HET VEEL VOORKOMENDE MISBRUIK VAN HET WOORD ‘CHRISTUS’.
door Arnold Kennedy
Het is belangrijk om op te merken dat de New Age met zijn theosofie de woorden Vader, Moeder, Geest, Heer, Satan, Jezus en vooral het woord ‘christus’ gebruikt.
In populaire christelijke preken, geschriften en radio-uitzendingen wordt het woord ‘christus’ steeds vaker gebruikt op de manier van de New Age, als een naam in plaats van ‘Jezus’. Vaak vervangen leraren en schrijvers ‘Jezus’ direct door ‘christus’ als ze bijbelverzen citeren. Het woord ‘christus’ wordt vaak gebruikt in preken, boeken en op de radio als een naam op een manier die vaak niet klopt met de bijbel. Dit komt deels door nieuwere vertalingen.
‘Christus’ wanneer bijbelverzen worden geciteerd. Het woord ‘christus’ wordt in preken, boeken en op de radio vaak gebruikt als een naam op een manier die bijbels gezien vaak niet klopt. Dit komt deels door nieuwere vertalingen. ‘Christus’ in de bijbel kan al dan niet betrekking hebben op een persoon, maar het is geen naam.
Om het bijbelse standpunt duidelijk te maken, moeten we een beetje technisch worden en zeggen dat er vier hoofdvormen zijn van het Griekse woord dat gewoonlijk wordt weergegeven als ‘Christus’. Deze vier vormen zijn ‘christos’, ‘christo’, ‘christon’ en ‘christou’, die in het Grieks de nominatief, datief, accusatief en genitief zijn. Er zijn ook andere grammaticale vormen die deze wijzigen. Deze vormen en aanpassingen zijn niet vertaald, maar alleen getranslitereerd, en dat zorgt voor een probleem.
Om het verkeerde gebruik te laten zien, kunnen we zeggen: “Een tinnen fluitje is gemaakt van tin en daarom moet een misthoorn gemaakt zijn van mist”. De verkeerde aanname is duidelijk. Als “tin” en ‘mist’ verschillende vormen van het woord “christ” waren, zouden we de Schrift moeten verdraaien als we ze allebei als zelfstandig naamwoord of allebei als bijvoeglijk naamwoord zouden gebruiken.
In veel van de ongeveer 217 van de 555 gevallen waarin “christus” zonder “Jezus” of “Heer” voorkomt, is het woord een bijvoeglijk naamwoord. Als het als bijvoeglijk naamwoord wordt gebruikt, is “christus” een kenmerk van het bijbehorende zelfstandig naamwoord, [bijvoorbeeld als ‘ingeblikt’ in “ingeblikte wortelen”, waarbij wortelen het zelfstandig naamwoord is]. Ook moet je kijken of de bijbehorende werkwoorden actief of passief zijn. Het gebruik van een hoofdletter “C” in “christ” op sommige plaatsen is een misleidende verkeerde vertaling en het gebruik van het woord verandert op misleidende wijze de betekenis van de Bijbel.
Het is populair om het werkwoordelijke bijvoeglijk naamwoord “Christus” als een naam of een zelfstandig naamwoord te gebruiken en het wordt gebruikt om de woorden “Heer Jezus Christus” en “Jezus Christus” te vervangen waar deze in de Schrift worden gebruikt. In de woorden “Zijn naam zal Jezus zijn, want Hij zal Zijn volk redden van hun zonden” wordt ons verteld wat Zijn naam is. “Jezus Christus” betekent “Jezus, de gezalfde of gewijde”. Wat onze vertalingen niet duidelijk maken, is of er wel of geen bepaald lidwoord ‘de’ voor het woord “christus” staat.
Vaak horen we dingen als “Christus ontvangen” en “een beslissing voor Christus nemen”, alsof “Christus” een naam is, iets als een achternaam voor Jezus. Op deze manier wordt er steeds meer aangepast aan het gebruik in de New Age en is er mogelijk een verband met de New Age-christus. Het is Jezus die als Verlosser moet worden ontvangen. Het is bij de naam van Jezus dat elke knie zich zal moeten buigen. “Zijn naam zal Jezus zijn, want Hij zal Zijn volk redden van hun zonden” – [Matt. 1:21].
In Mattheüs 1:16 staat: “…Maria, uit wie Jezus geboren is, die Christus genoemd werd”. In deze verzen hebben we “genoemd”, wat in het Engels lijkt alsof het van dezelfde oorsprong komt, maar het eerste is kaleo, wat betekent: bij naam noemen, en het tweede is lego, wat betekent: verklaren. Hier werd Jezus uitgeroepen tot de gezalfde [christus]. “Christus” kan dus een titel zijn, en geen naam. ‘Christus’ in “Jezus Christus” is een benaming die Jezus onderscheidt van iedereen die dezelfde naam Jezus draagt. Jezus als “De Christus” is definitief. Er zijn plekken in de brieven waar ‘christus’ niet op Jezus van toepassing is, en zodra we het verkeerd gebruiken, hebben we ‘een andere Jezus’ en een andere leer. Als we ‘Jezus Christus’ en ‘Christus Jezus’ hetzelfde laten betekenen, moeten we oppassen dat we niet ‘een andere Jezus’ hebben en ‘een ander evangelie’ onderwijzen – [2 Kor. 11:4 en Gal. 1:6] – met zijn “Laat hem vervloekt zijn” die dit doet.
Het woord “christus” heeft niet per se iets te maken met redding of wedergeboorte zoals dat vaak wordt gezien. Het verwijst naar het zalven of wijden van ‘iets’ dat al dan niet een persoon kan zijn. De betekenis is “aanstellen, wijden of afscheiden door zalving”. Jezus werd gewijd door de Heilige Geest [kracht] bij Zijn doop [Joh. 1:32-34] en dit wordt bevestigd in Lucas 4:18 en Handelingen 10:38].
Als Paulus het heeft over “een andere Jezus”, moet je hier rekening mee houden. Zij zijn de verkeerde en het gebruik van het woord “christus” geeft geen identificatie. Satan probeert ook aanbidding te eisen en was de gezalfde cherub. Koning Saul was ook de gezalfde van de Heer. De antichrist heeft de betekenis “iets tegenover”, wat “iets dat er net zo uitziet als een imitatie” betekent. Op deze manier lijkt Satan een christus te zijn. God geeft wel macht en autoriteit aan personen of regeringen voor Zijn doeleinden. Dit betekent niet dat God hen goedkeurt of dat ze goddelijk zijn, maar ze kunnen “de machten zijn die door God zijn aangesteld” [Rom. 13:1-6]. Een slechte of demonische man kan macht krijgen als de gezalfde van de Heer [christus] voor vernietiging of correctie. Koning Cyrus wordt beschreven als “Mijn gezalfde”, maar hij kan op geen enkele manier Jezus zijn.
HET OUDE TESTAMENT VERGELIJKEN MET HET NIEUWE TESTAMENT
Het equivalent van ‘christus’ in het Oude Testament is ‘massiach’. Van de 39 keer dat het voorkomt, wordt het in de hele Bijbel slechts in twee hoofdstukken gebruikt voor de Heer Jezus, waar het vertaald is als ‘Messias’. De manier waarop ‘Messias’ in de volksmond wordt gebruikt, wekt de indruk dat het op veel plaatsen in de Bijbel voorkomt. Wanneer het als bijvoeglijk naamwoord wordt gebruikt, beschrijft het bijvoeglijk naamwoord wat er in het bijzonder gezalfd is. De zalving met olie werd gebruikt in verband met het wijden van dingen en mensen aan God. Het was verplicht voor alle koningen en priesters – [kerk en staat waren op deze manier gescheiden] – en was een vereiste voor het ambt. Israël werd in het Oude Testament een “koninkrijk van priesters” genoemd – [Ex 19:6] en een heilig [apart] volk voor God. Dezelfde taal wordt gebruikt voor hetzelfde volk in het Nieuwe Testament, waar Petrus spreekt over EEN UITVERKOREN GENERATIE [GENOS = RAS] en een “heilig” en “koninklijk” – [of koninklijk] priesterschap – [1 Petrus 2:5-9]. Dit ras is hetzelfde gezalfde ras dat we in het Oude Testament vinden. Zoals Johannes zegt, is het een zalving die wordt ontvangen van de Heilige en die blijft in Gods uitverkoren ras en die hen in staat stelt om onderwezen te worden [1 Johannes 2:20-27].
Let op de tijden in de volgende verzen:
- “Maar jullie HEBBEN een zalving van de Heilige” – [1 Johannes 2:20].
- “NU is Hij die ons met jullie bevestigt Christus EN HEEFT ONS GEZALFD is God” – [1 Kor.
1:21]. - “Weten jullie niet dat jullie de tempel van God zijn en dat de Geest van God in jullie woont” – [1 Kor.
3:16].
- “Waarmee jullie verzegeld zijn tot de dag van de verlossing” – [Ef. 4:30].
Daarom kon Paulus ons vertellen dat “de Geest zelf met onze geest getuigt dat wij kinderen van God zijn” – [Rom. 8:16]. Het woord voor kinderen is hier ‘teknon’ en niet “huios”, dus ‘wij’ verwijst naar mensen die op natuurlijke wijze zijn geboren.
ENKELE VOORBEELDEN VAN HET VERKEERDE GEBRUIK VAN HET WOORD “CHRISTUS”.
EEN:
In 1 Kor. 14:4 vinden we de woorden: “Zij dronken uit de geestelijke Rots die hen volgde, en die Rots was Christus”. Onze vertalers hebben hoofdletters gebruikt voor Rots en Christus om een geloof te creëren, waarbij ze voorbijgaan aan het feit dat “rots” in de vrouwelijke vorm staat. Jezus is niet vrouwelijk en evenmin de rots waarop Jezus Zijn Kerk bouwt! Om meer dan één reden kan ‘Christus’ hier in het Nieuwe Testament onmogelijk “Jezus” betekenen.
TWEE:
In Hebreeën 11:26 lezen we dat Mozes de smaad van “Christus” voor grotere rijkdom achtte dan de schatten in Egypte. “Christus” kan hier in het Nieuwe Testament niet ‘Jezus’ betekenen, omdat Jezus ten tijde van Mozes nog niet met die naam Jezus was geïncarneerd. We kunnen niet zeggen dat Mozes Jezus [in de populaire betekenis] “in zijn hart” moet hebben ontvangen.
DRIE:
Toen Jezus zei: “Velen zullen komen uit het oosten en het westen en zullen met Abraham, Isaak en Jakob in het koninkrijk der hemelen zitten” [Matt. 8:11], dan zeggen we dat Jezus ongelijk heeft als “in Christus” betekent: degenen die in Jezus geloven. Toch zeggen de kerken dat ‘in Christus’ betekent dat je in Jezus gelooft en dat je niet uit de dood kunt opstaan als je niet ‘in Christus’ bent. Hoe konden Abraham, Isaak en Jakob dan ‘in Jezus’ zijn, aangezien zij lang voordat Jezus werd geboren leefden? Kijk hiernaar en zie dat ‘in Christus’ een andere betekenis heeft. Abraham, Isaak en Jakob waren in de zalving. Isaak en Jakob waren deelgenoten van de Geestzalving [Christus] die in Abraham en Sara was vernieuwd. Waren Isaak en Jakob ‘wedergeboren’ of ‘van boven geboren’? Jezus zei: ‘Gij moet wedergeboren worden=anothen=van boven’. Het was Nicodemus die ‘opnieuw=deuterous’ zei, niet Jezus. We moeten deze dingen weten, net zoals Nicodemus ze moest weten! Wat we moeten weten is dat het moment van geboren worden [gennao] uit de hoogte, uit water en geest, het moment is van de natuurlijke geboorte. Er zijn mensen die het vermogen hebben om het Koninkrijk van God te ‘horen’ en te ‘zien’, en die de kans hebben om te reageren.
VIER:
Als we de A.V. gebruiken, zien we dat “Christus” vaak wordt gebruikt in 1 Kor. 15:12-23. Als we in vers 18 ‘Christus’ als ‘Jezus’ opvatten, dan zouden we kunnen zeggen: ‘Degenen die in Jezus zijn ontslapen, zijn verloren’. Dit is meteen in tegenspraak met vers 12, waar zou staan dat toen Jezus uit de dood werd opgewekt, alle anderen achterbleven. Dit zou op zijn beurt betekenen dat dode mensen op geen enkel moment en op geen enkele manier ‘in Jezus’ kunnen zijn!
VIJF:
We zien dat het woord “Christus” op een aantal plekken in het Nieuwe Testament niet vertaald is wanneer er uit het Oude Testament wordt geciteerd. Bijvoorbeeld, in Psalm 2:2 zien we dat de volken beraadslagen tegen de Heer en Zijn gezalfden [meervoud]. In het Nieuwe Testament wordt “Zijn gezalfden” vertaald als “Zijn Christus” – [Handelingen 4:26]. Hier lijkt het alsof het meervoud [in het Hebreeuws] verwijst naar Jezus in enkelvoud. Maar de mensen tegen wie ze zich verzetten waren de apostelen en de discipelen. In beide verzen staat een ‘en’. Psalm 2 eindigt met de uiteindelijke overwinning van zowel Jezus als Zijn volk dat op Hem vertrouwt.
ZES:
Kijk eens naar deze twee verzen:
Handelingen 4:26-27 “De koningen van de aarde en de heersers verzamelden zich tegen de Heer en tegen Zijn Christus, want in waarheid, tegen Uw Heilige Zoon Jezus, Die Gij gezalfd hebt, verzamelden zich zowel Herodes als het volk van Israël”.
Nu hebben we twee partijen, de “Heer” en “Zijn Christus”. De Heer is hier “Kurios”, wat wordt gebruikt in de uitdrukking de Heer Jezus, maar niet de inclusieve “Kurios Theos” zoals gebruikt voor de Almachtige God. Dus wie is “Zijn Christus” als de andere partij als “de Heer” Jezus is? Opmerking: Het ‘volk’ [laos] van Israël zijn niet de “kinderen” [huios] van Israël.
Als we de vorm van “Christos” vertalen wanneer het een bijvoeglijk naamwoord is, [het betekent een gewijd of gezalfd iets of volk], worden al deze teksten meteen duidelijk en worden ze consistent. Zodra gewijde mensen [christus] op de een of andere manier worden overgedragen op de persoon van Jezus, gaat de betekenis verloren. Erger nog, het wordt veranderd in een fout.
“CHRISTOS” ZONDER “IESOU”. -[“Christus” zonder “Jezus”].
Als we “Christus” zonder “Heer” of “Jezus” tegenkomen, helpt het om naar de vertaling te kijken met het probleem in gedachten en elke keer te kijken of ‘Christus’ betekent: [a] “De gewijde of gezalfde”, of
[b] “Het gewijde of gezalfde volk”, of
[c]. Een gewijd of gezalfd iets of een andere partij of groep, in elke context. Dit is wel degelijk van belang!
Soms wordt “Christos” alleen gebruikt, en soms wordt het gecombineerd met ‘Jezus’ en “Heer”. Zeggen dat de woorden altijd door elkaar gebruikt kunnen worden, is een aanname en niet helemaal waar. Maar die aanname wordt ons geleerd, ook al kan dat tot fouten leiden. Als je bijbelvertalingen leest, wordt het verschil tussen de volgende termen niet helemaal duidelijk:
- Christus.
- Christus Jezus 3. Jezus Christus.
- De Heer Jezus Christus.
- Christus’
De oorspronkelijke bijbelauteurs hadden redenen om deze onderscheiden te maken! We moeten toegeven dat er een reden moet zijn waarom de apostel Paulus ervoor koos om “Iesou” [=Jezus] in sommige passages weg te laten, terwijl hij ervoor koos om het in andere passages wel te vermelden, en waarom hij alle bovenstaande variaties gebruikte.
KRITISCHE LEERSTELLINGEN
Er is op gewezen dat het woord “Christus” soms een bijvoeglijk naamwoord is, en dat er daarom geen reden is om het in deze contexten of waar de grammatica dat niet toelaat als een zelfstandig naamwoord te beschouwen. Dit heeft op zijn beurt grote gevolgen voor de leer. Dit is misschien de reden waarom het woord “Christus” zelfs in recente vertalingen niet wordt vertaald. De gevolgen zijn te moeilijk voor de traditionele leer!
In Galaten 3:14-29 vinden we “Jezus Christus”, “Christus Jezus”, ‘Christus’ en “Christus’”. Waarom deze variaties? R.N. Phillips uit Australië vertaalt een deel van Galaten 3:26-29 en scheidt deze woorden [citaat] –
“Vers 26. “Want jullie zijn allemaal zonen van God door geloof, in een gezalfd [volk] van [behorend tot] Jezus” -[Xristo staat in deze zin voor een zelfstandig naamwoord].
Vers 29. “En als jullie tot een gezalfd [volk] behoren, dan zijn jullie Abrahams nageslacht, erfgenamen volgens de belofte”.
Voordat iemand boos wordt, wil ik meteen zeggen dat ‘Iesou’ hetzelfde is voor de datiefvorm als voor de genitiefvorm, dus ‘en xristo Iesou’ kan op twee manieren vertaald worden:
- In een gezalfde [ene] Jezus… [wat gewoon Jezus “Christus” betekent].
2 In een gezalfd [volk] van [behorend tot] Jezus”.
Vervolgens vraagt de heer Phillips wat voor excuus er zou kunnen zijn om het woord Xristo/s/ou niet te vertalen, waarbij hij erop wijst dat een getranslitereerd woord in een andere taal niets betekent. Hij wijst er ook op dat het controleren hiervan met een concordantie alleen maar de fouten van de vertalers zal herhalen.
Als we een vertaling willen blijven kiezen die niet in de context past, of woorden weglaten om een punt te bewijzen, dan maken we een fout. Dit is een poging om het vers aan de theorie aan te passen! Een van de redenen waarom de laatste vertaling niet acceptabel is, werd aan de auteur gegeven door een Griekse “expert”, namelijk “omdat de heidenen geen Israëlieten zijn”. Maar de zogenaamde heidenen tot wie de apostel Paulus zich in de Schrift richtte, waren Israëlieten van de verstrooiing [bijvoorbeeld 1 Kor. 10:1-5, waar deze broeders van hetzelfde geslacht ‘vaders’ hadden die allemaal gedoopt waren tot Mozes en door de Rode Zee waren getrokken]. Zij konden niets anders zijn dan Israëlieten. Daarom moet de laatste vertaling in deze context juist zijn. Het is begrijpelijk waarom de eerste vertaling bijna universeel wordt geaccepteerd. Ten eerste komt dat door het verkeerde gebruik van “heiden”, en ten tweede omdat het woord ‘christus’ door vertalers uit vroeger tijden altijd is vertaald of gebruikt in de betekenis van “Jezus Christus”, en dat is het probleem. Daaruit vloeien nog andere problemen voort. Een blik op het oorspronkelijke verbond kan hierbij helpen.
WIE ZIJN DE ZAADJES WAARMEE HET OORSPRONKELIJKE VERBOND WERD GESLOTEN?
God zegt tegen Abraham:
Gen. 17:7…..“En Ik zal Mijn verbond tussen Mij en u en uw zaad na u in hun generaties bevestigen, tot een eeuwigdurend verbond, om u tot een god te zijn, en uw zaad na u”.
Hier moeten we een paar belangrijke dingen opmerken. Als Jezus het “ene zaad” is, dan zijn “ALLE GENERATIES” tussen Abraham en Jezus onterfd van het verbond! Als we willen zeggen dat deze belofte alleen aan Abraham en aan “Christus” werd gedaan, dan kon deze niet ook aan Isaak en Jakob en hun nakomelingen worden bevestigd. Maar het werd wel bevestigd aan Isaak en Jakob; dus het geldt ook voor degenen die tussen Abraham en Jezus leefden.
“Romeinen 15:8. ”Want ik zeg dat Christus een dienaar van de besnijdenis is geworden met betrekking tot Gods waarheid, om de beloften aan de vaderen te bevestigen.
De Bijbel zegt dat de belofte werd gedaan aan “de vaderen” en niet aan “Christus” [als persoon]. Er wordt ons toch niet verteld dat Jezus kwam om de beloften aan Zichzelf te bevestigen? We zien dus meteen een verband tussen “christus” [met een kleine ‘c’] en “de vaderen”. Het verband is NIET met “Christus” [zoals dat gewoonlijk wordt opgevat als Jezus]. Nergens in het Oude Testament vinden we een belofte waarin het verbond met Jezus als de Christus wordt gesloten. De vervulling moet dus worden opgevat zoals de Schrift het geeft. Het wordt vervuld in het nageslacht van de Vaders. Als we nog eens kijken naar Galaten 3:16: “Nu zijn de beloften aan Abraham en zijn nageslacht gedaan. Hij zegt niet: ‘En aan de nakomelingen’, alsof het om velen gaat, maar ‘aan uw nageslacht’, dat is Christus.” We kunnen aan deze uitspraak zien dat de belofte beperkt is tot slechts twee partijen, Abraham en “Christus”. Hier moeten we een heel simpele vraag stellen, namelijk: “Als ”Christus“ ‘Christus’ betekent, zou God dan een belofte aan Zichzelf doen, omdat de Christus God is die in het vlees is verschenen?”
De Griekse teksten van Nestle/Aland/UBS/Westcott en Hort vormen de basis voor vertalingen zoals de NIV, NASB, Living Bible, NAB, NKJV, REB, RSV, GNB, Phillips, NW, NJ en NC. Westcott en Hort zouden spiritisten zijn geweest en verschillende redacteuren van vele versies sinds de KJV behoorden en behoren tot degenen die het “het is volbracht” van Jezus zouden ontkennen. Er staan aantoonbare leugens in hun inleidingen en aantekeningen over manuscripten. Er zijn lexica van medereizigers die allesbehalve godvruchtig zijn. Thayer was bijvoorbeeld een unitarist. Kittle was een vriend van Hitler. De zogenaamde “nieuwe” Griekse teksten hebben een blauwdruk opgeleverd voor de één-wereldreligie van de antichrist. Dit is een doel van de New Age-beweging, waarbij de ‘Christus’ van de Bijbel [de meeste teksten] wordt aangepast aan de “christus” van de New Age. De NIV laat bijvoorbeeld op sommige plaatsen “christus” weg, bijvoorbeeld in Handelingen 16:31, Handelingen 20:21, 1 Kor. 5:4, 1 Kor.
16:13, 2 Thess. 1:8, enz. De Heer Jezus wordt weggelaten in 2 Tim. 4:22, of de Heer Jezus Christus wordt weggelaten in Ef. 3:14, enz. De Heer wordt weggelaten in 2 Tim. 4:1, Titus 1:4, enz. In latere vertalingen en moderne taalversies is er geen verbetering, de trend is steeds meer in de richting van New Age-semantiek. Hierdoor raken steeds meer mensen misleid en gaan ze geloven dat de “Christus” van de Bijbel dezelfde is als de ‘Christus’ van de New Age. Nu kunnen New Agers zeggen: “Kijk, daar staat het in de Bijbel”, dat wil zeggen, de New Age staat in de vervalste moderne versies.
