Alleen het goede land draagt vrucht
Sommige zaden vielen in goede grond en brachten vrucht voort: honderdvoud, zestigvoud, dertigvoud. Wie oren heeft om te horen, laat hij horen.
“Maar anderen vielen in goede aarde en gaven vrucht, de één honderd-, de ander zestig-, en de ander dertigvoud. Wie oren heeft om te horen, laat hij horen.” Mattheüs 13:8-9
Veel mensen begrijpen deze gelijkenis niet. Jezus zei dat het hun ook niet gegeven is om te begrijpen.
“Hij antwoordde en zei tegen hen: Omdat het u gegeven is de geheimenissen van het Koninkrijk der hemelen te kennen, maar hun is het niet gegeven.” Mattheüs 13:11
Daarom wordt deze gelijkenis vaak gepersonaliseerd: christenen worden aangespoord om zelf de stenen uit hun hart te verwijderen, het onkruid weg te halen, hun leven op te ruimen, zodat het Woord op goede grond kan vallen. Maar dat is niet hoe Jezus het uitlegde.
Hij sprak over een boer die zaad uitstrooit over zijn veld. In die tijd werd dat met de hand gedaan. Je gooide het zaad ook langs de hekjes, de paden, in de steenachtige grond, in de hoeken waar onkruid groeide. En dus kwam er ook zaad terecht op plekken waar het niet zou groeien.
Er kwam geen oogst tussen de stenen. Geen vrucht tussen de doornen. Alleen op het goede land kwam er iets op.
“En dat in goede aarde gezaaid is, die is het die het woord hoort en begrijpt, die ook vrucht draagt en voortbrengt: de één honderd-, de ander zestig-, en de ander dertigvoud.” Mattheüs 13:23
En dat is overvloed. Dertigvoud is al enorm. Sommige velden brengen zelfs honderdvoud voort.
Zou een boer zich dan druk maken over het zaad dat tussen de stenen viel? Zou hij kunstmest strooien tussen het onkruid? Of zou hij zijn energie richten op het vruchtbare land?
Elke boer weet: je verspilt geen tijd aan wat geen oogst oplevert. Toch lijken veel voorgangers vandaag de dag te zaaien in steenachtige plekken, tussen de doornen, op alle plekken behalve de goede grond.
Zaaien in de verkeerde richting
De meeste kerken vandaag de dag zijn druk bezig met evangeliseren, campagnes organiseren, folders uitdelen, op straat preken, zending, advertenties — alles om het zaad van het Koninkrijk te verspreiden. Maar als dat zaad voortdurend valt op verharde grond, tussen stenen of in onkruid, dan komt er geen oogst. En dat zien we.
Er zijn tientallen miljoenen mensen bereikt met literatuur, uitzendingen, evenementen. Maar de samenleving wordt alleen maar goddelozer. Ongehoorzamer. Losser. Verwarder. De vrucht ontbreekt.
De vraag is dan: is het zaad verkeerd? Of zaaien we op verkeerde plekken?
De gelijkenis leert dat het zaad goed is. Het is het Woord van het Koninkrijk. Maar alleen de goede aarde brengt vrucht voort. Niet de stenen. Niet de doornen. Niet het pad.
“Het zaad is het Woord van God.” Lukas 8:11
De Bijbel spreekt over het Koninkrijk — over Israël. Dat is de context. Jezus kwam tot de verloren schapen van het huis van Israël. De boodschap was niet algemeen, maar gericht. Het zaad is bedoeld voor de juiste bodem.
Maar wat gebeurt er als we blijven zaaien op grond die niet bestemd is om vrucht te dragen? Wat als we blijven geven aan wie niet kan ontvangen? Blijven gooien naar wie het hart gesloten houdt? Er komt ontmoediging. Wanhoop. En ten slotte: opgeven.
Net als de vrouw die haar literatuur terugstuurde. Ze wilde getuigen, maar ze gooide het zaad overal — en nergens kwam iets op.
Misschien was haar omgeving niet het goede land. Misschien waren haar woorden niet fout, maar viel het op plekken waar geen vrucht mogelijk was.
Dat is geen falen. Het is een les. Wie vrucht wil zien, moet zaaien waar vrucht kan groeien.
De zaaier en de zichtbare oogst
Wanneer een veld rijp is voor de oogst, zie je dat. Je herkent het. Een vruchtbaar veld spreekt voor zich. Daar is niet per se een bijbeltekst voor nodig om te bewijzen dat het Woord werkt — de vrucht bewijst het zelf.
Als je honderd mensen iets leert, maar bij slechts één persoon zie je echte verandering, dan weet je: daar is goede aarde. Daar viel het zaad diep. Daar kwam wortel, stengel, aar en koren. Bij die ander lag het misschien ook even op het oppervlak, maar het verdween weer.
Er is een reden dat Jezus zegt:
“Aan hun vruchten zult u hen herkennen. Men plukt toch geen druiven van doornen, of vijgen van distels?” Mattheüs 7:16
De vrucht laat zien of het Woord werkelijk wortel heeft geschoten. En vrucht is niet alleen kennis, theologie of correcte leer. Vrucht is gehoorzaamheid. Verandering. Gerechtigheid. Standvastigheid.
Een boom die elk jaar bloesem geeft, maar nooit fruit, is geen vruchtboom — het is een decoratieve plant. Maar een boom die weinig schaduw geeft en weinig opvalt, maar trouw zijn vruchten draagt, is waardevol. Niet voor het oog, maar voor de oogst.
Dat geldt ook voor gelovigen. Het gaat niet om uiterlijk vertoon, om aanwezigheid in de kerk, om kennis van doctrine. Het gaat om vrucht. Om wat het Woord heeft voortgebracht in iemands leven. En dat zie je.
“Een goede boom kan geen slechte vruchten voortbrengen, en een slechte boom geen goede vruchten.” Mattheüs 7:18
En dus herkent de ware zaaier de goede grond aan de vrucht. Niet aan de woorden. Niet aan het enthousiasme. Niet aan de snelheid waarmee iemand reageert. Maar aan het resultaat — op termijn. Aan de oogst.
Daarom moeten wij leren onderscheiden waar vrucht ontstaat. Niet blijven gooien in rotsgrond, of tussen distels. Niet blijven hopen op oogst waar nooit een halm is verschenen. Maar zoeken naar goede aarde. En daar zaaien. Geduldig. Trouw. Vol geloof.
Vrucht is geen toeval
Een vruchtbare boom ontstaat niet vanzelf. Goede aarde, gezonde wortels, regelmatige regen — het is een proces. Zo ook bij het Koninkrijk. Vrucht ontstaat door Gods Woord én gehoorzaamheid. En dat gebeurt alleen waar het hart bereid is.
Sommigen horen het Woord en raken enthousiast, maar het blijft aan de oppervlakte. De wortel mist. De eerste storm rukt het weg. Anderen lijken te groeien, maar de zorgen, de drukte, de afleiding, de verleidingen van rijkdom — het verstikt de groei.
“En bij wie in de dorens gezaaid is, dat is hij die het Woord hoort, maar de zorgen van deze wereld en de verleiding van rijkdom verstikken het Woord, en het wordt onvruchtbaar.” Mattheüs 13:22
Het is niet dat het Woord faalt. Het is dat de grond het niet aankan. De condities zijn ongeschikt. En daarom komt er geen vrucht. Geen fout in de boodschap. Geen gebrek in de zaaier. Het ligt aan de bodem.
Daarom is vrucht een wonder. Geen prestatie van mensen, maar een samenspel van Goddelijke waarheid en een bereid hart. En daar ontstaat gehoorzaamheid, inzicht, verandering, kracht.
“Bij wie op goede aarde gezaaid is, dat is hij die het Woord hoort en het verstaat, die ook vrucht draagt en voortbrengt, de één honderdvoud, de ander zestigvoud, en de ander dertigvoud.” Mattheüs 13:23
De één draagt meer dan de ander. Niet iedereen wordt een boom vol appels tot aan de kruin. Maar allen dragen vrucht. Iets komt voort uit dat Woord. En het is zichtbaar.
Daarom moeten wij ons niet fixeren op het aantal. Niet op het tempo. Niet op de vorm. Maar op de vrucht zelf. Komt er iets voort? Groeit er iets echts? Is er gehoorzaamheid, geloof, gerechtigheid?
Want dát is waar het om draait. Niet het enthousiasme bij ontvangst, maar de trouw bij groei. Niet de snelheid van reactie, maar de diepte van wortel.
Dat is wat de zaaier zoekt.
Niet het zaad verandert, maar de aarde
Hetzelfde zaad wordt overal gezaaid, maar niet overal gebeurt hetzelfde. Waarom? Niet omdat het zaad verschillend is — het is overal het Woord van het Koninkrijk. Maar de grond is anders. En de reactie is anders.
“Het zaad is het Woord van God.” Lukas 8:11
Wie het Woord hoort en begrijpt, die draagt vrucht. Dat is het verschil. Niet in de inhoud, maar in het hart dat ontvangt. En dat is precies waar Jezus op wijst. De vrucht laat zien wat voor grond het was. Je hoeft niet te graven om te onderzoeken of er stenen zitten — de afwezigheid van vrucht vertelt genoeg.
“Maar bij wie op goede aarde gezaaid is, dat is hij die het Woord hoort en verstaat, die ook vrucht draagt en voortbrengt, de één honderdvoud, de ander zestigvoud, en de ander dertigvoud.” Mattheüs 13:23
Er zijn mensen die jarenlang kerkdiensten bijwonen, bijbelstudies volgen, preken luisteren — en toch geen vrucht dragen. Geen gehoorzaamheid, geen zichtbare verandering. Ze horen het Woord, maar het blijft aan de oppervlakte, of het wordt verstikt. En dat is wat deze gelijkenis blootlegt. Het verschil zit niet in het aanbod, maar in de ontvangst.
Daarom moeten we ook anders leren denken over evangelisatie, prediking en getuigenis. Het gaat niet alleen om zaaien, maar ook om herkennen waar vrucht mogelijk is. Niet alles hoeft overal. Niet elk gesprek is vruchtbaar. Niet elk hart is open.
Dat betekent niet dat we oordelen, maar wel dat we onderscheiden. We verspillen geen tijd in grond die nooit iets oplevert. De boer weet waar zijn energie moet gaan. En zo ook de zaaier van het Koninkrijk.
Niet omdat mensen minder waard zijn, maar omdat vrucht alles is. Zonder vrucht blijft het Woord een geluid zonder echo. Het moet landen. Het moet wortelen. Het moet groeien.
Het geheim van vermenigvuldiging
In de gelijkenis bracht één iemand honderdvoud voort, een ander zestigvoud, een ander dertigvoud. Verschillende hoeveelheden, maar allemaal overvloedig. Er is geen minimum nodig om vruchtbaar te zijn. De één is een boom met zware takken vol vrucht, de ander een bescheiden struik — maar beide zijn levend, dragend, echt.
“En dat in goede aarde gezaaid is, die is het die het woord hoort en begrijpt, die ook vrucht draagt en voortbrengt: de één honderd-, de ander zestig-, en de ander dertigvoud.” Mattheüs 13:23
De kern is niet hoeveel, maar dát er vrucht is. Wie echt ontvangt, zal nooit zonder blijven. De vrucht is het bewijs dat het Woord niet alleen gehoord is, maar begrepen, aanvaard en geleefd. En die vrucht blijft.
Het Koninkrijk groeit door vermenigvuldiging. Niet via massa, maar via doorgegeven leven. Wat in één hart wortel schiet, plant zich voort in het volgende. Iemand die dertigvoud voortbrengt, raakt dertig andere levens. Zestigvoud betekent zestig keer beïnvloed, veranderd, aangestoken. Honderdvoud is een wonder — maar allemaal zijn ze deel van de oogst.
Dat is het werkelijke gevolg van goede aarde: dat wat er groeit, ook weer zaait. Vrucht is niet alleen een resultaat, het is ook een bron van nieuw begin. Want in elke vrucht zit nieuw zaad. En dat zaad vindt op zijn beurt weer nieuwe grond. En het proces herhaalt zich.
Daarom is de vruchtbare gelovige zo belangrijk. Hij is de drager van de volgende generatie geloof. Niet door kracht, maar door trouw. Niet door strategie, maar door gehoorzaamheid.
“Hierin is Mijn Vader verheerlijkt, dat u veel vrucht draagt en Mijn discipelen bent.” Johannes 15:8
Vrucht verheerlijkt de Vader. Niet woorden, niet plannen, niet intenties — maar echte, zichtbare vrucht. Dat is het hart van discipelschap. En dat is het doel van elk gezaaid Woord.
Blijf zaaien, ook als je het resultaat nog niet ziet
Wat we vandaag zaaien, lijkt soms niet veel op te leveren. Er is stilte. Weinig reactie. Weinig zichtbare verandering. Maar dat betekent niet dat er niets gebeurt. Soms ligt het zaad verborgen, diep in de aarde, te wachten op het juiste seizoen.
Gods tijd is niet onze tijd. En de groei is vaak onzichtbaar — totdat het ineens zichtbaar wordt.
“Wees dan geduldig, broeders, tot de komst van de Heere. Zie, de landbouwer wacht op de kostbare vrucht van de aarde en heeft daarbij geduld, totdat het de vroege en late regen heeft ontvangen.” Jakobus 5:7
De boer weet dat haast het groeiproces niet versnelt. Hij weet dat druk uitoefenen op de grond geen halm omhoog duwt. Hij wacht. Hij vertrouwt. Want hij weet dat wat gezaaid is, leven in zich draagt.
Zo ook het Woord van het Koninkrijk. Het heeft kracht in zichzelf. Zelfs als het stil blijft. Zelfs als de grond droog lijkt. Als het op goede aarde ligt, zal het vrucht dragen. Op Zijn tijd.
“Zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat: het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren, maar het zal doen wat Mij behaagt, en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend.” Jesaja 55:11
Daarom mogen we nooit opgeven. Niet omdat wij succes garanderen. Maar omdat het Woord leeft. Omdat God werkt. En omdat Hij de Oogstmeester is.
Onze taak is zaaien. Getuigen. Trouwe boodschappers zijn. Niet ontmoedigd raken door harde grond, door afwijzing, door stilte. Want het gaat niet om kwantiteit — het gaat om vrucht. Echte vrucht. En die komt altijd voort uit gehoorzaamheid, uit waarheid, uit zaaien in de goede aarde.
“Laat ons dan niet moe worden goed te doen, want te zijner tijd zullen wij oogsten, als wij het niet opgeven.” Galaten 6:9
En dat is het slot van de gelijkenis. Geen grote oproep. Geen emotionele afsluiting. Alleen dit: blijf zaaien. Zoek de goede aarde. Vertrouw het Woord. En wacht op de oogst.
