eeuwig leeft: Jezus Christus. Alles wat tegen Hem staat, gaat teniet. Alles wat Hem weerspreekt, sterft. Alles wat zich verheft, wordt neergehaald.
En dat is de zekerheid die ons bevrijdt van angst. We hoeven niet bang te zijn voor een eeuwige vijand. Zijn tijd is kort. Zijn einde is zeker. Zijn macht is gebroken.
Angst als Wapen van Religie
De kracht van de vijand zit niet in wapens of in koninklijke macht, maar in angst. Angst is altijd het middel geweest waarmee mensen gebonden worden. Angst voor de dood. Angst voor de hel. Angst voor de duivel. En het tragische is dat niet alleen de wereld deze angst in stand houdt, maar dat de kerk zelf die angst predikt.
Hoe vaak heb je niet gehoord dat de hel een eeuwige martelplaats is waar Satan regeert? Hoe vaak is er niet gezegd dat als je niet gelooft, je eindigt in vuur dat nooit uitgaat? Hoe vaak hebben predikers niet kinderen bang gemaakt met verhalen over duivels en geesten die hen zouden achtervolgen als ze zich niet bekeerden?
Maar de Schrift laat zien dat angst niet van God komt.
2 Timotheüs 1:7 zegt:
“Want God heeft ons niet gegeven een geest van vreesachtigheid, maar van kracht en liefde en bezonnenheid.”
Angst is niet het instrument van God. Het is het instrument van de vijand en, helaas, van religie die leunt op leugens.
In Hebreeën 2:14–15 lezen we:
“…opdat Hij door de dood hem die de macht over de dood had – dat is de duivel – teniet zou doen, en allen zou verlossen die door angst voor de dood gedurende heel hun leven aan slavernij onderworpen waren.”
Zie je dat? De macht van de duivel is de angst voor de dood. Dat is zijn ketting, zijn slavernij, zijn zogenaamde macht. Hij heeft mensen gevangen door hen bang te maken voor het einde. Maar Christus heeft die macht gebroken. Door Zijn dood en opstanding heeft Hij niet alleen de duivel ontmaskerd, maar ook de angst voor de dood vernietigd.
Als wij werkelijk geloven dat Jezus de dood heeft overwonnen, dan kan angst ons niet meer beheersen. Angst sterft zodra waarheid binnenkomt.
Toch heeft de kerk angst gemaakt tot haar belangrijkste wapen. Ze predikt geen liefde, maar dreiging. Geen vrijheid, maar ketens. Geen genade, maar veroordeling. Predikers gebruiken de hel als stok achter de deur. Ze schilderen Satan af als een almachtige vijand om mensen afhankelijk te maken van rituelen, gebeden en systemen.
Maar dit is niet de weg van Christus. Zijn weg is liefde, waarheid en vrijheid.
Johannes 8:32 zegt:
“En u zult de waarheid kennen, en de waarheid zal u vrijmaken.”
Vrijheid komt door waarheid, niet door angst. Liefde verdrijft angst, maar religie houdt angst in stand. En zolang de kerk mensen vasthoudt in angst, blijven ze gebonden, niet door God, maar door een illusie.
Het is tijd om de angst te ontmaskeren. Angst voor Satan is een leugen. Angst voor de dood is een leugen. Angst voor de hel zoals religie die schildert, is een leugen. De waarheid is dat de vijand geoordeeld is, dat zijn macht teniet is gedaan, en dat wij vrijgemaakt zijn door Christus.
1 Johannes 4:18 zegt:
“Er is in de liefde geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees uit; de vrees houdt immers straf in, en wie vreest, is niet volmaakt in de liefde.”
Als liefde angst verdrijft, dan is een evangelie dat gebaseerd is op angst geen evangelie van Christus. Het is een vervalsing. Het is religie vermengd met leugen.
Ik heb ervoor gekozen om niet langer te leven onder de macht van angst. Ik heb ervoor gekozen om niet langer te buigen voor een vijand die alleen bestaat in de illusie van angst. Ik heb ervoor gekozen om te geloven wat de Schrift zegt: dat Christus alle macht heeft, dat Hij de dood overwonnen heeft, en dat niets ons kan scheiden van Zijn liefde.
Romeinen 8:38–39 zegt:
“Want ik ben ervan overtuigd dat noch dood noch leven, noch engelen noch overheden noch machten, noch tegenwoordige noch toekomstige dingen, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God in Christus Jezus, onze Heere.”
Dat is waarheid. En waarheid bevrijdt. Waarheid breekt de ketens van angst. Waarheid haalt het masker van religie af.
Daarom schrijf ik dit. Om te laten zien dat de macht van de vijand niet in wapens of koninkrijken zit, maar in angst. En dat Christus die angst voor eens en altijd heeft overwonnen.
De Waarheid die Bevrijdt
De strijd die wij voeren is nooit geweest tegen een almachtige vijand. Het is altijd de strijd geweest tussen waarheid en leugen. En de wapens die God ons gegeven heeft, zijn niet van vlees en bloed, maar geestelijk en krachtig. Niet om oorlog te voeren tegen demonen die achter elke boom zouden zitten, maar om bolwerken van leugen neer te halen.
2 Korinthe 10:4–5 zegt:
“De wapens van onze strijd zijn immers niet vleeslijk, maar krachtig door God, tot afbraak van bolwerken. Wij breken valse redeneringen af en elke hoogte die zich verheft tegen de kennis van God, en nemen elke gedachte gevangen om die te brengen tot de gehoorzaamheid aan Christus.”
Zie je dat? Het gaat om bolwerken van gedachten. Om redeneringen die zich verheffen tegen de kennis van God. Het gaat om ideeën, om tradities, om leugens die mensen gebonden houden. En precies daar richt de waarheid zich op.
De grootste leugen die de kerk eeuwenlang heeft geloofd, is dat Satan een tweede macht is. Dat hij een eigen rijk heeft. Dat hij regeert over de aarde of over de hel. Maar zodra je terugkeert naar de Schrift, zie je dat dit nergens staat. Het is gebouwd op verkeerde interpretaties, op mythen, op tradities.
De waarheid is eenvoudiger, maar ook radicaler: er is maar één God. Eén Koning. Eén Heer. En Hij heeft alles in Zijn hand. Alles.
Kolossenzen 1:16–17 zegt:
“Alle dingen zijn door Hem en voor Hem geschapen. Hij is vóór alle dingen, en alle dingen bestaan tezamen door Hem.”
Dat laat geen ruimte over voor een tweede god. Alle dingen zijn door Hem en voor Hem. Zelfs de vijand, zelfs de machten, zelfs de duisternis wordt door Hem gebruikt om Zijn plan te volbrengen.
Wat doet de waarheid? De waarheid bevrijdt. Niet door angst, niet door slavernij, maar door licht. Wanneer je ziet dat de vijand geen macht heeft behalve de leugen, valt de angst weg. Wanneer je begrijpt dat Christus alle macht heeft, stopt de strijd. Wanneer je weet dat er maar één God is, worden de bolwerken afgebroken.
Johannes 8:32 zegt:
“En u zult de waarheid kennen, en de waarheid zal u vrijmaken.”
Vrijheid is altijd het gevolg van waarheid. En die waarheid is dat de duivel geen koning is, geen god, geen schepper. Hij is een leugenaar, en Christus heeft hem al geoordeeld.
Toch blijft de kerk vaak vasthouden aan de leugen. Omdat angst makkelijker verkoopt dan liefde. Omdat dreiging krachtiger lijkt dan genade. Omdat het eenvoudiger is om mensen te beheersen met schrik dan met vrijheid. Maar dit is niet de weg van Christus.
Zijn weg is waarheid. Zijn weg is liefde. Zijn weg is vrijheid.
Galaten 5:1 zegt:
“Sta dan vast in de vrijheid waarmee Christus ons vrijgemaakt heeft, en laat u niet weer met een juk van slavernij belasten.”
Dat juk van slavernij is precies wat religie oplegt. Het is de last van angst voor een vijand die niet bestaat zoals men zegt. Het is de last van een hel die meer weg heeft van Dante dan van de Bijbel. Het is de last van een theologie die God klein maakt en de duivel groot.
Maar de waarheid verbreekt dat juk. De waarheid zegt dat Christus ons vrijgemaakt heeft, en dat we niet opnieuw gebonden hoeven te worden door leugen.
Daarom blijf ik dit schrijven. Niet om de vijand groot te maken, maar om hem klein te laten zien zoals hij werkelijk is. Niet om angst te zaaien, maar om vrijheid te verkondigen. Niet om mensen te binden, maar om hen te laten zien dat ze al vrij zijn in Christus.
De waarheid bevrijdt. En als je die waarheid eenmaal kent, ben je niet langer gebonden aan angst, traditie of leugen. Dan sta je in de vrijheid van het Koninkrijk, en niets kan je daaruit wegtrekken.
Het Ware Evangelie
Het evangelie dat vandaag in veel kerken gepredikt wordt, lijkt vaak meer op een boodschap van angst dan op een boodschap van leven. Het gaat over de hel, over de duivel, over straf en dreiging. Het zogenaamde goede nieuws wordt gebruikt als stok achter de deur: geloof nu, want anders… Maar dat is geen evangelie. Dat is religie vermengd met angst. Het ware evangelie is radicaal anders.
Het evangelie zegt niet: leef in angst voor een tweede macht. Het zegt: er is maar één macht, en die macht is in Christus. Het evangelie zegt niet: pas op, de duivel regeert. Het zegt: de duivel is geoordeeld, en Jezus regeert. Het evangelie zegt niet: wees bang voor de dood. Het zegt: de dood is overwonnen.
Romeinen 1:16 zegt:
“Want ik schaam mij het Evangelie van Christus niet, want het is een kracht van God tot zaligheid voor ieder die gelooft, eerst voor de Jood en ook voor de Griek.”
Het evangelie is geen dreiging, het is kracht. Het is geen angst, het is zaligheid. Het is geen boodschap die ons naar beneden haalt, maar die ons optilt en vrijmaakt.
Het is tijd om terug te keren naar dat eenvoudige, maar zo krachtige evangelie. Jezus Christus is gekomen om ons vrij te maken van zonde en dood. Hij heeft de vijand overwonnen. Hij heeft de dood vernietigd. Hij heeft alle macht in hemel en op aarde ontvangen. En dat is het goede nieuws: wij hoeven niet langer te leven in angst of slavernij, maar in vrijheid en overwinning.
Johannes 10:10 zegt:
“De dief komt alleen om te stelen, te slachten en te vernietigen; Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben en overvloed hebben.”
Dat is het hart van het evangelie. Leven. Overvloed. Niet angst, niet slavernij, niet dreiging, maar leven in overvloed. Alles wat daar niet mee overeenkomt, is geen evangelie.
Toch blijft religie zich vastklampen aan een boodschap van dreiging. Want angst bindt mensen. Angst maakt ze afhankelijk. Angst houdt ze klein. Maar Jezus zei in Johannes 8:36:
“Als dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, zult u werkelijk vrij zijn.”
Vrij. Werkelijk vrij. Niet een beetje vrij, niet vrij zolang je de juiste rituelen volgt, maar vrij in Hem. Dat is de kern van het ware evangelie.
Daarom breek ik met elke boodschap die angst predikt. Ik verwerp het idee van een eeuwige vijand die regeert. Ik verwerp de leugen dat de hel een rijk is waar Satan troont. Ik verwerp het beeld van God als een beul die eeuwige pijn oplegt. En ik kies ervoor om te geloven in het evangelie zoals het werkelijk is: de goede boodschap van Jezus Christus, de Overwinnaar.
1 Korinthe 15:57 zegt:
“Maar God zij dank, Die ons de overwinning geeft door onze Heere Jezus Christus.”
De overwinning is al gegeven. Dat is het evangelie. Niet wachten op een verre toekomst, niet hopen dat God ooit nog zal ingrijpen, maar leven nu in de zekerheid dat Christus alles volbracht heeft.
Het ware evangelie is dit: er is geen tweede macht. Er is geen tweede god. Er is geen rivaliserend rijk. Er is alleen Jezus Christus, Koning der koningen en Heer der heren. En wie Hem kent, is vrij.
De Enige Koning
Alles wat gezegd is, alles wat ontmaskerd is, komt uit bij dit ene fundament: er is maar één Koning. Er is geen tweede god, er is geen rivaliserende macht, er is geen troon die buiten Zijn heerschappij staat. Er is alleen Jezus Christus, Koning der koningen en Heer der heren.
Openbaring 19:16 zegt:
“En Hij had op Zijn bovenkleed en op Zijn dij deze Naam geschreven: Koning der koningen en Heere der heren.”
Dat is wie Hij is. Niet één van de koningen, niet een Koning die naast een andere vorst staat, maar de Koning van alle koningen, de Heer van alle heren. Alles buigt voor Hem, of het nu wil of niet.
Filippenzen 2:10–11 zegt:
“…opdat in de Naam van Jezus elke knie zich zal buigen van hen die in de hemel en die op de aarde en die onder de aarde zijn, en elke tong zal belijden dat Jezus Christus de Heere is, tot heerlijkheid van God de Vader.”
Elke knie. Elke tong. Geen uitzondering. Dat is de uiteindelijke realiteit: alles zal erkennen dat Hij Heer is. Niet Satan, niet een tweede macht, niet een rivaliserend rijk. Alleen Jezus.
Dit is waarom ik dit schrijf. Omdat de kerk te lang gevangen heeft gezeten in angst, in leugens, in traditie. Ze heeft een vijand grootgemaakt die nooit groot was. Ze heeft een tweede god geschapen in haar theologie. En daardoor is het beeld van de ware God vervormd.
Maar ik keer terug naar de Schrift. En daar zie ik geen tweede god, geen eeuwige vorst van de hel, geen gevallen engel die regeert. Ik zie een God die alle macht heeft, die alles schept, die alles draagt, en die in Christus alles volbracht heeft.
Kolossenzen 1:20 zegt:
“…en dat Hij door Hem alle dingen met Zichzelf verzoenen zou, door vrede te maken door het bloed van Zijn kruis, door Hem, zowel de dingen die op de aarde zijn als de dingen die in de hemel zijn.”
Alle dingen. Geen uitzondering. Alles is verzoend, alles is onderworpen, alles is in Hem.
Daarom leef ik niet langer in angst. Ik leef in zekerheid. De vijand is geoordeeld. Zijn leugens zijn ontmaskerd. Zijn macht is gebroken. De dood is verslagen. En er is nog maar één Koning over: Jezus Christus.
Dat is de boodschap die ik verkondig. Dat is het evangelie dat bevrijdt. Dat is de waarheid die angst vernietigt en liefde volmaakt maakt.
Openbaring 11:15 zegt:
“Het koninkrijk van de wereld is van onze Heere en van Zijn Christus geworden, en Hij zal Koning zijn in alle eeuwigheid.”
Dat is de uitkomst. Dat is het slotakkoord. Er is maar één Koning. Hij regeert nu, Hij zal regeren voor eeuwig, en niets kan Hem ooit tegenhouden.
Dit is de waarheid. Dit is de vrijheid. Dit is het einde van de leugen. En dit is pas het begin van leven in het licht van de Enige Koning.
