Parallellen tussen het Lam van God en de Zoon van God

Het lichaam van gezalfde gelovigen dat God aan Jezus heeft gegeven, waarvan Jezus het hoofd is, is één als één lichaam. Het is de Bruidegom als een volledig lichaam. Het is een hoofd met romp, armen en benen als lichaamsdelen van het hoofd. Hij, als het hoofd, leidt al deze lichaamsdelen.

Zoals Jezus het Lam van God is (Johannes 1:20), zo is Jezus ook de Zoon van God (Lucas 1:35).

Zoals het Lam het hoofd is van de kleine lammetjes, zo is de Zoon het hoofd van de kleine zonen. Nogmaals, als Paulus de zonen, die de uitgeroepen gelovigen zijn, heeft gekweld, dan heeft hij Jezus, DE Zoon, gekweld. De lichaamsdelen zijn degenen die “zonen” worden genoemd omdat zij leden zijn van Gods “Zoon-lichaam-gezelschap”. Deze heeft God voor Jezus uitgekozen, God heeft hen uitgeroepen uit elk systeem dat niet leeft volgens Gods heilzame wetten, en dat kan ook betekenen dat Hij hen uitroept uit die kerken die leren dat deze wetten aan het kruis zijn genageld. Als het argument van sommige kerken is dat de Ekklesia uit de wereld van de zonde is geroepen, dan kan en betekent dit volgens hun eigen beschrijving dat elke kerk die Gods wetten aan het kruis nagelt, wetteloosheid bevordert ten opzichte van de wetten die zonde definiëren, waardoor zij deel gaan uitmaken van de wereld van de zonde.

De ‘geroepenen’ worden niet geroepen door bisschoppen, maar door God, die hun roeping tot Ekklesia heeft voorbestemd. Zij zijn geroepen om als zonen lichaamsdelen van Gods Zoon te zijn.
“Hij heeft ons voorbestemd om zijn kinderen te worden door Jezus Christus, naar het welbehagen van zijn wil…” Efeziërs 1:5 Het woord “ons” verwijst hier niet naar iedereen die dit leest, maar naar allen met wie Paulus spreekt en over wie hij spreekt.

Het woord ‘zoonschap’ komt hier uit het Grieks: υιοθεσια (huiothesia), letterlijk ‘zoon-stellen’ of ‘zoon-vestigen’, met als kern het zelfstandig naamwoord υιος ( huios ), wat ‘zoon’ betekent.
Verschillende vertalingen hebben dit helemaal verkeerd. Zelfs de vaak geprezen Geneva Bible heeft het op dit punt bij het verkeerde eind: “Die ons voorbestemd heeft om door Jezus Christus in Hemzelf aangenomen te worden, naar het welbehagen van Zijn wil…”

Het gebruik van het woord ‘aangenomen’ in de tekst is een slechte woordkeuze, een keuze die zeer te betreuren is en waarbij men zich afvraagt hoe ze zo verkeerd konden zijn. Dit is tenslotte een door de reformatoren en calvinisten goedgekeurde bijbel. Het is begrijpelijk dat reformatorische christenen afkeurend stonden tegenover de eerdere katholieke vertaling van Gods woord door Hiëronymus. Maar het vertalen van nog een andere bijbel om nog een andere kerkelijke traditie te dienen, is niet helemaal eerlijk tegenover de schapen.

Eerder streefde de reformator Tyndale daarentegen naar een vertaling die begrijpelijk was voor de schapen, wat vaak betekende dat hij woorden gebruikte die de inspiratie van het Woord uitdroegen in plaats van de structuur van de traditionele kerkelijke taal. e tegenstelling hechtte Calvijn meer waarde aan traditionele theologische termen. Hoewel Calvijn en Tyndale beiden reformatoren waren, was het werk van Calvijn meer institutioneel, terwijl dat van Tyndale meer grassroots was.
Tyndales werk daagde de greep van de gevestigde kerk op bijbelteksten uit. De eerste editie van de Geneva Bible maakte gebruik van Tyndales vertaling van het Nieuwe Testament, maar bewerkte deze, waardoor Tyndales doelstellingen teniet werden gedaan. De herziening in Genève betekende een stap terug in de richting van de katholieke Vulgaat. Dit kwam het duidelijkst tot uiting in de vervanging van Tyndales meer inzichtelijke vertaling van Ekklesia, als “congregation” (gemeente), door het woord uit de Vulgaat dat in het Engels “church” (kerk) betekent. Deze stap terug werd in de meeste Engelse vertalingen in 111 verzen doorgevoerd.

Theodore Beza was een protestant en een leerling van Johannes Calvijn in Genève, die het katholieke idee van de universele kerk met een hoofdletter K niet van zich af kon schudden. Daarom steunde hij in 1556 het idee om het woord church te gebruiken in plaats van congregation voor wat later de Geneva Bible zou worden.

Ondanks hun strijd en geschiedenis met en tegen de katholieke kerk konden noch Beza noch Calvijn een traditie doorbreken die te diep geworteld was. In hun tijd was het woord ‘church’ al meer dan duizend jaar de geaccepteerde vertaling voor Ekklesia. Tyndales inspanningen konden hen dus niet bewegen om voort te bouwen op zijn inzichten. Ze konden Tyndales versie onmogelijk accepteren, omdat dit de religieuze hiërarchische structuur zou verzwakken waaraan Calvijn had gewerkt. Gemeente was geen woord dat het risico liep een systeem van hiërarchische structuur van leken en priesters, met nog een extra laag priesters en nog een laag daarboven, teniet te doen. Het was altijd zo geweest en als er een nieuwe kerk moest komen, moest die het sjabloon gebruiken dat door de kerkvaders was ontworpen. Op een paar na konden de meeste reformatoren zich niet voorstellen dat het woord ‘kerk’ deel uitmaakte van het rijsmiddel van een systeem waarvoor christenen waren gewaarschuwd. Hun christologie was geërfd van wat er eerder was geweest. Sommige aspecten van de katholieke traditie vonden zij hervormingsbehoeftig, andere niet. Over het algemeen zagen zij de wortels van de katholieke kerk in de apostelen. Zij gingen er gewoon vanuit dat het een goede fruitboom was die slecht was geworden.

Als ze dieper hadden gegraven, zouden ze hebben ontdekt hoe onbijbels hun overgenomen vervangingstheologie was, waarop hun hele claim om Gods kerk te zijn was gebaseerd. Als ze dat hadden geweten, hadden ze hun eigen wortels kunnen heroverwegen, maar dat deden ze niet. Hoezeer deze theologie een ketterij is, zullen we later blootleggen. Als ze dat toen hadden gedaan, zou de wereld er nu heel anders uitzien.

In plaats daarvan werd er vóór de Reformatie aan gesleuteld en daarna door de reformatoren zelf. De gesleutelde theologieën die zich vertakten, waren niets meer dan een ketterse theologische ondersteuningsshow. De vertakkingen vallen onder een gemeenschappelijke naam, de verbondstheologie. Dit is een steeds veranderende ketterij die wordt getransformeerd en waarover wordt gediscussieerd met veranderende leerstellige theorieën die elk een aantal labels en ondersteunende leerstellingen krijgen, zoals het ‘verbond van genade’ en het ‘verbond van verlossing’, vervolgens het ‘verbond van verlossing in de eeuwigheid’, en er is ook het ‘verbond van werken vóór de zondeval’, enzovoort. Geen van deze is gebaseerd op een volledig bijbels begrip, maar op door mensen gemaakte, leerstellige theologische hulpmiddelen waarmee de Schrift wordt geïnterpreteerd om deze theologieën te creëren, alsof het ontdekte openbaringen van God waren. Als dit een sport was, zou dat hetzelfde zijn als proberen harnasraces te begrijpen met behulp van het regelboek van cricket om nieuwe technieken te ontdekken voor zowel de jockey als zijn paard. Als dit echter niet kan worden gerealiseerd, dan zou de zinloosheid ervan worden toegeschreven aan het feit dat men niet heeft gezien hoe het kan werken, zodat een nieuwe methode wordt voorgeschreven, en daarna nog een. Toch zou niemand opstaan en zeggen: je gebruikt het verkeerde regelboek.

Spoiler alert: al deze variaties op de verbondstheologie zijn contracten die door mensen zijn opgesteld, niet door God. Het zijn niet meer dan pogingen om het zuurdeeg waarin zij geloven bijbels te laten klinken, om zo hun ‘spirituele instellingen’ te valideren als de werkelijke ekklesia waarvoor Jezus stierf. Toch zijn dit contracten, want dat is wat een verbond betekent, en Jezus heeft daar geen ‘amen’ op gezegd. Dit betekent dan dat de mannen die deze variaties op het verbond hebben bedacht, of deze uit de Bijbel hebben gehaald om ze aan te passen aan hun kerken, dachten dat ze Jezus konden binden aan hun theologie en aan een verbond met hun eigen spirituele instellingen… dat is in feite waar het op neerkomt.

Door het woord ‘kerk’ in de Geneefse versie van de Bijbel te herstellen in de betekenis die zij eraan gaven, namelijk de Ekklesia, en door Ekklesia te interpreteren als een toekomstige bruid, maakten zij Jezus tot hun bruidegom. Jezus had geen zeggenschap in de manier waarop zij hun variaties op de verbondstheologie samenstelden. De schapen zouden niet beter weten, maar er zat nog een addertje onder het gras.

De vertalers van Genève hadden ook te maken met het woord ‘zoonschap’. De kerk van Genève moest niet alleen worden gezien als het Lichaam van Christus, maar ook als de Bruid van Christus, in overeenstemming met een theologie die teruggaat tot ongeveer 50 tot 100 na Christus. De wortels ervan zijn te vinden in een religieus manifest geschreven door een mysticus die de term ‘universeel’ had bedacht voor zijn spirituele instelling. De ketterij die hij begon, had bijna alle theologen beïnvloed, tot aan de reformatorische kerken en verder. Deze theologie werd gebruikt als basis voor meer mystici om doctrines op te bouwen en gerechtvaardigd door vergezochte en onbewijsbare verhalen over religiositeit door de bisschoppen die een systeem dienden dat als een beest boven een zee van gelovigen uitstak. Toen Hiëronymus in hun voetsporen trad, versterkte hij hun christologie. Zijn Latijnse Vulgaatvertaling was zijn meesterwerk. De belangrijkste truc in zijn herwerking zal later in detail worden behandeld, maar voorlopig volstaat het te zeggen dat wanneer men het woord ‘kerk’ (ecclesia) in de Vulgaat las, men moest geloven dat het de katholieke kerk betekende.

Toen kwamen de reformatoren, maar tegen die tijd, zo’n 1000 jaar nadat de Vulgaat was gemaakt, waren de concepten ervan onderdeel geworden van het westerse culturele denken. Met reformatorische variaties op de vroegere katholieke verbondstheologie konden de reformatorische kerken de schapen leren dat de katholieke kerk zichzelf had gediskwalificeerd, waardoor Jezus verder moest gaan naar de volgende en betere ‘bruid in de buurt’, hun reformatorische kerken. Dit kon alleen werken als Jezus een enkele entiteit was, een bruidegom, en niet een bruidegom-lichaam-gezelschap. Bedenk wat dit inhoudt en vraag je af of het logisch is. Deze theologie betekent in feite dat Jezus werd doen geloven dat de katholieke kerk een geschikte bruid was, totdat zij verzuurde en verbitterde. Gelukkig kwam hij daar achter voordat het te laat was… toch? Gelukkig voor Jezus is hij nooit met haar getrouwd, dus was er geen scheiding nodig.
Gelukkig kon hij toen een verbintenis aangaan met de kerk van Genève… maar daarna ook een andere toekomstige bruid in het huwelijk nemen als een verbintenis met de Lutherse Kerk, en vervolgens de Anglicaanse Kerk, daarna de Nederlands Hervormde Kerk, enzovoort. Na al deze spirituele verbintenissen volgt de volgende stap, namelijk de bruiloft. Deze zal ergens daarboven plaatsvinden… ook al staat in de Bijbel dat deze op aarde zal plaatsvinden.

Dergelijke praktijken zouden niet meer mogelijk zijn als men zou begrijpen dat de bruidegom een lichaam is dat met een bruid lichaam trouwt en dat er geen verbintenis tussen beide bestaat tot het moment van de bruiloft. Dit betekent dat Jezus zijn verbintenis met de katholieke kerk, een verbintenis die hij nooit heeft gehad, niet hoefde te verbreken om een verbintenis aan te gaan met een andere nieuwkomer met een nieuwe verbondstheologie om Jezus aan hen te binden met verbonden die zij zelf theologisch hebben gecreëerd.

Als zodanig probeerde het bruidegombedrijf vanaf het begin altijd de bruid voor zich te winnen, maar de mystici ontwikkelden een systeem dat zou heersen door hun kudde lastig te vallen, te beschamen, zonde en schuld op te leggen en hen te dreigen dat er geen verlossing zou zijn tenzij ze zich bij hun spirituele instellingen aansloten. Erger nog, degenen die weigerden mee te gaan, konden zelfs agenten van de duivel zijn. Geen van deze methoden behoort toe aan Jezus of zijn Vader, deze methoden behoren toe aan sociopaten.

Nog een spoilerwaarschuwing: als een kerk (welke kerk dat ook mag zijn) de aanstaande bruid is en ‘zij’ begrijpt dat de bruidegom eigenlijk het ‘bruidegomgezelschap’ is, dan heeft zij een probleem als zij erop staat zichzelf de Ekklesia te noemen. Dit komt omdat het ‘bruidegomgezelschap’ de Ekklesia is. Dit betekent dat als zij de kerk is, zij niet de Ekklesia is, maar dat zij met de Ekklesia moet trouwen. Dit ondermijnt de theologie dat de kerk de ekklesia is. Misschien moeten we later eens diepgaand onderzoek doen naar dat woord Ekklesia.

Zoals we hebben gezien, is het Lichaam van Christus: het hoofd Lam (ook wel Zoon genoemd) samen met de kleine lammeren (ook wel zonen genoemd die geplaatst zullen worden). Dat maakt het lastig voor elke kerk die wil dat het Lichaam van Christus wordt opgevat als de Bruid van Christus.

De status van zoonschap wordt niet toegekend aan een bruid als een lichaam-gemeenschap. Het kan alleen worden toegekend aan een lichaam-gemeenschap van zonen van God. Daarom was het laatste wat nodig was het woord ‘zoonschap’ om het toch al ingewikkelde nog ingewikkelder te maken. Zoonschap betekent behoren tot het lichaam-gemeenschap van de Zoon als leden van zijn lichaam. Het woord ‘zoonschap’ zou een negatieve invloed hebben op de doelstellingen van elke kerk die haar theologische claims wil handhaven. De hiërarchie van de kerk van Genève leek dit te hebben begrepen en daarom vertaalden zij opzettelijk en ten onrechte zoonschap als ‘geadopteerd’. Dit is geen vergissing. Nogmaals, υιοθεσια (huiothesia), letterlijk zoon-stellen of zoon-vestigen, heeft in de kern het zelfstandig naamwoord υιος ( huios ), wat ‘zoon’ betekent.

Vertalingen schommelden in de loop der tijd tussen zonen, kinderen of gewoon adoptie… maar de meeste kozen voor ‘zonen’. Dit is geen goede beoordeling voor de vertalers van Genève, die gewoon het woord ‘adoptie’ gebruikten zonder ‘zonen’ te vermelden. In dit geval stelt Tyndale ons ook teleur met zijn woordkeuze, “heyres” (erfgenamen) in plaats van zonen.

Toen de King James-herwerking werd gemaakt, kregen we: “Hij heeft ons voorbestemd tot adoptie als kinderen door Jezus Christus voor zichzelf, naar het welbehagen van zijn wil…” Deze vertaling was natuurlijk bedoeld om de aandacht te verleggen naar de Church of England, waar de christologie van de mystici ook zijn intrede deed. Verrassend genoeg heeft de New King James dit veranderd in: “ons voorbestemd tot adoptie als zonen…”

Over het algemeen wordt door bijna alle gelovigen het punt gemist dat het Lichaam van de Zoon van God wordt geleid door Zijn Zoon boven een lichaam van gelovigen die als zonen in zijn lichaam zijn geplaatst. Door dit onvermogen om zeer belangrijke bijbelse details te zien, wordt de fysiologie van de Bruidegom als een lichaam niet begrepen. Hierdoor wordt ook de fysiologie van de Bruid als een lichaam niet goed begrepen. Bedenk dat de bruidegom-lichaamsgemeenschap na de bruiloft de bruid-lichaamsgemeenschap heeft. De bruidegom is niet een enkele Zoon van God, maar DE Zoon van God als het hoofd van een torso en ledematen van zonen van God. Dit is de fysiologie van de bruidegom.

Het zuurdeeg dat eerst door de mystici werd toegevoegd, bleef rijzen en veranderde de bijbelse betekenissen om ze aan te passen aan hun theologie. Door dit toe te voegen, maakten ze plaats voor een Jezus die met hun kerken zou trouwen. Het is een mythe die zij zelf hebben gecreëerd en die sindsdien nooit bijbels is betwist. Zelfs Tyndale kwam in de buurt, maar niet dichtbij genoeg, en toen vermoordden ze hem toen hij 40 was.

Nu we de basisprincipes van de fysiologie van de bruidegom begrijpen, is het duidelijk dat er ook een bruid moet zijn. Als de spirituele instellingen dus niet het lichaam van de bruidegom zijn, zijn ze dan de bruid? Laten we voorlopig zeggen ja en nee, en dan de feiten op een rijtje zetten. Eerste feit: het lichaam van de bruidegom zal andere gelovigen trouwen. Velen zullen afkomstig zijn uit de kerken. Om dezelfde reden zijn veel leden van het lichaam van de bruidegom uit de kerken geroepen en gekozen. Zoals we zullen zien, hebben veel kerkgangers die niet geroepen zijn om lid te zijn van het lichaam van de bruidegom ook een hart voor Jezus en zullen zij zeker bij Jezus horen, door Jezus bemind worden en door Jezus gered worden. Maar we moeten ‘Gods plan A’ begrijpen, dat volgens de mystici voorbij is. Op dit punt in de studie hebben we alleen nog maar de oneffenheden gladgestreken voordat we de lichaamsgroepen echt in de juiste volgorde gaan begrijpen.

We moeten begrijpen dat Jezus niet gegijzeld zal worden door de wil van de mens, hoezeer gelovigen ook zeggen dat ze van hem houden en hoe religieus de verhalen van de mens ook zijn. Het feit blijft altijd: Jezus is de Zoon als hoofd van zijn lichaamsgemeenschap van geplaatste zonen. Nogmaals: zoals het Lam het hoofd is van de kleine lammetjes, zo is de Zoon het hoofd van de kleine zonen. Dit is geen adoptie, maar een voorbestemde plaatsing van Ekklesia-leden voor het zoonschap. “Hij heeft ons voorbestemd om Zijn zonen te worden door Jezus Christus, naar het welbehagen van Zijn wil…”

De fysiologie van de bruid:

Jezus zal alleen het hoofd van de vrouw zijn als zij gereed is. Zolang de ‘toekomstige vrouw-gemeenschap’ Gods wetten verwerpt door te geloven dat deze zijn verlopen, zal ‘zij’ Gods goede wil (genade) blijven misbruiken. Deze leden zullen niet “als zoon aangesteld” worden. Zij zullen leden van het lichaam van de schoondochter zijn wanneer zij het ware doel van het Nieuwe Verbond begrijpen. Het is allemaal goed en wel om te beweren dat je een christen van het Nieuwe Verbond bent, maar het is iets heel anders om te verwachten dat Jezus elke dag komt om te sterven. Hij is niet gekomen om de wet van Zijn Vader elke dag te laten sterven, zodat spirituele instellingen de voorwaarden van het Verbond kunnen bepalen. Hoe vaak zijn de christelijke naties gekwetst en uiteengevallen? Later zullen we enkele casestudy’s bekijken. Deze zullen aantonen dat hun leiders Jezus niet volgden. Jezus als leider maakt geen fouten. Dit betekent dat de toekomstige bruid de verkeerde leiders heeft gevolgd, terwijl ze beweerde Jezus te volgen. Degenen die als zonen waren aangesteld, volgden die leiders nooit.

“Hij die de bruid heeft, is de bruidegom”

“Hij die de bruid-lichaam-gemeenschap heeft, is de bruidegom-lichaam-gemeenschap”.

De bruidegom is Jezus met zijn lichaam-gezelschap dat als zonen is aangesteld: hoofd + romp met ledematen. De bruid is een groep gelovigen die met de bruidegom zal trouwen. Haar fysiologie is ook een van romp en ledematen, maar tot nu toe volgt ‘zij’ het verkeerde hoofd (priesterschap) dat de christologie ‘zij’ heeft geleerd, dat zij moet volgen, voornamelijk door haar hoofd Priesterschap), dat Romeinen 13 misbruikt. Toch is ‘zij’ aan de bruidegom beloofd.

Wanneer zij ‘één’ is of in eenheid met de bruidegom, betekent dit dat zij een groep lichaamsdelen is die eindelijk uit het geïnstitutionaliseerde systeem van de Ecclesia is geroepen. Dat systeem is niet in overeenstemming met de bruidegom en houdt dus de verhoopte eenheid met de bruidegom tegen. Het systeem leert dat Jezus de wet van zijn Vader heeft afgeschaft, terwijl Jezus zegt dat hij kwam om die wet effectiever te maken (hierop kom ik later uitgebreid terug). Dit zijn dus twee uitersten.
Degenen die in de greep zijn van deze systemen zijn daarom niet in eenheid met de Jezus van de Schrift, maar in eenheid met een Jezus van het systeem. Dit betekent niet dat de gelovigen in dat systeem verloren zijn. In plaats daarvan worden veel van de kuddes in dat systeem geroepen als een tweede vrucht. Dan is er nog een derde vruchtgroep die noch de bruidegom, noch de bruid is. Het concept van eerste, tweede en derde vruchten wordt niet begrepen omdat het systeem leert dat zijn hiërarchie alle vruchten hoedt. Het idee van een derde vrucht is daarom nog onduidelijker.

Geen enkele oogst is meer of minder geliefd in Gods plan. Het is ook geen universalisme. Het geheim is eigenlijk een open geheim. Het staat in de Schrift, maar wordt door de hiërarchie als irrelevant beschouwd voor haar gelovigen. Toch zijn er drie oogsten, vertegenwoordigd door drie jaarlijkse feesten, die vertellen over drie groeyniveaus voor individuen en collectief voor het leven in het koninkrijk. Later zullen we hierop ingaan en dan zal de schoonheid van Gods Plan A duidelijk worden.

Jezus als hoofd van zijn lichaam-gemeenschap zal pas het hoofd van de bruid-gemeenschap zijn na het huwelijk, waardoor zij een “schoon” vrouw wordt. Haar lichaamsleden zullen niet als zonen worden geplaatst, maar als leden die behoren tot het “bruidegom-lichaam” als Zijn vrouw. Dit betekent niet dat al haar lichaamsleden vrouwen zijn. Net zoals het bruiloftslam een metafoor is voor Jezus en geplaatste zonen, zo is de vrouw van het Lam een metafoor voor gelovigen of dit lichaam-gezelschap, bestaande uit mannen en vrouwen. Na de bruiloft zal dit vrouw-lichaam-gezelschap Gods ‘schoonzus’ zijn… in principe zullen zij wettig zijn en niet langer een wet voor de priesters, die op hun beurt een wet voor zichzelf zijn met hun eigen nep-ontworpen, nieuwe-wetsysteem van de reset. Wanneer dat gebeurt, zullen de wetten van het systeem eindelijk aan het kruis worden genageld in plaats van Gods wetten. Dan zal de zonde (misdaad) niet meer overvloedig zijn en zal de genade niet meer worden misbruikt.

Het Lichaam van Christus is slechts één groep gelovigen, het betekent niet dat het een lichaam is van ALLE gelovigen, in tegenstelling tot wat theologen leren. De Bruid van Christus is de andere groep gelovigen, en de Vrienden van Christus zijn degenen die gelovigen zullen worden. Dat is een eenvoudige uitsplitsing, maar nog lang niet volledig. Deze details zullen nog komen.

De wet van dubbele getuigenis

Er zijn twee groepen gelovigen: de ene groep functioneert als echtgenoot, de andere als echtgenote. Elk heeft een aparte roeping en elk wordt een betrouwbare getuige van Gods waarheid, waardoor het feit van Zijn Plan A wordt bevestigd. Er is zelfs een derde getuige die alles van een afstand bekijkt, de “vriend”.

Gods wetten, statuten en oordelen zijn een gecodificeerde vorm van Gods aard, die Zijn Zoon heeft vervuld. Hij maakte het veel effectiever vanaf het kruis. Wat de wet effectief maakt, is genade (Gods goede wil). We kunnen ons leven leiden door te streven naar het goede, met een norm die ons leidt. Als we elke dag falen, wat we ook doen, dan bedekt genade die mislukking. Moeten we dan zeggen wanneer we een wet van God overtreden: “We zijn ermee weggekomen, dus we kunnen opnieuw doen wat verkeerd was… opzettelijk?” God verhoede het, anders maken we genade overvloedig omdat we onze zonde overvloedig laten zijn. Daarom is het van cruciaal belang om dit te vermijden en te weten wat zonde definieert. Wanneer theologen en priesters onderwijzen dat de wet die zonde definieert aan het kruis is genageld, zal zonde overvloedig zijn en genade misbruikt worden, ongeacht hoeveel kerkelijke wetten zij willen invoeren. We moeten echt begrijpen dat degenen die als zonen zijn geplaatst, dat zijn omdat een goede zoon iemand is in wie de Vader welbehagen heeft.

Met het oude verbond was de minder effectieve vorm van het verlagen van het zondecijfer (misdaadcijfer) voornamelijk gebaseerd op fysieke prestaties, waarbij men zijn gedrag onder controle hield, tenminste wanneer niemand keek. Dit corrigeerde op zich niet iemands hoofd en hart.
De effectievere manier om zonde weg te nemen is wanneer God de verantwoordelijkheid hiervoor op zich neemt.

“Maar dit zal het verbond zijn dat Ik met het huis van Israël zal sluiten: Na die dagen, zegt de HEERE, zal Ik Mijn wet in hun binnenste leggen en die in hun hart schrijven; en Ik zal hun God zijn, en zij zullen Mijn volk zijn.” Jeremia 31:33

“Dit is het verbond dat Ik met hen zal sluiten na die dagen, zegt de Heer: Ik zal Mijn wetten in hun hart leggen en die in hun gedachten schrijven.” Hebreeën 10:16

Toch lijkt het erop dat de aanstaande bruid zich niet aan die wet houdt. Heeft God gefaald? Nee. We hebben Zijn Plan A niet begrepen, omdat het erom gaat dat zonen eerst als romp en ledematen voor het Hoofd-Zoon worden geplaatst, voordat dit gezelschap de bruid het hof kan maken. Dit gezelschap moet een volledig gezelschap zijn voordat het zijn bruid het hof kan maken. Dat gezelschap van zonen heeft die ware wet niet alleen in hun hart geschreven, maar ze reageren er ook op omdat ze zich niet door mystieke en spirituele instellingen hebben laten verblinden.

“Wat dan? Israël heeft niet verkregen wat het zocht, maar het uitverkoren overblijfsel heeft het verkregen, en de rest is verblind…” Romeinen 11:7

Die kleinere groep begrijpt dat, om Gods wet effectiever te maken, het Nieuwe Verbond helemaal tot in het hoofd en het hart doordringt, waarbij effectiever zijn betekent: “Denk er niet eens aan om dit of dat te doen”.

Natuurlijk is ‘de genadekant’ van dit alles dat degenen die zich identificeren met het effectievere werk van Jezus, zich dan ook identificeren met zijn volmaaktheid. Hierdoor krijgen we Gods gave van goede wil, niet op basis van onze verdiensten, maar op basis van Jezus’ verdiensten. Hierdoor ziet God iemands persoonlijke onvolmaaktheden niet, omdat deze worden afgeschermd door de volmaakte wetonderhouder, Jezus. Daarom kan men de Vader alleen bereiken via Jezus, hij is de enige toegangspoort tot de Vader. Degenen die zich hiermee identificeren, getuigen van deze waarheid.

Goed en kwaad worden niet bepaald door onze ideeën of die van de kerk, maar door Gods norm die voor ons is vastgelegd in Zijn wetten, voorschriften en oordelen. Als we dit niet begrijpen en deze wetten niet kennen, dan begrijpen we niet wat de bescherming moet bedekken. De bescherming sluit de wet niet uit, maar sluit het ‘zicht’ op onze door het vlees gedreven mislukkingen om de norm feilloos na te leven.

Degenen die in het zoonschap zijn gegeven, zijn degenen die de wet willen kennen, om het kwaad te identificeren aan de hand van de juiste norm. Zij weten ook dat zij, totdat zij ‘gezuiverd’ (verheerlijkt) zijn, zelf niet volmaakt zijn gemaakt door de wet, maar door Gods welwillendheid (genade) als volmaakt worden beschouwd om het lichaam (de leden) van Christus te zijn. Jezus is de eerste (door zijn opstanding) van die groep die verduidelijkt zal worden, de andere lichaamsleden zullen op het juiste moment van de ‘ ‘ opstaan om vervolgens verduidelijkt te worden. Dan zal de bruidegomsgroep allen in één en één in allen verheerlijkt zijn. Dan zal de bruiloft dichterbij zijn wanneer de bruidengroep deze ‘duidelijkheid’ (‘duidelijkheid’: glorie. Ik dacht dat het leuk zou zijn om af en toe Wycliffe’s woorden te gebruiken) ziet.

De meesten van hen die een geloofsstructuur hebben geleerd op basis van wat door het Religieuze Industriële Complex werd gepresenteerd, zullen tegen die tijd ook begrijpen waarmee ze zich moeten identificeren. Dan zullen ze klaar zijn om te trouwen als Gods schoondochter. Tegen die tijd zal ook de derde groep, de ‘vrienden’, het begrijpen. Deze groep bestaat uit degenen die Gods getuigen zijn van de bruiloft, en zij zullen allemaal Halleluja zeggen.

Gods aard, Zijn levende Wet, heeft twee of drie getuigen nodig om een feit te bevestigen.
“… op de mond van twee getuigen, of op de mond van drie getuigen, zal de zaak worden bevestigd.” Deuteronomium 19:15

“Op de mond van twee of drie getuigen zal elk woord worden bevestigd.” 2 Korintiërs 13:1
Tot nu toe (op het moment van schrijven van deze studie) heeft de bruiloft nog niet plaatsgevonden, maar dat zal gebeuren nadat de heilige inspiratie over alle drie de groepen is uitgestort. Pinksteren 33 n.Chr. was een klein voorbeeld van hoe dat zal gebeuren.

Tot nu toe hebben we nog niet ingegaan op de details van Israëlieten en naties. Dergelijke details zijn van vitaal belang om een volledig begrip te krijgen van deze lichaamsgroepen, maar voorlopig is het van cruciaal belang om de mythe te ontkrachten dat Jezus een enkele bruidegom is die trouwt met spirituele instellingen die worden geleid door een priesterorde die zijn wortels heeft in mystici die actief waren in de dagen van de apostelen.

Wie zal er bij de bruiloft aanwezig zijn…

De ‘vriend’ is een hele lichaamsgroep die bestaat uit degenen die noch de bruidegom, noch de bruid zijn. Dit is een derde lichaamsgroep die ontmoedigd is geraakt door de religieuze instellingen. Zij zijn uiteindelijk alle seculiere en politieke leerstellingen gaan geloven. De dag zal komen dat alle drie de groepen hun knieën zullen buigen voor Jezus. Wanneer de seculiere mensen dat op dat moment doen, zullen ze geen leden van de bruidegom of bruid worden, maar zullen ze God en zijn Zoon aanbidden als ‘vrienden’ van de ‘bruidegom’ en de ‘bruid’ die de bruidegom dan heeft, en halleluja zeggen.

Oogsten:

We hebben het kort gehad over oogsten: één groep is een eerste gerijpte oogst. De volgende groep is een tweede oogst. Deze twee oogsten worden voorgesteld door granen, gerst en tarwe. Dan is er nog een andere groep die, als derde oogst, wordt voorgesteld door een soort bes, namelijk druiven. Deze vertegenwoordigen degenen die bij het bruiloftsfeest aanwezig zullen zijn.

Omdat het zuurdeeg van de mystici door zoveel spirituele instellingen is gegaan, wordt hun gelovigen verteld dat hun christologie alles is wat er is. Hun leerstellige school vertelt hun gelovigen dat er maar één oogst is, namelijk degenen die tot hun kerken zijn geroepen. Wat betreft al diegenen die niet tot hun spirituele instellingen behoren, is de leer dat zij ofwel verloren zijn ofwel van de duivel zijn. Ze kunnen niet meer ongelijk hebben.

Deze oogsten vertellen ons dat Gods plan erop gericht is schapen te roepen uit elke levensstijl die niet gezegend is door Gods rechtvaardige norm, en niet om schapen in kerken te roepen. Het gaat erom die schapen te vinden die verloren zijn gegaan doordat de herders hen hebben laten afdwalen: “Mijn volk is verloren schapen geweest; hun herders hebben hen laten afdwalen, zij hebben hen afgedreven op de bergen; zij zijn van berg tot heuvel gegaan, zij zijn hun rustplaats vergeten.” Jeremia 50:7.

Uit Jeremia blijkt duidelijk dat dit geen nieuw probleem is. Destijds leidden priesters van spirituele instellingen het volk in blindheid, daarna kwamen de mystici die hetzelfde deden. Toen kwamen de bisschoppen, gezalfd door de mystici, die hetzelfde deden. Toen kwamen degenen die in die traditie waren gezalfd en die deden hetzelfde. De eerste vruchten van degenen die verdwaald zijn, worden echter gevonden door de GOEDE herder: “Want jullie waren als schapen die verdwaald waren, maar nu zijn jullie teruggekeerd naar de Herder en Toezichthouder van jullie leven”, 1 Petrus 2:25. Dit zijn degenen die God heeft uitgekozen en aan Jezus heeft gegeven. Dit vers spreekt over wat er gebeurde na Pinksteren 33 n. Chr. Maar het zoeken is nog niet voorbij, de rest moet nog worden overgehaald. We kunnen dit niet begrijpen als we de drie oogsten niet kennen om te weten wie de drie spelers zijn: Hij die de bruid heeft, is de bruidegom; maar de vriend van de bruidegom, die staat en naar hem luistert, verheugt zich zeer vanwege de stem van de bruidegom; daarom is mijn vreugde volmaakt.

De les die God gaf, wordt verteld in de drie oogstfeesten in Gods jaarlijkse kalender, die ten grondslag liggen aan alle gelijkenissen en verzen die over deze ‘oogsten’ gaan.

Oogst één wordt bijvoorbeeld aangestipt in 1 Korintiërs 5:8: “het ongezuurde brood van oprechtheid en waarheid.” Dit klinkt misschien poëtisch, maar Paulus is niet poëtisch, hij herinnert ons aan degenen die door Gods woord worden gezeefd.

Oogst twee helpt ons de gelijkenissen over tarwe te begrijpen die Jezus ons vertelt. Er zijn de gelijkenissen over het onkruid en de tarwe, en de tarwe waarin zuurdesem is gemengd. Als men niet begrijpt wat ten grondslag ligt aan deze concepten, kunnen de mystieke spirituele instellingen gelovigen misleiden door hen te laten denken dat zuurdesem iets positiefs is dat de groei van hun kerk weerspiegelt, terwijl het juist het tegenovergestelde betekent.

Oogst drie punten voor het bedrijf dat druiven oogst. Als men niet weet waar het over gaat, dan zijn verzen als “Hij is gekleed in een mantel gedrenkt in bloed, en Zijn naam is Het Woord van God” in Openbaring 19:13 en Jesaja 63:3 “Ik heb de wijnpers alleen getreden, en van de volken was niemand bij Mij. Want Ik heb hen in Mijn toorn vertrapt en hen in Mijn woede vertrapt; hun bloed is op Mijn kleding gesprenkeld en Ik heb al Mijn gewaden bevlekt”, zijn bijna zinloos. Erger nog, deze worden eerder als destructief dan als transformatief beschouwd. De vernietiging is transformatief als men begrijpt dat druiven moeten worden geplet om wijn te krijgen. Zonder dit te weten, geloven de meesten dat dergelijke verzen harde poëtische overdrijvingen zijn.

Als het geen overdrijving is, blijven we achter met een gissende mening. Omdat ze deze oogsten niet kennen, gissen de meeste theologen bijvoorbeeld naar wat Openbaring 6:6 betekent, meestal betekent, en geven ze hun mening. Een dergelijke mening is als het spel ‘pin the tail on the donkey’. Die ezel is een historisch verslag dat ze hebben bestudeerd. De staart is het vers dat volgens hen aan de ezel kan worden vastgepind. Of het bij de ezel hoort, is puur giswerk dat een hypothese kan worden genoemd. Die hypothese is dat het Romeinse Rijk bezig was met het veiligstellen van deze goederen die in Openbaring 6:6 worden genoemd in een tijd van hongersnood die het rijk in zijn greep hield. De hongersnood is de werkelijke en echte ezel in de kamer van de geschiedenis. Ze hebben alleen gelijk wat betreft de hongersnood, maar niet wat betreft vers 6:6 als verwijzing naar het verzachten van de hongersnood. De hongersnood was Jezus’ oordeel waarvoor hij een decreet moest uitvaardigen voor de uitverkorenen, opdat zij niet hetzelfde oordeel zouden ondergaan (ontvangen).

“Toen hoorde ik iets dat klonk als een stem tussen de vier levende wezens, die zei: “Twee pond tarwe voor een dagloon, en zes pond gerst voor een dagloon, en beschadig de olie en de wijn niet!” Het decreet om deze te redden kwam niet van Rome, maar van Jezus. De vier levende wezens zijn de vier wezens die de vier bijbelse stammen vertegenwoordigen, maar als iemands christologie geworteld is in die van de mystici, dan is dit zinloos. De tarwe, de gerst en de wijn staan voor degenen die dit veilig zullen doorstaan. Zij zijn de uitverkorenen, de gezalfden. Wijn is afkomstig van druiven die gezalfd zijn door de wijngeest (pneuma). De olie is de zalving, olie is nodig voor het maken van zowel gerst- als tarwemeel. We zullen kijken naar Johannes 17, waarin Jezus tot Zijn Vader bidt om degenen te bewaren die ‘de test hebben doorstaan’, die gevangen zijn in het begrip met heilige inspiratie (pneuma) en niet meer gezeefd, gedorst of geplet hoeven te worden, omdat ze gezalfd zijn met ‘olie en wijngeest’.

We zullen dit vers later in een andere context bekijken, maar voorlopig volstaat het als aanwijzing dat dit verwijst naar degenen die uit elk type oogst gezalfd zijn om ‘Ek – klesia’ te zijn. Olie wordt gebruikt om een priester te heiligen. De ware priesters zijn degenen die God zalft met olie (brandstof voor pneuma) en wijn-geist (brandstof voor pneuma) als leden van Jezus’ lichaam.

De priesters riepen of kondigden de eerste dag van het jaar aan

Elk van deze punten heeft betrekking op de drie oogsten: gerst, tarwe en druiven. De oogstfeesten werden bepaald door de jaarlijkse cyclus, die sommigen een ‘jaarteller’ noemen. Dit betekent hetzelfde als ‘kalender’, omdat de stam van het woord ‘kalender’ afkomstig is van het Proto-Indo-Europese woord ‘Kele’, dat ‘roepen’ of ‘aankondigen’ betekent. Het is dezelfde stam als ons woord ‘call’ (roepen). De Israëlitische priesters gebruikten vóór de ballingschap natuurlijk geen Romeinse kalender.

God is niet gebonden aan een Romeinse kalender. Hij is ook niet gebonden aan een Joodse kalender of enige andere versie die de mens denkt te hebben. Hij is gebonden aan Zijn eigen wet en de schepping die uit Zijn wet is voortgekomen. De details en het bewijs van hoe dit werkt, zullen later volgen, maar voorlopig geldt dat in Gods jaartelling, wanneer deze van toepassing is op deze planeet en alles wat erop leeft, het jaar de natuurlijke klok volgt binnen dit deel van Zijn schepping. Elk jaar is er een perfect vast punt dat overal op de planeet hetzelfde is en dat slechts op één dag binnen en van die cyclus plaatsvindt, namelijk de zomerequinox. Gods feesten worden allemaal geteld vanaf dat startpunt. Deze feesten vinden plaats in de lente, zomer en herfst. Hoe deze telling wordt gemaakt, zullen we later bekijken. Voorlopig moeten we het verhaal en het doel kennen van wat God ons vertelt, want het gaat eigenlijk niet om de oogst van gewassen, maar om de oogst van mensen. De oogst is niet in de zin van oorlog, maar in de zin van redding.

Deze feesten lopen vrijwel gelijk met drie daadwerkelijke oogsten van gewassen. Ze worden als feesten gehouden omdat ze niet alleen een teken zijn van de zegeningen van de oogst van voedsel, maar ook een viering van Gods plan voor ons, zoals verteld in de lessen van elke oogst. Het is een groot plan en het is de moeite waard om te vieren.

Door wie en waarom deze feesten van Gods roeping werden afgeschaft, zal later worden bekeken, maar het resultaat is dat bijna niemand zich bewust is van de onderliggende bijbelse rode draad die erdoorheen loopt als een getuigenis van de Schrift.

Nogmaals: de drie oogsten staan voor het binnenhalen van drie groepen mensen, vertegenwoordigd door de gerst (eerste vruchten – graan), de tarwe (tweede vruchten – graan) en de druiven (derde vruchten – bessen) en hoe elk van deze groepen rijpt en volwassen wordt.

Ook is dit hoe elke verzamelde groep van de schil wordt ontdaan, waarbij ofwel de vurige wet van God het zuurdeeg verbrandt, ofwel de ‘geest’ de gisting beëindigt. Dit is geen universalisme, dat op zichzelf een verwrongen afgeleide christologie is, bedacht door de mystici.

De feesten die de drie oogsten onderwijzen zijn:

1. Het Pascha in combinatie met het Feest van Ongezuurde Broden (gerst). Gerst is een graansoort die wordt gewannen. De symboliek is dat wanneer heilige pneuma (inspiratie) op hen wordt geblazen, hun ‘vlees’ als een schil wegvalt en het zaad van het hart blootlegt waar Gods woord is geplant. Wanneer het in de hitte van de oven wordt geplaatst, maakt de vurige wet van God het brood gereed.
2. Pinksteren, het Wekenfeest. De schil van de tarwe is moeilijker te verwijderen, dit gebeurt door te dorsen. Dit staat symbool voor degenen die het woord moeten worden gedorst voordat het zaad dat door God in het hart is geplant, kan worden bereikt. Het feest wordt gevierd met twee broden van gezuurd tarwebrood, die, wanneer ze voldoende zijn gerezen, worden gebakken in Gods vurige wet-oven, waardoor het zuurdeeg wordt gedood. Tarwe groeit samen met onkruid zoals kwaad. Er is een reden waarom er twee tarwebroden zijn, die alleen kunnen worden behandeld als we begrijpen hoe etniciteit een rol speelt in verband met volkeren.
3. Feest van de laatste oogst (druiven) dat leidt tot Loofhutten met de druivenoogst. Druiven moeten worden geplet in Gods wijnpers en deze druiven worden een tijdje op hun manier gestoofd, waarbij de pneuma (geest) het bloed van de druiven in fijne wijn verandert en hun gefermenteerde eigenschappen verwijdert.
   Elke ‘geoogste oogst’ wordt bij het verfijnen gevuld met heilige inspiratie (heilige geest). Daarom zal elk bedrijf zijn knieën buigen, niet uit pijn, want de pijn van het dorsen en persen is dan voorbij, maar daarna uit blijdschap omdat het de juiste ‘inspiratie’ (pneuma) heeft gekregen. Dat maakt allemaal deel uit van Gods wonderbaarlijke, onveranderlijke Plan A, dat de mystici verborgen hielden met hun theologie dat Jezus Gods plan veranderde in hun plan, dat plaatsvervangende theologie en de daaropvolgende bijbehorende verbondstheologieën mogelijk maakte (de wortels van deze theologieën zullen later worden blootgelegd wanneer dat gepast is).

Hoe deze feestlessen aansluiten bij de Bruidegom, de Bruid en de Vriend

1. De gerst vertegenwoordigt degenen die het gemakkelijk ‘begrijpen’. Zij horen het woord en zeggen: “Ik begrijp het”.

Symbolisch gezien, omdat gerst de eerste oogst is, zijn dit de eersten die uit het veld (het wereldsysteem) worden geroepen en vormen zij het Lichaam van Christus als het Lichaam van de Bruidegom.

2. De tarwe vertegenwoordigt degenen die het ‘begrijpen’ na veel bewerking. Ze horen het woord, maar het is vaag, meer een mysterie. Pas door het dorsen zullen ze zeggen: “Ik begrijp het”.

Symbolisch gezien, omdat tarwe een tweede oogst is, zijn dit de volgende die uit het veld (het wereldsysteem) worden geroepen. Zij moeten worden overgehaald om de bruid van Christus te worden, als de toekomstige vrouw. Zij zijn dan niet de Ekklesia, maar behoren tot de Ekklesia van de ‘ ‘ in liefde en in het huwelijk, waardoor niemand tussen hen kan komen (geen enkele menselijke leerstelling, theologie of theorie kan tussen hen komen).

3. De druiven vertegenwoordigen degenen die het op de moeilijkste manier ‘begrijpen’. Ze horen het woord en zeggen: “Nee, niet voor mij.” Maar het leven heeft een manier om zulke weerbarstigheid te breken voordat ze kunnen zeggen: “Ik begrijp het”.

Symbolisch gezien, omdat druiven de laatste oogst zijn, zijn dit de laatsten die uit het veld (het wereldsysteem) worden geroepen; zij zijn de vrienden van de bruidegom. Zij zijn dan niet de Ekklesia, maar behoren tot de Ekklesia in vriendschap. Zij staan niet langer afwijzend of vijandig tegenover Gods Woord. Dan “verheugen zij zich zeer vanwege de stem van de bruidegom: zo is mijn vreugde volmaakt (volmaakt gemaakt, niet tenietgedaan…)”.

Dit sluit symbolisch aan bij drie niveaus van inspirerende (spirituele – pneuma) groei.
Gerechtvaardigd (gerechtvaardigd) > Heilig verklaard (geheiligd) > Opgestaan in glans (verheerlijkt).

1. Gerstekoeken worden al als rechtvaardig beschouwd (gerechtvaardigd door geloof), maar worden ook als heilig beschouwd (geheiligd in waarheid) en wachten op glans (verheerlijking met eeuwig leven).
2. Porties tarwemeel worden al als rechtvaardig beschouwd (gerechtvaardigd door geloof), maar wachten erop om als heilig beschouwd te worden (geheiligd in waarheid) en wachten dus ook op glans (verheerlijking met eeuwig leven).
3. De druiven wachten om als rechtvaardig te worden beschouwd (gerechtvaardigd door geloof) en wachten dus ook om als heilig te worden beschouwd (geheiligd in waarheid) en wachten op glans (verheerlijking met eeuwig leven).

Elk van deze groeifasen zijn collectief op nationaal niveau en ook binnen onze persoonlijke groei in ‘pneuma’.

We zouden metaforisch kunnen zeggen dat op Gods bruiloftsbanket de volgende dingen staan: fijne gerstekoeken, twee warme en versgebakken tarwebroden en de beste wijn. Elk daarvan is een metafoor voor Gods rentmeesters, die tegen die tijd allemaal op hetzelfde geloofsniveau zijn gekomen en het eindelijk eens zijn met God. Tegen die tijd zijn ze allemaal Amen-mensen. De ‘bruiloft’ is ook een metafoor voor het feit dat iedereen het eens is en dat ze nog lang en gelukkig leefden.

Dat is de grote onvertelde boodschap van het Evangelie van het Koninkrijk, waar we later op terug zullen komen. God heeft deze planeet gemaakt voor zijn rentmeesters, en deze planeet is een geweldige plek. Een nieuwe aarde betekent vernieuwd, hersteld en geplaatst in en onder Gods gerechtigheid. God is niet van plan deze planeet te vernietigen, Hij is van plan het kwaad op de planeet te vernietigen en haar te vernieuwen door Zijn gerechtigheid.

Die methode om het kwaad te vernietigen zal later worden bestudeerd.